Árásahótanir ganga á víxl á milli stjórnvalda í Norður-Kóreu og Bandaríkjunum, þar sem Donald Trump hefur hótað að láta eldi og brennisteini rigna yfir landið en stjórn Kim Jong Un hótar að skjóta eldflaug í áttina að eyjunni Guam. Sú eyja er hluti af Míkrónesiu í Kyrrahafi í 3400 km fjarlægð frá Norður Kóreu og er áhrifasvæði Bandaríkjanna. Á eyjunni eru herstöðvar Bandaríkjahers sem eru mikilvægar fyrir hernað stórveldisins í Kyrrahafi.
Norður-kóreumenn hóta að sýna að þeirra meðaldrægu eldflaugar nái til eyjarinnar og hafa lyst því yfir að flaugunum verði skotið nálægt Guam en til þess þarf að skjóta þeim yfir Japan.
Alls er óvíst hvort að eldflaugatækni ríkisins sé yfirhöfuð það burðug að herinn geti skotið flaug þetta langt eða af nokkurri nákvæmni. Alveg eins má líta á þessa hótun sem hluta af langvarandi orðaskaki yfirvalda í höfuðborginni Pyongyang sem meira er ætlað til innanlandsbrúks í þessu firrta alræðisríki en sem raunveruleg hótun. Til þessa hafa stjórnvöld í Bandaríkjunum hrisst af sér digurbarkalegar fullyrðinggar úr þessari átt eins og hvert annða flóabit en með Donald Trump í stöðu yfirmanns máttugasta herafla heimsins gæti annað orðið uppi á teningnum. Trump er til alls vís og yfirlýsing hans um að Norður-Kórea myndi finna fyrir „eldi og ofsa“ gæti alveg eins verið ávísun á hernaðaraðgerðir. Fréttaskýrendur útiloka fátt í þeim efnum og óttast er að orðaskak geti stigmagnast og umbreyst í vopnaskak.
Andsvar Bandaríkjaforseta þjónar stjórnarherrum í Norður-Kóreu ágætlega enda fá þeir þar með sönnun fyrir endalausum fullyrðingum um að helsta markmið Bandaríkjanna sé og hafi verið að leggja landið í rúst.
Hernaðargeta Norður-Kóreumanna er ekki burðug og búin áratuga gömlum vopnum sem yrði lítil vörn gegn mætti Bandaríkjanna. Ekki er vitað með vissu hvort landið hefur getu til þess að senda eldflaugar á borgir nágrannaríkjanna, Suður-Kóreu eða Japans, sem er að líkindum helsta hættan ef kemur til átaka.
Að forminu til lauk Kóreustrínu aldrei en það braust út 25. júní 1950. Þremur árum síðar var samið um vopnahlé en engir eiginlegir friðarsamningar voru gerðir. Þó að Bandaríkjaher hefði borðið meginþungann af erlendum herafla sem barðist í átökunum á Kóreuskaga lögðu fjöldamörg önnur ríki sitt lóð á vogarskálarnar. Sú aðgerð var byggð á ályktun í Öryggsiráði Sameinuðu þjóðanna svo að með nokkrum rétti má segja að Ísland sé enn aðili að Kóreustríði sem aldrei lauk.
