Það er húsnæðisskortur í Reykjavík. Við því þarf að sjálfsögðu að bregðast, byggja meira og það af ódýru húsnæði. Þá getur ungt fólk loksins keypt sína fyrstu íbúð til að leigja ferðamönnum á uppsprengdu verði.
En af hverju þarf að byggja heilu húsin undir þetta unga fólk? Það virðist aldrei vera ánægðara en í tjöldum ef marka má vinsældir útihátíðanna. Langódýrast væri að reisa svona mongólsk hirðingjatöld á afmörkuðu svæði nálægt Háskólanum, opna þar 10-11 verslun og bar og þá væri fólk þar bara í rífandi stemmningu þangað til það klárar nám og flytur úr landi.
Ég er ekki viss um það að unga fólkið tæki einu sinni eftir því þó það byggi í tjaldi. Það lítur aldrei upp úr símanum eða fartölvunni hvort sem er.
Annars eru heilu þorpin úti á landi að glíma við flótta unga fólksins frá staðnum og til Reykjavíkur. Ef við kæmum upp svona skiptiprógrammi, þar sem við myndum senda gamalmenni úr Reykjavík til baka í staðinn fyrir hvert ungmenni sem flyst til Reykjavíkur, þá væru húsnæðismál ekki svona vandamál.
Unga fólkið myndi búa á elliheimilunum og aldraðir úti á landi. Umferðinni í Reykjavík myndi ganga greiðar fyrir sig og allir væru bara að dóla sér á 30 km hraða í sjávarþorpunum. Allir sáttir. Gamla fólkið að lifa drauminn í sveitinni og kyrrðinni og hinir að stússast í kringum ferðamennina á milli vísindaferða.
Það er nefnilega kominn tími til að ræða eitt mesta taboo mál í íslensku samfélagi í dag. Eitthvað sem allir eru sammála um en enginn þorir að ræða. Það er náttúrulega sú staðreynd að strax um svona 45 ára aldurinn þá hættir fólk að geta þrifist í sístækkandi samfélagi.
Það er eins og eitthvað gerist í heilanum á fólki þegar það nær þessum aldri. Það verður leiðinlegt, pirrað með allt á hornum sér og getur hneykslast endalaust á öllu. Ef það er ekki tónlistin eða menningin, þá er það hommarnir, tæknin og hraðinn. Svona aldraðir einstaklingar skilja ekkert lengur. Allt er svo flókið og einföldustu hlutir verða kjarnaofnar í höndunum á þeim. Einstaka fólk reynir svona eftir mesta mætti að halda í við nútímann en það er bara vandræðalegt og niðurlægjandi fyrir alla aðila.
Tæknilega séð ertu orðinn gamalmenni ef þú lifir til 45 ára og þá líður þér bara mikið betur innan um kindurnar, sjávarloftið, fjöllin og berin í einhverju notalega plássi fjarri malbikinu og rafbylgjunum í borginni.
Ef þú ert kominn á svona háan aldur og býrð í Reykjavík þá ertu að taka upp pláss sem eitthvað ungmenni með framtíðina fyrir sér gæti notað. Og til hvers? Vinna, sjá um garðinn og horfa á Útsvar heima hjá þér? Það er alveg Útsvar á Austurlandi, Vestmannaeyjum og Mosfellsbæ. Þú getur verið með stærri garð til að raka laufin, keyrt eins hægt og þú vilt.
Og við skulum alveg vera hreinskilin, börnin koma svo sjaldan í heimsókn að þú gætir alveg eins búið hinumegin á landinu.
Nóbelskáldið sagði strax í upphafi Brekkukotsannáls: „Vitur maður hefur sagt að næst því að missa móður sína sé fátt hollara úngum börnum en missa föður sinn.“ En sú speki er orðin úrelt eins og skáldið sjálft.
Það er hollast fyrir ungt fólk að foreldrarnir flytji út á land. Þar er nægt húsnæði og unga fólkið getur þá fengið sérstakan dreifbýlisnámstyrk fyrir að sækja nám fjarri heimabyggð og haft það bara nokkuð gott hérna.