Jæja, ég hef opinberað slatta af lífi mínu fyrir lesendum Kvennablaðsins og velti fyrir mér hvað er eftir að sjálfsvirðingunni svo ég geti jarðað hana endanlega. Blóm og kransar afþakkaðir, en þeir sem vildu minnast téðrar virðingar er bent á samtök Evrópuandstæðinga og Kaupfélag Skagfirðinga, þar sem allt fæst á sama stað, byssur, skittles og búvélar.
Ég hef afskaplega gaman af því að prófa nýja hluti og er að öllu jöfnu frekar óviðkvæm fyrir tískufloppum (sjá pistil), vandræðalegum uppákomum (sjá pistil) og karókí-þátttökum sem síga yfirleitt suður þegar líður á kvöldin.
Kannski einn daginn birti ég myndband sem ágætur félagi minn tók af mér á einu slíku kvöldi þar sem ég hélt í fúlustu alvöru að ég væri arftaki Rihönnu og gólaði í míkrafóninn af miklum móð meðan „vinir“ mínir tóku allt upp á snjallsímana sína. En það er efni í annan pistil og núna erum við að fjalla um hárið á mér.
Alheimsreglurnar eru ekki margar. Brauðið lendir alltaf á smurðu hliðinni, sígaretturnar klárast alltaf þegar það er einn bjór eftir og það er útsala daginn eftir að þú kaupir sjittið.
Ein regla er til jafns við þessar jöfnur sem allur heimurinn hverfist um. Sú óumdeilanlega staðreynd og lokaniðurstaða pýðagórasarreglu hártískunnar að Kurt Kobain var með besta hár í heimi. Alltaf. Og þangað stefndi ég. Til að byrja með.
Kört meðan hann var með gott hár.
Ég fer alltaf á sömu hárgreiðslustofuna á Egilsstöðum. Þar vinna miklar uppáhaldskonur sem eru ekki bara gríðarlega snjallar í sínu fagi, heldur gera þær bara umorðalaust það sem ég bið um og eru skemmtilegar allan tímann meðan klippt og skorið er.
Þær hafa rakað merki í hnakkann á mér, sett í mig permanent og klippt í alls konar stalla og skorninga meðan rætt er um búskap, börn og eiginmenn. Viðbrögð eiginmannsins hafa jafnan verið á sömu lund. „Nú jæja“. Við skulum alveg átta okkur á því að þessi maður hvorki heillaðist af mér né giftist vegna stíls eða smekks, því það er eitt af því sem vinnur alls alls ekki með mér.
Nú, um árið þá var ég andvaka næturpart þar sem ég reyndi að leysa vandann um kapítalískt auðvald (ekki enn þá búin að leysa það vandamál), þá fékk ég þá flugu í höfuðið að SKÁLAKLIPPING væri alveg málið. Ég svaf rótt eftir það og var mætt á snerilinn á hárgreiðslustofuna kl. 8 morguninn eftir. Sem sönnum fagmönnum sæmir þá klipptu þær mig eins og óskað var og sendu mig valhoppandi ánægða út í lífið. Þetta var árangurinn:
„Dálítið eins og skáladrengurinn“
„Nú jæja, þú ert alveg eins og ágætur gamall bóndi á Völlunum, nefnum engin nöfn,“ sagði eiginmaðurinn og blimskakkaði augunum. „Þarftu nokkuð að sofa hjá mér í nótt?“
Einhverju seinna hélt ég að permanent væri málið og skveraði mér á stofuna og lét krulla kolluna sem mest mátti. Þetta var niðurstaðan:
Ég “Ég og Bubbles DeVere. Eða hvor er hvað?“
Eftir að eiginmaðurinn lét augljóslega samlíkingu falla var þetta látið vaxa úr og klassískari hárgreiðslur fengu að njóta sín, svo sem rakað báðum megin, sítt að aftan, bartar og bylgjur.
Það var svo um daginn sem ég bað um að klippa í nettan stall. Tilefnið var það að ég ætlaði að kaupa mér föt en passaði ekki í neitt á Egilsstöðum. Niðurstaðan var þessi: Maður er ALDREI of feitur fyrir góða klippingu.
Að venju þá klippti mín kona samkvæmt beiðni og ég sat í bílnum á heimleið og gat ekki hætt að hugsa um að ég líktist einhverjum sem ég þekkti. Það var ekki fyrr en löngu eftir hádegi að ég fattaði það:
“Líkindin eru sorgleg. Mig vantar Harry í líf mitt“
„LOYD CHRISTMAS“ kallaði eiginmaðurinn og hló.
Ég ætla samt að halda áfram að fara á sömu stofuna, þær eru fagmenn og þrátt fyrir augljósa samlíkingu á köflum þá hefur þeim alltaf tekist að láta mig líta vel út. Hip hip húrra fyrir þeim! 