Við gróðursetningu trjáplantna skiptir mestu að rétt sé staðið að verki, að vinnubrögð séu vönduð og að eingöngu sé plantað út góðum og hraustum plöntum.

Meðan á gróðursetningu stendur skal gæta þess að plönturnar verði fyrir sem minnstu hnjaski og að moldin haldist sem mest á rótunum. Rætur plantna þola illa sólarljós og útfjólubláir geislar sólarinnar fara illa með þær.

Því má ekki líða langur tími frá því að berrótarplöntur eru teknar upp eða plöntur teknar úr potti þar til þær eru settar niður aftur.

Sé nauðsynlegt að geyma plönturnar áður en þær eru gróðursettar skal koma þeim fyrir á skuggsælum stað og vökva vel.

Best er að gróðursetja tré og runna áður en vöxtur hefst á vorin og strax eftir að frost fer úr jörðu, eða á haustin eftir að hæðarvexti plantnanna lýkur.

Eftir að hæðar- og laufvexti lýkur á sumrin og brum hafa náð að þroskast setja plöntur nokkurn kraft í rótarvöxtinn.Það er tilvalið að nota haustið til að gróðursetja eða flytja tré. Eftir gróðursetningu að hausti er gott að setja þokkalegan stein við hliðina á litlum trjám. Hann kemur í veg fyrir frostlyftingu og veitir trénu skjól og yl.

Stærri tré verður að festa niður með staur til að koma í veg fyrir að þau fjúki um koll. Gróðursetja má jafnt að vori sem hausti en hefð er fyrir því að gróðursetja að vori, og þá eins snemma og kostur er.

Fyrir gróðursetningu skal stinga upp beð eða holu í hæfilegri dýpt fyrir tréð eða runnann og gott er að bæta lífrænum áburði í jarðveginn til að gera hann safaríkari fyrir plöntuna. Æskileg dýpt beða fyrir tré og runna er 60 til 80 sentímetrar eða 3 til 4 skóflustungur.

Varast skal að gróðursetja plöntur í dældir á flatlendi þar sem vatn gæti safnast fyrir. Aldrei má gróðursetja tré dýpra en þau stóðu áður og gott er að lyfta jarðveginum upp í svolítinn kúf og gróðursetja í hann þannig að rótarháls plöntunnar nemi við hæstu holubrún.

Greiða skal ræturnar út í holuna eins og hægt er og gæta þess að plönturnar standi lóðréttar í holunni. Síðan er moldinni mokað að og þjappað varlega að rótunum þannig að plönturnar standi vel og séu ekki lausar í jarðveginum.

Séu tré orðin meira en einn og hálfur metri á hæð er nauðsynlegt að setja staur niður með þeim sem stuðning fyrstu árin á meðan þau eru að ræta sig og koma sér fyrir. Eftir að plöntunni hefur verið komið fyrir á sinn stað þarf að vökva vel og gæta þess næstu daga að ræturnar þorni ekki.

Garðyrkjunámskeið og ráðgjöf í garðinum

Býð ráðgjöf í heimagörðum á Reykjavíkursvæðinu. Rölt um garðinn og rætt um hvað má betur gera eða annað sem garðeigendur vilja fá upplýsingar um á sambandi við garðinn. Einnig námskeið um garðyrkjur fyrir félagasamtök, minni eða stærri hópa. Efnið getur verið sáning, kryddjurtarækt, saga grasnytja og grasnytjar, sumarblóm, trjáklippingar, ávaxtatré, matjurtir eða sveppatínsla svo dæmi séu nefnd.

Nánari upplýsingar hjá vilmundur.hansen@gmail.com eða í síma 8611013.

Góðir hálsar, núna er tíminn. Okkar blessaða ríkistjórn hefur með yfirlýsingum sínum bent almenningi á að ef launahugmyndir verkalýðsins verði að veruleika hverfi stöðugleikinn.

Stöðugleiki hvers? Er þá átt við frændhyglina? Er átt við vaxandi stéttaskiptingu? Er átt við gjána sem hefur myndast milli þings og þjóðar?

Verðbólgan hefur sjaldan verið lægri. En við höfum aldrei verið lægri í launum en nú þegar við berum okkur saman við hin Norðurlöndin

Samtímis liggur nú frumvarp frammi í nefnd á hinu háa Alþingi. Þetta frumvarp á að skapa milljarðatekjur fyrir sjávarútveginn án þess að hann þurfi að lyfta fingri.

Fyrir fisk sem er ekki einu sinni í lögsögu Íslands í augnablikinu. Fyrir hundrað og fimmtíu milljarða í gervimynt sem síðan er útleysanleg samdægurs fyrir íslenskar krónur.

Aflaheimildir eru lítið annað en ávísun á verðmæti. Þeim er hægt að skipta í peninga um leið og þær eru afhentar. Þær eru grundvöllurinn fyrir yfirveðsetningu útgerðarinnar og stuðla að bólumyndun þegar fjármunir flýja úr greininni og í tengdar greinar. Þeir sem ekki náðu sér í nægilega veiðireynslu hafa í raun ekki annan kost en að veðsetja sig til þess að kaupa af öðrum. Eða selja sjálfir.

Bein afleiðing af þessu er að aflaheimildirnar færast á færri hendur. Samþjöppun í greininni hefur gríðarlega slæmar afleiðingar fyrir landið. Færri hafa atvinnu, sem leiðir til minni skattheimtu í gegnum tekjuskatt.

Er þetta samt ekki sama ríkisstjórn og heldur því fram að stöðugleikinn hrynji ef meiri peningar fara í umferð í hagkerfinu? Eða eru peningar sem launafólk fær kannski óstöðugri en þeir peningar sem fyrirtæki fá?

Það er komin tími til þess, kæru Íslendingar, að við stöndum saman gegn þessari firru.  Það er í gangi undirskriftasöfnun um makrílfrumvarpið þar sem við, íslenska þjóðin, biðlum til forseta landsins að skrifa EKKI undir þessa eignatilfærslu frá þjóðinni til einkafyrirtækja á meðan ekki er tryggur grundvöllur fyrir eign þjóðarinnar á auðlindum landsins í stjórnarskrá.

Nú þurfum við að standa saman, kæru Íslendingar.  Segjum forsetanum skýrum orðum að við tímum ekki að gefa útgerðarmanninum 350 þúsund króna tékka í banka á hvert mannsbarn í landinu.  Segjum honum að við eigum með réttu auðlindirnar okkar, hann hlýtur að skilja það!

Komum nú saman einu sinni, þvert á flokka, og tökum höndum saman.  Stöðvum þessa aðför að þjóðinni! Ekki láta slá ryki í augun á ykkur!

Þetta er grímulaust og þetta ber að stoppa.

Skrifið undir hér: http://thjodareign.is/#register

Signa Hrönn Stefánsdóttir skrifaði þessa færslu á Facebooksíðu sína og við fengum leyfi til að deila henni hér. Signa er tveggja barna móðir og í barneignarfríi um þessar mundir.

Í gærkveldi skelltum við Ljómatúni 11 í lás í hinsta sinn eftir ógeðslega erfiðar undafarnar vikur. í þessari íbúð höfum við skapað margar góðar minningar en líka erfiðar. Þar eyddum við fyrstu nóttinni okkar sem hjón saman, þar komum við heim sem nýbakaðir foreldrar í tvígang, þar höfum við horft á elsku stelpurnar okkar vaxa og dafna síðan þær komu í heiminn.

Við keyptum íbúðina líklegast á allra versta tíma sem hugsast gat. Geir H. Harde sagði í sjónvarpinu „Guð blessi Ísland“ korteri eftir að við tengdum sjónvarpið okkar í nýju íbúðinni – Íbúðinni, sem við ætluðum okkur að búa í næstu 10-20 árin.

„Guð blessi Ísland“ sagð‘ann karlinn. Þremur mánuðum síðar voru 4 milljónirnar sem við áttum og lögðum í íbúðina gufaðar upp. Bankinn dró lánsloforð sitt til baka þannig að við stóðum frammi fyrir því að þurfa að ganga út á núlli. Bankinn hvatti okkur hins vegar til að fá lánað veð hjá foreldrum okkar því svona yrði þetta ekki í langan tíma. – Í dag er 19 milljón króna lánið sem við tókum orðið tæplega 34 milljónir. Við höfum borgað tæpar 12 millur af láninu á þessum tíma eða frá árinu 2008.

Við pössuðum ekki inn í 110% leiðina. Íbúðalánasjóðslánið var 109% en lánin sem hvíldu á eignum foreldra okkar féllu ekki þar undir. Foreldrarnir okkar reyndu þá að falla undir 110%leiðina en fengu ekki heldur þar sem þau voru ekki greiðendur af láninu. Sem sagt þeir sem höfðu fengið lánsveð fengu aldrei leiðréttingu.

Við höfum barist, við vorum ekki að biðja þessa jakkafataklæddu menn um að gefa okkur neitt við vildum bara að þessi skítur yrði lagaður. Við tókum ekki svona hátt lán og hefðum aldrei gert því við vissum að við myndum ekki ráða við það. Þegar við reyndum sem harðast að fá leiðréttingu og jakkapjakkarnir höfðu gefið okkur í þúsundasta sinn svarið „NEI þið standið í skilum og því gerum við EKKERT“ þá voru felldir niður margir milljarðar á marga einstaklinga. T.d. á eina konu sem eitthvað var viðriðin Moggan, man ekki alveg. Hvernig er hægt að vera svona samviskulaus?

Þetta hefur tekið á andlega og líkamlega ég verð bara að segja það, við höfum fengið ráð frá fólki eins og „gráttu ekki steypu“ – „Vertu fegin ađ vera ekki steinsteypuþræll“ og fleira þess háttar, meira segja hef ég heyrt frá fólki „þið völduð ykkur þetta sjálf“.

Mikið sem þessi setning gerði mig andskoti reiða, að fólk skuli virkilega halda að við og fólk í okkar stöðu hafi valið sér þetta? Það fólk er blint á raunveruleikann og má halda þverrifunni á sér lokaðri í návist minni..

En þetta er miklu erfiðara en fólk gerir sér grein fyrir, auðvitað er þetta bara steypa, auðvitað er þetta dauður hlutur en þetta er samt heimilið okkar og átti að vera griðarstaður fjölskyldunnar áfram, griðarstaður barna minna, þau eru ekki dauðir hlutir. Þetta var heimilið sem við hjónin ætluðum okkur að ala börnin okkar upp í.

