Þegar ég fæddist hafði ég ekkert að segja um nafn, trúfélagsaðild eða búsetu. Mér var úthlutað þessu í þeirri von að ég a.m.k. lærði að sætta mig við aðstæður. Næstu árin, eins og hjá öðrum mannöpum, var ég algerlega háður forráðamönnum og samfélaginu í kring.
Án þess að hafa kafað djúpt ofan í íslensk lög held ég að fyrstu eiginlegu aldursbundnu réttindin komi við fjórtán ára aldurinn. Þá var mér leyft að fermast, eða prestum leyft að ferma mig. Það er ólöglegt að ferma barn sem ekki er fullra fjórtán ára svo líklega er helsta vertíð ríkiskirkjunnar ein stór skipulögð glæpastarfsemi. En þarna fékk ég allavega rétt til að segja já eða nei við spurningu sem hefur engin áhrif á mig í framtíðinni og í mesta lagi staðfestir ímyndaðan samning sem gerður var fyrir mína hönd þegar ég var nýfæddur.
Þann rétt nýtti ég ekki og afþakkaði pent að vera tekinn inn í samfélag guðs. Ég var í samfélagi Hugara og ímyndaðra internetstiga og það var nóg.
Ári síðar fékk ég mikilvægari og heldur meira spennandi réttindi. Í fyrsta lagi var það rétturinn til að vera sakhæfur. Ég mátti s.s. teljast alvöru glæpamaður frammi fyrir dómstólum og átti að ábyrgjast gjörðir mínar þannig. Þó sá réttur ætti að vera ákveðin tímamót féll hann þó í skuggann af þeim næsta.
Í öðru lagi fékk ég réttinn til að stunda frjálsara kynlíf, eða kynlíf yfirleitt eða hvað svo sem þessi klausa þýðir. Sá réttur komst þó ekki í gagnið alveg jafn fljótt og áætlanir mínar höfðu gert ráð fyrir.
En það rættist úr því að lokum, mér og vonandi einhverjum öðrum til ánægju.
Sextán ára mátti ég loksins ráða trúfélaginu mínu. Í tvö ár hafði ég haft réttinn til að segja „nei, ég vil ekki vera með ykkur“ en bara segja það, ég mátti ekkert gera í því án samþykkis foreldra. Þarna loksins fékk ég félagafrelsi. Ári eftir að ég mátti fjölga mér og lenda í fangelsi (alls ekki í þeirri röð samt!).
Sautján ára hafði ég tækifæri til að stjórna mörg hundruð kílóa drápstæki á ómennskum hraða niður ömurlega vegi fyllta af svefndrukknu fólki á álíka öruggum drápstækjum. Þegar ég segi „tækifæri til að stjórna“ þá meina ég svona svipað tækifæri og handalaus hefur á því að vera boxari.
Hjálpardekkin fóru af þegar ég var átta ára, ég veit enn ekki hvernig hvítu strikin á götunni virka, að fara yfir götur gefur mér kvíðaköst og ég er með rýmisskynjun eins og brauðsveppur. Svo ég gerði samfélaginu þann greiða að setja ökuréttindin á ís.
Átján ára kom stærsti pakkinn. Fjármunirnir mínir voru loksins mínir. Ég mátti loksins snerta allt sem ég hafði unnið. Og sólunda því ef mig langaði. Hverjum er ekki sama? Ég má gera það sem ég vil við þetta. Lán? Fokk já. Ég ætla að taka verðtryggð og óverðtryggð og myntkörfur og húsnæðis og LÍN og allt. Þarna er skellt á mig réttinum til að taka þátt í sukkinu sem gerði Ísland að efnahagsveldinu sem það er í dag.
Einnig fékk ég kosningarétt. Ég lít nokkurn veginn á kosningaréttinn eins og að versla í matinn á bifvélaverkstæði. Eða tvo úlfa og kind að ákveða hvað skuli vera í kvöldmat. Breytir því samt ekki að þarna fæ ég að velja hvaða menn ráða landinu og hvaða loforð verða brotin. Og svo má ég líka bjóða mig fram til að brjóta loforð eða vera með kjaft!
Þarna lýkur líka framfærsluskyldu foreldra. Og ég hef óspart verið minntur á það síðan þá. Afmælisgjöfin mín það árið var reiknivél og setningin „hmm, hvert ætli sé leiguverðið á-“.
Átján ára er ég sjálfráða. Lífið mitt er mitt. Ég ber ábyrgð á öllu. Ég má giftast, kaupa mér hús, taka lán, flytja út, hætta í skóla, allt sem mig hefur aldrei langað til að gera.
Seinustu árin hef ég s.s. mátt giftast, taka stórar fjárhagslegar áhættur, búa einn, kjósa, bjóða mig fram, fá leyfi til að keyra bíl, skrá mig í og úr trúfélögum, stunda kynlíf, fara í fangelsi, fá mér húðflúr og líkamsgöt og ýmislegt fleira.
Það var hins vegar ekki fyrr en í dag sem ríkið taldi mig hafa gáfnafarið í að ákveða hvort mig langi í bjór eða ekki.