Jackie Nguyen er bandarísk leikkona og upprennandi stjarna, ein af þessum leikkonum sem allt geta hvort sem er að syngja, dansa eða leika, enda hefur hún borið uppi söngleiki á borð við Miss Saigon. Það er ekki auðvelt fyrir konur að missa hárið en saga Jackie og hreinskilni frásagnar hennar er þess virði að deila með lesendum Kvennablaðsins. Hekla Elísabet Aðalsteinsdóttir þýddi blogg Jackie fyrir okkur með leyfi Jackie en hún er Íslandsvinur og dvaldi hér vikutíma í vor.
Barátta mín við þunglyndi og hárlos
Í dag hyggst ég nota samfélagsmiðlana sem vettvang fyrir sögustund, hreinskilni og hugrekki. Að reyna að fela þetta vandamál mitt hefur aðeins alið á óöryggi mínu. Auk þess mun þetta svara öllum væntanlegum spurningum hvað varðar útlit mitt, sem kemur til með að breytast á næstu mánuðum.
Ég er að missa hárið á ógnarhraða.
Ahh, fjúff!
Fyrir tveimur vikum fór ég í sturtu seint á fimmtudagskvöldi. Ég gerði allt eins og ég geri það vanalega og að lokum greiddi og blés á mér hárið. Þá tók ég allt í einu eftir því að tvö lófafylli af hári urðu eftir í burstanum og því meira sem ég greiddi hárið, því meira hár losnaði.
Ég fór upp á bráðamóttöku. Ég eyddi mörgum klukkustundum á spítala með lækni, sálfræðingi, húðlæknum, kvensjúkdómalæknum og í raun öllum sérfræðilæknum sem völ er á. Það voru teknar óteljandi blóðprufur og ég var látin undirgangast alls konar rannsóknir. Svo tók biðin við. Biðin eftir niðurstöðunum er líklega eitt það erfiðasta sem ég hef gengið í gegnum.
Ekkert kom út úr þessum rannsóknum.
Jackie, þú ert stálheilbrigð. En ég verð að spyrja þig, hefur þú verið undir miklu álagi eða fundið fyrir þunglyndi?
spurði læknirinn.
Já
svaraði ég hikandi.
Þetta hlýtur þá að vera blettaskalli (Alopecia Areata)
svaraði hann.
*Blettaskalli af þessari tegund er hárlos sem orsakast af stressi og þunglyndi. Getur t.d. birst sem seinbúin líkamleg viðbrögð við andlegum veikindum.*
Ó þunglyndi, þú sjúki fantur.
Sannleikurinn er sá, kæru vinir, að ég hef barist við alvarlegt þunglyndi síðan ég var nítján ára gömul. Ég byrjaði fyrst að finna fyrir því í kjölfar ótímabærs andláts bróður míns, William. Hvert áfallið rak síðan annað, ég átti í eitruðum samböndum, varð heimilislaus og má segja að ég hafi gengið í gegnum eld og brennistein. Í sex ár hef ég barist við þennan djöful aftur og aftur. Sumir vinir mínir vita af því en ég hef haldið því mestmegnis útaf fyrir mig.
Ætli ég fái þunglyndinu ekki best lýst þannig að ég hafi skriðið ofaní myrka holu; legið þar afskipt, kafnandi í eigin hugsunum og reiði. Hvert ár er öðru ólíkt. Sum betri, önnur verri. Bati krefst tíma, peninga og hreinskilni. Ég tekst á við það með því að dreifa eins mikilli ást og ég mögulega get. Ég vinn sjálfboðavinnu, bið bænir, styrki þau sambönd sem skipta mig mestu máli og lifi heiðarlegu lífi. Ég syng einnig! Og dansa!
Í byrjun þessa árs kom þunglyndið þó aftur og sló mig fastar en nokkru sinni fyrr. Án þess að vilja fara út í smáatriðin þá var ég ekkert sérstaklega spennt fyrir því að vera til lengur. Ég hafði engan hvata til þess. Það var ekkert úthald, engin ást og engin orka eftir í sálinni minni. Ég fór aftur til sálfræðingsins míns sem ég var búin að vera að hitta reglulega í tvö ár, hringdi í lífsþjálfa og tók mikilvæg skref í átt að því að breyta lífi mínu til hins betra. Það voru þó aðallega vinir mínir sem hjálpuðu mér út úr myrkrinu. Þeir þurftu bókstaflega að draga mig fram úr rúminu mínu og ýta mér inn í áheyrnarprufur, mata mig og hringja í mig á fimm sekúndna fresti. Þau björguðu mér.