Við höfum tapað peningum, fyrir okkur eru það miklir peningar. Það er mjög óþægilegt að vera komin á „svarta listann“. Það að fá Kalla löggu í heimsókn á kvöldin er heldur ekkert það skemmtilegasta í heimi.

En þetta er það sem ríkisstjórnin býður fólkinu í landinu uppá og við „litlu karlarnir“ getum bara ekkert gert í því. Fljótlega eftir að kreppan skall á þá voru afskrifaðir milljarðar á milljarða ofan t.d. fyrir þá Björgúlfsfeðga. Þegar gerðar voru athugasemdir við þær afskriftir var svarið „þetta er peningur sem hvort sem er fæst aldrei greiddur“. Ég pæli í því hvað þessi upphæð hefði getað bjargað mörgum heimilum?

Ég hef aldrei tekið þátt í jafn miklum skrípaleik eins og þegar dómari og co. mættu til okkar með hamarinn sinn. Þeir vildu alls ekki koma nema inn í forstofuna. Durturinn frá íbúðalánasjóði var fljótur að bjóða í íbúðina þegar dómari spurði hvort það væru einhver tilboð. Hann bauð heilar 1.000.000 krónur. Hamrinum var lyft, honum barið í einhverja bók og „slegið. – Já íbúðin var keypt á heila MILLJÓN.

Hvað gera þeir svo? Selja íbúðina á 25 kúlur og stroka svo út restina af lánunum bara rétt eins og ég stroka út stafsetningavillurnar hér á meðan ég skrifa þetta (þ.e.a.s. þær sem ég sé). Þetta ERU nefnilega ekki peningar, þessir peningar hafa aldrei verið til og munu ekki verða það. Þetta eru aðeins tölur á blaði sem sumir geta leikið sér með að vild og farið illa með fólk eins og þeim listir. Nema þá auðvitað fólkið sitt, þar gera þeir góða hluti með tölustafina.

En ekkert breytir því að við hjónin sitjum uppi með 34 milljón króna skuld á bakinu og ekkert heimili.

Undafarnar vikur hafa verið mjög erfiðar, þetta varð allt í einu eitthvað svo raunverulegt. Þrátt fyrir að hafa vitað lengi í hvað stefndi þá var ofboðslega erfitt þegar að því kom. Pakka öllu ofan í kassa, koma búslóð í geymslu og flytja inn í eitt herbergi til foreldra minna.

Skúrað út úr dyrum í síðasta sinn í Ljómatúninu.

Þetta var kannski enn erfiðara þar sem mín stoð og stytta, hann Reynir minn var úti í Noregi að vinna og Rakel Sara vildi bara alls ekki flytja úr bleika herberginu sínu. Hún vildi eiga heima „heima hjá sér“ eins og hún orðaði það.

Ég hef reynt að standa upprétt og bitið á jaxlinn (allavegana fyrir framan börnin mín) en oft hef ég fengið grátköst í fangi foreldra minna og tengdamömmu. Það er svo sárt að svona sé farið með okkur og fullt fullt af öðru fólki í landinu. Við erum alls ekkert eina fjölskyldan sem hefur lent í svona málum.

Ég skil ekki hvernig þetta þjóðfélag virkar lengur eða virkar ekki. Þetta getur ekki gengið svona. Ég stend á gati. En við verðum bara að trúa því sem sagt er, að þegar einar dyr lokast opnist þær næstu og í gærkveldi lokuðum við dyrunum í Ljómanum með tár í augum og kökk í hálsi. Við vonum að þessar „næstu dyr“ opnist okkur fljótlega.

Í flutningunum fann ég kort sem Rakel Sara hafði fengið á yngismeyjadeginum árið 2014 frá vinum sínum á Vökuvöllum. Inn í því voru falleg orð um litlu skessuna mína og einnig ljóð sem mér finnst passa okkur svo vel í dag. Akkúrat á þeim tíma sem við erum að upplifa núna og læt ég það fylgja með…

Þegar bjátar eitthvað á allt það segja vini má,
ýta sorgum öllum frá og aftur gleði sinni ná.
Vináttan hún færir frið, friður bætir mannkynið.
Öðrum sýnum ást og trú og eflum vináttuna nú.

Áður en ég lík þessum orðum vil ég segja takk við ELSKU TENGDÓ því ég hefði aldrei getað þetta allt undafarnar vikur án hennar. Og líka til mömmu og pabba fyrir að umturna sínu húsi og lífi því þar búum við öll núna.

Takk líka til ykkar allra sem hjálpuðuð okkur. Þið vitið hverjir þið eruð.

Með bestu kveðju Signa Hrönn og fjölskylda

Fyrir stuttu opnaði vefsíðan Fjölbreytt forysta og er tilgangur síðunnar er að vekja athygli á mikilvægi jafnrar þátttöku kynjanna í forystu íslensks atvinnulífs. Þar má einnig finna tengla á aðrar vefsíður eins og Lean In, Female Future NHO og fleiri sambærilegar síður sem fjalla um mikilvægi fjölbreytni í forystu fyrirtækja.

Í september næstkomandi verða tvö ár síðan lög um kynjakvóta í stjórnum íslenskra fyrirtækja og lífeyrissjóða tóku gildi. Síðan þá hefur konum fjölgað til muna í stjórnum og þá sérstaklega í stærri fyrirtækjunum en sú þróun hefur þó ekki enn náð markmiði laganna um 40% hlutfall hvors kyns í stjórnum allra fyrirtækja sem heyra undir löggjöfina. Rannsóknir hérlendis hafa sýnt að viðhorf til kynjakvóta eru jákvæðari nú en fyrir lagasetninguna.

Þeir sérfræðingar sem rætt er við í viðtölunum á vefsíðunni, tala um að með fjölgun kvenna hafi fjölbreytni aukist í stjórnunum. Konur eru nú í meirihluta í stjórnum þriggja af þeim þrettán fyrirtækjum sem skráð eru á markað í Kauphöllinni en í hinum tíu er hinu lögbunda lágmarksviðmiði náð. Konur eru stjórnarformenn í fimm af þessum þrettán fyrirtækjum.

Aðstaðdendur síðunnar fengu í lið með sér útvalsteymi grínista og kvikmyndagerðarfólks til að hjálpa til við að útbúa sérstaka vitundarvakningu um mikilvægi þess að konur og karlar sitji saman við stjórnarborðið og séu í forystu fyrirtækja.

Þar fer Jón Gnarr á kostum sem „Freki karlinn“ en hann leikur ráðríkan forstjóra í myndbandi sem má finna hér:

Freki karlinn from Jafnrettisstofa on Vimeo.

Það er Edda Jónsdóttir í samstarfi við Jafnréttisstofu sem hafði veg og vanda af gerð vefjarins Fjölbreytt forysta.is. Vefsíðan er unnin með styrk frá Progress-sjóði Evróusambandsins.

Talið er að um 1,7 milljónir manna hafi dáið undir ógnarstjórn Rauðu khmeranna í Kambódíu á árunum 1975 til 1979. Khmerarnir stjórnuðu landinu með ægivaldi og þræluðu þjóðinni út við erfiðisvinnu og sult. Þetta er eitthvert hryllilegasta þjóðarmorð okkar tíma.

Fjölskyldumeðlimir voru skidir að þar sem Pol Pot, leiðtogi Khmeranna, vildi rjúfa öll fjölskyldutengsl fólks og enn þann dag í dag eru þúsundir einstaklinga aðskildir frá ættingjum sínum.

Nú hefur lítil sjónvarpsstöð slegið í gegn með þætti sem kallast

„Þetta er ekki draumur“ þar sem leitast er við að leiða saman fjölskyldumeðlimi og sameina fjölskyldur á ný.

Í eftirfarandi myndbandi frá Channel 4 í Bretlandi er saga systranna Hong og Bo sögð og við fáum að sjá þegar þær hittast eftir 40 ára aðskilnað.

LÍFSINS KOSS

Í fjörusandi hef ég heiminn kannað
og hugur minn þar iðkar víst þá spekt
að trúa því sem sálin getur sannað
þótt sýnist mér að margt sé ótrúlegt.

Ég alsæll nýjum tíma tek á móti
er taktföst aldan raular indælt lag,
já, trúin mín er geymd í fjörugrjóti
sem gárur hafsins kyssa nótt sem dag.

Ég sit og heyri glaðlegt öldugjálfur,
ég gleymi mér og hjartað slappar af
svo birtist ég í sálu minni sjálfur
og svíf með draumum útá opið haf.

Ljósmynd eftir Ásgeir Kröyer og ber heitið Ocean Dialogue

Þegar ég var yngri spilaði ég mikið leik sem hét Age of Mythology. Þessi leikur er byggður á trúarbrögðum forngrikkja, fornegypta og Norðmanna. Hann fjallar um bæði átök og samvinnu ólíkra hópa til þess að komast af í hörðum heimi.

Þennan leik spiluðum við tímunum saman og ég tapaði oftar en ekki vegna þess að félagi minn og mótspilari hafði spilað hann um lengri tíma og er að auki miklu lagnari í strategískum leikjum en ég. Þarna fékk ég áhuga á trúarbrögðum.

Áhugi minn á goðafræði einskorðaðist ekki bara við þennan leik. Frá því að ég man eftir mér þá hef ég verið algerlega heillaður af trúarbrögðum -hugmyndinni um að eitthvað væri bæði miklu stærra en ég og væri jafnvel inn í okkur öllum og að þetta fyrirbæri væri kallað Guð. Svo komst ég að því að það gætu verið tveir, þrír, jafnvel fleiri guðir…

Einn slíkan tók ég föstum tökum í leik sem heitir RuneScape. Í honum voru upprunalega þrír guðir en þeir heita Saradomin, Guthix og Zamorak og þeir voru í rauninn holdgervingar laga og reglusemi, jafnvægis og ringulreiðar. Hugmyndir og dyggðir sem líkamnast í leiknum og vaxa að afli eftir því hversu margir trúa á þær.

