Ég á mér í fyrsta skipti framtíð – Saga Teresu

Teresa Dröfn Freysdóttir er að ljúka mastersnámi í miðaldafræðum og stefnir á doktorsnám eftir áramót. Hún skrifar hér sögu sína. Sögu barnsins og unglingsins Teresu sem þvældist um í íslenska kerfinu. Teresa er fædd 1991 og er því 24 ára. þetta er því ekki saga sem gerðist í ‘gamla daga’ og ber frásögn hennar vitni um vægast sagt furðulega aðkomu yfirvalda í máli hennar. Þetta er löng frásögn og birtist hér nær óstytt. Teresa dregur ekkert undan og það er erfitt að lesa um barn sem síendurtekið reynir að svipta sig lífi og óbærilegt að lesa um það hvernig kerfið bregst við þessum neyðarópum hennar.

Hún sýnir lesendum mikið traust með því að rekja hér sögu sína sem vissulega er einhliða hennar. Hispurslaus frásögn hennar á erindi við okkur öll. Þetta er saga barns í íslensku samfélagi á okkar tímum. Viljum við búa í svona samfélagi?

BARNIÐ OG HEIMSMYNDIN

Það var svo margt sem ég skildi ekki þegar ég var lítil. Oftast gerði ég ráð fyrir því að þetta væri allt eðlilegt og algengt. Ég bjó með mömmu minni, ömmu og afa, stundum bara með ömmu og afa – mér fannst það ekkert skrýtið að mamma væri þar stundum og stundum ekki. Held ég hafi ekki einu sinni leitt hugann að því.

Svo fluttum við mamma burt frá ömmu og afa, í litla íbúð ekki svo langt frá. Ég pældi heldur ekkert í því, fannst bara allt í lagi að búa allt í einu bara með mömmu. Allt var sjálfsagt – þó ég gerði mér síðar grein fyrir því að fjölskylduaðstæður mínar á þessum árum væru ekki beint eðlilegar. En ég vissi ekkert um það þarna, enda hafði ég ekkert að miða við.

Stuttu seinna fluttum við aftur en í þetta skiptið fórum við langt í burtu, í lítið þorp úti á landi. Það var mín paradís og enn í dag hugsa ég um staðinn og finn fyrir hlýju og gleði, ef til vill er það bara rósrauður bjarmi æskunnar og þáþrárinnar, en hluti af ástæðunni er líka að þetta var einn af þeim fáu stöðum sem mér leið vel á, meðan allt var í lagi og allt var eðlilegt. Eða nokkurn veginn.

RÓTLEYSIÐ

Við mamma bjuggum ekki einar á nýja staðnum, heldur bjó einhver maður þar líka. Það fannst mér skrýtið, en fljótlega vandist ég því að hafa þennan mann heima hjá okkur. Eitt skipti spurði ég mömmu hvaða maður þetta væri í húsinu „okkar“ og hún útskýrði að við værum í raun í húsinu „hans“. Ég skildi ekki alveg af hverju við værum í húsinu hans, en vandist því fljótt og pældi ekki mikið í því. Á einhverjum tímapunkti fór ég að kalla hann pabba, en vissi að hann væri ekki pabbi minn en hann var „karlinn hennar mömmu“.

Ég átti annan pabba, „alvöru“ pabba, en hitti hann lítið. Ég skildi það ekki og fannst það í raun ekkert skrýtið, enda hafði það alltaf verið þannig svo lengi sem ég mundi.

Ég var alltaf svolítið öðruvísi barn, en eignaðist þó nóg af vinum þarna í þorpinu. Ég hafði óvenjulegan orðaforða, mikinn áhuga á tungumálinu og talaði gjarnan í mál- og orðatiltækjum. Ég velti orðum mikið fyrir mér og vissi fátt skemmtilegra en að hlusta á sögur af hljóðsnældu. Ég lék mér þó alveg með leikföng eins og önnur börn, fór út að leika við krakka og horfði á teikimyndir.

Ég var mjög óhefluð, sagði alltaf það sem mér fannst og gerði það sem mér sýndist, ég var sjálfstæð og var eins og kötturinn sem fór sínar eigin leiðir – ef ég vildi gera eitthvað þá fann ég leið til þess. Í mínum augum átti ég allt þorpið og nágrennið, ég skreið út um gluggann á svefnherberginu mínu eldsnemma á morgnana og hvarf. Ég lék mér úti um allt án þess að spyrja kóng né prest og hvarflaði ekki að mér að láta vita af mér eða spurja um leyfi til eins né neins. Ef ég vildi komast inn einhvers staðar opnaði ég dyrnar og gekk rakleiðis inn, ef það var læst þá skreið ég bara inn um næsta glugga. Ég þekkti engin takmörk, lífið var minn leikvöllur og frelsið var algjört.

Svo fluttum við, mamma, ég og karlinn hennar mömmu, aftur suður í „bæinn“ og allt breyttist. Ég var svosem ekki lengi að kynnast nýjum krökkum en frelsið var ekki það sama, leikvöllurinn varð að hellulögðu plani og malbiki, þúfur, klettar og fjöll í órafjarlægð og möguleikarnir takmarkaðir.

Allt í einu mátti ég ekki vera jafn lengi úti á kvöldin og ég sat úti í glugga og horfði á krakkana leika sér úti. Krakkarnir í „bænum“ voru öðruvísi í fasi, miklu stríðnari og að mér fannst leiðinlegri. Þeir vildu fara í aðra leiki, höfðu áhuga á öðrum hlutum og svo máttu þau ekki einu sinni fara ein yfir götu!

Ég hlakkaði mikið til að byrja í fyrsta bekk og skólinn var algjör draumur þegar þar var komið. Ég var fljót að læra að lesa og fannst reglulega gaman að læra íslensku og tónmennt í skólanum. Ég las heilmikið af bókum um leið og ég hafði getuna til og fór reglulega á skólabókarsafnið og bæjarbókasafnið. Ég hitti líka pabba minn oftast, „alvöru“ pabba minn, og gisti hjá honum oft. Það var svolítið skrýtið, en ég pældi ekkert í því.

Pabbi bjó á stað sem hét „Krossinn“, þar bjuggu margir í herbergjum og borðuðu saman í matsal. Þá fóru allir líka saman á „samkomu“. Þar var mikið af fullorðnu fólki og krökkum, einhver karl talaði mikið og fólkið var að syngja. Síðan á einhverjum tímapunkti komu tvær konur og smöluðu okkur krökkunum saman og fóru með okkur út úr salnum. Þær lásu fyrir okkur í bók og við lituðum myndir meðan fullorðna fólkið var inni í sal. Ég skildi ekki af hverju við máttum ekki líka vera með að syngja og tala, en pældi ekkert í því.

Ég átti fáa en góða vini, kaus þó að vera mikið ein. Sumar vinkonur hennar mömmu áttu börn á svipuðu reki sem ég lék mér við, kunni misvel við þau en lék mér engu að síður við þau. Karlinn hennar mömmu átti systur sem var líka vinkona hennar mömmu, hún átti strák sem var 6 árum eldri en ég, en ég lék mér líka við hann, hann var „frændi minn“.

