Einu sinni fór pabbi með mig langt út fyrir mannabyggðir og aðeins lengra en það, til öryggis, og leyfði mér að skjóta úr forláta riffli sínum. Það fór reyndar ekki betur en svo að þegar ég hafði hleypt af fyrsta skotinu í meðalstóran kassa utan af hvítvínsbelju af 50 metra færi, spratt ég á fætur og gargaði sem mest ég mátti:
„MIG LANGAR AÐ DREPA EITTHVAÐ!“
Þarna runnu tvær grímur á föður minn. Hann hafði, alveg óvart, opnað eitthvað pandórubox sem erfitt yrði að teipa aftur.
Í framhaldinu fór ég að huga að því að sækja mér réttindi til að handleika skotvopn. Ég þurfti að skila inn ógrynni af upplýsingum til lögreglustjóra og sýslumanns, miseinkennilegum. Læknisvottorð þurfti ég til að sanna að ég væri ekki haldin kenndum sem teldust óheppilegar þeim sem ætti skotvopn inni í læstum skáp (alls ekki undir rúmi, það má ekki). Það var auðsótt.
Skotveiði snýst öll um sjálfsmynd. Ég er með þessa í kosmósinu mínu
Þessi aftur á móti er í speglinum mínum…
Ég hitti viðkunnanlegan kvenlækni sem dreif pappírinn út úr prentaranum á meðan hún hló að öllum skemmtilegu bröndurunum mínum. Ekki einn þeirra hafði að geyma falda hatursræðu svo ég var absalút golden. Sakavottorð þurfti til og í huganum renndi ég yfir farinn veg og reyndi að átta mig á hvort ég hefði brotið alvarlega af mér í gegnum tíðina.
Upp komu eitt og eitt atvik er vörðuðu óborganlegan styttuþjófnað frá nágranna foreldra minna, bæjarmerkjaskipti á Egilsstöðum og Fellabæ og getaway akstur í hasarmyndastíl þegar systir mín stal pappaeftirmynd af íþróttaálfinum af ónefndu hóteli.
Ég þóttist viss um að ekkert af þessu hefði ratað inn á varanlegar skrár nokkurs staðar. Nema náttúrlega í osomskrána mína. Nýleg passamynd. Einmitt. Já já … Svo var bara að snúa upp á handlegginn á tveimur einstaklingum sem voru tilbúnir að votta það að ég væri hið vænsta grey og mætti alveg skjóta með byssu. Annar þeirra var húsbandið.
Þá var bjúrókratíska hluta ferlisins lokið og nú skyldi sest á skólabekk. Þar sem ég tróð rúmmetrarassgatinu á mér í penan stól í Háskólanum á Akureyri með fullan poka af nesti, bókina sem ég fékk deginum áður og hvorki skriffæri né skrifblokk áttaði ég mig á hvers vegna ég hafði eytt heldur litlum tíma lífs míns í hinu dæmigerða akademíska umhverfi.
Tók ég nú til við að meðtaka öll fræðin. Þarna sat ég óskaplega spök og settleg og reyndi að skilja að ég mætti ekki skjóta blesgæs, toppönd mætti ég skjóta á ákveðnum tímum en alls ekki gulönd, sem reyndar væri alveg eins. Eða ég gat ekki séð annað. Ekki gera svona en absalút gerðu hinsegin. Ég gulnaði og grænkaði til skiptis milli þess sem mér fannst ég vera að missa sjón og heyrn.
Það var samt ekki fyrr en fyrirlesarinn fór að tala um búnað og klæðaburð sem ég fór verulega að svitna því ég er alls ekki haust og því fer kamó mér bara alls ekki. Velti fyrir mér möguleikanum á að veiða bara nakin en áttaði mig á að litarhafts míns vegna gengi það víst bara yfir háveturinn (engin hætta á að veiða óvart gulönd).
Eins og sést á þessari mynd er alls engin nauðsyn að klæðast kamó. Ég og þessi stúlka eigum það sameiginlegt að vera alls ekki haust og þurfum því að velja okkur hentugri klæðaburð en þann klassíska.
Þegar ég var búin að drekka óhóflegt magn af kaffi, sníkja sígó af saklausu fólki og hlusta á þreytulegt dæs menntaskólastrákanna fyrir framan mig í hvert sinn sem ég spurði kjánalegra og eða vafasamra spurninga, var kvöldið senn á enda. Prófið var tekið og ég merkti samviskulega við allt og ekkert. Einna helst vafðist fyrir mér spurningar sem innihéldu orðin kaliber og tölur eins og .06-50. Hver í fjandanum veit hvað .06-50 er? Enginn – that‘s who!
Ferlinu er hins vegar ekki lokið. Seinna á ég víst að handleika byssu og skjóta úr henni. Þar sem ég er ekki týpan sem er tilbúin að taka áhættur taldi ég heillavænlegast að skrifa pistilinn núna en ekki eftir að ég er eitt af eftirfarandi:
a.) Dauð
b.) Í fangelsi
c.) Loksins komin á fyrrnefnda sakaskrá. Ekki fyrir að stela styttu nágrannans.
En hafið engar áhyggjur. Ég er held ég alls enginn veiði- eða umhverfissóði. Ég predika ósjaldan um að éta skuli menn það sem menn veiða ellegar sleppa því að skjóta það og ég finn ekki hjá mér þörf fyrir að skjóta hrafn eða máv bara vegna þess að ég má það.