Ég viðurkenni aðeins ellefu mánuði ársins. Desember er nefnilega ekki mánuður heldur hugarástand. Þegar desember virðist hjá flestum þjóta hjá á ógnarhraða og enginn tími er til að klára allt sem þarf að gera þá stendur tíminn í stað hjá mér.
Ég verð aftur 7 ára gamall. Uppáklæddur og heimskur með enn heimskulegri bollaklippingu að bíða eftir jólunum sem aldrei ætla að koma.
Árið er þess vegna næstum búið hjá mér sem gerir mér kleift að gera það upp núna. Klappað og klárt. Kveðja 2015 áður en ég geng í barndóm, fer að éta piparkökudeig og hlusta á sömu jólalögin aftur og aftur á hæsta styrk þangað til alla í blokkinni er farið að dreyma Siggu Beinteins.
Það er ekki hægt að segja að árið hafi verið viðburðaríkt. Þegar maður býr á eyju með eintómum þöngulhausum þá fer maður sjálfkrafa að búast við því að hver dagur endi í tómri vitleysu og múgæsingu jafnvel. Og þannig er það. Einn dagur án þess að einhver samlandi minn verði sér og jafnvel okkur öllum til skammar, það yrði fyrsti viðburðaríki dagurinn í mínu lífi. Það yrði fyrst viðburðaríkt ef ekkert viðburðaríkt gerðist.
Ólafur Ragnar ætlar að taka forsetaembættið með sér í gröfina. Það eru kosningar á næsta ári en það sorglega er að kallinn getur sigrað í þeim ef hann vill. Við erum nú algjört land aulanna ef ekki finnst nokkur sála sem unnið getur embættið af Ólafi Ragnari.
Forsætisráðherra rembist við að grafa upp líkið af Framsóknarflokknum og ætlar sér að blása í hann lífi með nýrri munn-við-rassgat-Sjálfstæðisflokksins-aðferð og það grefur í öllum grunnstoðum samfélagsins, þó greiningardeildir dæli út skýrslum um að við séum best í heimi á öllum sviðum nema rekstri ríkisútvarps.
Á blaði hafa allir það svo miklu betra en í tíð fyrri ríkisstjórnar. Allt gott er auðvitað núverandi ríkisstjórn að þakka þó hún hafi aðeins starfað í tvö ár. Sú sem lagði grunninn þessi fjögur ár á undan fær ekkert kredit og við rétt sluppum við að hún eyðilegði Ísland.
Þrátt fyrir að allt sér hér undir góðri stjórn og við í toppmálum þá er samt allt farið á hliðina út af heimufrekju láglaunastétta og launahækkunum þeirra. Okkur tekst því einhvern veginn að búa við ástand þar sem landsmenn hafa aldrei haft það betra og allt er að fuðra upp á verðbólgubáli á sama tíma. Hinn almenni borgari veit því ekki hvernig hann hefur það og gæti svarað, sé hann spurður, að hann sé svo gjörsamlega í skýjunum að sólin sé að kveikja í honum.
Þrátt fyrir „umfangsmestu aðgerðir sem gerðar hafa verið fyrir skuldsett heimili nokkurs staðar í heiminum eftir að fjármálakrísa reið yfir“ vill sístækkandi hópur landsmanna frekar kjósa hóp einhverra óskipulagðra anarkista og niðurhala en traustvekjandi jakkafötin með lögfræðigráður og ættartengsl. Nú er maður bara svo óvanur góðri efnahagsstjórn að maður bjóst ekki við að hún leiddi til þess að fólk kysi yfir sig linuxvæddan sjóræningjahóp sem talar einhverja bölvaða klingónsku um frelsi, gegnsæi, nýja stjórnarskrá og aðrar draumsýnir.
Þarf virkilega að endurskoða á 100 ára fresti eitthvert plagg sem við lítum á sem hornstein lýðræðisríkisins? Vissu ekki biblíuþenkjandi sveitalubbarnir í gamla daga bara miklu betur en við?
Sumir segja okkur stefna í annað hrun. Aðrir segja það algjört kjaftæði. Þeir fyrrnefndu eru þeir sem báru kostnað hrunsins en þeir síðarnefndu þeir sem ollu því. Maður veit ekki hvorum hópnum maður á að trúa.
En fasteignaverð hefur hækkað. Það er nú jákvætt. Þá getur maður selt íbúðina sína til einhvers lottóvinningshafans. Ef hann finnst ekki getur maður alltaf leigt íbúðina út til ferðamanna. Ef maður leigir út íbúð á besta stað þá getur maður leigt sér sjálfur ömurlega íbúð úti í rassgati og átt afgang.