„LEIKURINN“

Svo gerðist það að allt fór til fjandans. Ég skildi það ekki þá, ég gerði mér ekki grein fyrir því en það hafði þó veruleg áhrif á mig. Þessi frændi minn vildi allt í einu ekki leika við mig lengur og ég reyndi að stinga upp á ýmsum leikjum sem við gætum farið í.

Hann vildi kenna mér leik, og sagði að hann gæti sýnt mér hvernig börnin yrðu til. Ég skildi ekki neitt, en ég var forvitin. Ég hafði gaman af litlum börnum og vildi vita hvernig leikur þetta væri.

Mér fannst þetta ekki skemmtilegur leikur, við áttum að liggja í rúminu og hann átti að snerta mig með typpinu. Eftir „leikinn“ nennti hann loksins að koma í leik sem ég stakk upp á. Þannig byrjaði það, þetta var leiðinlegur leikur. En í hvert skipti sem hann og mamma hans komu í heimsókn, eða við mamma fórum í heimsókn til þeirra, þá vildi hann alltaf fara í þennan leik, annars nennti hann ekki að leika við mig.

Mér fannst hann ömurlega leiðinlegur en ég skildi ekkert hvað var í gangi. Leikurinn breyttist þó hægt og smátt og varð leiðinlegri, hann fór að vera lengur og gera öðruvísi, á fleiri stöðum. Typpið á honum varð líka öðruvísi og fór að meiða mig og einu sinni kom eitthvað klístur út úr því. Ég skildi ekki að þetta væri rangt, en mér fannst það leiðinlegt og vont, og ég vildi ekki gera það en ég þorði ekki að segja nei, því hann var eldri en í raun var ég einhvers konar tilraunadýr fyrir hann til að prófa sig áfram með.

VILL EINHVER HJÁLPA MÉR?

Ég fór líka að horfa öðruvísi á sjálfa mig, mér fannst ég vera óþekk og ógeðsleg og ég skildi af hverju krakkarnir voru að stríða mér, mér fór að finnast ég vera öðruvísi og varð sammála allri gagnrýni á mig.

Ég fór líka að reyna að fá fólk til að líka vel við mig, til að vera gott við mig. Snemma tók ég eftir því að allir voru góðir við þá sem voru slasaðir, svo ég fór að mæta með sárabindi út um allt og á hækjum, þóttist vera fótbrotin og hvaðeina, allt til þess að einhver yrði góður við mig.

Mér fannst bara allir vera vondir við mig og ég skildi ekkert af hverju allt var eins og það var. Á þessu tímabili fór ég líka að meiða mig viljandi, í einhvers konar refsingarskyni fyrir að vera eins og ég var. Ég lét mig viljandi detta úti í frímínútum og varð fastagestur hjá skólahjúkkunni, ég fór að naga neglurnar niður í kviku og jafnvel stinga nálum eða öðrum beittum hlutum í kvikuna, ef ég gat ekki sofnað reyndi ég að rota sjálfa mig með því að berja mig í hausinn með vekjaraklukkunni minni, ég hamaðist á lausum tönnum alveg þar til þær losnuðu sama hve sárt það var, ég gerði ýmislegt. Ég skildi ekki af hverju, en mér fannst ég þurfa að gera það.

Svona gengu hlutirnir í meira en ár, kannski tvö, ég man ekki nákvæmlega hve lengi, en ég var 8 ára þegar mamma mín labbaði allt í einu inn á frændann í einni heimsókninni. Hann var þá 14 ára. Ég man að það var haldinn „fjölskyldufundur“, með mér, mömmu minni, karlinum hennar og systur hans. Systirin tók mig á eintal og reyndi að útskýra fyrir mér að: „þetta væri leiðinlegt, en hann væri samt litli strákurinn hennar og henni þætti vænt um hann“. En ég var svo reið að ég sagðist ætla að drepa hann.

KYNFERÐISBROT AFGREITT

Ég man ekkert meira af þessum fundi en fljótlega eftir þetta fór ég að hitta sálfræðing í Barnahúsi og líka skólasálfræðing. Frændinn kom ekki meir í heimsókn, í raun hittum við fjölskyldu hans mjög lítið eftir það. Hans fólk trúðu þessu aldrei, en þetta gerðist engu að síður.

Ég skildi ekki lagaferlið en það var tekin lögregluskýrsla af mér í Barnahúsi, hann var ekki sakhæfur, en ég fékk einhverja skaðabótagreiðslu. Enn þann dag í dag veit ég ekki hvernig málum var þarna háttað, en eitt er víst að sökum aldurs sat hann aldrei inni í fangelsi, fékk enga sakaskrá og var aldrei kallaður barnaníðingur.

Ég efast ekki um það að hann hafi fengið einhvers konar sálfræðimeðferð, en ég vildi réttlæti, ég vildi að hann fengi refsingu og að hann yrði stimplaður sem skrímsli. Enn þann dag í dag vil ég að þessi maður fái það inn í sakaskrá sína að hann sé barnaníðingur, enda var hann að notfæra sér aðstæður og yfirburði yfir mun yngra barni og brot hans voru í meira lagi gróf, ekkert fitl eða „læknisskoðunarleikur“. Mér var komið í skilning um að það sem hann gerði var ekki rétt, ekki mér að kenna og slíkt, en mér leið þó alveg jafn illa.

PABBI

Stríðnin í skólanum versnaði líka og þróaðist út í hreint einelti. Allt í tengslum við mig var notað gegn mér. Mér var strítt fyrir áhugamál mín og sérvisku, útlit, fatnað, líkama og hvað eina. Á þessum tíma hitti ég alvöru pabba minn ekki neitt og var ekki viss hvar hann var. Mamma hafði sagt mér að hann væri „alkóhólisti“ sem þýddi að hann væri veikur af því hann drykki svo mikinn bjór.

Ég skildi samt ekki af hverju ég hitti hann aldrei því ég þekkti nokkra krakka sem áttu pabba sem voru alkóhólistar en þeir ýmist bjuggu með fjölskyldum sínum eða hittu börnin sín af og til þó. Ég skildi það ekki en pældi ekkert sérstaklega í því. Mér var strítt fyrir að eiga ekki pabba og fyrir veikindi hans.

Einu sinni fórum við bekkjasystur mínar í leyndarmálaleik þar sem við skiptumst á leyndarmálum. Ég asnaðist til að segja frá frændanum og nauðgununum og allt varð vandræðalegt. Einhvern veginn fréttist það um skólann og strákarnir fóru að stríða mér fyrir að hafa verið misnotuð, eða draga það í efa vegna þess að ég væri of ljót og feit til að hafa lent í því.

Mér leið vægast sagt ömurlega í skólanum og ekki leið langur tími áður en við fluttum í nýtt bæjarfélag, en það var ekki mikið skárra. Við bjuggum þar í hálft ár áður en við fluttum aftur tilbaka og gamla eineltið byrjaði aftur.