Nú þar sem ég er orðinn tvítugur og eftir miklar pælingar, þá hef ég misst trúna og stend utan trúfélaga en ber samt gífurlega virðingu fyrir trúarbrögðum vegna þess hversu miklu máli þau skipta í sögulegu samhengi. Oft hef ég heyrt það að heimurinn hefði verið miklu betri án trúarbragða en menningarlegt gildi þeirra er ótvírætt. Væri heimurinn betri? Svarið væri líklega „Já, en að hvaða leyti?“

Lengi höfum við velt heiminum fyrir okkur og enn þann dag í dag erum við að velta fyrir okkur heimspeki og trúarstefnum sem eiga rætur sínar að rekja mörgþúsund ár aftur í tímann. Búddismi, Taoismi, Islam, Kristni, Lútherstrú, Ásatrú…og ótal fleiri.

Hver með sína eigin útgáfu af því hvað það þýðir að lifa góðu lífi, líkt og lituð gler sem maður setur fyrir framan vasaljós. Gult, rautt og blátt. Hvaða lit hver sér er svo persónubundið.

Segjum sem svo að ég trúi á hinn eina sanna gula lit sem er miklu betri og fallegri en hinir skítugu bláu og rauðu litirnir. Í mínum augum er guli litur ofar öllum og þeim sem finnst gulur flottastur eru mínir vinir og vandamenn.

Það sem gerist sökum þess að nú er ég flokksbundinn hinum gula mikilfengleik og umgengst aðeins meðlimi þess flokks er að nú kemst ég ekki lengur í tæri við skoðanir sem fylgjendur bláa og rauða litsins hafa sem gæti verið gagnlegt og fróðlegt og kannski værum við i grundvallaratriðum sammála.

Að einangrast frá öllu leiðinlega fólkinu sem manni er illa við og skilur ekki er skjót leið til þess að fá mögulega aldrei þá uppbyggilegu gagnrýni sem maður eflaust þarf til þess að vaxa og dafna.

Við þurfum á mismunandi skoðunum á að halda, við þurfum að leita okkar eigin andstæðinga uppi, fólkið sem við bölsótumst út í á kaffistofunni, fólkið sem gerir hlutina sem við skiljum ekki.

Því maður getur reynt að berja sínar skoðanir inn í hausinn á fólki bæði gular, rauðar eða bláar, en það er sama hversu mikið maður reynir – Það er einfaldlega ekki hægt.

Það sem virkar er að sýna umburðarlyndi fyrir hugmyndum og skoðunum annars fólks, hlusta á þá sem maður skilur ekki og vona að fleiri fái áhuga á að kynna sér þankagang og hugmyndir annara.

Með hækkandi sól er komið að því að vakna fyrr og stunda líkamsrækt á degi hverjum. Umfram allt að njóta lífsins í botn og vera jákvæður í lífi og starfi.

Ert þú A- eða B-manneskja?

Ertu ein/n af þeim sem ýtir alltaf nokkrum sinnum á „Snooze“-takkann þinn til að lúra aðeins lengur? Langar þig að verða A-manneskja og stunda líkamsræktina góðu að morgni til? Ef svarið er játandi þá skaltu lesa þennan pistil.

Hér eru sex góð ráð til að hefja daginn fyrr.

1. Sofa í íþróttafötunum?

Hafðu æfingafötin ávallt tilbúin við rúmstokkinn svo það verði auðveldara fyrir þig að skella þér í þau og beint á brettið eða spinning í ræktinni! Stundum fara yfir 10 mínútur í það eitt að finna og klæða sig í íþróttafötin. Þá kemur oft sú hugsun upp sem allir ættu að kannast við: ,,Ahh, gott væri nú að sofa aðeins lengur og sleppa æfingunni” en auðvitað þá sprettum við upp, teygjum okkur, burstum tennurnar, fáum okkur einn góðan ávöxt. Þannig erum við tilbúin í góða æfingu og dagurinn verður betri og orkumeiri.

2. Stilltu fyrirfram kaffivélina

Settu kaffivélina þína á „Auto“ kvöldið áður. Rannsóknir sýna það að lyktin af kaffibaununum vekur þig. Ljúffengur kaffiilmurinn dregur þig úr rúminu og vekur þig ljúflega. Eru ekki allir sammála því?

3. Stilltu vekjaraklukkuna þína með tónlist sem kemur þér í gang!

Eru Madonna, Rihanna eða Queen á lagalistanum þínum í ræktinni? Ef það eru lög sem vekja þig gerðu þá uppáhaldslagið þitt að „vekjaraklukku“-laginu þínu. Stilltu vekjaraklukkuna þína með taktfastri og góðri tónlist sem þú vaknar vel við. Hröð og góð tónlist kemur okkur af stað í daginn.

4. Þrisvar í viku

Gerðu það að venju þinni að vakna þrisvar sinnum í viku og stunda líkamsræktina. Með því að gera rútínuna að föstum lið þá verður auðveldara að vakna. Því oftar sem þú stundar líkamsræktina á morgnana því fyrr verður líkaminn að aðlagast. Gerðu mánudagsæfingu í upphafi vikunnar að föstum lið og haltu því áfram. Það er yndislegt að vakna á mánudagsmorgni, stunda góða heilsurækt og eiga alla vikuna eftir.

5. Settu þér markmið að stunda líkamsrækt í skemmri tíma

Ef þú ert of þreytt/þreyttur í upphafi líkamsþjálfunar og hryllir við þeirri klukkustundar líkamsþjálfun sem fram undan er þá skaltu sannfæra þig um að stunda „aðeins“ 30 mínútna þjálfun. Það eitt að skuldbinda sig og vakna fyrr þá eru líkurnar mun meiri að þú standir við markmiðið sem þú settir þér.

6. Íslenska vatnið er best í heimi

Hafðu glas af vatni á náttborðinu þínu og drekktu það um leið og þú vaknar. Gerðu það að venju hjá þér. Vatn gefur þér orku, hressir og kætir. Drekktu að minnsta kosti átta glös af vatni á dag.

Allt þetta að ofantöldu hljómar mjög vel og virkar auðvelt. En svo er ekki. Það munu koma upp mörg augnablik þar sem þér mun finnast þetta vera svolítið erfitt. Þú munt freistast til að sleppa æfingu, sofa út og ýta á „Snooze“-takkann mörgum sinnum og snúa þér ljúflega á hina hliðina. Þú munt freistast til að fá þér nammi þegar þú ættir að fá þér hollan ávöxt eða grænmeti.

Umfram allt er að gefa sér tíma til að þykja vænt um sjálfan sig og huga vel að líkama og sál. Gera reglubundna hreyfingu að lífsstíl hvort sem það er á morgnana að degi til eða á kvöldin.

Njótum lífsins og munum að góð morgunstund gefur gull í mund.

Gangi þér vel!

Haraldur Sigurðsson eldfjallafræðingur skrifaði eftirfarandi grein á blogg sitt og gaf Kvennablaðinu leyfi til að birta hér.

Atvinnuleysi er nú í vor að þurrkast út í Reykjanesbæ. En það er ekki vegna nýrra starfa í mengandi verksmiðjum, heldur í vaxandi ferðaiðnaði. Í mars í fyrra voru 830 manns (7,5%) á atvinnuleysisskrá í Rekjanesbæ, en 630 núna í mars (5,6%) eða um 200 færri.

Það er sagt að meira en helmingurinn af þessum 5,6% séu útlendingar, sem hvorki tala íslensku né ensku og eru því ekki starfhæfir. Forsvarsmenn Isavia, IGS og fleiri aðila í flugstöðinni hafa þurft að leita út fyrir Suðurnesin eftir starfsfólki. Ferðaþjónustan er nú langstærsti aðilinn á svæðinu.

Samt sem áður er stefna ríkisstjórnarinnar að reisa mjög mengandi stóriðjuver í Helguvík. Stóriðja og ferðaþjónusta eiga alls ekki leið saman, en það er nú augljóst öllum öðrum landsmönnum en yfirvöldum.

Það er merkilegt að hestamenn á Reykjanesi hafa verið mest áberndi í mótmælum gegn iðnaðarverum í Helguvík. Hestamannafélagið Máni á skilið hrós fyrir. Þeir óttast að mengun frá stóriðjuverunum muni hafa áhrif á hestana þeirra.

En er þá ekki ástæða til að óttast að mengun hafi áhrif á börn þeirra, og reyndar mannfólkið allt?

En reynslan sýnir að flúormengun, til dæmis frá álverinu á Grundartanga, hefur nú haft alvarleg áhrif á hesta í Hvalfjarðarsveit.

En þróunin virðist halda áfram í skjóli iðnvæðingarstefnu núverandi yfirvalda. Norðurál (Century Aluminum) stefnir á að reisa álver hér. Einnig stefnir United Silicon á að reisa hér kísilver.

Á Helguvík og ef til vill allur Reykjanesskagi að verða ruslatunnan fyrir stóriðju á Íslandi? Enn er tími til að stemma stigu við þessari hættulegu þróun. Það er enginn vafi að bæði álver og kísilver eru mjög mengandi og er það ekki eingöngu flúor, heldur einnig ýmis önnur óæskileg efni, sem berast út frá þeim.

Eitt og sér er þessi mengun nægileg ástæða til að vísa á brott slíkum sóðalegum iðnaði, en það eru önnur rök nú komin upp á yfirborðið: það er næg atvinna í boði á Íslandi sem er tengd ferðaþjónustu, og því engin rök fyrir því að stuðla að uppbyggingu iðnaðar lengur.

Nýútkomin er bók Björns Þorlákssonar, Mannorðsmorðingjar? hjá Sölku útgáfu. Kvennablaðið birtir í dag kafla úr bókinni. Í fréttatilkynningu frá útgefanda segir:

„Björn Þorláksson hefur undanfarna áratugi starfað sem blaðamaður, fréttastjóri, ritstjóri, útvarpsmaður, sjónvarpsmaður og þáttastjórnandi. Hann hefur oft lent í hringiðu stóratburða og stundum þurft að taka afleiðingum óvægins fréttaflutnings, enda þekktur fyrir snöfurmannlega framgöngu í fjölmiðlum. Hér er hvorki á ferðinni venjuleg blaðamennskubók né dæmigert fræðirit, heldur umfjöllun um hlutverk og stöðu íslenskra fjölmiðla með sjálfsævisögulegu ívafi. Björn hlífir hvorki sjálfum sér né öðrum, og útkoman er ögrandi lesning, skemmtileg og upplýsandi.“

„Í skírnarveislu ekki alls fyrir löngu féll óvæntur skuggi á helga stund
þegar fundum mínum og annars manns bar saman. Við höfðum verið
boðaðir í veisluna, hvor úr sinni fjölskyldu. Höfðum ekki glóru um að við
ættum eftir að hittast þegar við þekktumst boðið. Eftir frétt sem ég hafði
skrifað sjálfur og birt í Akureyri vikublaði, frétt sem kom manninum illa,
hafði allt orðið vitlaust. Hann hafði áreitt mig og ógnað mér í síma. Ég
hafði látið lögreglu vita af hótunum hans sem tók þeim ekki með neinni
léttúð. Hann hafði líka kært mig til Siðanefndar Blaðamannafélags Íslands.
Nefndin hafði úrskurðað mig sýknan saka en alltaf stóð mér beygur
af manninum. Ég hafði lagt lykkju á leið mína ef honum brá fyrir í
nágrenninu.

