Hrönn Harðardóttir skrifar:
Ég er allavega búin að sjá það margoft á síðasta ári hvað hausinn á mér hefur stoppað mig í mörgum hlutum, en þegar maður kemst yfir það og framkvæmir þá er tilfinningin svo ótrúlega góð! Ég þarf oft að standa í miklum samningaviðræðum við hausinn á mér þegar mig langar að gera eitthvað sem ég er ekki viss um að ég geti en eins og ég segi þá er sigurtilfinningin eftir á dásamleg!
Ég man sérstaklega eftir einu tilfelli fyrir rúmu ári síðan þegar ég var á æfingu og Óli, þjálfarinn minn, sagði mér að nú ætti ég að skokka 4 km án þess að stoppa eða labba á milli. Mig langaði mest að leggjast niður og grenja! Ég hafði aldrei fyrr getað hlaupið og ég var svo handviss um að þetta gæti ég engan veginn og ég myndi aldrei ná að klára þetta. Ég drattaðist á hlaupabrettið og byrjaði en það hljómaði í hausnum á mér hvað þetta væri nú erfitt, langt og að þetta gæti ég nú aldrei en það sem bjargaði mér var að Óli stóð yfir mér allan tímann og sannfærði mig stanslaust á meðan ég hljóp um að ég gæti þetta alveg og ég væri líkamlega nógu sterk til þess, þetta væri bara hausinn á mér sem væri að stoppa mig.
Hrönn þáttakandi í Biggest looser.
Ég kláraði og ég held ég gleymi aldrei tilfinningunni, fyrir mér var þetta risastór sigur á þessum tímapunkti og eftir á sendi Óli mig inn í teygjusal þar sem ég átti að leggjast niður og njóta tilfinningarinnar sem streymdi um líkamann eftir hlaupin og það var eiginlega stund sem breytti mjög miklu í framhaldinu. Eftir þetta hef ég lagt mikla áherslu á það að njóta þessarar góðu tilfinningar sem maður finnur í líkamanum eftir erfiða æfingu en það verður til þess að þessi vellíðan stimplast inn í kerfið og það hvetur mig til að drífa mig á æfingu þegar ég er löt!
Núna er ég líka orðin betri í því að sannfæra mig sjálf um að ég geti hlutina og þarf yfirleitt ekki einhvern til að standa yfir mér og segja mér að ég geti það, þó það komi alveg fyrir ennþá.
Þetta snýst um að hafa trú á sér, vera jákvæður, þora að prófa og gera sér grein fyrir að það er í lagi að mistakast, það er allavega mun betri kostur en að standa bara kyrr og þora aldrei að prófa neitt nýtt smile emoticon. En það er líka nánast öruggt að maður nái aldrei markmiðum sínum ef maður er búinn að ákveða fyrirfram að maður geti það ekki!
Ég get allavega næstum lofað ykkur því að ef Óli hefði ekki staðið yfir mér hefði ég aldrei klárað þessa 4 km af því að þegar „Ég get þetta aldrei“ hljómar stanslaust í hausnum á manni er maður ekki beint líklegur til afreka. Snúum þessu við og sannfærum okkur um að við getum þetta, þó við trúum því kannski ekki í upphafi þá þarf oft bara smá rökræður við hausinn á okkur og með hverjum sigri eykst trúin og sjálfstraustið.
Ekki láta hausinn stoppa ykkur í því sem þið viljið gera!