Halla Tómasdóttir skrifar:
Framan af ævinni stóð ég í þeirri trú að til þess að ná árangri væri nóg að vera dugleg. Ég er enn þeirrar trúar að dugnaður skipti máli, en hef í seinni tíð borið gæfu til þess að sjá að dugnaður og verðmætasköpun á sér margar ólíkar myndir. Eigi lengri tíma árangur að nást skiptir fjölbreytni öllu máli.
Ég lagði stund á nám í stjórnun og rekstrarhagfræði í Bandaríkjunum og var ung farin að starfa fyrir alþjóðleg stórfyrirtæki þar í landi. Dugnaðurinn fleytti mér langt, en það var ekki fyrir nokkrum árum seinna að ég áttaði mig á að árangurinn fólst að talsverðu leyti í því að ég hafði náð að tileinka mér hegðun sem talin var vænleg til framdráttar, sú hegðun var að miklu leyti karllæg.
Að vera „ein af strákunum“, var ekki bara leið til að ná árangri heldur líka leið til að komast af og vera samþykktur.
Þegar ég var beðin að leiða verkefnið Auður í krafti kvenna árið 1999 var ég í fyrstu ekki viss hverju svara skildi. Á þeim tíma hafði ég bara náð ágætis árangri „þrátt fyrir“ að vera kona og fann ekki hjá mér sterka þörf fyrir að breyta miklu. Það sem kveikti áhugann var sú staðreynd að umsóknir frá konum um framlög frá Nýsköpunarsjóði atvinnulífsins voru ekki nema 13% af heildarfjölda umsókna og ef horft var til heildarfjárhæðar sem óskað var eftir var hlutur kvenna enn rýrari.
Þarna var áhugaverð skekkja sem ég var til í að reyna að rétta af.
Verkefnið sem samanstóð af frumkvöðlanámskeiðum, fjármálanámskeiðum, sumarbúðum fyrir unglingsstúlkur, Auðarverðlaununum og „Dæturnar með í vinnuna“ var ævintýri líkast. Það var augljóst að í konum lá vannýttur kraftur til verðmætasköpunar.
Það sem var enn áhrifaríkara var að sjá konur skapa fyrirtæki og verðmæti á eigin forsendum. Ekki svo að skilja að þær þyrftu að gera slíkt á kvenlægum forsendum öðru fremur, heldur skipti miklu máli að vera lausar við að þurfa að vinna á karllægum forsendum til þess að vera taldar með.
Í kjölfar Auðar verkefnisins urðu mér enn hugleiknari hugmyndir um að það hlyti að vera hægt að skapa meiri verðmæti og betra samfélag með því að nota bæði krafta karla og kvenna. Spurningar um hvort og hvernig hægt væri að reka heilu starfsgreinarnar eingöngu á karllægum forsendum (eða öfugt) urðu áleitnari. Fengist slíkt staðist til lengdar? Fjármálageirinn var áhugaverður vettvangur til að skoða nánar.
Áður en lengra er haldið er rétt að halda því til haga að kvenlæg og karllæg gildi eru ákveðnar myndlíkingar fyrir ólíka póla í gildismati. Kvenlæg gildi standa gjarnan fyrir samvinnu, þjónustu, áhættumeðvitund, samfélagsvitund o.s.frv. á meðan karllæg gildi einkennast af áræðni, áhættusækni, einstaklingshyggju o.s.frv. Karllæg gildi eru ekki samnefnari fyrir viðhorf allra karla og karlar geta vel aðhyllst kvenlæg gildi og eða blöndu af hvoru tveggja, hið sama á við um konur bara á hinn veginn.
Þannig var ég til að mynda kona sem lærði að hegða sér meira í samræmi við karllæg gildi þegar ég starfaði í Bandaríkjunum.
Kvenlæg gildi eru í sjálfu sér hvorki betri né verri en karllæg, farsælust er hæfileg blanda af hvoru um sig eða ákveðið jafnvægi. Skapist menning, hjá fyrirtækjum eða samfélögum, sem einkennist um of af öfgum í aðra hvora áttina, sem gjarnan gerist þegar einsleitir hópar sitja við völd, er hætta á að tækifæri tapist, auðlindir séu vannýttar og hættan á að „kerfið“ tortími sjálfu sér eykst.
Það er einmitt það sem gerðist í fjármálageiranum á síðasta áratug. Það var þetta mynstur sem hvatti mig til að stofna fyrirtækið Auði Capital árið 2007. Auður hafði það að meginmarkmiði að innleiða kvenlægari gildi inn í fjármálageirann, ábyrga arðsemi, áhættumeðvitund og samfélagsmeðvitund, og þar með aukið jafnvægi. Auði tókst að sigla í gegn um fjármálahrunið án þess að viðskiptavinir, samstarfsaðilar eða skattgreiðendur yrðu fyrir tjóni, og er líklega eitt fárra fyrirtækja sem má segja það um.
Ég trúi því einlæglega að með betra jafnvægi milli kvenlægra og karllægra gilda megi byggja upp heilbrigðara fjármálakerfi og heilbrigðara viðskiptalíf.
Ég á mér þann draum að karlar og konur séu metin jafnt. Ég á mér þann draum að karllægum og kvenlægum gildum verði gert jafn hátt undir höfði og að í samfélaginu sem og í atvinnulífinu ríki jafnvægi þar á milli. Til þess að svo megi verða þurfum við að opna augun fyrir eigin hugsanaskekkjum sem eru komnar til vegna þess að ákveðin viðhorf ríkja til starfsgreina eða hlutverka, til karla eða kvenna.
Þrátt fyrir að standa framarlega í jafnréttismálum búum við enn við þann veruleika að konur og karlar eru metin út frá ólíkum mælikvörðum. Okkur er ótrúlega tamt að meta reynslu kvenna léttvægari en reynslu karla. Rannsóknir um blint mat á starfsferilsskrám hafa fyrir löngu sýnt fram á matsskekkju þar sem sama reynsla er metin mun hærra hjá karli en þegar kona á í hlut. Að sama skapi er mun líklegra að mistök komi harðar niður á konum en körlum. Mistök sem körlum verður á fyrirgefast og gleymast miklu fyrr en mistök kvenna.
Við gerum gjarnan þær kröfur að konur þurfi að vera fullkomnar til að teljast gjaldgengar, karlar hafa meira svigrúm. Við þurfum að líta í eigin barm og endurstilla linsuna.
Ég á mér þann draum að allir séu metnir að verðleikum, við fögnum fjölbreytileika og við berum gæfu til að nýta ólíka hæfileika. Einungis þannig getum við byggt upp samfélag sem er gjöfult og árangursríkt til framtíðar.
Þannig Ísland vil ég.