Sigga Soffía útskrifaðist frá Listaháskóla Íslands af samtímadansbraut árið 2009 og er sjálfstætt starfandi dansari. Hún vinnur hjá Ernu Ómarsdóttur sem er með dansflokkinn Shalala en hann hefur verið starfandi um alla Evrópu til fjölda ára.
Langaði þig alltaf til að verða dansari?
Nei, ég ætlaði að verða dýralæknir eða flugkappi þegar ég var 8 ára. Ég fór reyndar í einkaflugmannsnám í Flugskóla Íslands svo það er back-up ferillinn ef ég hætti í dansinum. Ég hef samt alltaf verið ofvirk og stundaði allskyns hreyfingu eins og fimleika, tennis, fótbolta, frjálsar o.fl. áður en ég fann mig í dansinum.
Ég fúnkera betur sem manneskja ef ég er búin að djöflast í dansstúdíói allan daginn.
Hvað gerir dansari?
Ég er aðallega danshöfundur og dansari en vinn í raun með allt sem tengist hreyfingu, hvort sem það eru raunhreyfingar á mannfólki, flugeldum, hlutum, dýrum, dans fyrir auglýsingar eða stuttmyndir. Síðasta verk sem ég setti upp, voru einmitt danssmíðar fyrir ljós ekki fólk (flugeldasýning menningarnætur) en verkið bar nafnið “Eldar- dansverk fyrir 3 tonn af flugeldum” í samvinnu við Vodafone og Reykjavíkurborg. Í dansverkinu Eldar fengu áhorfendur að njóta danssmíða í sínu hreinasta formi.
Mannslíkaminn var tekinn úr jöfnunni svo ferlarnir stóðu einir eftir og mynduðu grind verksins. Það var mjög gaman að upplifa þegar danssmíðarnar lifna við og sjá sýninguna verða að veruleika.
Í leikhúsinu er maður vanur generalprufum, sem róa taugarnar, en það var ekki í boði með flugeldana. HÉR má sjá Eldar!
Hvernig er að starfa sem dansari og danshöfundur?
Það er skemmtilegt, fjölbreytt og krefjandi. Mér finnst frábært að fá að ferðast til staða sem ég myndi annars aldrei heimsækja, fara inn í stórfengleg gömul leikhús og sýningarstaði og kynnast ólíku fólki.
Það er frábær tilfinning að standa á sviði og finna adrenalínið renna um líkamann og upplifa viðbrögð áhorfenda.
Ég hef bæði dansað og sungið í síðustu verkefnum, sem er skemmtileg blanda. Ég söng eitt aðalhlutverka í óperu í Frakklandi fyrir rúmu ári. Að syngja og dansa fyrir 1200 manns í 200 ára gömlu óperuhúsi er góð tilfinning og eitthvað sem maður upplifir ekki á Íslandi. Það er líka frábært að vinna í löndum eins og Frakklandi þar sem virðing er borin fyrir menningu og þeirri vinnu sem í hana er lagt. Þó að Íslands sé að mínu mati besti staður í heimi til að vera á er nauðsynlegt að ferðast og upplifa um leið hvað aðrir listamenn eru að gera.
Ég dansa í þremur verkum í vetur sem eru sýnd erlendis. Flestir dansarar starfa meira erlendis enda töluvert blómlegri starfsvettvangur í Belgíu og Frakklandi. Það er gaman að nefna að danshöfundurinn Valgerður Rúnarsdóttir hefur verið að vinna hjá Sidi Larbi sem hefur gert stærstu danssýningar í Evrópu og dansaði hún m.a. í Anna Karenina myndinni sem skartaði Jude Law og Keiru Knightley. Svo að vera dansari er fjölbreytt starf.
Hvað ertu að gera núna?
Ég er stödd í Bordeaux að dansa og syngja í nýju verki belgíska leikstjórans Kris Verdonk sem unnið var í samvinnu við Shalala. Við erum á þriggja vikna sýningarferðalagi í Belgíu, Frakklandi og Þýskalandi. Það eru nokkrir íslendingar í þessari uppfærslu, afar skemmtilegur hópur, leikkonurnar Þórunn Arna og Brynhildur Guðjónsdóttir, Erna Ómarsdóttir, Þyrí Huld og Katrín Gunnarsdóttir. Svo fer ég til Brussel og þaðan til Dresden, þar er verið að frumsýna stuttmyndina Requiem sem ég og Marino Thorlacius unnum að í sumar á Nordwindfestival. Það er mjög spennandi að sú mynd sé farin af stað.
En hvað með Ísland?