„Alvöru“ pabbi minn kom til baka líka um svipað leyti. Þá þekkti ég hann lítið sem ekkert og þurfti að kynnast honum upp á nýtt, við fórum út að borða og ég var spennt að hitta hann. Ég vildi svo mikið fá að kynnast honum að ég nýtti hvert tækifæri til að gista hjá honum, á áfangaheimilinu sem hann bjó á, eða til að hringja í hann bara til að spyrja hann að einhverju eins og „hvað er uppáhaldsliturinn þinn, pabbi?“

Þá um sumarið, skömmu eftir 11 ára afmælið mitt, fluttum við enn aftur í nýtt bæjarfélag og það tók mig nokkurn tíma að kynnast krökkum. Það var eiginlega ekki fyrr en ég byrjaði í 6. bekk þar sem ég kynnstist fáeinum bekkjarfélögum. Ég var þó ekki alveg sátt við þennan nýja stað og ég vildi fá að flytja til alvöru pabba míns. Ég gerði einhverjar tilraunir til að strjúka að heiman í því skyni að ég myndi bara búa með honum á áfangaheimilinu. Ég skildi ekki af hverju það var ekki hægt, af hverju ég gæti ekki valið hjá hverjum ég vildi búa.

Eitt skipti sagðist pabbi þurfa að fara út á land að vinna fáeina daga, en hann kom svo ekki heim. Ég hringdi á áfangaheimilið en enginn vissi hvar hann var, ég hringdi út á land á hina og þessa staði og meira segja í lögguna til að láta lýsa eftir honum. Ég hætti að mæta í skólann, skrópaði dögum saman og kom varla út úr herberginu mínu. Ég skildi ekki hvert hann hefði getað farið og skildi ekki af hverju hann fór, eða af hverju hann kvaddi þá ekki.

Ég fór að verða erfið í umgengni og fór í mikla uppreisn. Fyrst prakkarastrik, skemmdarverk og reiðisköst, rokktónlist og svo fór ég að skrópa meira og meira í skólanum, lenda í rifrildum og veseni í skólanum. Sjálfskaðandi hegðun mín kom aftur og ég hætti að hirða um eigið útlit, hætti að þrífa mig eða pæla í því hvað öðrum fannst. Mér varð alveg sama um sjálfa mig og reyndi að setja upp alla mína varnarmúra. Enginn skyldi komast upp að mér framar og úti á við setti ég upp harða grímu, varð hinn reiði táningur.

Innst inni var ég þó bara lítið barn sem elskaði að lesa bækur heima við. Harry Potter-bækurnar voru í mestu uppáhaldi og jafnvel þráhyggja. Við fluttum innan bæjarfélagsins í tvígang og tvívegis byrjaði ég í nýjum skóla þar, alltaf að reyna að skapa nýja og nýja varnarmúra. Í 7. bekk héldu vandræði mín í skóla áfram, ég skrópaði ítrekað og færði mig virkilega upp á skaftið. Ég neitaði að læra dönsku, því ég vildi bara fá að læra sænsku, og var dónaleg við dönskukennarann, neitaði að taka upp bækurnar mínar og gekk svo langt að éta blaðsíður úr bókinni í tíma, með þeim afleiðingum að aumingjans konan yfirgaf stofuna grátandi.

Samt var ég alltaf með háar einkunnir í flestum fögum, svona ef ég yfirhöfuð tók próf eða skilaði inn heimanámi. Ég lenti líka upp á kant við skólafélaga sem stríddu mér ennþá fyrir hitt og þetta. Í skólaferðalagi á Reykjum fékk ég endanlega nóg þegar einhver sagði að pabbi minn væri örugglega bara dauður, en ekki týndur, og ég lenti í heiftúðlegum slagsmálum.

Eftir á tókst ekki að róa mig niður og ég hótaði öllu illu, á endanum þurfti ég að deila herbergi með kennaranum sem eftir var ferðarinnar því mér var ekki treystandi með hinum krökkunum. Stuttu seinna komst ég að leyndarmálinu sem allir höfðu reynt að fela fyrir mér: pabbi var ekki alkóhólisti, eða jú kannski líka, en fyrst og fremst var hann fíkill. Hann var sprautufíkill, háður heróíni og þess vegna var hann svona oft „týndur“ – erlendis að komast í dóp.

Það sem mér fannst verst við það var að enginn skyldi hafa sagt mér frá því, treystu sér líklegast ekki til þess en ég skildi ekki til hvers að ljúga. Ég hafði hitt marga alkóhólista gegnum ævina sem voru ekki alltaf „týndir“. Það var heldur enginn sem sagði mér þetta leyndarmál, ég komst að því eftir að lesa bók sem pabbi minn skrifaði um sjálfan sig. Ég hafði alltaf vitað af þessari bók, en ekki um hvað hún var. Svo þegar ég las bókina var ég fljót að sjá í gegnum dulnefnið sem hann notaði, sannleikurinn blasti við og það var sárt.

SJÁLFSEYÐINGARHVÖTIN

Það var líka á þessum tíma sem ég uppgötvaði að skera mig og ég fór að finna fyrir miklu þunglyndi, eftir öll þessi áföll fannst mér botninum náð og ég vildi bara deyja. En ég var svo ung að ég vissi í raun ekkert hvernig maður ætti að fara að því og þorði ekki að prófa það augljósa. Fyrst um sinn skar ég mig aðeins í hendurnar, reyndi að binda snæri þétt um úlnliðinn yfir nótt í von um að púlsinn myndi kannski bara stoppa, prófaði að borða pakkningarnar sem fylgja oft með skóm og töskum merktar „DO NOT EAT“ o.s.frv.

Þessar smávægilegu tilraunir voru ekki lífshættulegar, en það sem einkenndi ástand mitt var að þær voru nánast daglegar. Á nóttunni reyndi ég að koma í veg fyrir að ég myndi vakna aftur. Þessu fylgdi líka alls konar skringileg refsandi hegðun, t.d. svaf ég á gólfinu með handklæði yfir mér eða tróð mér inn í fataskápinn minn og svaf þar í keng, allt einhvern veginn í því skyni að ég ætti ekki skilið að sofa í rúmi og því ætti ég að gera þetta.

Á endanum fór ég að kjósa fataskápinn fram yfir rúmið mitt, því það var lítið rými sem ég gat ráðið alveg sjálf yfir, og það besta var að enginn komst inn nema ég, það var ekki pláss fyrir fleiri. Um svipað leyti breyttist eitthvað heima, mamma var mikið úti, kom seint heim, var alltaf þreytt. Stundum kom hún ekki heim yfir helgi og lítið um mat á heimilinu. Ég tók það á mig að hugsa um yngri bróður minn á þessum kafla, ég skildi ekki alveg hvað var í gangi en það var eitthvað skrítið heima. Stundum fór ég í hús og bað um núðlusúpur í götunni eða stal mat í verslun nálægt húsinu okkar.

