Ég á afmæli bráðum. Einu sinni fannst mér bara virkilega gaman að eiga afmæli. Það voru kökur, krakkar úr sveitinni komu með foreldrum sínum akandi á gömlum Volvó-stasjón-bílum eða frambyggðum lapplander og litríkir pakkar hlóðust upp á skenknum í sveitaforstofunni.
Það var sunginn afmælissöngurinn, blásið á kertin á metnaðarfullu sjö hæða regnbogatertunni, sem móðir mín bakaði sveitt í marga klukkutíma og uppskar mikla aðdáun annarra kvenna sem supu hveljur með camel filters í annarri og kaffibollann í hinni við eldhúsborðið. Sparibúnir sveitakrakkarnir hlupu á moldugu hlaðinu og afmælisbarninu fyrirgafst á þessum dýrðardegi að vera bæði uppivöðslusöm, frek og stjórnsöm í öllum leikjum.
Svo var hópast í brúnteppalagðri stofunni og gæðaræmu á VHS stungið í vídeótækið og horft á upptökur af barnatíma sem amma á Akureyri skaffaði, enda framúrstefnukona með stöð 2 og alles. Stöð 2 sást aldrei í sveitinni.
Stöð 2 var fjarlægur munaður sem veraldarvanir krakkar af malbikinu töluðu um þegar þau mættu í sveitina í sumarleyfum með foreldrum sínum sem voru bæði hjúkrunar- og viðskiptafræðingar. Við hin sugum upp í nefið og slógum á bætt hnén í forundran.
Það kom samt einu sinni fyrir að amma setti VHS í tækið fyrir norðan og byrjaði að taka upp spennumynd sem átti að sendast austur á land. Verandi amma þá fór hún bara að sofa meðan upptakan gekk sinn vanagang og pakkaði spólunni inn í hulstur daginn eftir.
Tja … það er skemmst frá því að segja að á eftir spennumyndinni kom ein léttblá mynd. Fyrir þá sem ekki vita hvað það er, þá er það kvikmynd með fáklæddu fólki sem er að gera tilraun til að fjölga mannkyninu.
Það var meira að segja horft á þetta í einu afmælinu í sveitinni, en uppgötvaðist heldur snemma þar sem óvenjuleg þögn ríkti í stofunni um tíma. Það var sko ekki talað um sjö hæða regnbogatertuna eftir það afmæli og aumingja mamma gat ekki einu sinni borið fyrir sig að amma væri elliær, enda eiturhress kona sem vann fyrir sér sem sundlaugarvörður á Akureyri. Það fær enginn elliær að vinna á slíkum stöðum.
Sex laga regnbogaterta, fann enga mynd af sjö laga.
Núna er þetta annað mál. Eiginmaður minn til 15 ára verður alltaf jafn stressaður fyrir komandi degi. Honum fer að verða tíðrætt um áhugamál mín í september, sennilega til að fiska upp úr mér hvað mig langi á næsta afmælisdegi.
Ég gef honum yfirleitt hornauga og segist hafa áhuga á öllu sem kemur undan Orra frá Þúfu. Hann hefur enn ekki náð þessu og það næsta sem hefur komist í pakka sem gæti verið eitthvað tengt téðum hesti er bók. Um hesta. Hann er ekki alveg að ná þessu, en gæti líka spilað inn í sjúklega þrjósku af minni hálfu að segja bara ekki beint út hvað mig langar í.
Um daginn var ég samt ótrúlega beinskeytt. Sendi honum mynd af afskaplega fallegu úri sem mig langaði í. Ég sá á facebook-skilaboðunum að hann var búinn að sjá myndina og beið spennt. Næst fór ég að spyrja hann út í hlutinn og hann svaraði með humm og ha. Svo leið og beið. Svo spurði hann:
„Hvað langar þig í afmælisgjöf, elskan?“
Ég horfði á hann eins og hann væri nýskriðinn allsber og skítugur upp úr Mordor: „Ég er BÚIN að segja þér það!“
Hann hugsaði. Lengi. Næstum í viku. Svo fattaði hann það. Hann verður samt búinn að gleyma því þegar að afmælinu kemur og ekki fæ ég neitt undan Orra frá Þúfu.
Núna er ekkert partí. Mamma er löngu hætt að baka sjö hæða regnbogatertur, í mesta lagi kaupir hún tveggja lítra ís úr N1 á góðum degi, með karamellusósu. Hún er líka búin að fá sér stöð 2 og hefur engan tíma til að baka fyrir 35 ára afmæli frumburðarins.
Ég hef svo sem engar áhyggjur af því, mínar helstu áhyggjur eru brjóstin sem síga hraðar suður en ís á biluðum góðviðrisdegi í Súðavík og ég er farin að fá liðverki.
Ég er hætt að djamma af mér stækkandi rassgatið í tilefni hækkandi aldurs, ég mögulega kaupi eina rauðvín með steik og vona að krakkarnir sofni á undan eiginmanninum.
Til hamingju ég 