Bölv og ragn er hluti af daglegri tjáningu og orðnotkun margra. Hjá stórum þjóðum þykir notkun blótsyrða, ekki síst klámfenginna, staðfesta skort á siðfágun viðkomandi einstaklings og er jafnóviðeigandi þar sem fólk kemur saman eins og að klóra sér í rassinum eða þukla á kynfærum sínum á almannafæri.
Notkun Íslendinga á ensku orðum sem enskumælandi þjóðir kalla fjagra-stafa-orð er orðin að faraldri og hið prúðmannlegasta fólk lætur sig ekki muna um að æpa eða segja „fuck“ eða „shit“ við hin ýmsu tækifæri, rétt eins og til að sýna tungumálakunnáttu sína og heimsmennsku.
Það er kannski ekkert að því að taka upp klám og blótsyrði úr tungumálum beturblótandi þjóða og líkja eftir tali erlends glæpalýðs í kvikmyndum og sjónvarpsþáttum í þeirri trú að með því að líkja eftir talsmáta amerískra Vítisengla sé maður að tileinka sér alþjóðlega fágun. Það er kannski eðlilegt að fólki þyki mesta bragðið og safinn vera farinn úr gömlum íslenskum blótsyrðum af því tagi sem þóttu nothæf í nærveru kvenna og barna, sosum eins og: „Ansans“, „árans“, „bannsettur“, „skrambans“. Þessi orð hafa vissulega, mest vegna notkunarleysis, misst töframátt sinn og hafa bæði fitusnauðan og sykurskertan hljóm.
Blótsyrði í þeim tungumálum sem ég hef fengið einhverja nasasjón af virðast ekki lengur byggjast á léttum hrolli yfir því að ákalla myrkrahöfðingjann og nefna djöfulinn eða aðsetur hans og bústað, heldur tengjast þau einhvers konar bældri og pempíulegri afstöðu til kynfæra, kynlífs, saurs og blóðs eða óhreininda.
Svo virðist sem skáldleg orðgnótt sé á undanhaldi hérlendis þegar kemur að nýliðun í hópi íslenskra blótsyrða og formælinga. Án þess að framkvæma vísindalega rannsókn hefur mér sýnst að orðið „drulla“ hafi gengið hér í heldur leiðinlega endurnýjun lífdaganna í nýjum orðasamböndum eins og „að drulla upp á bak“, eða „drulla yfir einhvern“ (hvernig sem fólk nú sér þá athöfn fyrir sér).
Meira að segja í morgun sá ég heldur óskáldlega orðasmíð út frá sögninni „að drulla“, en þá var ég að lesa viðtal við íslenskan landsliðsmann í knattspyrnu sem var ánægður með framfarir hjá landsliðinu í heild og sérstaklega varnarmönnum þess og sagði: „… Varnarmennirnir okkar fengu hvað mesta yfirdrullu í fyrra þegar við fengum á okkur mörg mörk. Við höfum bætt þetta…“
Fyrir mína parta þoli ég vel að sjá og heyra talað um ljóta og ógeðslega hluti, en það setur að mér hroll við svona klaufalegt klastur og andlausa orðasmíð: „Yfirdrulla“. Glætan!!! Hvernig máltilfinningu hefur fólk sem tekur sér svona orð í munn.
Það sem góðfús lesandi mætti gjarna athuga er að blótsemi er yfirleitt ljót og ósmekkleg, endurtekningasöm, einhæf og þreytandi og það jafnvel þótt leitað sé til erlendra tungumála. Og komi til þess að grípa þurfi til kröftugra blótsyrða vegna ytri aðstæðna þá er um að gera að beisla skáldafákinn og láta gamminn geysa því að með því að þylja nokkur utanaðbókarlærð blótsyrði er maður bara að sýna andlega deyfð sína og hugmyndaleysi – eða með öðrum orðum „að drulla upp á bak“.
El Aquelarre eftir Goya