Vaknaði um daginn eins og oft áður og teygði mig í Iphone til að stoppa klukkuna og stimpla daginn inn. Sá að ég átti eitthvað í innhólfinu.
„Þú ert einhvers konar kraftaverk Pé, mér þykir svo vænt um þig að mig verkjar.“
Vá, þvílík byrjun á degi. Ég hafði hugsað mér að eyða þessum degi í að hafa þungar áhyggjur af ákveðnu máli en strax þarna var það eyðilagt. Þetta bergmálaði með mér í gegnum daginn og gerir reyndar enn. Ég var ekki alveg viss hvernig ég gæti svarað svona. Það er ekki hægt að segja „sömuleiðis“ það er í rauninni ekkert hægt að segja. Svona augnabliki leyfir maður bara að lifa sem lengst, leyfir því að gárast rólega út. Ég sendi samt eitthvað til baka.
En það er svo skrítið hvernig eitthvað getur lifað í hausnum á manni eins og pinball-kúla. Maður fylgist með því dingla sér milli heilahvelanna, fylla hugskotið þynnast út og vaxa upp aftur. Ég veit að það var ekkert verið að senda mér þessi skilaboð nema bara af því að svona var þetta.
Nokkrum dögum síðar er ég staddur í hrauninu við Hveravelli í dásamlegu veðri á rölti með hundunum Óríon og Tobba glæp. Skýst þá þessi kúla fram í ennisholurnar og yfirtekur göngutúrinn. Ég hafði reyndar ætlað að nota þennan göngutúr í allt annað. Ætlaði einmitt að hafa smá áhyggjur.
Það er svo stórmerkilegt hvað það nákvæmlega er sem skiptir máli í þessu lífi. Af hverju erum við ekki einmitt miklu duglegri við þetta? Segja eitthvað fallegt og jákvætt við hvert annað. Þegar maður lætur eitthvað frá sér talað eða skrifað þá er það í eðli sínu orka. Þessi litlu skilaboð um morguninn eru búin að vera bensín á alls konar hugsanir hjá mér síðan. Og ekki bara þessi skilaboð. Allt sem ég les eða heyri vekur í mér eitthvað. Sumt fólk reynir að tala mann niður. Ég er orðinn þokkalega þjálfaður í að takast á við þannig sendingar. Aðrir eru uppfullir af jákvæðri orku og hlaða mann fullan af hamingju þegar síst varir. Það þarf líka að æfa sig í að taka á móti því. Ég hef ekkert alltaf kunnað það. Oft bara fundist óþægilegt að fá hrós. En núorðið kann ég að brosa og segja takk. Finnst þó að ég gæti verið betri í því sjálfur að endurvarpa ljósinu.
Við fundum okkur mosavaxna hraunstrýtu og lögðumst utan í, ég og Óríon. Tobbi glæpur gat ekki legið kyrr, hann lét sig hverfa, tók ekki þátt í neinum pælingum. Kjalfellið og hið tignarlega Hrútfell, að ég tali nú ekki um þá bræður Langjökul og Hofsjökul, römmuðu inn sviðsmyndina þennan fallega laugardagsmorgun. Flugurnar voru strax mættar til að pirra okkur. En það komst samt ekkert að í huga mér annað en þessi sterka tilfinning fyrir því hvað ég á mikið af frábæru fólki allt í kringum mig.
Maður þarf stundum að fara afsíðis til að finna hvað það virkilega er sem fær mann til að tikka. Þarna í hrauninu skipti efnahagsástandið litlu. Eyvindarhellir innan seilingar og þar var enginn hagvöxtur þá og verður ekki nú. Evran, fiskveiðigjaldið, hjól atvinnulífsins, nei, ekkert af þessu kom upp í hugleiðslu okkar Óríons. Við vorum niðursokknir í vináttuna. Vinkonur, vinir, ástkonur, afkomendur, forfeður og systur. Allt þetta lið lét sjá sig þarna. Ég fann hvað ég er óstjórnlega ríkur. Jafnvel hestarnir mínir hneggjuðu einhvers staðar í hrauninu, nema það hafi verið Reynistaða-Grána.
Niðurstaðan var einhvern veginn á þá leið að ég sá þotu í háloftunum. Lufthansa LH435 á leið til New York sýndist mér, og ég vissi að ef ég hefði verið um borð hefði mér verið óhætt að hoppa út. Tengslanetið mitt væri tilbúið að grípa.
Ég hef aldrei getað keypt mér vináttu. Veit ekki hvort ég hef reynt það. Ég á alls konar vini. Hægrimenn og vinstri, ferkantaða og fallega og sumir fullkomlega lausir við jarðtengingu. Jafnvel á ég dálítinn hóp af leiðinlegum vinum. En þeir eru mér samt alveg jafn verðmætir. Það er í rauninni alltaf gaman að hitta andlit sem maður hefur ekki séð lengi. Þrátt fyrir þá vissu að ánægjan þegar þeir fara verði jafnvel meiri. Það er nefnilega eitthvað fallegt og fyndið í öllum. Maður þarf bara að horfa eftir því.
Þegar ég lá þarna einn í hrauninu (fyrirgefðu, Óríon) þá var ég svo innilega þakklátur fyrir að vera ekki einn. Í huga mínum endurómaði þessi dásamlega staðreynd sem gerir lífið að því sem það er:
„Mér þykir svo vænt um ykkur að mig verkjar.“