En nú varð engrar undankomu auðið. Við stóðum hlið við hlið yfir
brauðtertunum. Augu hans skutu gneistum. Veisluskvaldrið hljóðnaði
eins og hendi væri veifað. Spennan óx. Eftir langa og nokkuð ógnandi
störukeppni sem hefði getað endað með því að hann sendi majónesbrauðtertuna
í andlitið á mér, rauk hann út í garð og hafðist þar við um
skeið. Gat þá skírnarhátíðin haldið áfram. Við tveir skiptumst svo á að
hafast við úti í garði, annar í félagslegri útlegð meðan hinn tók þátt í
veislunni. Gjald nálægðarvandans. Gjald gagnrýninnar blaðamennsku.

Þennan dag var Akureyri lítill bær. Hvenær er byggð nógu stór til að
þola gagnrýna fréttamennsku? Er munur á því hvort blaðamaður í fjarska,
blaðamaður á stórum landsfjölmiðli, skrifar og birtir gagnrýna frétt um
fólk í dreifðri byggð og ef blaðamaður á staðarmiðli viðhefur sams konar
efnistök? Hvenær er byggð of smá fyrir sjálfstæða og ómeðvirka umfjöllun?
Hvenær er nærsamfélagi sem heild svo annt um markaðsorðspor sitt
og samborgaranna að þöggun, samúð, ótti eða meðvirkni verður leiðarstef
með þeim afleiðingum að „heimablaðamenn“ kjósa að fjalla alls ekki um
nein viðkvæm álitamál í héraði? Hvernig fer fyrir byggð ef meðvirkni og
undirgefni gagnvart héraðsvaldi, valdi sem byggt er á þöggun og ofbeldi
verður norm? Felst tjáningarfrelsið í minni plássum stundum í því einu
að hvísla og pískra um álitamál við eldhúsborðið heima? Ef enginn ræðir
upphátt mein samfélaga, þöggun, kúgun og spillingu, fá þeir sem þurfa
eftirlit ekki nauðsynlegt aðhald. Sem býður þeirri hættu heim að ráðandi
öfl verði enn öflugri. Ef ráðandi öfl eru spillt þrífst siðleysið óáreitt, vex
og verður æ alvarlegra mein. Ef fjölmiðlar þegja yfir því sem miður fer,
þora ekki annað – meðal annars vegna þess að þeir vilja ekki lenda upp á
kant við umhverfi sitt – hvaða áhrif hefur þá slík þöggun til langframa
fyrir samfélag, af hvaða stærð sem er?

Mikill samfélagslegur fórnarkostnaður getur fylgt því að búa svo um
hnútana að brauðtertuát fari alltaf friðsamlega fram. Þótt persónubundin
óþægindi séu óhjákvæmilega fylgifiskur ágengrar grenndarfjölmiðlunar
verður að taka slaginn. Jafnvel þótt kunni að varpa skugga á heilagar
stundir líkt og skírnarveislur.

Fjölmiðlar hafa hlutverk sem ein helsta burðarstoð lýðræðisins. Skylda
fjölmiðla er að veita samfélaginu aðhald. Hvergi hefur verið gefin út tilskipun
um að staðarfjölmiðlar, litlir eða stórir, eigi að vinna eftir öðrum
leikreglum en landsfjölmiðlar. Reyndin er þó sú að blaðamenn staðarfjölmiðla
líta oft skyldur sínar öðrum augum en blaðamenn á landsmiðlum.

Meðvirkni, ótti við vald, þöggun og sjálfsritskoðun blaðamanna hamlar
fréttaskrifum bæði í litlum plássum og stórum hvern einasta dag ársins
hér á landi. Þá skoðun mína byggi ég á eigin starfsferli og rannsóknum,
auk rannsókna annarra hér á landi sem og utan landsteinanna. Ég hef
starfað á ritstjórn DV, hjá fréttastofu Rúv, fréttastofu Stöðvar 2, og á
leiðandi dagblöðum bæði norðan og sunnan heiða. Mér finnst munur á
því að skrifa fréttir í Reykjavík og á Akureyri en reynsla mín bendir þó til
að margvíslegur ótti við vald, skammtímahagsmunir blaðamanna og meðvirkni
með ýmsum öflum bjagi efnistök fjölmiðla í borginni við Flóann
rétt eins og annars staðar hér á landi. Að enginn blaðamaður á Íslandi
losni undan hagsmuna- og nálægðarvanda.

[…]

Það segir sitt að þrátt fyrir ótta, ósjálfstæði og það sem ég tel að kalla
megi linkind okkar blaðamanna megum við gagnrýnir blaðamenn sitja
undir því að verða kallaðir mannorðsmorðingjar þegar við vinnum vinnuna
okkar. Gildir þó einu hvaða ónefnum við erum kallaðir, hvaða árásum við
verðum fyrir, það þarf að taka slaginn. Margt hefur verið skrifað sem
varpar ljósi á hve blaðamenn vinna við vond skilyrði hér á landi. Blaðamönnum
er vorkunn fyrir þær sakir. En erfiðar aðstæður mega ekki yfirskyggja
sjálfsgagnrýni innan stéttarinnar, þær mega heldur ekki verða til
þess að blaðamenn telji sig yfir gagnrýni hafna. Mannorðsmorðingjar? er
fyrst og fremst gagnrýnið hugmyndafræðilegt innlegg í umræður um
blaðamennsku hér á landi. Hvatning til blaðamanna að þeir hafi alla daga
almannahagsmuni að leiðarljósi, stingi á kýlum dagsins eins og þau blasa
við og hendi gamalkunnum réttlætingum út í hafsauga.

Hægt hefði verið að skrifa allt öðruvísi bók um þetta efni en þá sem hér
er fylgt úr hlaði. Það hefði verið hægt að skrifa hana kalt og klínískt, einblína
með þurrum og fræðilegum hætti til kenninga, einblína á akademískt
gildi ritsins, skrifa hana fyrir nokkra tugi fræðimanna. En glíma mín
við hið hlutlæga og fræðilega í starfinu hefur kveikt ástríðu í mínu brjósti,
getið af sér huglæga og persónubundna sýn. Reynsla mín af blaðamennsku,
innsýnin, hefur skapað skoðanir. Ég hef farið þá leið að segja
þessa sögu að hætti sagnaþularins (e. narrativism). Aðferðinni er ætlað að
skerpa á merkingu inntaks og gera bókina um leið almenningi aðgengilegri.

Til að almenningur verði blaðamennsku það bakland sem þarf
verður að efla fjölmiðlalæsi. Þessi bók er viðleitni til þess.
Haldið verður fram að við þurfum að leggja niður þá barnalegu trú að
blaðamenn á Íslandi hafi frelsi og aðstæður til að starfa sjálfstætt með
faglega hlutlægni að leiðarljósi. Haldið verður fram að liðaskiptingar,
glíma sérhagsmuna og almannahagsmuna, óþroskað siðvit og inngróin
þjónkun við valdhafa sem oft á tíðum beita siðlausum þrýstingi og hreinu
ofbeldi standi í vegi fyrir framgangi blaðamennsku. Hitt liggur einnig
fyrir að fjölmargt er vel unnið í blaðamennsku frá degi til dags. Veröldin
er ekki svarthvít. En erindi þessarar bókar er gagnrýnin skoðun. Við
verðum að vakna. Við verðum að nálgast hugmyndafræði blaðamennskunnar
og starfsumhverfi blaða- og fréttamanna samtímans með nýjum
hætti. Við verðum að hætta að verja kerfi sem ekki er varnarinnar virði.“

Nanna Rögnvaldardóttir hefur borðað nægju sína af viðbættum sykri fyrir lífstíð og sjálfsagt stuðlað að aukinni sykurneyslu með freistandi og vinsælum uppskriftum að kökum og ábætisréttum í hinum fjölmörgu matreiðslubókum sínum. Nú hefur hún snúið við blaðinu, er hætt sykurneyslu og hefur hér tekið saman girnilegar uppskriftir að ýmsu sætmeti – ÁN SYKURS.

Í þessari bók má finna uppskriftir að fjölbreyttu góðgæti þar sem hvorki er notaður unninn sykur, síróp, hunang eða annað slíkt né tilbúin sætuefni, heldur einungis ávextir. Í þeim er vissulega ávaxtasykur en einnig ýmis holl næringarefni og ljúffeng bragðefni.

BANANA-KOTASÆLULUMMUR

Vel þroskaðir bananar, sem farnir eru að sortna, gera þessar lummur sætar og góðar og það er í rauninni ekki þörf á neinu með þeim. Mér finnst samt gott að strá muldum pekan- eða valhnetum yfir og hafa e.t.v. sýrðan rjóma eða meiri kotasælu með, eða jafnvel ber. – Ég hef líka prófað að nota haframjöl (hafragrjón fínmöluð í matvinnsluvél) í stað heilhveitis, svo og blöndu af haframjöli og möndlumjöli; líklega mætti nota eintómt möndlumjöl líka.

Maukaðu bananana í matvinnsluvél eða stappaðu þá með gaffli og blandaðu kotasælunni saman við. Hrærðu svo bræddu smjöri, eggi og vanillu saman við og síðan lyftidufti, salti og eins miklu heilhveiti og þarf til að soppan verði hæfilega þykk.Láttu hana bíða smástund.

Hitaðu svolitla olíu á pönnu og settu soppuna á hana með matskeið eða lítilli ausu. Steiktu lummurnar við meðalhita í um 2 mínútur, eða þar til þær hafa tekið fallegan lit að neðan. Snúðu þeim þá og steiktu þær í 1−2 mínútur á hinni hliðinni.

