Ég fór að sjá gleðisöngleikinn Spamalot í Þjóðleikhúsinu um daginn og kom skælbrosandi út af honum. Ekki nóg með að barnið innra með mér hafi vaknað við þessi skemmtilegu fíflalæti heldur verður manni ljóst hvað býr í þessu hæfileikafólki í stétt leikara, dansara og söngvara sem á Íslandi starfar. Þau eru á heimsmælikvarða.
Selma kom mér skemmtilega á óvart, ég viðurkenni að ég hreinlega vissi ekki að hún væri svona frábær kómíker en það er hún svo sannarlega þarna. Hún leikur vatnadís í verkinu, sem er eitt af þeim gömlu ævintýraminnum sem dregin eru upp í sögunni. Vatnadísin er leiðandi karakter í öllu stykkinu, hún lætur Artúr konung hafa sverð, fær honum verkerfni og gerir hann að kóngi en hún hefur líka væntingar til hans í staðinn. En Selma leikur líka dívu í söngleik sem er orðin þreytt á því að hanga baksviðs meðan aðrir sýna listir sínar á sviðinu. Þau eru öll frábær, það verður að segjast.
Þetta er innfluttur söngleikur eins og flestir vita. Höfundurinn, Eric Idle er einn af meðlimum hins heimsfræga grín hóps Mounty Python. Þær staðfæringar sem leikstjórinn Hilmir Snær hefur þurft að gera á verkinu eru snilldarlega útfærðar á okkar lókal menningu. Allt frá brandara um tíu ellefu búðirnar yfir í Selmu og tengsl hennar við Eurovision keppnina.
Söngleikurinn er byggður að grunni á myndinni ‘The Holy Grail’ sem Mounty Python hópurinn gerði og hefur verið algjört költ síðan hún kom fyrst út. Artúr konungur er aðalgaurinn og riddarar hringborðsins, en svo er auðvitað vitnað í aðra frábæra mynd sem þeir gerðu ‘The Life of Brian’ og ýmis þema úr skedsum og þáttum.
Eins og í flestu því sem Mounty Python hópurinn gerði er menningin tekin og toguð og teygð á háði og spotti. Þarna er verið að hamast á perraskap og púritana stefnu kirkjunnar á myrkum evrópskum miðöldum ásamt útúrsnúningum á sögulegum atburðum. Minni ævintýranna eru notuð á skemmtilegan hátt og síðast en ekki síst er verið að grínast í botn með söngleikjaformið og það tekst því þetta er drep fyndið og upplífgandi. Ég er meira að segja með eitt lagið á heilanum, það er bara þannig.
Ég er engin alæta á leikhús, frekar en á bíó eða tónlist eða bókmenntir eða mat, ég ætla ekkert að fara að ljúga því á sjálfan mig. Þó ég hafi alist upp í bíó fjalakattarins og rússabíóinu þá var ekki farið oft í leikhús í minni fjölskyldu, en ég man svo skýrt eftir fyrstu leikhús upplifun minni, að ef í framtíðinni verður hægt að ýta á virtual reality takka þar sem maður getur valið sér upplifun úr fortíðinni að vild, þá myndi ég velja mér upplifunina þegar ég sá Dýrin í Hálsaskógi og Kardimommubæinn með Bessa og Árna Tryggva og Rúrik og öllum þeim snillingum sem þar voru og stóðu á sviði, ég var að vísu á mörkum þess að vera barn en barnið innra með mér brosti breitt. Ég nefni þetta vegna þess að það er sú upplifun sem ég fylltist eftir nokkrar mínútur í sæti þjóðleikhússins á þessari skemmtun. Að lokum þá langar mig til að minnast á eitt af upphafsatriðum í sýningunni án þess að nein sérstök ástæða sé fyrir því. En þar eru tveir varðmenn í kastala að gagga orðsendingar á milli sín úr turni þar sem Artúr og fylgismaður hans (hesturinn með kókoshneturnar) standa og bíða svars um inngöngu. Þetta samtal er sett upp eins og þráður á feisbúkk, þó veit ég ekki hvort leikstjórinn var að hugsa það eða ekki.
Þetta er frábær skemmtun og ekki er nú vanþörf á í öllum leiðindunum. Ég mæli með að fólk taki börn og unglinga með sér. Kannski ekki smábörn en börn á skólaaldri ætti að vera í lagi. Þau hafa sjálfsagt gaman og gott af því líka að sjá foreldra sína eða aðstandendur og umsjónarmenn hlæja allan hringinn.
Góða skemmtun.
Ljósmynd: Eddi/þjóðleikhúsið