það var árið 1987 og ég varð skotin í strák. Hann kom inn í líf mitt með látum. Ó, hvað ég var hrædd þarna – alltof ung að verða mamma. En vá, hvað ég varð skotin í honum. Hann var og er fallegasta karlvera sem ég hef séð. Hann er góður og ljúfur og skemmtilegur. Hann var ekki bara sonur minn, hann var líka vinur minn. Hann og ég erum eitt. Vorum og erum.
Það kom fljótlega í ljós að hann var ekki eins og aðrir en hann er samt stóra ástin mín. Hann var sá sem kenndi mér að fólk skiptir meira máli en hlutir. Ég er tilbúin að fórna öllu fyrir hann og systur hans.
Hann varð stór og eftir tvær innlagnir á BUGL fengum við smá greiningu. Hann var þunglyndur, kvíðinn og félagsfælinn. Það kom mér ekkert á óvart. Ég dáðist að honum á þessum tíma eins og svo oft áður og oft eftir það. Hann vildi ekki lyf. Honum fannst hann tapa sköpunargáfunni ef hann var á lyfjum.
Þarna stóð þessi elska, 15 ára og fárveikur, og neitaði lyfjum og heimtaði samtalsmeðferð. Ég elska hann … Hann stóð með sjálfum sér en að lokum fannst þó lyf sem hann gat tekið og haldið í sköpunargáfuna sína. Hann ætlaði nefnilega að verða tónlistarmaður.
Hann var 18 ára þegar hann flutti að heiman, hann var duglegastur, ég var stolt en hann var reiður. Hann gat séð um sig sjálfur og ég var svo stolt, mér var sama þótt hann væri reiður, því það var allt partur af því að sjá um sig og ég vissi að við vorum eitt og honum myndi renna reiðin og koma til mömmu og semja frið.
þetta voru ár sem líðan hans var upp og niður og út og suður. Á þessum tíma eignaðist hann yndislega fjölskyldu. Ung kona kom inn í líf hans og hennar yndissonur. Þau stálu hjartanu úr okkur báðum. Ég fékk að verða smá „amma” og allt.
Núna er þeirra sambandi lokið og sonur minn er kominn aftur heim til mömmu. Þau halda samt ótrúlega góðu sambandi og hann fer og passar og eldar uppáhaldsmat stráksins fyrir hann.
En sonur minn er veikur, hann er með geðraskanir. Það getur verið erfitt að horfa upp á hann þegar svarta holan étur hann eða þegar kvíðinn verður þannig að líkamleg einkenni eru sársauki þannig að hann getur ekki hreyft sig og þorir ekki að skipta um stellingu af ótta við sársauka.
En hann er enn skemmtilegur og góður ungur maður og ljúf mannvera. Hann er bara veikur.
Það gerðist í vor að hann vildi fara á tónleika sem er svo sem ekkert nýtt, en þessir tónleikar voru í útlöndum. Hann reyndi að fá einhvern með sér en þegar það gekk ekki ákvað hann að fara einn.
Ég var pínu hrædd við þetta ævintýri hans en hvatti hann samt áfram. Hann keypti sér miða á tónleikana og flugmiða út en ekki heim, hann ætlaði að þvælast eitthvað um og sjá til hvar hann endaði og koma svo heim þegar peningar væru búnir. Ég var stolt af kjarknum sem þetta plan sýndi.
Hann fór svo út. Mamman með venjulegan mömmuhnút i maganum en stolt. Þennan dag var ég að vinna síðasta dag fyrir sumarfrí. Ég kom heim eftir vinnu og svaf í tvo tíma. Planið mitt var að eiga nokkra daga í hvíld.
Þá hringir síminn. Hann er á línunni og er hágrátandi með ekka og ég þarf að taka á honum stóra mínum til að vera róleg fyrir hann og tala við hann.
Ég heyrði strax að þarna var í gangi ofsakvíðakast og/eða taugaáfall. Hann var einn úti í hinum stóra heimi og að reyna að finna út úr næstu skrefum á ókunnu tungumáli. Mér tókst að róa hann aðeins og fékk hann svo til að leggja á símann svo ég gæti hugsað næstu skref.
Ég fór á netið og talaði við mömmu. Við erum heppin í þessari fjölskyldu að eiga margar góðar mömmur. Úr varð að ég fór út til hans þarna um nóttina og fann hann á flugvellinum, veikari en ég hef nokkru sinni séð hann.
Á þeirri stundu óskaði ég að fólk með geðraskanir fengju fjólublá útbrot svo umheimurinn sæi hvað það er veikt.
Eftir að hafa setið með honum á flugvellinum, spjallað og komið í okkur smá mat, þá sá ég að hann varð að klára ferðina sína en hann gæti það ekki einn. Svo ég fór með honum inn í bæinn sem tónleikarnir voru haldnir og þar fundum við hostel sem við komum okkur fyrir á og gerðum að heimili okkar í nokkra daga. Hann var það veikur að hann treysti sér ekki einn á tónleikana svo ég fékk að fara á tónleikana líka.
Við skoðuðum og gengum og töluðum mikið saman þessa daga (hann fór út á þriðjudegi, tónleikar á fimmtudegi, komum svo heim á laugardegi) Hann var ákveðinn í að fara inn á deild þegar heim væri komið.
Við fórum upp á deild á mánudegi eftir heimkomuna. Vöknuðum snemma og ætluðum að mæta snemma en hann var kvíðinn fyrir þessu skrefi og við tókum okkur góðan tíma í að fara af stað.
Við komum inn á geðdeild um ellefu leytið en þá var okkur sagt að ekki yrði opnað fyrr en klukkan tólf. Við tókum smá göngutúr um nágrennið og ég var sannast sagna skíthrædd við að hann myndi hætta við. Við mætum svo og komust tiltölulega snemma að og fengum viðtal við yndislegan sálfræðing, en það var engin ástæða til að leggja hann inn, fannst henni, –bara borða vel og sofa vel og hreyfa sig daglega og fara í göngutúra. Henni fannst ekki endilega þörf á lyfjum en sendi samt beiðni fyrir lyfjaviðtali hjá geðlækni.
Með þetta fórum við heim pínu sár og hissa. Viku síðar var vanlíðan unga mannsins þannig að ég dreif hann aftur upp á deild. Þá kom í ljós að vegna þess við samþykktum að hann fengi þetta lyfjaviðtal þá væri málið hans í farvegi en að hann fengi ekki innlögn heldur yrði að bíða eftir þessu viðtali sem væri búið að samþykkja. Hann væri á biðlista sem ekki var hægt að fá að vita hvað væri langur.
Við tekur núna bið með fárveikan ungan mann sem er orðin hvekktur á deildinni og ég veit ekki hvort ég fái hann með mér þarna aftur.
Þessi grein er birt með samþykki sonar míns.