Á þessum tímapunkti var mitt mál komið til Barnaverndar og ég hafði hitt í fáein skipti það sem var kallað „persónulegur ráðgjafi“. Ráðgjafinn hitti mig nokkur skipti og fó með mér í bíó, á kaffihús eða álíka og spjallaði við mig af og til um sjálfa mig.

Eftir einhvern tíma af stigvaxandi prakkarastrikum, veseni heima fyrir, svo sem að stinga af um miðjar nætur, veseni í skólanum og þess háttar var ákveðið að ég skyldi fara á meðferðarheimili vegna hegðunarvanda.

NÓTT Á HLEMMI

Ég var nýorðin 13 ára þegar sú ákvörðun var tekin. Áður en kom að því átti ég samt eftir að lenda í fleiri hremmingum. Rúmum mánuði áður en ég átti að fara á meðferðarheimilið ákvað ég að fara í bíó, að sjá Harry Potter-mynd sem var nýkomin þá. Ég náði ekki sýningunni klukkan 20, svo ég ákvað að fara frekar á sýninguna klukkan 23. Á meðan sýningunni stóð mundi ég að ég kæmist ekki heim með strætó, því hann væri hættur að ganga um þetta leyti. En ég var kærulaus og hugði ekki að því. Ég sá bekkjarbróður minn á sýningunni með pabba sínum og það hvarflaði að mér að spyrja um far heim með þeim, en þorði því ekki.

Eftir sýninguna ákvað ég að gera það eina sem mér fannst rökrétt í stöðunni, að rölta á Hlemm og bíða þar eftir fyrsta vagni morguninn eftir. Ég hefði betur sleppt því og gengið alla leið heim frekar, því utan við Hlemm settist róni við hliðina á mér og leitaði svo á mig, utan- og innanklæða.

Ég fraus og vissi ekkert hvað ég ætti að gera, þetta var líka svo ótrúlegt. Að þetta gæti gerst aftur einhvern veginn, af hverju var ég alltaf að lenda í einhverju svona? Að þetta gæti gerst við Hlemm, beint fyrir utan lögreglustöðina, lögreglan svo nærri en samt svo langt frá.

Ég ákvað að hlaupa rakleiðis á Landspítalann, þau myndu hjálpa mér á þessari „neyðarmóttöku“, en þegar ég var komin þangað þorði ég ekki inn. Ég gat varla orðað það sem gerðist. Svo ég settist í grasið fyrir utan og hágrét. Ég reyndi að hringja í 112, en þá ákvað síminn minn að verða straumlaus. Stuttu seinna kom lögreglubíll að sækja mig og ætlaði að skutla mér heim, mennirnir í bílnum reyndu að spjalla eitthvað við mig vingjarnlega en fengu lítið sem ekkert upp úr mér. Þeir fóru með mig heim, töluðu við mömmu mína og daginn eftir var ég komin á neyðarmóttökuna sem ég hafði ekki þorað inn á nóttina áður.

FYRSTA SJÁLFSVÍGSTILRAUNIN

Daginn eftir ákvað ég í fullri alvöru að enda líf mitt, 13 ára gömul. Inni á baðherbergi vissi ég af svefntöflum sem mamma mín notaði fyrir svefn, hún tók eina töflu að kvöldi og var rotuð. Ég tæmdi allan kassann. Ég fór út og lagðist niður í gras, í almenningsgarði ekki langt frá húsinu mínu, og ætlaði að deyja þar. Þegar töflurnar voru rétt að byrja að deyfa mig komu vinir mínir að, sáu pillukassann og lögðu saman tvo og tvo.

Þau skiptu liði, einhverjir sátu hjá mér meðan aðrir hlupu að ná í saltblandað vatn. Ég var látin drekka um tvo lítra af saltblöndunni og ældi smávegis. Eftir það leyfðu þau mér að fara heim því ég var þreytt. Ég ætlaði að sofa heima, sofa og deyja þá bara í rúminu mínu en mamma mín tók eftir því að ég var ekki eðlileg. Hún tók eftir því að allar pillurnar hennar voru horfnar, svo hún henti mér inn í bíl, tók litla bróður með og brunaði upp á heilsugæslu. Þar var okkur vísað burt svo mamma brunaði beinustu leið á Landspítalann, þar voru kol neydd ofan í mig og ég lögð inn yfir nótt með vökva í æð.

Ég vaknaði daginn eftir og ég man bara eftir vonbrigðunum. Það mistókst! Hvað nú? Ég komst að því stuttu seinna, ég var send á geðdeild, á BUGL. Ég var þar í rúman mánuð, og þá var ég send með flugi norður í land, í meðferð.

MEÐFERÐIN OG OFBELDI

Ég var e.t.v. ekki alveg tilbúin til að fara í meðferð á þessum tímapunkti, það gerðist allt svo hratt og svo mikið á skömmum tíma. Þetta var meðferðarheimili fyrst og fremst ætlað 15–18 ára unglingum með fíknivanda. Meðferðarheimilið Laugaland, en þar var ég frá 2004–2005. Ég var 13 ára og ekki með neinn fíknivanda, sagðist hafa prófað hass til að vera kúl eins og hinar stelpurnar en í raun átti ég bara hasspípu úr Kolaportinu sem ég reykti tóbak úr, allt til að virka kúl. Jú, ég hafði kannski farið á 2–3 fyllerí, jú, ég tók inn alls konar töflur og hegðaði mér skringilega, en tilganurinn var að „fokka mér upp“, helst ramba á eitthvað eitrað og deyja, ég var ekki að reyna að koma mér í neina vímu.

En þarna endaði ég með hörðum stúlkum sem þekktu undirheiminn, notuðu spítt, höfðu jafnvel selt sig fyrir dóp og alls konar sem ég hafði aldrei gert. Allar hinar stelpurnar voru eldri og allt öðruvísi en ég, ég átti varla neitt sameiginlegt með þeim.

Fólkið sem rak meðferðarheimilið var vægast sagt skrýtið og í fáein skipti hreint út sagt vont. Þetta var kristið heimili og fólk látið fara með bænir, það var bannað að hlusta á rokktónlist, rapptónlist, teknó eða eiginlega bara alla tónlist sem meðferðaraðilum þotti vera „neyslutengd“ tónlist. Ég man hvað ég var fúl þegar öll fötin mín voru tekin af mér og allir geisladiskarnir mínir, vegna þess að það var of rokkað. Þeir tóku meira að segja bækur af mér, því efni þeirra gæti flokkast sem neyslutengt. Þarna var ég gjörsamlega buguð, brotin niður kerfisbundið og refsað fyrir að tjá mig.

Fyrsta daginn þarna var ég í miklu sjokki, ég var komin á einhvern stað sem ég skildi ekki og réð ekki við, mig vantaði ró og næði til að hugsa, en það virtist ómögulegt því það voru allir með herbergisfélaga, maður var aldrei einn, nema mögulega á klósettinu.

