Kæra Dagbók
Seinustu tvö ár hafa liðið hjá allt of hratt. Þetta tímabil hefur verið yndislegt og á margan hátt farið fram úr mínum björtustu vonum.
Hún er mér greypt í minni, sú stund, þegar ég sá hann fyrst, bjargvættinn, taka brosandi við lyklunum að forsætisráðuneytinu í beinni útsendingu. Sá atburður markaði þáttaskil í sögu þjóðar enda höfum við Íslendingar aldrei haft það eins gott.
Ég held það sé ekki ofsögum sagt að við stöndum öll, í þakkarskuld við Dr. Sigmund Davíð skipulagshagfræðing og meira. Velmegun hefur aukist, hagvöxtur einnig og atvinnulífið blómstrar.
Það kom því algjörlega flatt upp á mig í gær, þar sem ég var staddur ásamt minni góðu fjölskyldu niðri í miðbæ á 17. júni, fullveldisdaginn sjálfan, að sjá mótmælendur garga sig hása undir annars stórgóðri og inspírandi ræðu forsætisráðherra. Hvað gengur þessu fólki til?
Annað hvort mættu þarna hagsmunasamtök fíkniefnaneytenda eins og þau leggja sig eða þetta fólk hefur lifað í helli seinustu tvö árin.
Þarna er maðurinn sem bjargaði þjóðinni frá vinstri stjórninni, frá Icesave liðleskjunum og þeim sem vildu gera okkur öll að þrælum Evrópusambandsins, að halda tölu, tímamótaræðu meira að segja. Og þessir villikettir voga sér að gera hróp að honum og það á afmælisdegi Jóns Sigurðssonar.
Ég hef aldrei orðið eins hneykslaður! Móðgun mín var algjör og reiðin blússaði inn í mér svo ég gat mig hvergi hreyft. Stóð bara stjarfur þarna með fánann minn og blöðru sem sonurinn nennti ekki að halda í sjálfur og fannst mér öllum lokið.
Þetta fólk, háværi minnihlutinn sem aldrei er ánægður með neinn skapaðan hlut, vogaði sér að svívirða þjóðhátíðardaginn sem okkur er svo heilagur. Mætti þarna með mótmælaskilti, á furðu góðri íslensku samt, þar sem leiðtoginn var hæddur og smánaður þrátt fyrir að hafa bjargað heimilunum frá þeim sjálfum með skuldaniðurfellingunni og staðið í hárinu á þeim sem vildu afnema sjálfstæðið og færa allt vald til Brussel.
Þarna var ég uppáklæddur með börnin í sínu fínasta hátíðardressi en við vorum ekki stödd í afmælisveislu okkar merkasta Íslendings (fyrir utan Sigmund sjálfan kannski), við vorum umkringd æstum múg sem nánast skeindi sér á þjóðfánanum.
Sonur minn sem kann allar ræður Dr. Sigmundar utanbókar og er hans helsti aðdáandi fyrir utan mig sjálfan, horfði á með þvílíkum skelfingarsvip að ég held hann beri þess aldrei bætur. Þarna sá hann fleiri hundruð samlanda sína mótmæla hetjunni sinni á stærsta degi ársins. Mannvonska þessa fólks er með ólíkindum.
Þarna stóð ég sem sagt í fína frakkanum mínum með hattinn sem ég nota aðeins við sérstök tilefni, stjarfur af hneykslan, sonurinn stórskaddaður á sálinni eftir að allt sem hann trúir á var rakkað niður og konan farin að grenja og vildi fara heim sem fyrst. Þjóðhátíðardagurinn 2015 eyðilagður af subbulegum og óböðuðum skríl með húðflúr og göt í andlitinu.
Nú eftir á að hyggja vildi ég óska þess að ég hefði gert eitthvað. Látið fólk heyra það og hellt mér yfir það, eins og Jón Sigurðsson hefði sjálfur gert ef hann væri enn meðal okkar. En ég gat það ekki. Þó hvert einasta bein í mér vildi andmæla þessu fólki og veru þess hér á þessum degi að þessu tilefni þá þagði ég og bar minn harm í hljóði.
Ég bara gat ekki fengið mig til að gera hróp að þessu fólki og endað sjálfur á því að mótmæla á sjálfan þjóðhátíðardaginn.