Það er sem það sé óskrifuð regla að allar konur eiga að hlakka mikið til þess að barnið sem þær eiga von á komi í heiminn. Konur eiga líka að elska börnin sín skilyrðislaust frá fyrsta degi. En hvað með konur sem upplifa ekki þessa gleði eða ást? Eiga þær ekki skilið að verða mæður? Er eitthvað að þeim? Vantar í þær móðureðlið?
Ég er ein af þesum skrítnu mæðrum, ég hlakkaði ekkert til þess að dóttir mín fæddist, hjartað í mér var ekki stútfullt af ást til hennar á meðgöngunni. Þvert á móti, mig langaði ekkert að eiga hana og um tíma óskaði ég henni dauða. Já, þetta hljómar svakalegt en satt engu að síður.
Ég þjáðist af mjög alvarlegu meðgönguþunglyndi sem gerði að að verkum að ég gat ekki fundið til neinnar gleði yfir þessari meðgöngu minni. Ég gladdist ekkert yfir því að finna fyrstu hreyfinguna, sjá kúluna stækka, kaupa föt, þó gat ég keypt í fyrsta sinn bleikt því áður átti ég bara stráka. Í raun var ekkert við meðgönguna gleðiefni fyrir mig. Ég var með sjúklegar hugsanir um dauðann, þá hennar dauða og minn. Ég óskaði þess oft að ég mundi missa hana á meðgöngunni, þá fór ég yfir það í huganum hvernig ég mundi bregðast við, hvern mundi ég hringja fyrst í, mundi ég jarða hana í fötum, hvaða fötum, hvar mundi ég jarða hana, mundi ég gefa henni nafn?
Alls konar sjúkar hugsanir og þráhyggja um dauðann eftir á fékk ég samviskubit yfir því að hugsa svona ljótt um þetta litla saklausa barn og þá fannst mér ég vera hræðileg manneskja og ekki hafði það góð áhrif á þunglyndið.
Þegar ég var ekki upptekin af því að óska henni dauða þá óskaði ég mér dauða, ég var alveg sannfærð um að strákunum mínum mundi farnast mun betur án mín. Ég var ekkert sérstaklega góð mamma, nennti ekki alltaf að elda á kvöldin og var löt að fara með þá að gera eitthvað um helgar. Í raun væri ég að gera þeim greiða með því að fara og leyfa þeim að alast upp hjá konu sem væri góð móðir.
Það er samt eins og mig hafi kannski langað smá til að eignast stelpuna mína því þegar ég fór í mæðraskoðun þá get ég ekki fullyrt hvort ég hafi óskað þess að það heyrðist ekki hjartsláttur eða óttast það, kannski var það bæði. Ég eyddi allri meðgöngunni í það að líða illa og vera ósátt við hlutskipti mitt. Ég væri að ljúga ef ég segði að mér hefði strax liðið betur eftir að hún fæddist, það var alls ekki svo. Í rauninni tók það mig um það bil 3 ár eftir að hún fæddist að ná mér að fullu.
Ég elskaði hana um leið og ég sá hana, ég grét yfir því hvað ég var ljót á meðgöngunni í hennar garð, ég hef líka grátið yfir því að hafa misst af meðgöngunni og lengi vel og jafnvel enn í dag syrgi ég meðgönguna. Ég syrgi að hafa ekki notið meðgöngunnar, að hafa ekki glaðst yfir henni. Mér finnst lika sorglegt að ég hafi skammast mín fyrir kúluna, reynt að fela hana, reynt að gera eins lítið úr henni og ég gat og hafa fundist þetta vera ljótasta meðgöngukúla sem ég hafði séð.
Í dag er ég svo glöð að hafa ekki misst hana á meðgöngunni, ég elska þetta litla fallega stelpuskott útaf lífinu, þó svo að meðgangan hafi verið svona erfið og ég ekki elskað hana þá, þá elska ég hana ekkert minna í dag. Ég er ekki verri mamma fyrir það að hafa ekki með með hjartað fullt af ást til hennar á meðgöngunni, ég er bara ósköp venjuleg mamma sem fékk alvarlegt meðgönguþunglyndi.
Eftir því sem ég kemst næst er meðgönguþunglyndi jafn algengt og fæðingarþunglyndi og það er grafalvarlegur hlutur.
