Nú eru sjúklingurinn og rithöfundurinn sestir niður saman til skrifa grein númer tvö um líf mitt síðan ég veiktist og hvað ég geri til að ná heilsu. Fyrstu grein mína, Langtímamarkmiðið er að verða heilbrigð, má lesa hér.
Ég býst við að þetta verði að vissu leyti eins konar ferðalag um líf mitt þó svo ég muni halda mig við eitt aðalumfjöllunarefni í hverjum pistli til að halda skýrleika. Í þetta sinn fjalla ég um þegar ég gekk með barnið mitt og áttaði mig á að ég var veik.
Ég held eins og margir að heilsan sé nátengd hugarástandi. Að líkamlegt og andlegt ástand, jákvætt eða neikvætt, ásamt áföllum, geti flýtt veikindum eða jafnvel orsakað þau. Hvers vegna annars hefur hjarta sprungið úr harmi? Af hverju fær fólk taugaáföll nú eða steypist út í exemi við áfall? Þess vegna þarf ég að skoða líf mitt í samhengi. Að sjá og skilja hugsanlega orsakavalda ef og þegar ég finn þá.
Ég held að það skipti máli í mínu tilfelli hvar ég var stödd í lífinu þegar ég byrjaði að taka eftir því að ég væri eitthvað veik, því ég held að þessir krankleikar mínir hafi ekki allir komið samtímis.
Sumt hafði kannski verið að vaxa með mér í gegnum tíðina án minnar vitneskju og svo við einhver kjörskilyrði sprakk það út eins og blóm – eða þannig.
Ég var fjörutíu og fjögurra ára, nýflutt til London með kærastanum mínum og hamingjusamlega ófrísk að mínu fyrsta barni þegar ég veiktist. Ég var spennt að hefja þetta nýja líf, hafði búið í London áður og átti þar nokkra vini svo að flutningarnir voru hið besta mál.
Á öðrum mánuði meðgöngu byrjaði ég að fá verki við göngur og í mjaðmir og bak á næturnar. Þessir verkir urðu brátt óbærilegir í baki, rófubeini, hnjám, mjaðmagrind og ökkla. Ég gat ekki gengið meira en í nokkrar mínútur án þess að eiga á hættu að sársauki, vonleysi, hræðsla, skömm (yfir að geta ekki meir), hvolfdist yfir mig og ég færi að hágráta í angistarkasti. Ég var sett á morfínlyf sem ég var á alla meðgönguna eftir þörfum og lágmarks þunglyndislyfjaskammturinn sem ég hafði verið á var hækkaður um helming svo ég héldi sönsum.
Ég hef alltaf verið laus í liðunum, (hyper mobility), sem versnar mikið á meðgöngu vegna hormóna sem líkaminn framleiðir til að losa um liðina, mýkja þá og beinin. Tengslin milli vöðva og liða rofnuðu meira eða minna þannig að ég notaði ekki vöðvana almennilega þegar ég hreyfði mig. Þetta leiddi líklega að hluta til þessa óbærilega sársauka og ofsaþreytu eftir fáein skref. Beinin urðu linari og við það tóku sig upp gamalt rófubeinsbrot, brot í rifbeini við hrygg og ökklabrot. Ég fékk að auki mikla grindargliðnun. Ástandið var semsagt ansi slæmt.
Ég var meira eða minna rúmliggjandi en svaf illa vegna sársauka. Svefnleysið ýtti undir það að ég varð daprari og angistarfyllri með hverri vikunni. Ég fékk sent snúningslak frá vinkonu mömmu sem auðveldaði mér að velta mér í rúminu og gerði vistina þar bærilegri. Lakið hjálpaði mér að sofa ögn betur. Ég mæli með þeirri snilld.
Vegna líkamsástandsins og óvissu læknanna um hvað væri að, var ekki víst hvort ég gæti gengið með barnið. Það var annars vegar vegna þess að hættan á að missa það var þó nokkur og svo var einnig hugsanlegt að ég myndi ekki ná heilsu, jafnvel verða bundin við hjólastól ef ég héldi meðgöngu áfram.
Þessi óvissa tók verulega mikið á mig og okkur hjónaleysin, eins og gefur að skilja. Enginn virtist geta svarað neinu af fullvissu en þegar ég var komin langt á fimmta mánuð töldu læknarnir að ég myndi ná heilsu á einhverjum mánuðum eftir keisaraskurðinn, svo við ákváðum að ég myndi ganga með barnið.
Maður er alltaf hress á Facebook.
Fólk furðaði sig eðlilega á því að frétta svona seint að við ættum von á barni, en þetta er nú skýringin á því að allt í einu voru komnar myndir af mér kasóléttri á facebook eins og ég hefði fótósjoppað öll herlegheitin.
Framhald í næsta pistli.