Laufey Guðmundsdóttir skrifar:
Laufey Guðmundsdóttir
Það er dæmalaust hvað sauðfjárbændur eru vel með á nótunum þegar kemur að því að skoða júgur. Úr órafjarlægð þekkja þeir í sundur stráheilbrigð júgur og skemmd júgur, þurfa ekki að líta tvisvar til að þykjast vissir í sinni sök.
Minn karl er afskaplega vel að sér í júgurfræðunum svo vel að sér að mér er farið að finnast nóg um. Ég spyr mig stundum, hvað er að veltast um í heilanum á honum?
Enn hef ég ekki komið auga á svarið við þessari spurningu.
Í haust, eins og mörg undanfarin haust hafa verið sallaðar niður sárasaklausar ær rétt eins og um væri að ræða glæpahyski af verstu gerð, bara fyrir þá einu sök að hafa skemmd júgur eða jafnvel bara annað þeirra.
Ær eru nefnilega með tvö júgur rétt eins og við konur höfum tvö brjóst.
Skemmdirnar eru vanalega vegna þess að of mörg afkvæmi hafa verið hangandi á túttunum of lengi. Hvað sjá þessir karlar þegar þeir skoða okkur kvinnurnar sínar?
Er reyndar efins um að mín brjóst séu mikið skoðuð enda er ég enn á lífi.
Eitthvert kvöldið þegar ég hafði lagt til hinstu hvílu síðustu ána þetta haustið að ég hélt, kom ekki karlpeningurinn á bænum á ofsahraða til mín með þá fregn að ég gæti sko fengið tvær ær enn til að syngja sálma yfir. Hann flutti fregnina eins og hann byggist við að þetta myndi gleðja mig óskaplega!
Takk fyrir það minn kæri … eina sem þær vesalingarnir unnu sér til saka og fengu dauðarefsingu fyrir var að næra afkvæmi sín.
Ég er mjög hugsi þessa stundina.
Maður verður hugsi yfir minna.
Einu sinni fyrir löngu síðan bað ég minn karl sem þá átti leið í kaupstað að versla fyrir mig nærföt, sá var nú aldeilis til í það enda alvanur að versla spjarir á sjálfan sig.
Sá ég nú fyrir mér að ég fengi þessi líka SEXÝ nærklæði enda minn karl smekkmaður eins og berlega sést á eiginkonuvalinu. Nú fór aldeilis að hýrna yfir mér,sópaði meira að segja köngulóarvefina, rakaði mig á hinum ýmsu stöðum, hvað þá annað. Ég sá fyrir mér satín og silki.
Minn ekta skellti sér í Púllabúð og keypti baðmullarnærbrækur, hvítar að auki. Nærbrækur sem ég gat dregið með góðu móti og áreynslulaust upp fyrir haus.
Vonbrigðum mínum þarf vart að lýsa en um leið fann ég fyrir ákveðnum létti … á mig er ekki horft svo að ég þarf ekki að óttast stóra dóminn.
Til allrar Guðs lukku fyrir mig var ég ekki búin að tala um bótoxið sem mig langaði í í júgrin á mér og þannig ekki búin að beina athyglinni að skemmdunum á þeim.
Ég er nefnilega nokkuð viss um að þá væri slatti af blýi í hausnum á mér, enda tæpast á vetur setjandi kerlan.
Held bara að ég skauti frá allri umræðu sem hugsanlega getur beint athyglinni að mér … allavega vel fram yfir sláturtíð.
Góðar stundir.
Laufey Guðmundsdóttir er fædd og uppalin á Hornafirði. Er bóndi í Suðursveit með einn karl, nokkur hundruð kindur, fáeina tugi af geitum og svo auðvitað ótalin hross. Áhugamálið er eiginlega bara eitt, að flakka um fjöll og jökla. Enda getur fátt verið áhugaverðara en það að hennar sögn.
ljósmynd af Flickr.