Ástandið í heilbrigðismálum hefur verið ofarlega á baugi allt árið. Svo virðist sem fjöldi fólks sé alltaf að slasa sig og jafnvel eldast á kostnað ríkisins. Ríkið hefur í áratugi reynt að spara með því að leyfa sjúkrahúsbyggingum sínum að drabbast niður og láta heilbrigðisstarfsfólk hlaupa í stað þess að ganga. Gamla fólkið, klaufabárðarnir og óheppna fólkið er langt komið með að eyðileggja það plan og nú tekur styttri tíma að panta tíma hjá lækni í Noregi og fljúga þangað heldur en að ná inn á símatíma hér á Íslandi.
Svo ekki sé talað um geðheilbrigðismálin. Oft heyrist sama fréttin um veikt fólk, jafnvel í sjálfsvígshugleiðingum, sem kemur að lokuðum dyrum geðspítalans. Ég er ekki fyrstur til að halda því fram að eina heilbrigða fólkið sé það sem lokað er inni á geðdeild.
Ísland er nefnilega eitt stórt og víðáttumikið geðsjúkrahús og við öll erum þar sjúklingar. Af og til hendir það að einn og einn veruleikafirrtur einstaklingur reynir að flýja og þá inn á eina svæðið þar sem geðsjúklingarnir komast ekki inn, – nefnilega geðdeild.
Landsmenn henti einnig sú ógæfa að eiga allt í einu banka sem skilar svo gríðarlega miklum hagnaði að við verðum að selja hann. Einhverra hluta vegna er það ríkjandi skoðun í einum valdamesta stjórnmálaflokki landsins að um leið og ríkisfyrirtæki fer að skila þjóðinni hagnaði þá skuli selja það fyrirtæki einkaaðilum. Þessar einkavæðingar á ríkisfyrirtækjum hafa reyndar aldrei heppnast. Menn leggja af stað með háleit markmið: selja til dæmis banka einhverjum ábyrgum aðilum sem styrkja muni heilbrigða samkeppni í landinu, landsmönnum öllum til heilla. En eitthvað klikkar í framkvæmdinni og ríkið er allt í einu búið að gefa bankann til fábjána sem klúðra rekstrinum á þvílíkum mettíma að jafnvel sumir eigendur líkamsræktarstöðva yrðu öfundssjúkir.
Í raun er svo sem hægt að fara bara í eitthvert 12–13 ára gamalt áramótaskaup og endurbirta sem uppgjör við 2015. Hér er sama fólkið að gera sömu hlutina og virðist ómögulegt að læra af reynslunni. Afneitun og trú á hið yfirnáttúrulega hefur lengi verið íslensku þjóðinni í blóð borin. Að vísu er trú á álfa og tröll mun skynsamlegri til langs tíma en trú á Framsóknarflokkinn.
Maður fyllist þó einhverri barnslegri bjartsýni þegar maður horfir á unga fólkið okkar og sérstaklega þær fjölmörgu sterku konur sem við eigum. Þær eru búnar að fá nóg, hjóla í hverja byltinguna á fætur annarri og það eina sem ég get hugsað er: „Yes! Loksins.“
Ísland hefur verið rekið af miðaldra körlum of lengi. Ég er þreyttur á þeim. Þeir þola ekki breytingar, ríghalda í öll völd og það gerist aldrei neitt undir stjórn slíkra manna. Þeir verða bara feitari og feitari og vinir þeirra berjast um bitana sem falla af borðinu og ryðja öllu um koll í atganginum.
Ég sé teikn á lofti um að nú sé tími miðaldra freka karlsins liðinn og upp sé runninn tími ungra kvenna sem láta ekki bjóða sér misrétti, óréttlæti og þennan sirkus lengur. Jújú, ein og ein kerling er að gera góða hluti líka eins og þetta fína blað sem ég er svo heppinn að fá að tilheyra, en það er ljóst að við eigum hér öflugt ungt fólk og við þetta fólk bind ég nú allar mínar vonir og traust.
Styrmir Gunnarsson, fyrrverandi ritstjóri Morgunblaðsins sagði í skýrslu rannsóknarnefndar Alþingis „Ég er búinn að fylgjast með þessu í 50 ár. Þetta er ógeðslegt þjóðfélag, þetta er allt ógeðslegt. Það eru engin prinsipp, það eru engar hugsjónir, það er ekki neitt. Það er bara tækifærismennska, valdabarátta.“
Ég er aðeins yngri en Styrmir og aðeins búinn að fylgjast með í 15 ár. Ég sé prinsippin og hugsjónirnar. En ekki í ríkjandi stjórnmálaflokkum. Ég sé þær skærast í orðum og gjörðum þeirra fjölmörgu kvenna sem ég sé brjótast til áhrifa í orðræðunni og samfélaginu og við hverja hindrun sem þær stökkva yfir þá missa vinir og samstarfsmenn Styrmis Gunnarssonar meiri og meiri völd.
Ég er mikill aðdáandi þess að prófa eitthvað nýtt þegar það gamla virðist ekki virka. Því vil ég minna af Styrmi og hans líkum og meiri stelpur.
Með þá hugmynd að leiðarljósi er karlmennsku minni best varið í að skrifa fyrir Kvennablaðið.