Ég tók til bragðs að leita inn í fataskáp, eins og ég gerði svo oft heima, svo ég skreið inn, kom mér fyrir og hugsaði í einhverja stund. Áður en ég veit af var skápurinn rifinn upp og þar var forstöðumaðurinn, bandbrjálaður, sagði að það ætti ekkert að vera að troða sér inn í skápa.

Svo dró hann mig á hárinu, já, dró mig á hárinu, út úr fataskápnum, út úr herberginu, upp stigann á efri hæð hússins og kastaði mér, bókstaflega því ég var um 50 kg, í sófann í stofunni og bannaði mér að yfirgefa sófann.

Ég mátti sem sagt ekki vera ég sjálf. Hægt og rólega var ég sífellt meira og meira brotin niður. Ef ég ætti að telja upp allt það sem ég þurfti að upplifa þarna myndi það enda í heilli bók en það sem þarna gerðist var ekkert nema andlegt niðurbrot og heilaþvottur.

Eins og það væri einhver þörf á því að bæta á sjálfshatur mitt þá kenndu þau mér að hata sjálfa mig enn meir. Mér var sagt að ég kynni ekki mannleg samskipti sem sæist á því hvernig ég kom fram, hvernig ég talaði, hvað ég segði, hegðun mín væri óviðeigandi.

Ég varð félagsfælin, ég hætti að þora að tala við fólk, ég hætti að þora að vera ég sjálf, ég hætti öllum samskiptum, því ég kunni þau greinilega ekki. Þetta hrjáði mig í mörg ár eftir að ég komst burt.

Meðan ég var þarna kom pabbi aftur heim, var lengi í meðferð og mínir meðferðaraðilar nýttu sér það til fullnustu. Sögðu að ég yrði eins og pabbi og að hann skammaðist sín fyrir að eiga svona barn eins og mig. Svo kom að því, pabbi skrifaði aðra bók um reynslu sína í neyslu.

Forstöðumaðurinn notfærði sér það tilefni til að segja mér að pabbi minn væri svo að skrifa þriðju bókina, um mig, því ég væri svo erfið. Það var ofsalega sárt, en auðvitað helber lygi. Mér leið ömurlega þarna og reyndi margoft að svipta mig lífi með hvaða hætti sem ég komst í.

ÞÖGGUN

Í hvert skipti var mér refsað fyrir tilraunirnar, frekar en að fá hjálp. Á einhverjum tímapunkti gerði ég sjálfsmorðsbréf og stílaði það á Barnaverndarnefnd, mitt hinsta ávarp í þessum heimi yrði stílað á þau, ekki orði minnst á fjölskyldu mína eða vini, bara óvini mína í Barnarverndarnefnd.

En ég sá að ég kæmist ekki í burtu nema að spila á þau, svo ég tók upp grímu, þóttist vera góða stelpan og gerði allt sem þau sögðu mér, allt til að komast fyrr burt. Það lærðist snemma að streitast ekki á móti, þær stelpur sem reyndu að strjúka fengu einfaldlega lengri vist.

Það að gagnrýna starfið á heimilinu þjónaði engum tilgangi.

Tveimur árum eftir að ég fór komst flest allt upp á yfirborðið varðandi þetta mðferðarheimili og starfsemi þess, forsíðufrétt DV á sínum tíma. Þar stigu fram stelpur sem höfðu verið þar eins og ég, foreldrar, fyrrverandi starfsmenn og líka fjölskyldumeðlimir meðferðaraðila.

Þau voru ásökuð um andlegt og líkamlegt ofbeldi gegn skjólstæðingum sínum. Ég veit ekki beint hvernig það allt fór en ég veit að hjónin skildu, hann flúði land en aldrei voru þau dæmd fyrir eitt né neitt. Málið var svo gott sem þaggað niður. Bragi hjá Barnavernd sá til þess.

Enn þann dag í dag hitti ég fólk úr sveitinni sem man eftir þessu fjölmiðlafári, fólk sem trúir því ekki að svona hafi þetta verið, beint fyrir framan nefið á þeim. En ég segi ykkur það, og öllum sem vilja hlusta: ég var ein af þessum stelpum sem var dregin á hárinu, ég var ein af þeim sem lenti í þeim. Aldrei fékk ég afsökunarbeiðni frá Barnarverndarnefnd, aldrei fékk ég dótið mitt til baka sem var gert upptækt, öll fötin, geisladiskana, bækurnar. Ég leitaði oft eftir því en fékk aldrei. Það var svo í fyrra, 2014, sem ég fékk allt í einu upp í hendurnar fermingarmyndirnar mínar, sem höfðu þá verið í vörslu fyrrverandi meðferðaraðila síðan 2005. Aldrei svo mikið sem beðin afsökunar þó ég hafi haft samband við umboðsmann barna, barnavernarnefnd og velferðarráðuneytið. Alls staðar mætti ég lokuðum dyrum, daufum eyrum.

Ég fékk aldrei að fara aftur heim eftir meðferðina. Ég var send í fóstur hjá vægast sagt skrítnu liði. Þau virkuðu fín í upphafi, en það breyttist fljótt.

FÓSTURFORELDRARNIR

Fósturfjölskyldan bjó í Reykjavík, þau voru hippar og höfðu sínar eigin leiðir til að gera hlutina. Menntaðir uppeldisfræðingar, en höfðu aldrei átt börn sjálf, en menntun segir greinilega ekki neitt þegar reynslan er ekki til staðar. Í upphafi gekk allt vel þótt þau væru skrítin, ég hitti bestu vinkonur mínar en það þurfti þó að „hreinsa áruna þeirra“ þegar þær komu fyrst í heimsókn. Þetta heimili var samt draumur eftir að hafa verið í meðferðinni, en engan veginn það sem ég þurfti. Ég í minni uppreisn og vanlíðan fór að reykja sígarettur og svo fór ég að reykja gras.

Nýja fjölskyldan hafði bannað mér að taka inn geðlyfin sem læknirinn minn var búinn að setja mig á og minni líðan fór snarlega hrakandi. Ég mætti í skólann með sundurrifnar hendur og byrjaði aftur mínar brjáluðu tilraunir til sjálfsvígs. Ég fór að forðast heimilið meir og meir, því ég gat ekki verið innan um þetta brjálaða lið. Þau höfðu allt í einu bannað mér að ganga um í svörtum fötum og hlusta á rokktónlist, sögðust sjá djöfla dansa í kringum mig, þótt ég væri með headphone.

Þetta var smátt og smátt að verða eins og á meðferðarheimilinu nema án andlegs og líkamlegs ofbeldis. Nema að lyfjaleysið geti talist sem andlegt ofbeldi.

Eitt kvöldið ákvað ég að reyna töflurnar aftur, ég sat inni í herbergi og gleypti heilan töflukassa og gott betur til. Ég lagðist í rúmið mitt og reyndi að hlusta á sögu á hljóðsnældu, til að róa mig niður, svæfa mig.

