Birgir Örn Guðjónsson betur þekktur sem Biggi lögga skrifar:
Rétt upp hönd sem kannast við vandamálið að reyna að kenna börnunum um peninga og verðmæti þeirra í dag. Ég er nokkuð viss um að ég sé ekki sá eini. „Borgaðu bara með kortinu,“ er setning sem maður hefur heyrt oftar en einusinni þegar maður hefur reynt að útskýra fyrir þeim af hverju þau geta ekki fengið eitthvað sem þau vilja. Þegar maður var sjálfur krakki lærði maður fljótt hversu mikil verðmæti væru t.d. í einum brúnum, grænum eða jafnvel rauðum sem maður þorði sko bara að geyma í renndum innanávasa ef manni áskotnaðist einn slíkur. „Amma gaf mér sko einn rauðan!“
Í dag eru þetta bara tölur. Tölur sem eru ekki í tengslum við neitt. Akkúrat ekkert. Við tökum bara upp töfrakortið og stimplum inn númer í posa. „Viltu strimilinn?“
Fyrir skömmu birti Kvennablaðið fína grein sem skrifuð var af Andra Thor Sturlusyni. Þar var hann að velta fyrir sér þjónustulund bankanna og að þeir vilji nú rukka okkur fyrir það að vera svona endalaust að trufla þá í vinnunni. Þessi lestur rifjaði upp fyrir mér þann bobba sem ég lenti í þegar börnin mín tóku upp á því að safna pening í sparibauk. Það ætti að vera sjálfsagður hlutur og eðlilegur að leggja pening til hliðar og safna honum. Það er eitt af þessum prinsippum sem maður ólst sjálfur upp við. Syngjandi loðnir og sætir sparibaukar sem lofuðu okkur vöxtum og vaxtavöxtum og meira að segja vöxtum líka af þeim.
En allavega, á einhvern óskiljanlegan hátt hafði blessuðum börnunum tekist að finna klink til að fylla þessa blessuðu sparibauka og það var komið að því að fara með baukana í bankann. Þau höfðu nefnilega séð að þá fengi maður einhverja gjöf. Á leiðinni fóru þau svo að spyrja út í þessa athöfn. Þá fyrst lenti uppalandinn ég í tómu tjóni.
Spurningarnar um sannleiksgildi jólasveina eru pís of keik í samanburði við spurningar barnanna um bankastofnanir. „Pabbi, af hverju förum við með peninginn í bankann?“ „Eeeh sko, bankinn geymir peninginn okkar og borgar okkur svo smá meira til baka þegar við náum í hann.“ Yeah right! Hvað átti maður að segja? Ekki gat maður farið að segja þeim sannleikann. „Sko krakkar mínir. Þegar maður er lítill þá velur maður sér banka. Þá fer maður með sparibaukinn sinn til þeirra og tæmir hann þar. Svo þegar maður fer að vinna og fá útborgað fara launin til þeirra líka. Samt fær maður aldrei nógu mikil laun til að geta keypt sér eitthvað eins og bíl eða hús. Til þess að geta það þarf bankinn að eiga þig. Alltaf. Með húð og hári. Þetta klink sem þið eruð með í þessum bleiku og bláu sparibaukum skiptir engu máli. Það borgar ekki einusinni bensínið sem fór í það að keyra ykkur hingað. Þessi bók eða bolti sem þið fáið á eftir er í raun bara aðgöngumiði bankans að framtíðinni ykkar. Jæja krúttin mín, viljið þið fá ís?“
Ætli þessi prinsipp sem maður hafði áður séu ekki flest horfin út í veður og vind. Því miður. Verst að þau voru ekki verðtryggð.
Birgir Örn Guðjónsson
eiginmaður, faðir og eign Arion banka