Vilborg Halldórsdóttir skrifar:
Við ærslumst í snjónum í myrkrinu. Allt er kyrrt og stjörnurnar sindra í dimmum vetrarhimni. Við búum til snjókarl og snjóhús, leggjumst í snjóinn og búum til engla. Horfum upp í stjörnum prýddan himininn og óskum okkur. Látum okkur dreyma og fljúgum inn í framtíðina. Litlu vinkonurnar í fallegu húsunum við sjóinn. Snjókristallar bráðna á handarbökum, við borðum snjóinn og hlæjum.
Pabbi kemur heim úr vinnunni, búinn að vera allan daginn í burtu. Hann fer strax í snjókast við okkur. Hann er hittinn og við reynum að sigra hann allar þrjár. Það er svo gaman þegar hann leikur sér með okkur. Fullorðni framkvæmdastjórinn verður aftur barn um stund. Hinn hvíti fagri heimur tindrar í gleði og ærslum. Inni er mamma að sauma jólakjólana á mig og litlu systur mína, ljósbláa flauelskjóla með blúndu á brjóstinu. Hún er alltaf að skapa eitthvað hún mamma.
Er fram liðu stundir áttu foreldrar mínir eftir að skapa þarna í þessum garði sælureit er átti eftir að umvefja fjölskylduna. „Finnurðu ekki hve dýrðlegt er hér?“ átti hann eftir að endurtaka margoft í mörgu sumrinu síðar meir …
„Ó hve dýrðlegt er að sjá, alheims himins festing blá“. Já, það er mörg paradísin og oft leitum við hennar svo lengi og stundum alltof langt.
Oft var skapandi óreiða í húsinu fallega við sjóinn. Nú eru þar jólakort á borðstofuborði, silfur sem þarf að pússa, jólagjafir sem þarf að pakka inn. Eldri dóttir heimilisins fær það hlutverk að pakka inn öllum Enid Blyton-bókunum til frændsystkinanna. Við höfðum farið fjölskyldan í Iðunnar-útibúið á Snorrabraut og keypt nýjustu bækurnar volgar úr prentsmiðjunni. Þarna var nýjasta Ævintýrabókin, Fimmbókin og Dularfulla bókin. Það er eins og mig minni að mín hafi hraðlesið eina á leið í pökkun. Það var að sjálfsögðu fyrir tíma plastpakkninga á bókum.
Svo voru það allar smákökutegundirnar sem bakaðar voru. Skemmtilegast var að baka myndakökurnar og að skreyta þær, íklædd stórri svuntu. Mörgum árum seinna í þessu sama húsi átti sonur minn fjögurra ára eftir að spyrja, þegar verið var að móta krossa úr myndakökudeigi og tær barnshugurinn farinn að velta fyrir sér inntaki trúar og jólaboðskaps:
„Hvernig krossfestir maður Guð?“ … já, hvernig skyldi það nú fara fram?
Þegar við erum búnar að leika nóg úti í snjónum förum við inn og fáum heitt súkkulaði með negulbragði og brauð með osti, það er hamingjan. Geta svo beðið mömmu um aðstoð við handavinnuna þótt hún sé niðursokkin í kjólasaum, jólakortaskrif til ættingja og bakstur. Lampinn í stofuhorninu stafar gullinni birtu á handavinnuna en prjónakonan litla er horfin á vit draumsins …
Hún veltir því fyrir sér hvar jólasveinarnir búi og hvernig þeir komist inn í húsið, því eitt sinn fyrir ekki svo löngu var hún alveg viss um að það væri hann pabbi sem setti í skóinn. En þá sagði hann sposkur: „Það getur ekki verið, eigum við að sjá hvað gerist ef ég set minn líka út í glugga?“ Og við setjum skóna út í glugga og viti menn. Morguninn eftir er eitt gljándi jólaepli í litlum stúlkuskó en í stórri svartri pabba bomsu var örugglega heilt kíló af rauðum jólaeplum. Það þurfti ekki vitnanna við og það var stóreyg stúlka sem beit í sitt jólaepli morguninn þann.
„Þar sem ljósin gullnu glitra …“ Hve dýrðlegt er hér, hvar sem við erum á aðventunni, á jólunum því jólin eru hátíð ljóssins innra með þér og þess ljóss sem frá þér stafar. Vert þú ljósið í húsinu þessi jólin. Leiktu þér, skapaðu. Láttu ekki kröfurnar um að allt verði að vera „fullkomið“ um hátíðirnar, drekkja þinni bernsku jólagleði. Vert þú ljósið, vertu jólin þín …
Ó hve dýrðlegt er hjá okkur, heima hjá okkur.
Ó hve dýrðleg er að sjá
alstirnd himins festing blá
þar sem ljósin gullnu glitra
glöðu leika brosa´ og titra
og oss benda upp til sín
Nóttin helga hálfnuð var
huldust nærfellt stjörnurnar
þá frá himinboga að bragði
birti af stjörnu´ um jörðu lagði
ljómann hennar sem af sól.
Þegar stjarna á himni hátt
hauður lýsir miðja´ um nátt
sögðu fornar sagnir víða
sá mun fæðast meðal lýða
konunga sem æðstur er
Stjarnan skær þeim lýsti leið
leiðin þannig varð þeim greið
uns þeir sveinin fundu fríða
fátæk móðir vafði´ hinn blíða
helgri í sælu að hjarta sér