Harpa Hildiberg Böðvarsdóttir, nemandi á Núpi í Dýrafirði 1977–79 skrifar:
Gamlir Núpsverjar eru margir hverjir slegnir yfir lýsingum Jóns Gnarr á gamla skólanum þeirra og þessi orð hans hafa farið illa í marga: „Það var eitthvað með Núp. Núpur var alræmdur. Fólki stóð stuggur af Núpurum. Og það var eitthvað meira en að vera í heimavistarskóla annars staðar, Núpari var eitthvað ferlegt.“
Þessi orð Jóns gera skólann okkar svo svartan og ljótan en ég upplifði sem betur fer ekki þennan ljótleika. Ég upplifði hann annars staðar og ég veit að margir hafa upplifað hann í mörgum bæjarfélögum á landinu og í hverfum í Reykjavík. Ísland var ljótt á þessum tíma og þöggunin var alger – það einskorðaðist ekki við Núp í Dýrafirði.
Ég var á Núpi tvo vetur frá 1977–79. Þann fyrri var ég send þangað af foreldrum mínum því ég var óstýrilátur unglingur á glapstigum og eins var stjórnleysi og upplausn í skólanum í minni heimabyggð og lítið um lærdóm þar.
Í mínum ungdómi grasseraði einelti og klíkuskapur, eftirlitslaus partí með blindfullum unglingum voru algeng … ég veit um unglinga sem var oft boðið heim til fullorðins einstaklings en þar var húsaskjól og vín í boði. Ég veit um skóla þar sem var karlkyns starfsmaður sem reyndi alltaf að kíkja á unglingsstelpur þegar þær voru í læknisskoðun á nærbuxunum einum saman í einni stofunni.
Já, það voru perrar í mínum ungdómi en þöggunin var alger og enginn vildi tala um neitt og enginn vildi viðurkenna neitt. Ég veit líka um unglingapartí þar sem strákarnir stóðu í biðröð fyrir utan til að fá að „ríða“ eins og Jón talaði um að hefði gerst á Núpi.
Já, Jón, svona var ástandið á Íslandi í den en það var þó ekkert verra í einum bæ en öðrum eða einhverju hverfi í Reykjavík, svona var bara Ísland á þessum tíma því miður, sorgleg staðreynd en sönn!
Það var frekar ógnvekjandi fyrir 14 ára ungling að fara í heimavistarskóla þar sem maður þekkti engan en ég var fljót að kynnast krökkunum, ég eignaðist góða vini, ekkert slæmt kom upp á hjá mér. Seinni veturinn, 1978–79, valdi ég að fara aftur, félagslífið var mjög gott og þarna var samstilltur hópur nemenda, kennara og starfsfólks sem reyndi að halda lífinu í sem eðlilegustu skorðum í leik og starfi, ég er enn í sambandi við marga og þykir vænt um þetta fólk.
Auðvitað voru þarna krakkar sem höfðu ekkert að gera í heimavistarskóla og sum hættu fljótlega en aðrir plummuðu sig vel. Það var kannski ekkert sniðugt að senda þá sem áttu erfitt uppdráttar og voru brotnar sálir á svona stað því oft og tíðum var níðst á þannig krökkum og þar þurftu þeir einstaklingar jafnvel að vera öllum stundum í návígi við gerandann. Það er aldrei gott.
Flestir krakkarnir voru þó ósköp venjulegir unglingar með langanir og þrár og hörð var oft samkeppni um vináttu og ástir en á endanum vorum við flest vinir. Flestir kennararnir voru yndislegir þótt svartir sauðir hafi verið inni á milli. Mér leið mjög vel á Núpi og finnst miður að einhverjum hafi liðið illa þar og vona að það fólk sé sátt við lífið og tilveruna í dag en það var ekkert meira um einelti og ofbeldi þar en í öðrum skólum á landinu eða í öðrum bæjarfélögum yfir höfuð.
Það að mála Núpsskóla eitthvað svartari en aðra skóla er sorglegt og segja að Núparar séu eitthvað skelfilegri en aðrir get ég ekki tekið undir. Ég er alls ekki að segja að Jón Gnarr sé að ljúga því sem hann upplifði á Núpi en hann hefði alveg eins getað verið í partíi í hvaða bæ sem er eða hvaða hverfi sem er í Reykjavík og sama staðan hefði komið upp. Sorgleg staðreynd en sönn!
Kynferðisleg misnotkun grasseraði víða á Íslandi á þessum tíma og kynferðisleg áreitni var daglegt brauð fyrir okkur stelpur almennt. Ekki var það skárra í frystihúsunum því strákarnir og karlarnir héldu að þeir mættu segja hvað sem var við okkur – enginn hallmælti þeim, það var bara hlegið að þeim. Það var alger þöggun á þessum tíma, enginn talaði um neitt og enginn gerði neitt í málunum.
Sem betur fer er opnari umræða um einelti, ofbeldi, kynferðisbrot og kynferðislega áreitni og ekki vanþörf á þar sem við höfum verið eins og lokuð bók svo lengi og margir sem hafa þurft að þjást of lengi í þessu landi þöggunar, meðvirkni og múgsefjunar.
Við þurfum að koma út úr moldarkofunum og fara að takast á við hlutina og gera eitthvað í þessum málum, látum ekki einelti, ofbeldi, kynferðisbrot og kynferðislega áreitni viðgangast lengur!