Um 12 lummur

2 bananar, vel þroskaðir
200 ml kotasæla
50 g smjör, brætt, og meira til
steikingar (einnig má nota olíu)
1 egg
½ tsk vanilluessens
1 tsk lyftiduft
¼ tsk salt
100 g heilhveiti, eða eftir þörfum

Það virðist vera normið að eignast börn á einhverjum tímapunkti. Það er gert ráð fyrir því að allir vilji eignast börn þegar þeir hafa komið sér vel fyrir í lífinu en af einhverjum óskiljanlegum ástæðum er aldrei gert ráð fyrir því að til sé fólk sem hefur bara engan áhuga á því að eiga börn.

Ég er ekki að segja að það eigi ekki eftir að koma tímabil í mínu lífi þar sem að mig á eftir að langa til að fjölga mér en í dag hef ég bara engan áhuga á því en samt finn ég af og til fyrir þrýstingi.

En af hverju þessi þrýstingur? Ég get ómögulega fundið gáfulega skýringu á honum. Ég er námsmaður, fátækur námsmaður eins og flestir þeir sem stunda nám á þessu landi, ég get ekki með nokkru móti látið peninginn minn duga út mánuðinn og ég verð pirruð við mikið áreiti.

Mínar félagslegu aðstæður eru alls ekki sem bestar en þrátt fyrir það finnst vissum einstaklingum það sjálfsagt mál að spyrja mig reglulega hvort að ég og maðurinn minn ætlum ekki að fara koma með eitt kríli?

Ég verð bara að segja eins og er að ég hef engan áhuga á því að eignast barn á þessum tímapunkti í lífinu, horfa á það vaxa úr grasi á óhollu fæði (því það er fæðið sem er ódýrast), þurfa að neita því um að stunda íþróttir eða læra á hljóðfæri af því ég hef hreinlega ekki efni á því og þurfa að hugga það þegar það er ekki til peningur fyrir skólaferðalagi.

Önnur er spurningin sem að ég fæ öllu sjaldnar þótt að hún sé mikið gáfulegri og það er hvort að mig LANGI til að eignast barn. Ef satt skal segja þá er ég ekkert viss um að mig langi í barn, ég hef bara ekki myndað mér skoðun á því.

Ég efast ekki um að ég gæti orðið góð móðir eftir 10 ár eða svo, en langar mig að fæða barn inn í íslenskt samfélag eins og það er í dag? Nei, mig langar það ekki enda er íslenskt samfélag langt frá því að vera barnvænt.

Ég hef lengi velt fyrir mér af hverju það virðist vera svona sjálfsagt að allir eignist börn. Áður en ég fór í fast samband þá virtist öllum vera nokkuð sama um hvort að mig langaði yfir höfuð að eignast börn og ég pældi ekki mikið í því sjálf, ég var bara að hugsa um aðra hluti.

Eftir að hafa verið í föstu sambandi í einhvern tíma fór barneignaspurningin að dúkka upp oftar og oftar og nú er svo komið að mér er farið að líða eins og mér beri skylda til að eignast börn og ef ég geri það ekki þá sé ég á einhvern hátt „gölluð“.

Ég hef trú á því, að ef ég fengi aldrei þessa spurningu, myndi ég eyða tímanum mínum í eitthvað annað en að velta því fyrir mér hvort að ég væri eitthvað furðuleg eða gölluð, fyrir það eitt að vera ekki að plana barneignir eignalaus, peningalítil og í námi.

Hvernig væri að fólk myndi bara hætta að skipta sér af barneignarhugleiðingum annarra og leyfði fólki bara að finna út úr því sjálft með tímanum hvort að það langar að eiga börn?

Þegar við fjöskyldan bjuggum fyrst í Stokkhólmi fyrir nokkrum árum keypti ég matreiðslubók, Bonniers kokbok, sem ég hef notað afskaplega mikið síðan og reynst mér vel. Ein af fyrstu uppskriftunum sem ég prófaði upp úr henni var hvítlauksbrauð og það er óhætt að segja að brauðið hafi slegið í gegn hjá fjölskyldunni og ég er örugglega búin að baka það 100 sinnum núna. Það sem er svo frábært við að bera svona brauð fram er að maður þarf bara einhverja einfalda og fljótlega súpu með og maður er komin með herramannsmáltíð. Í alvöru talað, hvað er betra en heitt, nýbakað brauð með smá smjöri og súpu „on the side“?

Hvítlauksbrauð

Þessi uppskrift gerir 2 brauð (ég geri oftast bara helminginn en annars má frysta hitt)

Brauð
1 poki þurrger (5 tsk. þurrger eða 50 g pressuger)
6 dl vatn
25 g smjör eða 1/2 dl ólífuolía
2 tsk. salt
ca 16 dl hveiti (ca 960 g)

Fylling
100 g mjúkt smjör

2 hvítlauksgeirar
Salt
Krydd, t.d. basilika.

Þetta er klassískt gerdeig, ég hræri þurrgerið vel út í hveitið með saltinu. Bæti vökvanum út í og hnoða svo duglega í hrærivélinni. Deigið er látið hefa sig í ca klst. eða þangað til það hefur tvöfaldað sig að stærð.

Deiginu er skipt í tvo hluta.

Hvor hluti er flattur út í ferhyrning (aflangan eins og hvítlauksbrauð), frekar þunnan. Maður smyr hvítlaukssmjöri á brauðið og rúllar því svo upp (eins og snúðum). Snýr upp á endana hvorn sínum megin og leggur brauðið saman í hnút eða hring. Brauðið látið lyfta sér í 20 mínútur.

Ofninn settur á 250°c. Lækkað í 225 þegar brauðið er sett inn og bakað í neðri hluta ofnsins í 20

–25 mín.

Það má líka gjarnan leika sér með fyllinguna. Ég prófaði að setja rautt pestó og fetaost í helminginn af brauðinu núna og það var alveg meiri háttar gott .

Pálína Jónsdóttir skrifar:

Fyrir margt löngu sá ég í blaði grein um kjör ellilífeyrisþega. Í öðrum dálkinum var tíundað hvaða bætur hann hefði á mánuði frá tryggingunum og e.t.v. einhverjar lífeyrisgreiðslur, í hinum dálkinum hvaða föst útgjöld hann hefði mánaðarlega.

Það sló mig sárt að það var ekki reiknað með að neinir peningar væru afgangs fyrir skemmtunum eða annarri tilbreytingu. Ég hef enga von um að það hafi breyst til batnaðar miðað við fréttir í fjölmiðlum um að ca 6 þúsund manns á Íslandi búi við sára fátækt og enn fleiri eigi erfitt með að ná endum saman um hver mánaðamót. Það er slæmt því það leiðir til einangrunar og einsemdar og andlegrar fátæktar.

En lítum á björtu hliðarnar: Eldri borgarar fá strætómiða á afsláttarverði, víða líka afslátt í verslunum, í kvikmyndahúsum, leikhúsum og á tónleikum. En það gagnast að vísu ekki þeim sem alls enga möguleika hafa til að veita sér þann lúxus að fara í bíó, leikhús eða tónleika. En stundum sér maður í blöðunum auglýsta viðburði, sem eru ókeypis.

Það var t.d.Vetrarhátíð í bænum þar sem margt var í boði og allt ókeypis. Á Kjarvalsstöðum voru tónleikar í tilefni af fæðingardegi Mozarts. Þar voru allir velkomnir, enginn aðgangeyrir, metnaðarfullir, fallegir og frábærir tónleikar og ekki spillti fyrir að þeir voru haldnir í austursal safnsins þar sem málverk Kjarvals prýða veggi og hægt að njóta þeirra í hléinu.

Flestir sundstaðir eru ókeypis fyrir eldri borgara og það er ómetanlegt , bæði er sund og sundleikfimi, sem víða er í boði, mikil heilsubót og svo myndast þar góður og glaður félagsskapur.

Í bókasafni Kópavogs er á útmánuðum alltaf fyrirlestraröð einu sinni í viku með ýmsum skemmtilegum viðfangsefnum og enginn aðgangseyrir.

Í félagsmiðstöðvum víðs vegar um bæinn er mikil starfsemi og margt ókeypis t.d. söngstundir, leshópar, bókmenntakynningar, spilahópar og svo eru prjónaklúbbar, þar sem komið er saman á vissum tímum og prjónað. Það er líka á vegum Rauða krossins í Kópavogi, veit ég, sem leggur til garn og afreksturinn er gefinn þeim sem þurfa á honum að halda, innanlands og erlendis. Þar er verið að vinna í góðgerðarskyni um leið og fólk fær félagsskap.

Víða eru hádegistónleikar í boði, frábær skemmtun og sums staðar ókeypis, t.d. í Hafnarborg í Hafnarfirði og þar eru líka listsýningar, sem hægt er að skoða í leiðinni.

Það er sem sagt margt í boði ef að er gáð. Það er bara að stíga upp úr sjónvarpsstólnum og sækja viðburði þar sem um leið er hægt að eiga samskipti við aðra. Því maður er manns gaman.

Fyrsta pistil Pálínu Maður er manns gaman #1 má finna hér!

Annan pistil Pálínu Maður er manns gaman #2 finnurðu svo hér!

Pálína Jónsdóttir er fædd árið 1924. Kennari frá Kennaraskóla Íslands og BA í dönsku og þýsku frá HÍ. Virk í ýmsum samtökum, t.d. alþjóðafélagi kvenna í fræðslustörfum og í kór kvenna 60 ára plús sem kalla sig Senjórítur.

Klara Egilson blaðamaður er búsett í Noregi og skrifaði eftirfarandi færslu á Facebooksíðu sína í dag þar sem hún segir farir sínar ekki sléttar af innheimtuaðgerðum Velferðarsviðs Reykjavíkurborgar. Við deilum færslunni hér með góðfúslegu leyfi Klöru:

„Í lok apríl barst mér bréf frá Momentum, greiðslu- og innheimtuþjónustu í Reykjavík. Bréfleiðis já, í póstkassa minn hér í Noregi. Í umslaginu voru þrír reikningar vegna ótilgreindrar skuldar við Velferðarsvið Reykjavíkurborgar. Reikningarnir – sem báru allir sitt hvora upphæðina – voru vegna þjónustu sem Velferðarsvið segir mig hafa þegið í desember 2011, janúar 2012 og febrúar 2012.