Svo varð þetta bara að hinu besta ári. Ég fékk samning í Singapore, ferðaðist um Suð-Austur Asíu, fór til Íslands sem breytti lífinu mínu, lék í Miss Saigon, var brúðarmey í brúðkaupi bestu vinkonu minnar.. Og það er ekki einu sinni komin Hrekkjavaka! Þetta ár var næstum fullkomið.
En þetta hárlos? Úff. Það særir mig. Það særir mig djúpt að innan sem utan. Holan sem ég var vön að skríða ofan í lítur skyndilega bara þokkalega vel út. Þetta er virkilega ömurlegt, sérstaklega vegna þess að ég er leikkona. Við leikarar verjum klukkustundum í að markaðssetja okkur nánast einungis byggt á útliti okkar. Hvað í fjandanum á ég að gera? Það hefði aldrei hvarflað að mér að andlegt ástand mitt undanfarin ár gæti tekið slíkan toll á líkama minn. En þetta er mjög raunverulegt — ég er lifandi sönnun þess.
Að þurfa að sjá ummerki þunglyndis míns á líkamanum mínum, níu mánuðum eftir að mér fannst ég hafa sigrast á því, er það sem er mest sjokkerandi og frústrerandi við þetta allt. Nú þegar ég hef aldrei verið hamingjusamari dúkkar þetta kjaftæði upp til þess eins að minna mig á hvað ég hef gengið í gegnum undanfarin ár. Seinbúin viðbrögð líkama míns við sálrænum vanda mínum minntu mig á mikilvægi þess að vinna í sjálfum sér.
Já, hárið mitt er ennþá að losna.
Með hverri sturtuferð missi ég meira og meira og suma daga fæ ofsakvíðaköst hvað varðar starfsferilinn minn. Það er ekki búið að vera gaman að horfa í spegil og hársvörðurinn minn þarf að komast í langþráð frí frá höttum. Þess vegna er ég að skrifa þessa mjög svo opinberu grein. Þetta er bara búið að vera í gangi í tvær vikur og ég er nú þegar búin að missa 75% af hárinu mínu. Með þessu áframhaldi veit ég ekki hvað næsta vika ber í skauti sér. Ég þarf að byrja að ganga með hárkollur. Ég reyndar á eina slíka til að grípa í þegar restin af hárinu fer. Kannski verð ég jafnvel nógu hugrökk til að púlla Jessie J og raka það allt af mér. Hver veit? Kannski ég geri skoðanakönnun!
Ekki meiri feluleik og ekki meiri skömm!
Jájá, ég er að verða sköllótt. Glatað. Þetta eru ömurlegar aðstæður. En í samanburði við stærri vandamál sem ég þarf ekki að díla við lengur er það ekki svo slæmt. Ég lifi í gnægð núna sem ég er svo ótrúlega þakklát fyrir að þið hafið ekki hugmynd. Ég á líf, guð, fjölskylduna mína og stóran vinahóp sem stendur við bakið á mér. Ég er ennþá leikkona, á íbúð í New York og allar Harry Potter myndirnar á DVD. Kommon! Nú hef ég tækifæri til að varpa mínu ljósi á baráttuna við þunglyndi. Og hárlos.
Kannski sér einhver þetta og gerir sér grein fyrir því að hann stendur ekki einn.
Ég trúi því og treysti að þetta muni styrkja mig. Ég mun komast í gegnum þetta. Því skalt þú trúa. Það munu koma erfiðir dagar, þeir koma alltaf. En ég er líka viss um að það verða líka dásamlegir dagar. Jákvæðni verður augljóslega að vera í forgrunni hjá mér og ég þarf að einbeita mér að því sem gott er. Einnig þarf ég að kaupa hatta! Ef þú veist um einhvern sætan, endilega sendu mér mynd af honum.
Ef þú ert búin/n að lesa þetta allt vil ég að þú vitir að mér þykir afar vænt um það. Takk fyrir að taka þér tíma til að skyggnast aðeins inn í minn heim.
Og ef þú skyldir sjá mig á förnum vegi…
Já, dúllan mín, þetta er hárkolla.
Jackie skartar bleikri hárkollu.