Óskar Helgi Helgason skrifar
Þingeyzki fræðaþulurinn Benedikt Sigurðarson rennir blint í sjó, með því að ætla Lífeyrissjóðakerfinu einhvers konar framhaldslíf, með afsettu núverandi fyrirkomulagi þess og upptöku annarrs og viðaminna, að hann telji verða mega.
Benedikt hefir góðar meiningar um framvindu kerfisins með nýrri skipan en það er tómt mál að tala um að vilja hamla ofvexti nýs mynsturs, á þessum sjóðum á komandi tíð, því þrátt fyrir góðan ásetning manna um breyttar og bættar siðvenjur um rekstur lífeyrissjóðanna, má öruggt telja að sæki í hið fyrra horf á mjög skömmum tíma, eins og dæmin hafa sannað í almennri stjórnsýslu, sbr. sameiningu sveitarfélaganna, í gegnum tíðina, þar sem tiltölulega burðug sjávar- og sveitaþorp hafa mátt lúta í lægra haldi fyrir fjölmennari kaupstöðum, eins og Selfossi og Sauðárkróki t.d., svo vitnað sé til niðurslags gamalla hreppa, umhverfis þessi tiltölulega stóru pláss, á hérlendan mælikvarða.
Mjög fljótt eftir tilurð Lífeyrissjóðanna, fyrir og um 1970, tóku kontórar þeirra að vaxa all skart, með tilheyrandi stjóra- og skrifstofumanna haldi.
Sjáum nú (2017), hversu komið er málum, innan marmara og glerveggja þessarra sjóða. Almennum iðgjaldendum til þeirra er gefinn fingurinn, í eiginlegri sem og óeiginlegri merkingu, sem hverju öðru óþurftarfólki, sem sé einungis að “trufla“ daglega iðju stjórnenda í þeirra ráðabruggi og alls lags plotti, með ráðstöfun vaxandi hluta fjármuna almennings, já og ekki síður fyrirtækjanna, misvel stæðra til svokallaðra mótframlags greiðzlna (ekki hefir Tryggingagjaldið lækkað, svo miklu nemi upp á síðkastið, sem fyrirtækjunum er ætlað að skila, fyrir hönd hvers launþega, t.d.) en eru víst samantekin ráð ASÍ forystu og Samtaka atvinnulífsins, hvernis sem á stendur, að hækka með jöfnu millibili hlut iðgjaldendanna (núna 15.5%), til enn frekari vaxtar þess skrímslis sem Benedikt Sigurðarson og fleiri vilja leggja að velli.
Verst er; að Benedikt virðist ekki sjá fyrir sér einu haldbæru lausnina, sem við blasir, sem er jú:: að iðgjaldendur fái hverja einustu krónu endurgreidda, og ráðstafi þeim peningum á eigin forsendum og ábyrgð til lengri sem skemmri tímans litið, í stað þess að koma á einhverri nýrri skipan ríkjandi forsjárhyggju, með fjármuni þorra almennings, í landinu.
Því miður eru þessar, annarrs vel meintu bollaleggingar Benedikts dæmdar til þess að falla um sjálfar sig, við nánari skoðun.
Það er ekki eðlilegt að tilteknir óviðkomandi sem utanaðkomandi aðilar séu að gambla með almannafé, sem sitt eigið, og geti svo stokkið í burtu frá öllu saman, þegar á bjátar – eins: og dæmin sanna (sbr. Lífeyrissjóð bænda, Arnarflug forðum), þó rekja mætti fjölda annarra dæma, þá grannt yrði skoðað.
Með öllu má telja óviðunandi aðkomu ríkis og alþingis, að sjóðunum í gegnum tíðina, eins og ólaga klásúlur þingsins fyrir og eftir aldamótin síðustu vottfesta, og á sinn stóra þátt í einnig, hvernig málum er komið innan hins óbjörgulega lífeyrissjóðakerfis í landinu.
Óskar Helgi Helgason, sölumaður séhæfðra verkfæra fyrir málmiðnað, til lands og sjávar.