Alltaf hægt að stóla á klukkan hálfellefu á gamlárs að hlæja sig inn í nýtt ár. Ég var klár í betra sætinu með kaffið. Ekkert áfengi fyrir mig, takk. Skaupið verður að vera fyndið á eigin forsendum. Og skaupið kom og svo skaupið fór og það var ekkert hlegið.
Valin manneskja í hverju rúmi á bak við skaupið. Það vantaði ekki. Flott handrit, flott gervi, flottir leikarar og leikstjórnin fín. Tekið á öllum helstu málum ársins þótt framboðið þar hafi kannski verið alveg yfirdrifið. En ég sá fyrir mér mína vesölu þjóð þarna öll í gleðigallanum að fagna því að hafa sloppið í gegnum þetta ár.
Ég sá að það sem kom í veg fyrir hlátrasköllin var einfaldlega það að fólki leið eins og þegnum keisarans um það leyti sem þeim var orðið algjörlega ómögulegt að þræta fyrir það lengur að barnið hafði rétt fyrir sér. Keisarinn var kviknakinn.
Það blasti við að leikstjóranum hefði sennilega ekkert verið meiri vorkunn þótt honum hefði verið falið að gera grín að helförinni. Það er bara ein skýring á því af hverju maður veltist ekki úr hlátri yfir atriðinu úr þættinum hans Gísla Marteins, baðatriðinu með Hönnu Birnu og lögreglustjóranum, Sigurði Inga að selja fiskistofufólki Akureyri. Þetta var allt mjög vandað, vel leikið og skrifað. Það er bara einfaldlega ekki hægt að umgangast þetta sem spaug lengur.
Þjóðin er aðeins að vakna með það að við verðum að fara að klæða kvekyndið í eitthvað. Allt þetta sem að öllu jöfnu hefði verið það spaugilega á árinu er einfaldlega ekkert spaugilegt heldur eitthvað sem allt of margir eru bara að finna sárt á eigin skinni.
Stjórnarliðar létu heyra vel í sér hér og þar á Twitter, Facebook, RÚV og Bylgjunni um hvað þessum örugglega rúmu 20 milljónum hefði verið illa varið. Ég skil þá vel. Helvíti hart að ekki skuli einu sinni vera hægt að nota verkin manns í smá grín. Ömurlegt að henda manni svona berstrípuðum upp á svið fyrir börnin að hía á mann. Grínfóðrið hefur jú alltaf verið ríkisstjórnin, ekki satt.
En núna höfum við bara ekki ríkisstjórn. Veit ekki hvað ég á að kalla þetta. Er enn smá jóló þannig að ég ætla ekki að segja „glæpagengi“ nei, ég ætla að nota svona það sem Jónas mundi kalla „lagatækniorðhengil“ ég ætla að nota hugtakið „aðgerðahópur“ ekki „aðgerðasinnar“ því það eru þeir sem finnst vera kominn tími til að gera eitthvað, en gera það ekki. Þetta er aðgerðahópur sem svo sannarlega lætur verkin tala. Það er sópað upp í almenningseigninni og ekkert skilið eftir.
Þeir vita að þeir ná ekki kosningu næst og þeim er alveg sama. Þeir ætla bara að reyna að hanga kjörtímabilið og láta okkur hafa svo mikið til að hneykslast á að öruggt sé að enginn treysti sér almennilega til að ákveða hvar byrja skal tiltektina.
En aftur í grínið. Guðlaugur Þór var hneykslaður á meðferð almannafjár og vill nota þetta gullna tækifæri til að einkavæða RÚV. Fyrirgefið mér. Hvenær var Guðlaugur fyndinn síðast? Er hann dómbær á grín? Er hann ekki bestur í að lempa styrki á laun? Auðvitað hefðu þessar 20 millur átt að fara upp í skuldauppgjör Sjálfstæðisflokksins við þrotabú Baugs eða Landsbankans eða bara beint á risnureiknings Guðlaugs. Hann hefur verið svo duglegur kallinn. Þeir fóru eiginlega allir með þessa möntru, stjórnar(aðgerða)liðar. Nú skyldi þetta Vinstri-RÚVhoggið.
Ég náði mér til baka úr æsingnum og ákvað að finna kærleiksvinkilinn á þetta. Spáði aðeins í hvað væri á bakvið. Fór á flug. Og hvað sá ég?
Ég sá Sigmund litla Davíð í skólanum pínulítið svona öðruvísi en hinir strákarnir. Smá bollukinnar og ekki alveg alltaf með á nótunum.
Það er auðvitað með hann eins og aðra. Maður lærir það sem fyrir manni er haft. Skyldi hann hafa lært heima að það væri dyggð að sölsa ríkiseignir undir sig með bolabrögðum? Skyldi hann hafa lært að ef einhver smátitta-blaðasnápur fer eitthvað að skrifa um ósómann þá sé best að lögsækja helvítið til fjandans?
Ég sá líka fyrir mér skólaböllin. Fulltrúar mínir hjá kvenþjóðinni tjá mér að kallinn sé kannski ekki endilega svona skyndikynna-material. Ekki alveg fyrsti kosturinn í stöðunni. Gæti verið svona svolítið hjá honum eins og forvera hans í embætti herra Haarde. Þurft að sætta sig við að fara ekki heim með sætustu stelpunni. Jafnvel bara skrölt heim einn. Ég sá eiginlega í glerkúlunni votta fyrir einelti. Aumingja manninn vantar örugglega bara gott knús og einhvern sem segir honum að hann sé þrátt fyrir allt alveg ágætur. Hann þurfi bara að finna fjölina sína. Allir eru góðir í einhverju og ekki gott að eyða ævinni í eitthvað sem maður er ekki góður í.
Ég sá líka í kúlunni aðeins í Garðabæinn. Allt annað upp á teningnum þar. Flottur gæi og vinsæll. Sætur með eindæmum og dömurnar í röðum. Rétt ættaður, nóg af peningum, bara draumur í dós. En það er samt smá þokukennt hvað kennt var á heimilinu.
Var kennt að sumir væru jafnari en aðrir og Engeyjarættin værir bara guðsútvalin til að stjórna þessu landi, við því væri bara ekkert að gera? Hann með þetta stóra nafn ætti bara eitt í kortunum. Að verða forsætisráðherra. Getur ekki verið gott að sitja uppi með eineltiskeis sem aðal. Súr ber. Sérstaklega vegna þess að manni finnst alltaf eins og Engeyjarprinsi finnist ekkert gaman þar sem hann er. Maður hefur á tilfinningunni að hann vildi vera allt annar sstaðar. Kannski þarf hann bara gott knús líka og duglega hvatningu til að láta vaða í listaháskólann. Hvað veit maður.
Niðurstaðan, þjóð mín góð, er þessi. Í gegnum skaupið blasti það við að Kolkrabbinn ógurlegi sem við héldum að Jón Ásgeir Hinn Hugumstóri hefði drepið er kominn aftur.
Hans höfuðvígi er ekki lengur óskabarn þjóðarinnar, Eimskip. Hann hefur hreiðrað um sig í EnnEinum og er búinn að endurvekja vistaböndin, einokunina, prestræðið, helgislepjuna og síðast en ekki síst „ þýslundina“ ef einhver man hvað það þýðir.
Maður hlær ekkert að því.