Hilmar Hildar Magnúsarson formaður Samtakanna ’78 skrifaði eftirfarandi á Facebook í kvöld og heimilaði birtingu hér. Töluverðrar ólgu hefur gætt meðal félagsmanna eftir að BDSM á Íslandi fékk aðild að Samtökunum ’78 á aðalfundi sem haldin var í gær 5. mars. Annað félag sem einnig hlaut inngöngu var HIN –Hinsegin Norðurland. Aðildarfélögin eru nú níu talsins.
Örlítið varðandi aðalfund Samtakanna ’78 og aðild BDSM á Íslandi:
„Í dag finnst mér ég pínu skilja hvernig vinum mínum í Amnesty leið á síðasta ári þegar ‘stormurinn þeirra’ reið yfir. Ég er vel að merkja ennþá félagi í Amnesty. Ég er ekki að bera málin saman – nema að því leyti að það getur verið erfitt að standa í miðju umdeildra mála, óháð því hvað manni sjálfum kann að þykja. Það er svolítið svona ‘you are damned if you do, and you are damned if you don’t’. Það var nefnilega talsverður þrýstingur á stjórn úr báðum áttum – sem kaus að gefa ekki út neina línu, heldur upplýsa sem best um málin og leggja þau svo í dóm æðstu stofnunar félagsins, aðalfundar. Félaganna sjálfra. Á endanum verður maður svo persónulega að standa með hjarta sínu og samvisku.
Ég mun tjá mig meira um þetta á næstunni – og yfirlýsingar stjórnar samtakanna er að vænta á morgun. Ég get þó sagt núna að fólk hefur ekkert að óttast. Samtökin eru enn þau sömu. Það er ekkert breytt. Fræðslan er ekki breytt. Ráðgjöfin. Ungliðastarfið. Þetta er allt jafn frábært og faglegt og verið hefur – og undir sömu formerkjum. Það sem hefur breyst er að lítið samfélag fólks hefur leitað til okkar.
Og fengið skjól.
Annað ekki.
Annars var ársþingið og aðalfundurinn alveg hreint frábær. Ég hef sjaldan séð jafn mikið líf í þessu félagi. Jafn mikinn fjölda. Jafn mikla fjölbreytni. Kraft. Gleði. Á annað hundrað manns úr öllum áttum, öllum hagsmunafélögum og starfshópum, öllum samfélagslögum, komin saman í söng, gleði, félagsstarfi, menningu.
Kærleik.
Þegar ég horfi yfir þennan hóp, sem t.d. var saman kominn á Ársþinginu – aðalfundinum í gær og á ‘ættarmótinu’ okkar í gærkvöldi, þá get ég ekki annað en glaðst innilega í hjartanu og verið auðmjúkur gagnvart því að fá að njóta þess trausts að leiða þetta samfélag sem samtökin eru. Fá að tilheyra þessu samfélagi sem tekur fólki opnum örmum. Samfélagi sem berst fyrir því að fólk fái að vera öðruvísi en fái um leið að njóta jafnra réttinda og tilverurýmis.
Fyrir þetta samfélag er ég afar þakklátur. Það er nefnilega ekki sjálfgefið að það sé til. Og það er sannarlega ekki á hverju strái.“