Ég eins og önnur íslensk karldýr mændi öfundaraugum á fréttina um þá sem höfðu unnið sér inn lífstíðarúthýsingu úr IKEA. Í alveg sjö mínútur. Svo rann það upp fyrir mér, sjálfum mér til skelfingar, að innst inni var ég alls ekkert sammála hinum meinfýsna hluta eigin heilabús. Ég varð að horfast í augu við þá staðreynd að mig langar að geta farið í IKEA.
Eins brugðið og mér var staulaðist ég út í jeppabúrið mitt og lagði mitt af mörkum til hlýnunar jarðar í von um að heilbrigð og falleg festa í snjóskafli, og allt það bras sem því fylgir, gæti leiðrétt þessa sænsku meinsemd í hausnum á mér. En allt kom fyrir ekki. Musteri meðalmennskunnar kallaði enn til mín eins og vanhelgt afkvæmi dönsku hafmeyjarinnar og kokksins úr Prúðuleikurunum.
Mér til höfuðlausnar gat ég ekki áttað mig á rótum brenglunarinnar og var að því kominn að leita til viðurkenndra fagaðila innan geðbatterísins þegar orðið „félagsmiðstöðin“ fór að bergmála inni í hellisskútanum sem er hausinn á mér.
Ég hef löngum litið á IKEA sem guðlega refsingu. Þ.e. ef ég gerði eitthvað nógu slæmt í þessu lífi myndi ég vakna hinum megin á endalausu ráfi um Minosar-labrynthu Billy hillna IKEA í leit að pulsusalanum og útganginum.
Fram undir gelgjuskeið fór ég út á róló eða fótboltavöll til að hitta leikfélagana. Unglingsárunum varði ég í að slæpast framan við sjoppur í sama tilgangi.
Á þrítugsaldrinum hitti ég þetta sama fólk á öldurhúsum ýmiskonar.
Fertugsaldurinn bauð upp á að kinka kolli til þessa sama hóps milli þess sem ég skreytti piparkökur á litlu jólunum í skólanum hjá krökkunum mínum.
Núna þegar fimmtugsaldurinn vomir yfir eins og grár ránfugl þá neyðist ég til að horfast í augu við það að vilji ég hitta gamla félaga þá er langlíklegast að ég hitti þá í IKEA.
Það er margt sem er ekki töff, ekkert er samt jafn lítið töff og það að fara í IKEA til að eiga félagslíf.
Það er eiginlega ekkert töff við að vera miðaldra. Allt sem er töff frá náttúrunnar hendi visnar og deyr í höndum miðaldra karldýrs.
Sportbílar eru töff, nema þegar við keyrum þá. Hip-hop mússík er töff nema þegar við spilum hana. Það er helvítis kúnst að vera miðaldra. Maður er of gamall til að teljast ungur og of ungur til að teljast gamall, það er varla að maður sé.
Eina leiðin til að vera töffari á miðjum aldri er að sætta sig við orðin hlut. Njóta skallans og gráu háranna. Alls ekki að reyna að elta æskuna og sætta sig við að eiga langt í land með að öðlast visku ellinnar. Njóta þessara augnablika þegar krakkarnir reyna að hverfa inn í hanskahólfið af skömm þegar pabbi gólar í rifinni falsettu með AC/DC í útvarpinu. Hlæja eins og smástelpa á „Daddy´s Home“, halda áfram að hlæja þegar unglingarnir á bekknum fyrir framan eru farnir að skammast sín fyrir hönd miðaldra manns sem þeir hafa aldrei hitt.
Aldrei, aldrei undir nokkrum kringumstæðum, aldrei setja út á mússíksmekk ungdómsins, þótt þetta sé yfirpródúserað, hæfileikalaust, átótjúnað drasl í portkonuklæðnaði. Njóta þess að mega eiga hallærislegan kábbojhatt sem dregin er fram þegar karldýr þarf að grilla kjöt. Leggja metnað í að eiga flottasta útilegudótið, það er til dæmis fátt jafn miðaldra og fellihýsi. Segja orð eins og 56k Módem, og viðurkenna hver við annan að innhringihljóðin minna okkur alltaf á Pamelu Anderson. Það er nefnilega engin kvöð á okkur að vera töff, sem er soldið töff.
Hér myndu flestir pistlahöfundar klykkja út með fyndnu pönslæni, en ekki ég, ég þarf þess ekki, ég er í hópi miðaldra karldýra, við þurfum ekki pönslæn til að finnast við vera fyndnir.