Þegar ég var lítil þá var ég það sem fólk kallar skrítin, furðuleg, óvenjuleg en í þessari grein hef ég ákveðið að nota orðið skrítin.
Ég man t.d. eftir sjálfri mér um 7, 8 ára aldurinn hlustandi á tónlist sem engum á mínum aldri hefði dottið í hug að hlusta á. Þegar bekkjarfélagarnir voru að missa sig í Strumpalögum og Spice Girls þá kaus ég að hlusta á Björgvin Halldórsson, gömul lög með Bubba og disk sem hét Á kránni og var samansafn af íslenskri pöbbatónlist. Þegar kennarinn spurði okkur um uppáhalds hljómsveitina okkar þá gáfu flestir í bekknum upp vinsæla hljómsveit eða tónlistarmann, ég skar mig alltaf úr með einhverju gömlu íslensku.
Fatasmekkurinn var líka skrítinn og fékk ég svolítið að líða fyrir það. Mér fannst ekkert mál að ganga í fötum af ömmu og fékk oft gömul föt af henni sem hún var hætt að nota. Ég man eftir þegar fatamarkaður kom eitt sinn í þorpið sem ég ólst upp í og við amma fórum saman þangað.
Til að gera langa sögu stutta þá valdi ég mér eins buxur og amma. Þá hef ég verið á að giska tólf ára.
Ég gleymi aldrei hvítu, hnepptu peysunni með hekluðu blómunum sem amma ætlaði að henda. Ég heimtaði að fá að eiga hana þrátt fyrir aðvaranir ömmu um að hún væri nú ekkert sérstök. Ég gekk mikið í þessari peysu en mikið sem mér var bent á það í skólanum að hún væri ekki í tísku.
Þegar krakkarnir voru uppteknir af því að fara í kyssuleiki úti á leikskóla þá fannst mér miklu betra að vera inní herbergi að lesa bók þótt það væri langt frá því að vera svalt í krakkanna augum og þvílík ósköp sem ég las.
Ég barðist einnig við það eins lengi og ég gat að fá að vera krakki. Þegar ég fékk postulínsdúkku í jólagjöf tólf ára gömul þá varð ég óskaplega sár. Mamma vildi vita hvað væri að og ég tjáði henni að ég hefði miklu frekar vilja fá Baby-Born dúkku. Mamma varð við þeirri bón minni og keypti Baby-Born dúkku og skipti á henni og postulíninu við mig. Einnig lék ég mér með Bratz dúkkur langt fram eftir aldri. Ef ég var spurð af hverju ég væri ennþá að leika mér, ég væri orðin allt of gömul til þess, þá svaraði ég því til að ég fengi aðeins stuttan tíma af lífinu til að vera barn en yrði fullorðin restina af lífinu.
Þegar unglingsárin færðust yfir þá klikkaði eitthvað. Allt í einu varð ég alveg voðalega viðkvæm fyrir því að vera kölluð skrítin og ég fór að einbeita mér af öllum krafti við að vera eins og allir hinir. Ég klæddist fötum sem mér þótti sjálfri ekkert sérstök og voru jafnvel oft á tíðum óþægileg, hlustaði á tónlist sem mér þótti leiðinleg og reyndi í rauninni allt til að „fitta inn“.
Með því að reyna að vera önnur en ég í rauninni var þá uppskar ég bullandi vanlíðan.
Örugglega átti þessi persónuleikabreyting einhvern þátt í því að ég fylltist þunglyndi og þurfti að leggjast inn á BUGL í fyrsta skipti. Eftir þennan furðulega tíma þar sem ég barðist við að vera einhver allt önnur en ég var, þá var ég ringluð. Ég vissi í raun ekkert hver ég var lengur.
Mörg ár fóru í að finna sjálfa mig aftur. Ég þarf ekki að fara lengra en ár aftur í tímann til að vera komin á tímabil þar sem ég var enn að finna sjálfa mig. Á þessum tíma fyrir ári beið ég eftir snjónum svo ég gæti fundið mér tún að kvöldi til þar sem ég gæti lagst og horft á stjörnurnar og norðurljósin. Þegar snjórinn kom þá þorði ég því ekki. Ég var allt of upptekin við að hugsa um hvað öðrum þætti um mig. Hvað myndi konan í blokkinni sem ég þekki ekki neitt halda um mig? Veturinn leið og aldrei horfði ég á stjörnurnar.
Ég fór að spyrja sjálfa mig af hverju ég væri að hindra sjálfa mig í að gera hluti sem ég vissi að ég hefði ánægju af, vegna þess sem aðrir gætu hugsanlega haldið um mig. Ég komst að því að rökin sem ég væri að beita á sjálfa mig héldu ekki vatni. Ég var að skapa mér mína eigin óhamingju með því að vera ekki ég sjálf. Ég ákvað að framvegis myndi ég gera það sem veitti mér ánægju burt séð frá því hvað aðrir gætu hugsanlega haldið um mig.
Þetta tók tíma en í dag er ég komin ansi nálægt því að vera ég sjálf aftur. Ef ég fæ löngun til að fara út á tún að kvöldi til og leggjast í grasið til þess eins að horfa upp í himininn þá geri ég það þrátt fyrir að einhver gæti hugsanlega verið að horfa á mig og hugsa hvort ég væri skrítin. Ég klæði mig hiklaust í föt sem ég hef aldrei séð fólk klæðast ef mig langar til þess. Ég hlusta oft og tíðum á ,,furðulega“ tónlist því að það veitir mér ánægju.
Ég læt stundum eins og krakki ef mig langar til þess því það opnar mér dyr að heimi sem annars væri mér lokaður. Ég er hætt að afsaka tilfinningar mínar eins og ég gerði svo lengi. Í stað þess að bæla inni grát yfir gleðilegu sjónvarpsefni, þá leyfi ég mér að gráta.
Í stað þess að þykjast vera í góðu skapi þegar ég er í rauninni hrikalega illa upplögð, þá segi ég fólki í kringum mig að ég sé ekki hress ef það spyr mig.
Ég er meiri ég heldur en ég þorði nokkurn tíma að vona að ég yrði. Ég er stolt af sjálfri mér og ég segi með gleði í hjartanu að ég sé skrítin og muni alltaf vera það.
Ljósmynd af málverki eftir Vincent Van Gogh. Málverkið fræga má lesa um á Wikipediu.