Nú fluttist ég erlendis í febrúar 2012 og rekur ekki minni til þess að hafa þegið félagslega heimaþjónustu á þessu tímaskeiði. Furðu lostin hringdi ég í Momentum og ræddi þar við ágætan innheimtufulltrúa – sem sagði mér sem satt var, að Velferðarsvið hefði sent kröfuna til innheimtu – en að engra nánari skýringa væri að vænta af hálfu Momentum. Skuldin væri hins vegar til – framreiknuð með vöxtum – og að upphæðina bæri mér að greiða.

GJALDDAGI – 15.12.2011:
Höfuðstóll 1500 // Annar kostn: // 150 // Dráttarv: 740 // Ítrekun: 382
SAMTALS: – 2772 ISK
GJALDDAGI – 15.01.2012:
Höfuðstóll 4000 // Annar kostn: // 150 // Dráttarv: 1917 // Ítrekun: 382
SAMTALS: – 6449 ISK
GJALDDAGI – 15.02.2012:
Höfuðstóll 3000 // Annar kostn: // 150 // Dráttarv: 1398 // Ítrekun: 382
SAMTALS: – 4928 ISK

*Verði innheimtuaðvörun þessari ekki sinnt bætist aukið álag á kröfuna, kr. 382, sem ekki verður komist hjá að greiða. — Þetta stóð við hverja og eina kröfu.
Sumsé, hefði ég ekki borgað samstundis – að viðbættu álagi á hverja og eina kröfu – hefði mér borið, í dag – að greiða samtals:

15.295 ISK inn á reikning Momentum, að kröfu Velferðarsviðs Reykjavíkur.

Ég hringdi nú í símanúmer Reykjavíkurborgar og óskaði skýringa á þessum þremur reikningum – sem mér berast skyndilega – árið 2015 – til Noregs. Hjá Reykjavíkurborg fengust hins vegar þær skýringar að þar sem skuldin væri orðin ansi gömul – hefði þjónustuver ekki lengur aðgang að upplýsingum sem varða skuldina.

Af hverju átti ég þá að greiða 15.295 ISK inn á reikning MOMENTUM?
Fyrir hvaða þjónustu væri skuldin?

Mér var vísað áfram, á fjármáladeild Velferðarsviðs – ákveðin í að leysa gátuna, tók ég nú á það ráð að hringja aftur og fóru leikar svo að eftir fjögur stutt símaviðtöl við ágæta starfsmenn Reykjavíkurborgar – mikið japl, jaml og fuður fékk ég að lokum samband við starfsmann sem sagðist ætla að „senda fyrirspurn vegna málsins“ – en ekki þó fyrr en konan hafði sagt mér að „skuldin gæti verið tilkomin vegna heimahjúkrunar, aksturs, heimilisþrifa og svo allt þar á milli“ en því miður gæti hún þó ekki sagt mér um hvers kyns þjónustu væri að ræða. Það væri of langt liðið.

„Gæti verið?“ – hváði ég. „Já, en eru það eðlileg vinnubrögð af hálfu Velferðarsviðs að áætla þjónustu og senda brottfluttum Íslendingum reikning erlendis til gegnum innheimtufyrirtæki, rúmum þremur árum eftir brottflutning? Án þess að skilgreina eðli þjónustunnar frekar? Bara svona … já já, þetta gæti nú verið af því að þú hefur þurft á hjálp að halda einhvern tímann … hér er reikningur.“

Nú var heildarupphæðin ekki há – því sem nemur rúmum 15.000 íslenskum krónum, en gott fólk – ef Velferðarsvið getur sent reikninga til Íslendinga sem búsettir eru erlendis – án nánari skilgreininga og ef við, neytendur, greiðum vafningalaust og án nokkurra eftirmála – hver er þá trygging okkar fyrir því að fleiri reikningar berist okkur ekki – fyrir „óskilgreinda þjónustu, sem liðið er svo langt frá að ekki er hægt að skilgreina lengur?“

HVER ER MÍN TRYGGING fyrir því að ég sæti réttmætum innheimtuaðgerðum, ef engin skýring finnst að baki kröfunni? Ef ég veit ekki hvers vegna skuldin er tilkomin? Því ætti ég að greiða reikning sem enginn hefur tök á að rökstyðja?

Ég fékk svör við spurningu minni eftir fáein símtöl til Momentum og talsverða þrákelni í samskiptum við Reykjavíkurborg. Í ljós kom að lokum að reikningurinn var sendur út sökum mistaka, að Momentum sendi út (fyrir misgáning) ólögmæta innheimtuviðförun vegna skuldar sem ekki var til. Fyrir hönd Velferðarsviðs.

Lexía: Berist mér innheimtubréf frá íslenskum innheimtufyrirtækjum aftur til Noregs, mun ég ekki reiða upp veskið fyrr en ég hef gengið úr skugga um að ég skuldi sannarlega umrædda upphæð og að skuldin sé tilkomin vegna þjónustu sem ég þáði. Það er rétt að skömmu eftir fæðingu sonar míns þáði ég heimilishjálp í örfá skipti – en ég gerði upp við Reykjavíkurborg fyrir rúmum fjórum árum síðan og því var Velferðarsviði ekki stætt á að senda mér innheimtukröfu gegnum Momentum í lok apríl 2015. Á meðfylgjandi skjáskoti má sjá lokasvar frá heimaþjónustu Reykjavíkurborgar – en af tilliti við viðkomandi starfsmann hef ég tekið persónupplýsingar út.

Ég skulda því ekki krónu – þessi tilbúna skuld sem MOMENTUM fékk til innheimtu verður umsvifalaust felld niður og umræddur reikningur verður bakfærður í kerfinu – þar sem aldrei var í raun stofnað til nokkurrar skuldar. SEM BETUR FER BORGAÐI ÊG EKKI!

VERUM VAKANDI gagnvart ólögmætum innheimtuaðgerðum!

Arnþór Jónsson formaður SÁÁ skrifar:

Frægasti hluti sjálfstæðisyfirlýsingar Bandaríkjanna er inngangur hennar. Þar er skrifað að sjálfgefið sé (e. self-evident) að allir menn séu skapaðir jafnir og að skapari þeirra hafi gefið öllum mönnum óafsalanleg réttindi til frelsis, hamingjuleitar og lífs.

Þegar þessi fræga yfirlýsing var samin og undirrituð af landsfeðrum Bandaríkjamanna árið 1776, var þrælahald í landinu almennt og sjálfir héldu landsfeðurnir ófrjálsa, hamingjusnauða og réttdræpa þræla.
Sjálfstæðisyfirlýsing Bandaríkjanna markaði engu að síður þáttaskil í lýðveldissögunni, ekki aðeins þar vestra, heldur hafði hún einnig mikil áhrif hjá öðrum þjóðum.

Það er erfitt að gera sér í hugarlund hvernig er að vera manneskja sem gengur kaupum og sölum – ófrjáls og hamingjusnauður þræll.

En það er líka mjög snúið að setja sig í spor þrælahaldara sem sömdu yfirlýsingu um að allar manneskjur hefðu sama rétt til frelsis og lífshamingju. Mótsögnin er svo furðuleg og fordómarnir stækir.

Í okkar fallega landi eigum við stjórnarskrá þar sem er svohljóðandi yfirlýsing um mannréttindi: „…allir skulu vera jafnir fyrir lögum og njóta mannréttinda án tillits til kynferðis, trúarbragða, skoðana, þjóðernisuppruna, kynþáttar, litarháttar, efnahags, ætternis og stöðu að öðru leyti.”

Setjum okkur í spor íslenskra barna – þeirra sem fæðast inn í óheppilegar og jafnvel óbærilegar aðstæður. Barna sem alast upp við óöryggi og stöðugan ótta og kvíða.

Föst í heimilisaðstæðum þar sem er vímuefnaneysla og lítill stuðningur til góðra verka. Börn sem fá ekki sömu tækifæri og aðrir. Börn sem verða ráðvillt ungmenni og flosna líklegast upp úr skóla og eru félagslega ver stödd en jafningjarnir.

Hvaða ófrjálsu ungmenni ætli þetta séu? Er hægt að finna þau og hjálpa þeim? Njóta þau raunverulega mannréttinda samkvæmt stjórnarskránni?

„Fíknsjúkdómar eru mjög alvarlegt vandamál í okkar samfélagi sem við höfum vanmetið. Þeir eru mjög arfgengir og ganga mann fram af manni í sumum fjölskyldum,“ segir Kári Stefánsson, læknir og forstjóri Íslenskrar erfðagreiningar.
Nákvæmlega!

Um 80% af sjúklingum sem leggjast inn á geðdeildir eru börn alkóhólista. Börn, sem eru hætt að vera börn og hafa búið í flóknu og sjúku umhverfi þar sem áfengisneysla litar allar skemmtanir, tyllidaga og viðburði og jafnvel daglegt líf þessara barna ár eftir ár.

Börn eru ofurnæm fyrir umhverfi sínu og ættu foreldrar og aðrir fullorðnir að virða það að neyta ekki áfengis eða annarra vímuefna þegar börn eru á staðnum. Í raun er það spurning um óafsalanleg réttindi þeirra til frelsis, hamingjuleitar og lífs. Frelsi hinna eldri má ekki verða helsi barna þeirra.
SÁÁ rekur sjúkrahús og meðferðarstofnanir sem hjálpa fólki að losna úr fjötrum áfengis og annarra vímuefna. Ríkið borgar hluta af kostnaðinum en til að geta sinn þörfinni þurfa samtökin að safna miklum fjármunum frá almenningi.

Án fjáröflunar eins og álfasölunnar, sem nú er framundan í 26. skipti, þyrfti SÁÁ að loka sjúkrahúsinu Vogi 1. október ár hvert eða fækka um fjórðung þeim sjúklingum sem teknir eru inn á sjúkrahúsið.

Kaupum Álfinn fyrir unga fólkið. Takk fyrir að styðja SÁÁ, nú sem endanær.

Það kann að koma einhverjum á óvart að Íslendingar eru víst bara rúmlega 300 þúsund! Þetta frétti ég nýlega – hafði bara aldrei heyrt þetta fyrr. Kom gjörsamlega af fjöllum. Er Ísland í alvöru svona fámennt?

