Það fer að líða að forsetakosningum. Auðvitað vill enginn verða forseti. Þá þarf maður að búa á Álftanesi. Það er því aðdáunarverð sú fórnfýsi sem Ólafur Ragnar hefur sýnt núna í næstum 20 ár. Allur þessi tími á sveitasetri rétt fyrir utan bæinn. Fá aldrei að hitta neinn nema vera í aðalhlutverki. Þurfa að vera ríkinu háður með húsnæði, uppihald og vasapeninga eins og hver annar bótaþegi.
Það þarf sterkan karakter til að þola þetta allan þennan tíma. Þjóðin stendur í þakkarskuld við Ólaf en nú þarf einhver að leysa kallinn af. Eins og með alla svona gamla skápa þá hætta þeir aldrei af sjálfsdáðum. Íslenska harkan og vinnusemin leyfir þeim ekki að standa hjá og láta aðra sjá um skítverkin fyrir sig. Ólafur mun því taka þetta á sig áfram ef hann getur svo annar sitji ekki í súpunni.
En stundum þarf bara að senda pabba gamla á elliheimili. Ólafur Ragnar, faðir þjóðarinnar, mun kunna vel við sig þar. Það er ekki ósvipað því að búa á Bessastöðum. Þarft aldrei að elda, þrífa, svo eru heimsóknartímar og stjanað við mann.
Ef við fáum ekki nýjan forseta núna þá getum við gleymt því að kalla okkur lýðræðisríki. Það er ekkert lýðræðislegt við það að sami maður ríki í 24 ár samfleytt og bendir til að þjóðin sé bæði þjökuð af hugmyndaleysi og hræðslu við breytingar. Eða jafnvel kúguð og veit ekki af því.
En hver á að taka við keflinu? Hvern hötum við kjósendur nógu mikið til að dæma í 4 ára jakkafatavist á Álftanesi? Hver er svo fyrirlitinn að við viljum að hann haldi 2–3 veislur hvern einasta dag ársins, þar sem hann þarf að brosa eins og fegurðardrottning allan daginn, hengja orður á gamalmenni með endalausar sögur af sjálfum sér og mæta síðan á hverja einustu barnaskemmtun og jólaball sem honum er boðið á? Er það Þorgrímur Þráinsson?
Ég hef lesið heilmikið eftir Þorgrím. Í æsku og á unglingsárunum var bókum hans alltaf þröngvað upp á mig og mér sagt þær vera frábært barnaefni. Það voru þær ekki. Hugmyndasnauð meðalmennska og ómerkilegheit einkenna bækur Þorgríms og þó mér sé meinilla við Þorgrím sem rithöfund þá hata ég hann ekki nógu mikið til að telja hann verðskulda að verða sameiningartákn þjóðar sem getur ekki sameinast um einn einasta hlut.
Einfaldast væri hreinlega að bjóða föngum á Litla-Hrauni að velja einn úr sínum röðum til að verða næsti forseti. Mesti kúkalabbinn í fangelsinu hefur reyndar ekki valdið nema brotabroti af þeim skaða sem Ólafur Ragnar olli í tíð sinni sem fjármálaráðherra en það verður að viðurkennast – jafnvel hér á Íslandi er erfitt að finna háklassa tækifærissinna sem kemst með tærnar þar sem forseti vor hefur hælana.
Í raun er það svo að fyrirkomulagið, það að bjóða þurfi sig sérstaklega fram til þjóðarleiðtoga, er úrelt og vonlaust kerfi. Heimspekingurinn Douglas Adams sagði nefnilega: „Þeir sem vilja stjórna öðru fólki eru augljóslega þeir óhæfustu til verksins. Og allir þeir sem hafa viljann og burði til að láta kjósa sig forseta ættu undir engum kringumstæðum að fá jobbið.“
Forsetakosningarnar ættu að hafa alla 35 ára og eldri í framboði án þess að einhver færi sérstaklega í framboð eða tilkynnti það opinberlega. Fólk myndi kjósa þann sem þeim finnst verðskulda embættið. Fjórir lögreglumenn myndu síðan banka upp á einn sunnudagsmorguninn hjá þeim sem fékk flest atkvæði og tilkynna viðkomandi að hann væri næsti forseti lýðveldisins.
Eins og kerfið er núna er hætt við því að klækjarefir gerist kóngar yfir landinu.