Melkorka Mjöll Kristinsdóttir skrifar:
Já, við ákváðum að fjölga mannkyninu. Nei, við vissum ekki hvað við vorum að fara út í. Níu árum seinna eru apakettir Skúlasynir orðnir tveir.
Ég ligg í rúminu og reyni að sannfæra sjálfa mig um að fara fram úr. Þar er kaffi, ristin og þessir tveir apakettir sem kannski vilja gefa mér eitt eða tvö knús. Í rúminu eru náttúrlega koddar og fjórir friðsælir veggir allt í kring sem hvorki vilja láta þjóna sér né henda sér upp í loft.
Heyri stubbalagið í gegnum vegginn. Sonur minn kallar á mig. Þetta verði ég að sjá. Já, nei takk. Ég meina, ef þér finnst heimsmálin stundum „confusing“, reyndu þá að horfa á Stubbana. Allt annað mun virðast kristaltært í samanburði.
Í dag er vikulegur tiltektardagur fjölskyldunnar. Þar sem við búum með hressum strákum eru þrif þó meira í líkingu við að moka út úr fjósi. Það er þó ekki stærsta vandamálið heldur hitt að það drasl sem við viljum henda hóta strákarnir að endurvinna. Refsast okkur nú fyrir að hafa sent þá í grænfána leikskóla. Þeir hafa til dæmis unnið mótmælaskilti úr pappakössum, strákaföt úr mömmufötum, og ýmis listaverk úr óflokkanlegu rusli.
Þess vegna ákváðum við að gera okkur upp mjólkurleysi á heimilinu og senda þá báða út í bakarí í þeim erindagjörðum, áður en við hófumst handa. Já, ég elska aldurinn sem börnin eru á núna: Þið vitið, þetta er farið að geta gert eitthvað.
Mamma mín hefur aldrei skilið hvers vegna við þurfum að taka frá sérstakan dag í vikunni fyrir þrif. Í hennar augum er þetta einfalt: Bara taka til jafnóðum. Gera það sem maður SÉR að þarf að gera. En þar liggur einmitt hundurinn grafinn. Ég sé ekki drasl. Skúli getur vottað að þetta helgast ekki af því að ég sjái bara það sem ég vil sjá. Ég tek einfaldlega illa eftir umhverfi mínu almennt. Um daginn vorum við til að mynda á vappi úti þegar ég sagði: „Nei sko, nýtt hús!“ Hann svaraði að bragði að þetta hús hefði verið þarna að minnsta kosti frá því við fluttum til Akureyrar (4 ár), og að ég gengi framhjá því að meðaltali þrisvar í viku.
Þegar strákarnir voru komnir heim og við höfðum lokið við þrifin settumst við Skúli niður við eldhúsborðið með te í annarri og áttum rólega stund. Skyndilega hrökk ég í kút. Það var eitthvað glæpsamlegt við friðinn á heimilinu. Þetta gat ekki talist eðlilegt.
Fórum á stjá og hittum á drengina bakvið hurð að tína upp í sig gotterí. Móðirin hóf upp raust sína:
„Sælir drengir mínir, ætluðum við ekki að borða þetta öll saman á laugardaginn, ha? Jeminn, Skúli, þeir eru að verða búnir að klára úr pokanum! Úff, ykkur verður illt í maganum ef þið haldið þessu áfram!“
Sex ára sonurinn horfði þá rólegur á foreldra sína til skiptis, eins og það værum VIÐ sem værum í ruglinu, og sagði: „Allt sem er gott, endar vel“, og skellti upp í sig nýjum mola.