Árið 1930 áraði ekki vel á Vesturlöndum. Það ár hófst mikil efnahagskreppa sem allar götur síðan hefur verið nefnd Kreppan mikla; sú mesta sem reið yfir hinn kapítalíska heim á 20. öld með gjaldþrotum og gífurlegu atvinnuleysi.
Í desember á því harða ári gaf fátækasta þjóð í Evrópu sér þá jólagjöf að setja á stofn Ríkisútvarp sem var rekið af svo miklum og menningarlegum dugnaði og eldmóði fyrstu árin að margir kölluðu þessa stofnun „háskóla þjóðarinnar.“
Nú er svo komið á árinu 2014 að þau frjálshyggju- og fjármálaséní sem ráða fyrir einni af ríkustu þjóðum heims telja að Ríkisútvarp kosti of mikla peninga til að forsvaranlegt sé að halda því gangandi mikið lengur og hafa því brugðið á það þjóðráð að svelta stofnunina í hel.
Til þess að framkalla hægt andlát eftir langa og kvalafulla banalegu hefur verið brugðið á það ráð að taka nefskattinn sem lagður var á þjóðina til að tryggja að Ríkisútvarpið gæti haldið áfram að rækja skyldur sínar og nota megnið af honum í annað en útvarpsrekstur.
Sumir sem vilja Ríkisútvarpið feigt eru svo fáfróðir að þeir/þær halda að hægt sé að búta það niður og selja úr því einingar, eins og til dæmis þá dagskrá sem stofnunin framleiðir undir vörumerkinu RÁS 2.
Með því að drepa Ríkisútvarpið er frjálshyggjuliðið í blindni að fylgja þeim boðskap að allir hlutir skuli vera í eigu hinna ríku því að þeir einir kunni að reka fyrirtæki og kunni með fé að fara (þótt dæmin sanni annað). Við það að drepa Ríkisútvarpið sjá frjálshyggjumenn fram á að þeir geti setið að þeim auglýsingatekjum sem Ríkisútvarpið hefur og þeir þurfi ekki lengur að þola þá smán að ríkisstofnun sé að þvælast fyrir heilbrigðri og eðlilegri blokka- og einokunarfyrirtækjamyndun á hinum frjálsa markaði.
Þegar þessi ríkisstjórn eða næsta frjálshyggjustjórn sem við kjósum yfir okkur loks veitir Ríkisútvarpinu nábjargirnar og við sitjum uppi með algert frelsi á öldum ljósvakans og lágkúrunnar getum við fagnað því að við eigum enga stofnun lengur sem nokkrum manni mundi nokkru sinni detta í hug að kalla „háskóla þjóðarinnar“.
Heimskuvæðing frjálshyggjunnar gengur ljómandi vel og vonandi að sem flestum finnist forheimskun og fyrirlitning á menningu og hefðum vera hinn raunverulegi tilgangur í lífinu. Nú geta þær fátæku foreldrar sem komu börnum sínum til manns og jafnvel mennta á kreppuárunum – hvar sem þeir eru niðurkomnir núna – spurt sig: „Höfum við gengið til góðs…? Hverju skilaði þessi mikla barátta fyrir menntun og menningu, sjálfstæði og samhjálp?“