Ég grét og grét, gat ekki neitt annað. Ég hélt alltaf að töflur væru besta leiðin til að fremja sjálfsmorð, það að geta tekið inn gott magn af töflum, verða syfjuð, sofna og vakna bara aldrei aftur. En ég hafði svo rangt fyrir mér.

Kannski er ekki til nein falleg, góð leið til að deyja, en töflur eru svo langt frá því að vera góður dauðdagi. Ég fann hvernig ég varð máttlausari og máttlausari, mig svimaði, var óglatt og sjónin öll úr fókus. Svo kom sársaukinn, mér varð illt í maganum, varð illt í innyflunum, illt í hverjum einasta vöðva líkamans. Ég bókstaflega fann fyrir lífinu vera að leysast upp inni í mér og sársaukinn varð óbærilegri með hverri sekúndu.

Ég reyndi að liggja eins lengi og ég megnaði, reyndi að hlusta bara á söguna, ekki hugsa, ekki hugsa um neitt, en það var ómögulegt. Hvað eftir annað leitaði hugurinn að litla bróður mínum og mér fannst ég vera ógeðsleg manneskja fyrir það að ætla að skilja hann eftir einan, í þessum hræðilega heimi. Ég skipti um skoðun, en það var næstum of seint, ég gat ekki sest upp, ég gat ekki gengið, en ég náði að rúlla mér af rúminu ofan á gólf. Þar skreið ég um gólf, alla leið inn til fósturforeldranna. Vöðvarnir voru máttlausir, ég gat ekki talað né komið frá mér hljóði en einhvern veginn náði ég að vekja athygli á mér.

Það næsta sem ég man er að ég lá í sjúkrarúmi inni á barnadeild Landspítalans.

Eftir einhverja syrpu inni á BUGL fór ég aftur til fósturfjölskyldunnar. Áfram var mér bannað að taka inn lyf, sérstaklega í ljósi þess sem gerðist, svo mér versnaði og versnaði. Ofan á það varð ég áfram fyrir miklu einelti í skólanum en ég hafði ágæta vörn, reyndi að vera eins fráhrindandi persónuleiki og ég gat og að lokum þorðu fæstir að abbast upp á mig.

Ég var árásargjörn í skóla og varð þekkt fyrir að sparka duglega í punginn á öllum strákum sem yrtu á mig í neikvæðum tón, meira að segja í vini mína sem voru bara að grínast. Einhvern veginn náði ég þó að halda í einn vin í skólanum, þótt ég sparkaði oft duglega í hann. Ég veit ekki hvernig hann þoldi mig, en ég er svo þakklát fyrir það. Við erum reyndar ekki í samskiptum í dag, slitnaði eitthvað hjá okkur eftir alla flutningana og vesenið en hann bjargaði mér. Það er að segja hann og mamma hans. Einhvern daginn fékk ég að fara í mat til þeirra, sem ég fékk sjaldnast því mér var ætlað að vera heima eftir skóla, og mátti hitta vin einu sinni í viku.

Eitt skipti var ég þar heima hjá honum, við matarborðið. Af einhverri ástæðu vissi mamma hans að ég hefði verið inni á BUGL nýlega, hún vildi hjálpa mér og tala við mig. Hún spurði mig út í mína líðan og ég svaraði einhverju, á endanum náði hún að sannfæra mig um að bretta upp á ermarnar, sýna henni skurðina. Þeir voru fjölmargir og henni brá nokkuð og spurði hvort ég hefði ekki fengið lyf, aðstoð. Þegar í ljós kom að ég ætti að vera á lyfjum en var neitað um þau varð hún brjáluð.

Á þessum tíma reyndi ég aðra lélega tilraun til að taka líf mitt, og eftir það var ég ekki send aftur til baka.

Mamma vinar míns hafði rætt við einhverja og ákvörðun tekin um að fósturforeldrarnir væru óhæfir til að sinna mér. Mér skilst þau hafi skilið stuttu seinna, kannski út af mér. Í það minnsta sagði konan það, þegar ég rakst á hana úti á götu tveimur árum síðar. „Hvað, á ekkert að biðja mann afsökunar, þú sem ert nú einu sinni búin að eyðileggja líf mitt?“ sagði hún orðrétt við mig.

Afsakið dónaskapinn í mér, en ég dansaði um og hélt veglegt partí þegar ég heyrði einhverjum árum síðar að hún hefði dáið. Gott á hana, hugsaði ég. Og ég skammast mín ekkert fyrir það, eftir allt þetta var hausinn á mér orðinn vægast sagt steiktur.

Um svipað leyti hvarf pabbi aftur, horfinn, enginn vissi neitt. Það sem verra var, enginn vissi hvort hann væri á lífi og í raun leit út fyrir að hann væri látinn. Hann fékk mánaðarlegar greiðslur inn á reikninginn sinn og var ekki að taka peninginn út. Maður í neyslu fíkniefna myndi taka út allan þann pening sem hann kæmist í svo það leit út fyrir að honum hefði loksins tekist það, að týnast endanlega í útlöndum og taka inn of stóran skammt í einhverri herbergiskyrtu langt í burtu.

EIN Í HEIMINUM

Ég treysti ekki einni einustu manneskju og það þurfti jarðýtu til þess að komast inn fyrir skrápinn minn, mín ósjálfráðu viðbrögð voru að hata allt og alla þar til viðkomandi sýndi að hann ætti ekki skilið mitt hatur. Ekki besta leiðin, en þannig var mér kennt að lifa, ég þurfti að halda öllum frá mér.

Eftir þessa fósturfjölskyldu varð ég svo gott sem heimilislaus, enginn staður til fyrir mig nema BUGL. Ég var þar í yfir 3 mánuði, bjó þar, fékk póstinn minn þangað. Enginn vildi mig.

Þegar BUGL gafst upp á mér fór ég á neyðarvistun Stuðla, fangelsi með járnhurðum, skotheldu gleri og plastáhöldum. Þar voru bara harðir dópistar sem ég átti ekkert sameiginlegt með. Eftir að hafa verið eins lengi og mátti færðu þeir mig yfir á meðferðardeild Stuðla, opnari deild. Ég var þar innan við sólarhring, í fyrstu hvíldarstundinni ákvað ég að þetta væri búið. Náði í bandið úr náttsloppnum mínum og batt við sturtuhengið. Skrifaði hinstu kveðju mína á hurðina með augnblýanti, prílaði ofan á klósettið og setti bandið um hálsinn á mér. Stökk.

Ég veit ekki hvað ég var lengi hangandi inni á baði, man næst eftir mér liggjandi á rúminu í herberginu, fullt af fólki í kringum mig og svo kom sjúkrabíllinn. Aftur á BUGL. Ég, í fullri hreinskilni, hef ekki tölu á sjálfsvígstilraunum mínum, hef ekki tölu á innlögnunum inn á BUGL.

Ég nánast ólst upp inni á stofnunum, þekki varla annað.

