Fór á Baldur í kvöld í Borgarleikhúsinu – Baldur er heitið á fyrstu plötu hljómsveitarinnar Skálmaldar sem er nú í leikrænum búningi á sviði. Tónverk plötunnar eru leikin af hljómsveitinni og þrír trúðar hjálpa til við túlkun sögunnar sem liggur að baki textum laganna. Sögunni um víkinginn Baldur. Textarnir eru hrein snilld, í bundnu máli, djúpir og ekkert kjaftæði, ekkert ,,baby I love you“, bara kjarnyrt íslenska.
Skálmöld er þekkt hljómsveit á Íslandi í dag, fyllti meðal annars Eldborg Hörpunnar á síðasta ári, nokkrum sinnum, ásamt Sinfóníuhljómsveit Íslands. Þeir spila þungt rokk ef svo má segja, margir kalla það dauðarokk, aðrir kalla það hávaða. En fyrst og fremst er þetta góð tónlist og góð tónlist stendur alltaf fyrir sínu. Það er mikill misskilningur að þetta sé eitthvert dauðarokk. Hugsunin að baki textunum og melódíkin í tónlistinni gera þetta að einhverri samsuðu sem brýtur öll landamæri. Og sterkur eins konar víkingaundirtónn fyllir mann stolti og baráttuanda.
Salurinn í kvöld var fullur af fólki, fólki á öllum aldri, alls konar fólki. Og allir stóðu upp. Tel mig vart þurfa að segja meira. En jú, skal samt gera það. Í upphafi fær áhorfandinn að kynnast þessum trúðum sem eru með hljómsveitinni á sviðinu. Það var pínu absúrd að sjá trúða í þessu umhverfi, uppi á sviði með þungarokkshljómsveit, reykur og læti. En það vandist fljótt og trúðarnir voru bara ansi skemmtilegir. Þeir komu áhorfandanum inn í söguna í gegnum verkið og svo spilaði hljómsveitin lögin sem við áttu. Þetta gerði eins konar heild og lögin urðu sterkari fyrir vikið því sagan varð meira lifandi. Því eins og einn trúðurinn orðaði það þá er oft erfitt að skilja söngvarann í mestu látunum.
Dramatíkin í sögunni er mikil og komst til skila, þrátt fyrir leikgleði og kómik trúðanna sem vart gátu stilt sig, en gerðu sitt besta. Klaufalegir og fullir aðdáunar á þessu líka bandinu sem stóð á sviðinu með þeim. Trúðainnsetningin gekk því algerlega upp að mínu mati, einstaklega vel heppnuð framsetning til þess að kynna fólki söguna og virkja hláturtaugarnar. Um leið skilst líka krafturinn að baki tónlistinni betur fyrir þá sem ekki hafa legið í textabók Baldurs-disksins eða hlustað mikið á Skálmöld, eins og undirrituð. Það duldist engum að miklir tónlistarmenn eru á ferð í Skálmöld, einlægni, gleði og ákafi einkenna spilamennskuna, og mikil fagmennska. Hver tónn er útpældur. Það er ekkert verið að kasta til hendinni á þeim bænum. Þeir eru líka lifandi og flottir á sviði og rifu salinn með sér. Hristu hann upp – rokkmerkið fast í hendi. Líka hjá ömmunni á fimmta bekk sem kom með barnabarninu sínu.
Hugsa að enginn hafi farið ósnortinn út úr Borgarleikhúsinu í kvöld. Þú kemst ekkert hjá því að svona tónlist snerti þig, þannig er það bara! Hún nístir og hvín í beinunum, ólgar í blóðinu, örvar hjartað. En það þarf að þora og það er algerlega þess virði. Eftir kvöldstund á vígvellinum í hefndarhug með Baldri stækkar þægindaramminn allavega töluvert.
Ég hef einu sinni áður heyrt í Skálmöld, langaði mikið í Eldborg en fór ekki, og er því himinsæl með kvöldið. Fékk algerlega það sem ég vildi. Á einum tímapunkti var mér orðið illt í kinnunum því brosið var fast á andlitinu á mér, ekki bara af kómík trúðanna heldur ekki síst af kraftinum og gleðinni í tónlistinni. Það er hins vegar eitt sem ég set út á – það hefði mátt vera hærra stillt í græjunum!!!
Takk fyrir mig
Rock on
Arnrún Halla Arnórsdóttir