„Bara 300 þúsund“ er væntingastjórnunartækni. Við erum víst svo fámenn að við verðum að sætta okkur við að hér sé allt vonlaust.  Að reglur heimsins gildi ekki hér á landi. Umræða um vanhæfni er lúxus hinna fjölmennu þjóða. Frændsemi er íslenska – en spilling og aðstöðubrask útlenska. Mannsæmandi laun sem eru í samræmi við framfærslukostnað er eitthvað sem önnur Norðurlönd geta boðið þegnum sínum en ekki við. Við erum nefnilega svo fá. Stöðugleikinn er svo brothættur.

„Það er kominn tími til að við horfumst í augu við eigin smæð,“ sagði maður við mig nýlega.  Þessi frasi er táknmál – undir rós – fyrir: æi, þegiðu!

„Að horfast í augu við“ – þýðir í reynd, að takast EKKI á við hlutina – á íslensku.

„Að horfast í augu við“ – þýðir á Íslandi svo að ég stafi það, að hætta þessu nöldri, að sætta sig við almenn lélegheit, skort á fagmennsku og umbera smá svindl í þágu félaga, vina og ættingja.

 Vegna þess að við erum bara rétt rúmlega 300 þúsund verðum við að sætta okkur við að …

… útgerðarmenn eigi þingmann.

Páll Jóhann Pálsson, þingmaður Framsóknarflokksins, hefur ítrekað lýst því yfir að hann sé á þingi sem fulltrúi útgerðarmanna. Páll Jóhann hefur raunar gengið lengra og gert að starfi sínu að hafa almenning að féþúfu. Þetta er víst afleiðing þess að við erum svo fámenn og allir eru svo tengdir hvort sem er.  Ég meina, hvers vegna ættu útgerðarmenn ekki að eiga sína leigutík? Umræðan sko … já umræðan er þannig að útgerðarmenn eru ofsóttir eins og gyðingar í Þriðja ríkinu. Reyndar eiga útgerðarmenn stjórnarflokkana þannig að ég veit eiginlega ekki – sökum smæðar – hvernig þingmenn ættu að forðast þau tengsl. Þetta er bara svo flókið í svona litlum samfélögum. Hver er líka munurinn á almannahag og sérhagsmunum? Jóhanna Sigurðardóttir er lesbía og hún barðist fyrir hinsegin fólk? Var hún vanhæf? Hver er eiginlega munurinn … fámennið! … fámennið!

… frændi fjármálaráðherra fái Borgun gefins

Landsbankinn seldi 31% hlut í Borgun í lok árs 2014 fyrir 2.2 milljarða. Tæknilega séð er ekki hægt að tala um gjöf. Virði hlutarins er miklu meira en þeir borguðu og allt gerðist þetta bakvið tjöldin en þetta er alls ekki gjöf. Þetta er eitthvað annað – eitthvað miklu fínna. Tækifæri, heppni, tilviljun – ekki gjöf. Kaupendur voru ættingjar fjármálaráðherra sem þykist þó ekkert hafa haft með málið að gera. Ekkert geta gert og bara ekkert vita. Þetta megum við sætta okkur við enda „bara rétt rúmlega 300 þúsund.“  Nýir eigendur Borgunar ákváðu að greiða sér 800 milljóna arð út úr fyrirtækinu. Það þýðir að á tæpu ári hafa kaupendurnir tekið væna tíund af sinni fjárfestingu úr fyrirtækinu í eigin vasa. Þetta er samt engin spilling. Pínu spes en sko … engin spilling. Nú á svo að leggja niður Bankasýslu ríkisins og gefa ráðherra einum heimild til að einkavæða bankana. Það er samt alveg ótengt. Best að hafa allt bara einfalt.

Við erum bara svo fá. Allir sem eiga peninga eru einhvernveginn tengdir fjármálaráðherra og fjölskyldu … Það þýðir í sjálfum sér ekki neitt.

… menntamálaráðherra sprelli smá með leigusalanum sínum

Það segir sig sjálft að í 300 þúsund manna landi þá ferðast menntamálaráðherrar með leigusalanum sínum. Það segir sig líka sjálft að í slíku fámenni þá selja ráðherrar fyrrverandi vinnuveitendum sínum húsið sitt og búa þar áfram.

Við eru jú bara 300 þúsund. Á Íslandi tengjast allir öllum. Hver fer ekki til Kína með leigusalanum sínum? Mikið er fyrirsjáanlegt að fjölmiðlar geri þetta tortryggilegt. Ekkert er fjallað um að ráðherra sé á leigumarkaði eins og almúginn. Maður fólksins hann Illugi … maður fólksins.

Bölsýni og tuð alltaf hreint. Allavega þá er fallegt í Kína. Svaka gaman að heimsækja landið og mörg tækifæri fyrir leigusala og ráðherrann hans.

… frænka Hönnu Birnu fái yfirmannsstöðu þrátt fyrir að vera ekkert sérstaklega hæf

Í miðju lekamálinu – einnig þekkt sem „ljótur pólitískur leikur“ –  ákvað Hanna Birna Kristjánsdóttir, þáverandi innanríkisráðherra, að skipa Birnu Guðmundsdóttur, frænku sína, í yfirmannsstöðu hjá lögregluskólanum. Birna var ekki meðal þeirra sem skólinn valdi en ég meina … bara 300 þúsund.

… iðnaðarráðherra gefi klíkubræðrum almannafé

Í litlum samfélögum þýðir ekkert að væla þótt iðnaðarráðherra gefi Matorku, fyrirtæki klíkubræðra, rétt rúmar 400 milljónir. Kannski eru fjölskyldutengsl og kannski eru einhver tengsl við ákveðið stjórnmálaafl en … ég meina, í litlu samfélagi eru allir vinir. Þetta er allt svo lítið og krúttlegt.

Viljum við að þetta ágæta fólk gjaldi fyrir fjölskyldu sína og flokksbræður? Í landi frelsis og jafnréttis höfum við öll getað tölt inn í ráðuneyti og fengið nokkrar milljónir. Fyrir utan að Benedikt Einarsson, frændi fjármálaráðherra, á þetta eiginlega ekkert sko. Benedikt situr bara í stjórn fyrir eignarhaldsfélag pabba síns. Ekki einu sinni tengdir aðilar. Hversu langt ætla ofsóknir Búsáhaldabyltingarinnar að ganga? Reiðinni verður að linna.

… við hjálpum Hannesi karlinum að kaupa húsið sitt til baka

Fámennið er okkur til trafala þegar kemur að sérfræðingum. Nú þegar rannsaka þarf hrunið og varpa ásættanlegri ábreiðu yfir flokk og félaga er einfaldlega úr fáum að velja. Hannes Hólmsteinn er sá aðili sem best er til þess fallinn að smyrja þykku lagi heilagleika á þátt Sjálfstæðisflokksins í hruninu. Svo er hann líka í fjárhagsvanda þannig að tvær flugur fást þarna í einu höggi.

Mestu skiptir þó að hér er um einstaklega vandvirkan fræðimann að ræða.

Sjáið til, við erum bara 300 þúsund… Hversu margra Oddssyni elur slík þjóð? Ekki marga skal ég segja ykkur.

… að konan standi með sínum manni

Vegna þess að við erum of fá fyrir siðmenninguna verður almenningur bara að læra að sætta sig við smávægilega hagsmunaárekstra. Framsóknarflokkurinn er flokkur róttækrar rökhyggju og því afar skotinn í einföldum, sniðugum og nútímalegum lausnum á flóknum vandamálum. Húsnæðisvanda má víst leysa með gámum – bara fullt af gámum!
Það vill svo til um leið – og er algjör tilviljun – að kosningastjóri Framsóknar í Reykjavík er einmitt maðurinn sem vill reisa þessa gáma.  „Ég hjálpa konunni minni og konan mín hjálpar mér,“ sagði Svanur Guðmundsson framkvæmdastjóri Smáíbúða ehf., í samtali við DV á síðasta ári. Svanur er eiginmaður Guðfinnu Jóhönnu Guðmundsdóttur, borgarfulltrúa Framsóknarflokks. Í sömu frétt þrætti hún fyrir að hafa beitt eða ætla að beita sér í málinu. Í þessu samhengi skal tekið fram að blaðamaður DV var að ræða við Svan um leit hans að lóðum fyrir gámahúsin á höfuðborgarsvæðinu þegar eftirfarandi orðaskipti áttu sér stað:  Þú sagðist vonast til þess að hún [Guðfinna] myndi hjálpa þér í þessu, hvernig sem hún gæti gert það? „Já, ég hjálpa konunni minni og konan mín hjálpar mér, já ég vonast til þess.“ Akkúrat, þannig að hún getur kannski beitt sér eitthvað fyrir þessu? „Ég vona það og ætlast til þess að hún geri það.“ Aðspurður hvort hann áliti ekki að um hagsmunaárekstur væri að ræða, spurði Svanur hins vegar: „Bíddu, hver er hagsmunaáreksturinn?“

Já hver er hagsmunaáreksturinn? Það er eins og fólk geti ekki horfst í augu við sjálft sig og þjóðina. Við erum bara 300 þúsund …

… menntamálaráðherra gefi menntastofnun og fái svo vinnu á menntasviði atvinnulífsins.

Þegar ráðherra smáþjóðar gefur skóla, og árlega ríkisstyrkinn sem fylgir, til einkaaðila má auðvitað ekki búast við öðru en að sömu aðilar búi til vinnu handa henni. Þetta gerðist þegar Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir, þáverandi menntamálaráðherra, gaf atvinnulífinu Tækniskólann nánast án aðkomu þingsins. Almenningur í 300 þúsund manna örríki verður að skilja hversu fá störf eru til handa fyrrverandi menntamálaráðherrum. Núna á svo að gefa sömu aðilum Iðnskólann í Hafnarfirði að beiðni stjórnar Tækniskólans. Þar situr Þorgerður Katrín einmitt fyrir hönd útvegsmanna. Ekkert af þessu eru samt „óeðlileg“ tengsl – raunar eru þetta ekki einu sinni tengsl. Við erum nefnilega svo fá og óformleg. Hér þekkja allir alla og allir geta fengið gefins skóla frá ráðherra svo fremur sem starf fylgi.

Jöfnuður, bræðralag og stéttleysi … Amen.

… útvarpsstjóri ráði sjálfan sig.