Eftir þetta bjó ég með ömmu minni í stuttan tíma, en það gekk ekki upp, ég var of langt leidd í þunglyndi mínu og var sannast að segja farin að hata fjölskyldu mína, ég hataði alla. Fyrir mér var mannkynið sem heild eitthvað ógeðslegt sem ætti að þurrka út, hvað ég hefði tekið fagnandi á móti þriðju heimsstyrjöldinni, kjarnorkustyrjöld, loftsteinum og hungursneyð. Bara að ég fengi að sjá mannkynið þjást, ólýsanlega miklum sársauka, þá hefði ég kannski orðið glöð.

Ég var djöfull í mannsmynd á þessum tíma, en það var líka heimurinn sem gerði mig að djöflinum. Ef þú segir mér að ég sé X, þá skal ég bara sýna þér hversu mikið X ég get fokking verið! Amma var fljót að gefast upp og við tók meira flakk á milli BUGL og neyðarvistunar.

FYRSTI KÆRASTINN

Það var um þetta leyti á BUGL sem ég kynntist strák, ég varð skotin og við urðum kærustupar. Hann var þremur árum eldri en ég. Ég hafði lítið verið með strákum áður og vissi lítið hvað ég var að fara út í, en loksins var ég ekki ein í heiminum, ég átti kærasta til að standa með mér. Það er svo margt í heiminum sem ég skil ekki, skildi ekki og mun líklegast ekki skilja. En heimskan í mér er einn sá hlutur. Eina nóttina inni á BUGL lá ég andvaka, gat ekki sofið eins og oft áður.

Dyrnar inn til mín eru opnaðar og starfsmaður með vasaljós lítur inn, það er næturvaktin að athuga hvort allt sé ekki í lagi. Ég ligg með hálflokuð augun en sé starfsmanninum bregða fyrir, þykist vera sofandi og bylti mér eilítið. Mjög stuttu seinna kemur einhver við mig, ég ligg eins og lömuð meðan einhver hneppir nátttreyjunni minni frá og fer að fitla við brjóstin á mér. Ég brjálast af hræðslu, trúi ekki að þetta eigi virkilega að gerast aftur fyrir mig, svo ég fer að umla og bylta mér smávegis. Hann hættir þuklinu og læðist út hljóðlega, ég ligg eins og lömuð og þori ekki að sofna, en þori ekki að opna augun heldur. Er bara frosin og reyni að gleyma.

Eftir þetta atvik fór ég í fóstur út á land og í þetta skiptið, sem betur fer, lendi ég á góðu fólki. Ég er áfram í sambandi við þennan strák og við urðum nær óaðskiljanleg. Ég skildi það ekki þá, en það var í raun margt óvenjulegt við okkar samband. Fyrir mér var kynlíf skylda, það er eitthvað sem kærustur bara gera fyrir kærasta sína. Mér fannst ég ekki geta neitað honum um neitt. Stöku sinnum vaknaði ég með hann ofan á mér, þá jafnvel að gera eitthvað sem ég venjulega leyfði ekki í okkar mökum. Meðan ég svaf gat hann gert það sem hann vildi, meðan ég vakti hlýddi ég næstum öllu. Ég sá ekkert að þessu, enda var þetta kærastinn minn og hann mátti, var það ekki?

Mér leið samt alltaf jafn illa og sjálfsvígstilraunum fór ekkert fækkandi, í einhver skipti þurfti að senda sjúkrabíl eftir mér út í sveit, ég send á spítala og svo send á BUGL. Sama gamla rullan. Nema í þetta skipti brjálaðist ég á BUGL, ég var sannfærð um að starfsmaður hafði brotið á mér, ég sá hann, andlitið á honum þegar hann leit inn til mín og nokkrum sekúndum síðar var einhver að þukla á mér. Ég heimtaði að hann yrði rekinn, fjarlægður, en það vildi enginn hlusta á mig.

Mér fannst eins og ekki væri hlustað á mig, enginn tæki mig alvarlega.

Ég veit það núna að það var ekki starfsmaðurinn, heldur kærastinn sem laumaðist inn til mín. En ég vissi það ekki og óháð því var þetta ógeðslegt. Mér fannst bara eins og enginn tryði mér og enginn vildi hjálpa, ég sökk dýpra ofan í sjálfshatur og þunglyndi. Alltaf var ég samt með þessum kærasta og gerði allt sem hann vildi, hann fékk að taka af mér myndir og videó, hann setti það á netið og hafði fullt vald yfir líkama mínum. Ég fór að taka bræðisköst yfir engu og réðst á það sem fyrir mér varð og var vissulega erfið í umgengni.

AF EINUM STAÐ Á ANNAN

Það kom meira að segja í umræðuna að senda mig aftur á meðferðarheimilið, þá algerlega snappaði ég. Ég stakk af og ætlaði heim til mömmu. Ég man ég gisti hjá henni eina nótt og við vorum beðnar um að koma og hitta fulltrúa Barnarverndarnefndar, að ræða málin. Við mættum á fundinn, gengum inn um dyrnar inn á stigagang þar sem kerlingin stóð og spjallaði í eina mínútu, eftir það kom hópur af lögreglumönnum hlaupandi upp stigann, þeir höfðu verið í felum fyrir neðan meðan við spjölluðum og nú hlupu þeir upp, tóku mig niður og hentu mér aftur í lögreglubíl, hrifsuðu mig frá mömmu, frá litla bróður, settu mig í bíl og fóru með mig á neyðarvistun.

Ég reyndi allt sem ég gat þá nótt til að drepa mig en það er lítið hægt að gera, í litlu herbergi, þar sem allt er boltað niður og þykk járnhurð varnar þér útgöngu, en ég reyndi. Ég tók um hálsinn á mér og reyndi að kæfa mig, lét mig falla í gólfið í von um að reka hausinn í, reyndi að svelta mig, reyndi allt hvað ég gat, en það var ekki hægt.

Á endanum var ég send aftur til seinni fósturfjölskyldunnar. Í u.þ.b. ár gekk þetta svona, ég reyndi sjálfsvíg, endaði inni á stofnun, ég hætti með kærastanum, hann grét og hótaði öllu illu og ég tók við honum aftur. Einn daginn er ég vakin og mér sagt að koma fram. Fósturpabbi minn horfir ástúðlega á mig og tilkynnir mér að pabbi minn sé á lífi, hann sé ekki dáinn, hann sé fundinn. Hann vildi bara fá að segja mér þetta, að pabbi væri á lífi og kominn á sjúkrahús.

Á borðinu var DV, á forsíðunni frétt um að pabbi minn hefði verið tekinn í Keflavík með heróín. Vildi ekki að þú kæmist að þessu í DV, sagði fósturpabbinn, en samt var það DV sem staðfesti á forsíðu sinni að pabbi minn væri lifandi og enn að því, án þess að láta fjölskyldumeðlimi vita, beint í DV.

Enginn í fjölskyldunni vildi tjá sig um málið en þá fór DV bara í bókina hans pabba og birtu upp úr henni lýsingar á ömurlegri reyslu okkar.

