Amir Shokrgozar fær ekki vernd ítalskra yfirvalda heldur verður sendur aftur til Íran þar sem hann verður að öllum líkindum myrtur. Grapevine greinir frá stöðu mála hjá Amir í gær. Blaðið hefur eftir ónafngreindum heimildamanni að Amir verði sendur til Íran innan sjö daga.
Það var aldrei óljóst í máli Amir að hann væri í hættu. Það var ekkert sem stoppaði íslensk yfirvöld í að veita honum bara vernd. Það var bara enginn vilji til þess. Stefnan er að losa sig sem hraðast við sem flesta.
Mál Amirs er hefðbundið fyrir það hvernig við komum fram við hælisleitendur. Opinberlega og erlendis erum við eins og ástsjúkir hundar í leit að samþykki og veltum okkur upp úr manngæsku okkar. Við gerðum upp hrunið, útrýmdum mismunun kynjanna, þjóðin sameinaðist um að veita hinsegin fólki réttindi og hingað eru útlendingar velkomnir. Mætt með opnum örmum af forseta, ráðherrum og öllu okkar besta fólki.
Amir er samkynhneigður maður sem flúði frá heimalandi sínu vegna ofsókna. Honum hefur ekki verið gefið neitt í lífinu. Stóran hluta leiðarinnar gekk hann. Þegar kom til Ítalíu var honum nauðgað og hann ítrekað beittur ofbeldi. Af ótta um öryggi sitt flúði Amir á götuna og sá sér farborða með vændi.
Veltið þessu aðeins fyrir ykkur… af ótta um eigið öryggi tók hann þá ákvörðun að flytja á götuna og sjá sér farborða með vændi.
Hann flúði síðar til Svíþjóðar þar sem hann bjó án heimildar og flúði að lokum til Íslands. Á Íslandi fann hann sér félagsskap og maka. Hann talar nokkra íslensku, var sjálfboðaliði í Samtökunum ’78 og Rauða krossinum.
Lífið hafði ekki bara tilgang heldur von um bjartari tíma.
Því miður þekkja það þó allir sem starfað hafa eða fylgst með málefnum hælisleitenda að Amir átti líklega aldrei nokkra von í mannvonskunnar landi. Eyjan þar sem stríðið gegn líkn er löngu unnið og hér fær enginn að vera nema ekki sé með nokkrum hætti hægt að losa sig við þau.
Þá kannski, og bara kannski, fá þau að vera hér. Þau skulu vinna sig veik fyrir smánarlaun, leggja allt á sig til að læra íslensku og þakka okkur líkt og þrælarnir í Kofa Tómasar frænda fyrir þá góðmennsku að leyfa þeim að lifa.
Þau sem þó fá að vera hafa mörg þurft að leggja líf sitt fyrir alþjóð í einhvers konar vinsældarkeppni à la Hælisleitendur got Talent. Safna sem flestum lækum, segja sem skelfilegastar sögur og eiga sem krúttlegust börn.
Þetta er nútímaútgáfan af skoðanaferðum hinna vellauðugu um fátækrahverfi London á tíma Viktoríu drottningar.
Amir er ekki sá fyrsti sem við lokum augunum fyrir og ýtum út úr eigin sjóndeildarhring.
Hvað ætli hafi orðið af Ali Nasir litla sem var dreginn út úr kirkju til að vera kastað úr landi? Ætli hann sé enn á lífi?
Hvað með Eze Okafor?
Ætli Abd Errachia Buzu sé hamingjusamur þar sem hann er nú?
Hvað með Ahmad Aldzasem Ibrahim og Wajden S. Rmmo sem voru sendir til Búlgaríu þrátt fyrir að hafa þar verið niðurlægðir og beittir kynþáttaofbeldi bæði af hálfu samfélagsins og búlgarska ríkisins.
Ætli Abdolhamid Rahmani hælisleitandi í hungurverkfalli sem handtekinn var í vikunni og bíður þess að vera sendur úr landi upplifi Ísland sem land gæsku og líknar?
Osahon Okoro endaði á Ítalíu eftir að hafa flúið til Íslands vegna pólitískra ofsókna í heimalandinu Nígeríu. Um afdrif hans er lítið vitað.
Og bara alla þá sem ekki geta farið í fjölmiðla? Flóttafólk er á flótta og það er algjörlega síðasta sort að fara í fjölmiðla. Í flestum tilvikum er það veðmál með eigið líf.
Þetta er viðbjóðslegur blettur á okkar samfélagi og saga sem nær áratugi aftur í tímann.
Fjölda gyðinga frá Þýskalandi, Austurríki og Tékkóslóvakíu var neitað um landvist hér á landi af íslenskum yfirvöldum á árunum í kringum seinna stríð og um tuttugu gyðingum var beinlínis vísað úr landi þrátt fyrir að þeirra biði vart annað en frelsissvipting, þjáningar og dauði. Í svarbréfi íslenskra yfirvalda til handa ungu gyðingapari, sem flúðu hingað ásamt börnum sínum ofsóknir nasista, segir að yfirvöld séu „principielt“ mótfallin því að veita gyðingum dvalarleyfi.
Það er mér óskiljanlegt hvernig þetta getur viðgengist ár eftir ár eftir ár og eina framlag stjórnmálanna er að kvarta yfir því hvað umræðan er harkaleg í þeirra garð.
Í þessari umræðu er það framlag margra sem telja sig mikla mannvini að tala fyrir því að ríkið geti skrapað fólki úr landi á 48 klukkustundum. Líkt og flóttafólk um allan heim þrái ekkert frekar en að vera bara afskrifuð sem fyrst. Fólk sem trúir því að þessi regla sé fyrir hælisleitendur en ekki yfirvöld er ekki með jarðtengingu.
Ég skil ekki heldur hvernig við getum sem samfélag enn trúað því að við sé séum í grunninn góð þrátt fyrir að láta þetta ekki bara viðgangast heldur sussa sífellt og skammast í þeim sem gagnrýna stjórnmálamenn í stríði gegn líkn.
Það er stutt ferðalag á milli þess að umbera ósómann og þess að ganga einfaldlega í lið með honum.
Ég held að við ættum öll að spyrja okkur í hvaða liði við erum.