Það er margt bæði skemmtilegt og undarlegt sem fylgir því að ganga með barn. Sumt er maður undirbúin undir en annað kemur virkilega á óvart. Það að þurfa stanslaust að pissa og sofna í matarboðum er vissulega misskemmtilegt í bland við það að upplifa ofsahræslu þegar barist er við ógleði á stjórnarfundi. Uppköst á fundarborð væru mér ekki til framdráttar. Ekki frekar en dramatískt grátkast yfir mislukkuðum smákökum sem þýddi auðvitað að ég yrði misheppnuð móðir sem yrði þekkt fyrir að senda barnið mitt aldrei með annað í nesti en matvörur í dós (samt auðvitað bara ávexti og grænmeti) – og líklega myndi ég gleyma dósaupptakaranum. Ég tárast bara við tilhugsunina um dóttur mína sársvanga að reyna að naga hornið á dós með niðursoðnum kokteilávöxtum.
Ég geng nú með mitt fyrsta barn og því fylgir bæði mikil gleði og hræðsla. Óöryggi fylgir því að gera eitthvað svo mikilvægt í fyrsta skipti og hræðsla við að eitthvað fari úrskeiðis. Eins er undarlegt að vera álitinn sjúklingur í níu mánuði. Bara orðin „ófrísk“ og „ólétt“ finnst mér ljót og leiðinleg. Auðvitað er meðganga mismunandi og sumum konum reynist hún mjög erfið líkamlega og/eða andlega. Mér líður hins vegar líkamlega mjög vel og því finnst mér óþolandi að vera flokkuð sem „ófrísk“ sem þýðir í raun bara veik eða „ólétt“ sem þýðir að ég sé mjög þung.
Auðvitað þyngjast konur en það er af eðlilegum ástæðum svo ég skil ekki af hverju þarf að gera það að aðalatriðinu. Og þá komum við að því sem kom mér ansi mikið á óvart. Það virðast mjög margir hafa einstakan áhuga á þyngd minni og útliti. Jafnvel konur sem ég rétt kannast við engjast nú um í afskiptasemi sinni og finna nú fyrir djúpri þrá til að kommenta á líkama minn og dómgreind. Alla daga, oft á dag. Annaðhvort er ég of lítil um mig eða of stór. „Ertu ennþá að lita á þér hárið? Guð, það er svo óheilbrigt! Jesús, ekki drekka kaffi! Þú ert farin að blása út! Sko, bara bumban mætt! Ekki kaupa svona bílstól, þú setur barnið þitt í lífshættu. Það að hætta að drekka áfengi hefur greinilega haft góð áhrif á þig.“ Og guð forði mér frá því að kíkja á facebook eftir klukkan tíu. Þá fæ ég send skilaboð „Mömmur eiga að sofa á nótunni!“
Flest er án efa vel meint en algjörlega óumbeðið og önnur komment eru sögð á einhvern undarlegan máta svo það hlakkar í viðkomandi. Margar af þessum konum eiga sjálf ekki börn svo hvaðan þessi endalausi viskubrunnur þeirra kemur hef ég ekki hugmynd um.
Og þessu fylgir svo oft að fólk fer að snerta á þér magann. Ég er ekki að tala um mömmu mína, tengdamömmu, eða nána vini eða ættingja heldur fólk sem er mér ekki náið. Ég ætti kannski að strjúka þeim um magann á móti. „Mér sýnist þú hafa borðað helst til of mikið Gunna mín miðað við hversu framstæður kviðurinn á þér er. Ég mæli með minna áti og að þú strjúkir ofsafengin kviðinn inn á milli til að bæta meltinguna og róa dýrið.“
Sú staðreynd að ég gangi með barn virðist hafa opnað fyrir kommentakerfi á líkama minn og líferni sem allir geta tjáð sig um. Fyrir nokkrum mánuðum hefði engum af þessum konum dottið í hug að tala svona við mig. En í ljósi þess að nú er ég með barni – sem reynir bæði líkamlega og andlega á – er núna í lagi að segja hvað sem er. Í raun er það afar mikilvægt að þeirra mati. Hvað veit ég – strípuð konan á háum hælum með varalit. Er engin búin að segja mér að háir hælar eru stórhættulegir á meðgöngu! Einhver hafði einhvern tímann heyrt sögu af konu sem stytti svo í sér kálfavöðvana með hælanotkun að hún var í hjólastól eftir meðgönguna og barnið tengdist henni aldrei, já og hún missti auðvitað mjólkina og það endaði bara á einn veg. Barnið hataði hana og maðurinn hennar fór að halda við systur hennar.
Eins og það að hugsa um hvort barnið verði heilbrigt og hvort fæðingin muni ganga vel sé ekki nóg fyrir verðandi móður til að terrorisera sig með, í bland við praktísk málefni á borð við peningaáhyggjur, mun ég líta út eins og fíll, stress varðandi vinnu og pælingar um barnabílstóla, kerrur og rúm. Nei, þá vilja „kommentararnir“ endilega bæta við alls kyns pælingum sem þær hafa heyrt eða lesið um.
Við ykkur ágætu „kommentara“ vil ég segja
Konur með barni eru undir heilbrigðu og góðu eftirliti. Þið þurfið ekki að bjarga okkur!
Það að einhver sé með barni þýðir ekki að þið getið leyft ykkur að hafa skoðanir á líkama viðkomandi opinberlega.
Það að ganga með barn reynist konum miserfitt og það geta komið upp alls konar flækjur og vafalaust hafa margar konur áhyggjur af því hvort ekki sé allt í lagi með barnið. Stanslausar ábendingar um hvað megi betur fara hjá konu sem er að reyna að gera allt eins vel og hún getur eru óþarfar og niðurdrepandi.
Ég hef sem dæmi ekkert þyngst þrátt fyrir að vera komin 21 viku á leið og lítið sést á mér. Framan af hafði ég því áhyggjur af því að barnið væri ekki að stækka rétt, ekki nægilegt vatn væri til staðar og þar fram eftir götunum. Stanslaus komment um að ég sé svona og hinsegin hjálpa ekki.
Það er fallegt að gefa góð ráð af heilum hug þeim sem ganga með barn sem og öðrum en hugsið ykkur um áður en þið tjáið ykkur við konu sem er ekki náin vinkona, er ekki að óska eftir ráðleggingum ykkar eða athugasemdum og er líklega með sínar eigin áhyggjur, þreytt og jafnvel stressuð yfir því sem er í vændum.
Ef þið hafið ekkert uppbyggilegt að segja – afsakið orðbragðið – steinhaldið þá kjafti!
Annars er ég bara hress og allt gott að frétta. Búin að kaupa böns af niðusuðudósum og svona.
Frískar kveðjur