Ég mun aldrei nokkurn tímann fyrirgefa DV og þeir hafa aldrei nokkurn tímann beðið fjölskylduna afsökunar. Þegar hér var komið sögu var ég komin í framhaldskóla, á fyrstu önn. Þrátt fyrir allt ruglið hafði mér alltaf gengið vel í skóla, svo lengi sem mér leiddist ekki í skólanum og leiddist ekki fagið gekk mér frábærlega vel.

Samhliða 9. og 10. bekk hafði ég fengið að vera í fjarnámi eða sækja tíma í framhaldsskóla, lærði ensku, frönsku og rússnesku og var því búin með 15 einingar þegar ég svo byrjaði í framhaldsskóla. Mér gekk vel í námi þrátt fyrir allt, en eineltið hélt áfram að verða ógeðslegra og ógeðslegra.

MENNTASKÓLAÁRIN

Ég sótti um í MH og mér til mikillar furðu komst ég inn, ég hafði fallið á stærðfræði í samræmdu prófunum en kennarinn hafði ekki tekið mark á því. Hún vissi að í öllum kaflaprófum var ég með yfir 9 í stærðfræði, en eitthvað kom upp á í samræmdu prófunum. Það var rétt hjá henni, ég var inni á BUGL yfir samræmdu prófin, var keyrð í skólann að taka próf og keyrð aftur á BUGL. Einbeitingin kannski ekki sú besta.

En þessi yndislegi kennari hafði trú á mér og ég fékk niðurfellda einkunn mína í stærðfræði. Þannig komst ég inn í MH, og það var eins og að vera á annarri plánetu. Eineltið svo gott sem hætti, ég var ef til vill ekki vinsæl, átti ekki marga vini en mér var ekki strítt daglega. Það var um þetta leyti sem ég áttaði mig á því að samband mitt og kærastans var ekki eðlilegt.

Ég var ráðþrota og vissi ekki hvernig ég ætti að koma mér út úr þessu sambandi, í hvert skipti sem ég reyndi náði hann að spila með mig, láta mig vorkenna sér og éta ofan í mig öll stóru orðin. Ég endaði á því að senda honum sms og slíta öllu. Ég losnaði við hann en á sama tíma missti ég alla okkar sameiginlegu kunningja sem tóku hans hlið fram yfir mína, þekktu ekki mína hlið og sökuðu mig um að hafa notað hann. Eins og það hafi ekki verið öfugt?

Á þeim tíma fóru allar myndirnar af mér, nektarmyndir og videó, að flæða á netið. Þær enduðu í ringulreið, þær enduðu á einkasíðu þar sem ég var titluð „pornstar of Iceland“, þær enduðu út um allt. Á þessum myndum er ég 14 og 15 ára, en ég pældi lítið í því. Nektarmyndir af mér eru svo langt frá því að vera það versta sem ég he upplifað svo ég segi bara við alla þá sem hafa þessar myndir í fórum sínum: skemmtu þér yfir barnakláminu, mér er skítsama um þessar myndir.

Eftir eina önn í MH flutti ég til Reykjavíkur, var færð um fóstur til að vera nær skólanum. Ég færði mig yfir á alþjóðlega námsbraut, International Baccalaureate, og þar e.t.v. kom eina skiptið sem Barnaverndarnefnd gerði mér gott. Þeir borguði skólagjöldin, 90 þús. fyrir önn, og takk fyrir menntunina, BVN, en það er það eina sem sú stofnun á skilið þakkir fyrir af minni hendi. Takk fyrir skólann. Þarna var bekkjarkerfi og ég varð e.t.v. eilítið útundan, en aldrei strítt beint, svo ég var sátt. Ég brilleraði í öllu sem ég tók mér fyrir hendur í skólanum og var allta hæst eða næsthæst í bekknum.

Þarna kynnstist ég öðrum strák og varð ástfangin upp fyrir haus. Við fluttum inn saman nánast strax, bjuggum á fósturheimilinu mínu á virkum dögum, heima hjá honum um helgar. Gegnum hann kynntist ég stórum vinahópi og varð einhvern veginn ekki jafn einangruð fyrir vikið. Um leið og hann varð 18 ára fluttum við út, ég fékk sérstakt leyfi frá BVN til að flytja út nokkrum mánuðum fyrir 18 ára afmælið mitt og við fengum okkur litla stúdíóíbúð á leigu í miðbænum. Síðan hafa hlutirnir smátt og smátt verið að mjakast í rétta átt.

UPPGJÖR OG SÁTT

Til að spara öll endalausu orðin sem fylgja frásögn minni er réttast að spóla áfram og ljúka þessu af. Þetta var löng leið, erfið og mér óskiljanleg. Ég veit ekki hvernig stendur á því að ég sé ennþá hér, lifandi og ekki búin að reyna að svipta mig lífi í mörg ár. Ég kenndi sjálfri mér einhvern veginn að lifa, skólinn og nýi kærastinn gáfu mér tilgang. Hann sýndi mér að það eru hlutir sem ég er skilyrðislaust góð í, skólinn er minn griðastaður, og hann sýndi mér að það eru til góðir menn sem hugsa ekki bara um typpið á sjálfum sér, heldur geta elskað mig fyrir það sem ég er, ekki fyrir það hvernig ég lít út eða hvað ég er tilbúin að prófa. Hann kenndi mér að ég get treyst karlmönnum aftur.

Ég hefði aldrei trúað því fyrir nokkrum árum en núna er ég eins nálægt því að vera hamingjusöm og hægt er, kannski er ég hamingjusöm, en það er bara tilfinning sem ég þekki lítið. Það voru svo margir sem trúðu að ég myndi aldrei ná að lifa af, margir sem sögðust ekki skilja hvernig standi á því að ég sé hér enn. En ég held ég kunni ekkert annað en að harka af mér og berjast meira.

Frá 2008 endurheimti ég svo gott samband við bæði mömmu og pabba. Við mamma erum nánar vinkonur í dag. Pabbi var edrú síðustu árin og við náðum góðum tengslum þessi síðustu ár. Í raun varð hann besti vinur minn og það var mér mikill harmur þegar hann varð bráðkvaddur 2013.

Nú í dag er ég að bíða eftir fullnaðargreiningu með Asperger, sem ég held að hefði hjálpað mér heilmikið ef ég hefði fengið það áður. Það fer ekki framhjá neinum sem þekkir mig að einhverju leyti að ég er á einhverfurófinu.

En í dag er ég í heilbrigðu sambandi, trúlofuð, ástfangin. Ég er móðir og á yndislegt barn sem gefur mér svo mikið að lifa fyrir. Ég er að ljúka minni annarri háskólagráðu og námið mitt hefur kennt mér miklu meira en bókmenntafræði eina og sér.

Ég elska námið mitt, gengur vel og stefni á að vinna í framtíðinni við mitt aðaláhugamál. Ég á mér í fyrsta skipti framtíð.