Ísland er mjög einangrað svo það er nauðsynlegt að komast á erlendar dans eða listahátíðir og næra hugann. Síðustu ár hafa vinnutímabil verkefna oft verið í Belgíu eða Frakklandi svo ég hef verið með annann fótinn þar. Ég tók þó svakalega “listavertíð” á Íslandi í ágúst, var með fjórar frumsýningar á 10 dögum, sem var fullmikið. Þá frumsýndi ég m.a. Sólóinn Shulem en þar dansaði ég með 15 dúfum inni í Hallgrímskirkju, sjá HÉR.
Ég fæ fjögurra daga frí í Reykjavík núna í byrjun desember en fer svo út að sýna verkið Transaquania í Hamburg með Shalala og sýni svo aftur með þeim aukasýningar á “Inn að beini” í Kassanum í Þjóðleikhúsinu í janúar. Ég er að vinna í verkinu Skrattinn úr Sauðaleggnum en það byggist á söng og dansi og fékk titilinn tónleika-danssýning. Verkið verður frumsýnt í Kassanum í Þjóðleikhúsinu í apríl og stefnir í mikið sjónarspil.
Hvaða ráð viltu gefa þeim sem dreymir að dansa?
Að æfa mikið, leyfa gleðinni að stýra sér og muna að dansferill er langhlaup ekki spretthlaup. Einhver íþróttamaður sagði „its a amazing the more I practice, the luckier I get“ sem mér finnst frábær setning. Tækifæri koma sjaldnast tilviljanakennt.
Það er mikið hark og gífurleg vinna sem fer í að vera sjálfstætt starfandi og þú stýrir eigin velgengni.
Dansinum fylgir óvissa því þú veist sjaldan hvenær þú dettur í verkefni. Á móti kemur að ef maður hefur sjálfsagann er ótrúlegt frelsi sem fylgir því að vera eigin herra. Besta ráðið er eflaust að vinna með góðu fólki og velja verkefni sem kveikja í þér sem dansara.
Að hverju snýrðu þér ef þú slasast?
Jakob Már Gunnarsson sjúkraþjálfari hjá Stjá er að mínu mati besti sjúkraþjálfari Íslands. Hann hefur séð um að tjasla mér saman síðan árið 2008. Hann vann í 10 ár með landsliði HSÍ svo hann skilur öfgarnar í atvinnumennsku og pressuna sem er á dönsurum að sýna, þrátt fyrir meiðsli, en á sama tíma hefur hann líka sett mér stólinn fyrir dyrnar þegar ég er að ganga of langt. Það er ómetanlegt í þessu fagi að vera með frábæran sjúkraþjálfara og í raun og veru forsenda þess að endast.
Manni finnst hver sýning alltaf vera sú mikilvægasta í heimi og maður fórnar oft öllu til að sýningin verði góð. Svo er haltrað til Jakobs með tárin í augunum og hann reddar málunum, eða skammar mig, svona það sem á við hverju sinni.
Er meirihluti dansara ekki konur? Hvernig er að starfa með þeim? Er það ólíkt því að starfa með körlunum?
Meirihluti á Íslandi eru konur jú, við þurfum að fá fleiri stráka í dansinn! Í einum stærsta dansskóla í Evrópu, PARTS, er einmitt kynjajöfnun í inntökuprófum til að jafna hlutföllinn og fá fleiri stráka inn, sem er frábært. Strákar byrja seinna í dansi og koma þá úr bardagaíþróttum þar sem karate og shaolin kung fu eru í raun dans.
Mér finnst lítill munur á konum og körlum sem dönsurum fyrir utan líffræðilegan styrktarmun. Stelpur í dansi eru sterkar, harðar af sér og hraðar alveg eins og strákarnir. Uppeldi dansarans er byggt á vinnusemi, að kvarta aldrei og vera harður af sér.
Dansarar eru upp til hópa ótrúlega ástríðufullt fólk sem kemst áfram á hæfileikum ekki kyni. Vissulega eru karlmenn í eðli sínu mun sterkari svo þeir geta gert stórar lyftur og partneringu sem við stelpurnar ráðum verr við. Í verkinu sem ég samdi fyrir Íslenska dansflokkinn 2011 valdi ég að semja fyrir 3 stráka og 1 stelpu vegna þess að hugmyndin gekk út á að lyfta. Svo það fer bara algjörlega eftir hugmyndinni hvaða kyn hentar betur hverju sinni.
Gætir þú átt kærasta sem kynni ekki að dansa?
Nei, ekki séns og kærastinn minn sannaði ágæti sitt á sjómannadagsballinu á Patró í sumar segir Sigga Soffía að lokum glettin.
Það er hægt að finna allar upplýsingar um sýningardagsetningar og miðapantanir á vefsíðunni.