Nótt í heitu landi. CNN flytur Ekki-fréttir af fellibylnum Flórens sem er sýnilega strax farinn að valda fréttariturum í Karólínu BNA vonbrigðum. Mikið vatnsveður jú, flóðahætta og feyknar rok en mikið hefur dregið úr vindhraða bylsins miðað við það sem spáð var. Ég er ekki að gera lítið úr vandræðum fólks sem veðrið ber á, öðru nær. Yfir milljón manns hafa yfirgefið heimili sín, rafmagnsleysi á stórum landsvæðum en lækkaður vindhraðinn er greinilega dálítið að draga fúttið úr fréttamanninum sem er útsofinn, til í slaginn og viðbúinn því versta.
Fréttamaðurinn er snoðklipptur en vel gallaður, hattlaus en í vind-, og regnheldum hlífðarfatnaði. Klippt er á myndir af mastri sem er ofurlítið laskað yfir á mynd af bandaríska fánanum sem fýkur í há-austur, klofin miðja vegu. Ósátt þjóð? Landrof? Me-e-e. Langdregin leiksýning CNN er hlaðin tilfinninga brellum, samt svo ódýr og veikburða. Jafn þunn og jarm í nýfæddu lambi.
„Hvasst. Vó, svo hvasst“ segir fréttagaurinn og sveigist örlítið til í vindhviðu. Er hann að leika þetta, hugsa ég? Ef ég væri pródúsent hjá CNN myndi ég aldrei senda snoðklippta fréttamenn á vettvang þar sem vænta mætti krassandi veðurfrétta. Áhorfendum myndi þykja óveðursfréttirnar tilkomumeiri ef fréttaritarinn væri síðhærður og líkt og undir hárblásara, sífellt að tína hár úr munnvikunum til að ryðja úr sér veðurskeytunum.
Fagnördar á sviði náttúru-, jarð, og veðurfræða geta stundum illa dulið hversu mjög þeir þrá náttúruhamfarir, ekki að þeir vilji fólki og fénaði nokkuð illt, en að lifa eitthvað sem þú, jafnvel enginn núlifandi hefur ekki reynt áður og tengist þínu fagi er auðvitað eftirsóknarvert fyrir fagdellufólk.
Fellibylurinn sem hafði verið spáð fyrir réttum tveimur árum síðan, sem ég óttaðist meira en nokkuð annað náði ströndum fyrir tæpum mánuði síðan og eirði þar engu. Hrifsaði með sér ástina mína og keyrði alla sem hann elskuðu og þekktu um koll. Þar rættust því miður allar spár, allt fór á versta veg og ekkert verður aftur eins og áður.
Fellibyljum af stærðargráðu sem ná einhverju máli fylgir að allt sem fyrir þeim verður fer úr skorðum. Þeir öðlast alvald og valda ómældum skaða og breytingum til frambúðar. Flóðin sem þeim gjarnan fylgja valda óafturkræfum ummyndunum á landslagi og náttúru. Hús renna eins og sleðar niður hlíðar og verða að méli, skógar sökkva og hverfa á haf út. Allt færist úr stað og það tekur langan langan tíma að koma hlutum aftur í einhverjar skorður. Sumir missa allt og verða að byrja lífsbaráttuna upp á nýtt. Aðrir verða ekki fyrir neinum skaða en muna samt alltaf hvar þeir voru, þegar … Ekkert verður alveg eins og áður.
Fellibylurinn bar mig og fjölskylduna til annara landa. Svona geta fellibyljir verið magnaðir. Við fukum út í heim á ógnarhraða og lentum í annarri heimsálfu. Makalaust alveg hreint! Hér talar enginn íslensku, fáir ensku, hér fæst enginn plastkenndur Pizzaostur, hér heyrist aldrei erindi í útvarpinu, hér er heitt, þrumuveður og tilkomumiklar eldingasýningar um nætur, hér þekkir mig enginn og enginn vorkennir mér eða börnunum mínum, nema við sjálf auðvitað svolítið og hér færir hver dagur okkur ný, óvænt og framandi viðfangsefni.
Að þurfa að fóta sig á framandi stað er ákjósanlegt þegar maður er sorgmæddur að mínu mati. Það er margfallt betra en að gráta í smjörið, stara í ostinn, sjá liljurnar fölna, hringa sig utan um auða stólinn við eldhúsborðið og brjóta saman sokka sem engir fætur sem ég hef kysst munu framar verma.
Það er gott fyrir mann að glíma við eitthvað ókunnugt og skemmtilegt þegar maður syrgir. Að æfa sig í að tala annað tungumál, borða eitthvað sem maður á ekki að venjast, horfa á skýjafar sem er allt annað en það sem er yfir landinu okkar. Hlusta á náttúru sem er full af undarlegheitahljóðum. Slást við moskítóflugur. Synda í heitum sjó. Anda að sér öðru lofti.
Þegar einhver sem maður elskar deyr, þá deyr maður að hluta sjálfur og maður þarf að hafa sig allan við að leyfa þessum hálfdauða ekki að heltaka sig. Þá er gott að grípa í lífið sjálft og láta það kenna manni hvað það er í raun stórkostlegt þrátt fyrir allt.
Ég er ekki að segja að það væri gaman að vakna stuttu eftir ástvinamissi einn á ullarbol með gítar á bakinu í frumskógi, en þar sem allt er nýtt örvast skilningarvitin, maður þarf að vera viðbúin og vakandi í öllum skilningi þess orðs. Og þegar maður er vel vakandi, þá lærir maður eitthvað nýtt. Þá tekst manni líka að gleyma sjálfum sér og hinni hroðalega eigingjörnu sorg. Lífið heldur sannarlega áfram um allan heim þótt fellibyljir geysi. Það er seigt í því, lífinu.
Það sem liðið er á maður alltaf með sjálfum sér. Það getur enginn tekið frá manni. Ekkert verður alveg eins og áður, en hið dularfulla og ókomna bíður okkar allra. Það er spennandi og talsverð huggun.