Stundum er eins og almenningur skilji ekki hvað stórmennin okkar eru fá. Erfitt getur reynst að manna merkustu stöður flokksins. Það liggur því í augum uppi að í smáu samfélagi eins og okkar er ekki hægt að ráða útvarpsstjóra sem ekki kemur innan úr stjórn útvarpsins. Það er raunar ómögulegt að finna hæft fólk sem ekki eru klíkubræður.

Magnús Geir Þórðarsson var stjórnarmaður RÚV fyrir hönd Sjálfstæðisflokks þegar sóst var eftir nýjum meistara í brúna (bls. 6). Sem stjórnarmaður í RÚV hafði Magnús, líkt og aðrir í stjórn, möguleika á aðkomu að ákvörðunum um að auglýsa, getur haft áhrif á hæfniskröfur, velur í verkefnanefnd um ráðninguna, getur haft áhrif á ákvörðun stjórnar um framlengingu umsóknarfrests og hefur umtalsvert meira aðgengi að upplýsingum en aðrir umsækjendur. Sem stjórnarmaður spilaði hann auðvitað rullu í að koma fyrrverandi útvarpsstjóra frá, sem um leið opnaði á starfið.

Sjáið samt til, Ísland er nú bara 300 þúsund manna þjóð. Maggi sagði sig úr stjórn, umsóknarfrestur var framlengdur og allir voru sáttir. Hann er líka rosa góður gaur. Fíla hann allir! Miklu nútímalegri og minna lummó en aðrir aðstöðubraskarar.

… forseti Alþingis búi sér til smá vinnu

Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir ákvað sem þingforseti að búa til starf. Nú átti að fagna hundrað ára kosningaafmæli kvenna. Blásið var til mikillar hátíðar og til varð starf framkvæmdastjóra. Úr hópi áttatíu umsækjenda var Ásta – sú sem skapaði starfið – hæfust. Sko það sem margir virðast ekki skilja er að í 300 þúsund manna samfélagi … Ástu vantaði líka vinnu. Vill fólk að hún gjaldi fyrir tengslin við sjálfa sig?

… strákarnir sjái um sína

Á smáum einangruðum eyjum eru hæfileikar takmörkuð auðlind. Það er því ekki hlaupið að því að reka fjölmiðla án tengsla sem þvælast fyrir.

Kannski er hægt að krefjast fagmennsku í útlöndum en fólk verður að skilja að Íslendingar eru ekki nema 300 þúsund. Þar af leiðir að það þýðir ekkert að tuða yfir því þótt spilltur stjórnmálamaður reki fjölmiðla í milljónatapi ár eftir ár eftir ár.

Er óeðlilegt að kærasta stjórnmálamannsins skrifi í miðil kærastans á meðan hún er almannatengill? Ég veit það ekki.  Kannski, en samt, við erum frekar fámenn. Í stærri samfélögum er kannski spes að spunameistari Framsóknarflokks og hrægammasjóða ritstýri fjölmiðli þrátt fyrir að hafa lýst því opinberlega yfir að hann hafi skáldað fréttir til að fylla blöðin. Á Íslandi gilda bara allt aðrar reglur.

Erlendis þykir kannski bjánalegt að framleiða bergmál um bók starfsmanns [1][2][3][4][5][6] og framkvæmdastjóra gervigrasrótasamtaka. [1][2] Þá eru til staðir þar sem hlegið yrði að hugmyndum um að ritstjóri einnar deildar fengi óhefta og gagnrýnislausa umfjöllun á annari deild. [1][2][3][4] Á útlensku er svona kallað ‘manufactured echo chamber‘ en á Íslandi vinna menn kosningar með svona aðferðum. Kannski er skrýtið að sami spillti stjórnmálamaður sé í nánu samstarfi við fjármálamann sem á aðra miðla. Ég veit það ekki? Fámenn þjóð og fáir miðlar. – Hvenær fer þessum ofsóknum að ljúka?

Það er gaman að spá í svona en við verðum að muna að við Íslendingar erum bara 300 þúsund. Í Kína og Indlandi er engin spilling og ekkert brask. Fjölmennið sér sjálfkrafa til þess að slíkt er ekki til. Þar er ekkert mál að koma í veg fyrir spillingu, valdníðslu og aðstöðubrask. Heimspekilegar umræður um hæfi og hagsmuni eru skemmtilegar en hvernig á þetta eiginlega að virka í praxís? Við erum jú bara litla Ísland.

Listinn er alls ekki tæmandi.

Ég hef ekkert sett hér inn að undanförnu því að ég var í Róm í nokkra daga; fór þangað með dóttursyni mínum en ferðin var fermingargjöfin hans frá mér. Ég hef ekki komið til Rómar síðan ég var stödd þar í bankahruninu sællar minningar, það var sérkennileg upplifun, en núna hrundi ekki neitt. Við skemmtum okkur konunglega og höfðum það afskaplega gott, borðuðum auðvitað góðan mat og ég fékk ýmsar hugmyndir og sá eitt og annað sem ég ætla kannski að prófa – en ég ætla samt ekki að koma með ítalska uppskrift í þetta skipti, það bíður betri tíma.

En á meðan ég var úti kom nýja bókin mín út, Sætmeti án sykurs og sætuefna, og mér heyrist að hún hafi bara fengið fínar viðtökur.

Þetta er semsagt bók með uppskriftum að kökum, lummum, brauði, snúðum, smákökum, tertum, eftirréttum, ís, sælgæti og öðru sætmeti – allt án sykurs, hrásykurs, síróps, hunangs, sykurlíkis og annarra sætuefna, en með ávöxtum (nei, ekki eintómum döðlum og banönum, þótt hvorttveggja komi nokkuð við sögu). Sjálf er ég hætt að borða sykur eins og oft hefur komið fram og í uppskriftunum er ég að reyna að sýna að  það sé bara vel hægt að útbúa ýmiss konar góðgæti til að gæða sér og öðrum á án þess að sykur komi við sögu.

Uppskriftin sem hér kemur er einmitt að sykurlauskri köku en hún er reyndar ekki í bókinni; er samt dæmigerð fyrir sumar kökurnar þar (og já, það eru vissulega bæði döðlur og bananar í henni – og perur líka). En þegar ég kom heim í gærkvöldi voru allir að tala um kökuát. Perutertuát nánar til tekið. Og ég sagði eitthvað á þá leið á Facebook að ég þyrfti nú bara að baka perusúkkulaðiköku við fyrsta tækifæri – það var of seint að byrja á því í gærkvöldi. Það yrði mitt framlag til stjórnmálaumræðunnar.

Svo að ég ákvað að baka köku þegar ég kom heim úr vinnunni. Upphaflega átti þetta nú bara að vera nokkuð hefðbundin peruterta – án sykurs – en þegar ég ætlaði að fara að byrja fann ég ekki dós með  perum í perusafa, sem mig minnti að ég ætti til. Ég átti hins vegar nokkrar litlar og snotar perur svo að ég ákvað að nota þær bara og baka töluvert öðruvísi köku.

Þessar perur voru litlar og kubbslegar en það má alveg nota dálítið stærri perur. Þær voru svolítið mjúkar en ekki linar.

Ég kveikti á ofninum og stillti hann á 175°C. Svo flysjaði ég perurnar (þær voru fimm) og notaði svo melónujárn (kúlujárn) til að kjarnstinga þær.

Upphaflega ætlaði ég reyndar að hafa þær heilar og láta þær standa upp á endann í kökunni og þess vegna stakk ég kjarnann úr þeim neðan frá.

Svo var það deigið: Ég tók tvo vel þroskaða banana (þeir voru heldur af stærri gerðinni) og setti þá í matvinnsluvélina. Steinhreinsaði svo döðlur og setti 150 g í vélina með banönunum og maukaði allt vel saman. Bætti svo við 125 ml af matarolíu og 1 1/2 tsk af vanilluessens og hrærði saman við.

Svo vigtaði ég 150 g af heilhveiti (það má líka nota hvítt hveiti), blandaði saman við það 1 1/2 tsk af lyftidufti, 2 kúfuðum matskeiðum af kakódufti og svolitlu salti og hrærði saman við deigið ásamt þremur eggjum.

Smurði svo meðalstórt smelluform og klæddi botninn á því með pappír. Hellti deiginu í það og sléttaði úr því. Ég hafði ætlað að láta perurnar standa uppréttar í kökunni en svo rann upp fyrir mér að deigið var ekki nógu mikið til að það hefði komið vel út svo að ég skar fjórar af þeim í tvennt og raðaði helmingunum í hring. Skar þá fimmtu sundur þvert yfir og setti efri helminginn í miðjuna en át neðri helminginn. (Það er samt ekki nauðsynlegt.)

Ég bakaði svo kökuna neðst í ofni í um 30 mínútur, eða þar til hún hafði lyft sér vel, var svampkennd og aðeins farin að losna frá börmunum. Lét hana hálfkólna í forminu.

Svo losaði ég hana úr forminu og lét hana kólna alveg á grind og setti hana svo á fat.

Kakan er fín eins og hún er en það mætti alveg hafa þeyttan rjóma með henni líka ef maður er þannig stemmdur.

*

Súkkulaðiperukaka

5 litlar perur (eða 3 stórar og þá eru þær skornar í þriðjunga eða fjórðunga)

2 bananar

150 g steinlausar döðlur

1 1/2 tsk vanilluessens

125 ml matarolía

150 g heilhveiti

1 1/2 tsk lyftiduft

1/4 tsk salt

2 kúfaðar msk kakóduft

3 egg

*

175°C í um 30 mínútur.

Grindavik.net er nýr frétta- og mannlífsmiðill í Grindavík. Markmið síðunnar er að flytja fréttir og fréttatengt efni úr bæjarfélaginu. Forsvarsmenn síðunnar eru  Viktor Scheving Ingvarsson og Páll Þorbjörnsson.  Enginn frjáls og óháður miðill hefur verið starfræktur í Grindavík í áraraðir og mun Grindavik.net mæta þeirri þörf sem er fyrir hendi.  Í dag birti Grindavik.net  grein eftir Viktor Scheving Ingvarsson sem hann gaf okkur góðfúslegt leyfi til að birta hér í Kvennablaðinu.

Viktor Scheving Ingvarsson skrifar:

„Þegar ég kynntist núverandi konu minni þá tjáði ég henni það að ég væri búinn að eignast þau börn sem ég ætlaði mér að eignast.  Enda var ég að nálgast fimmtugt og átti þrjú yndisleg börn, svo á ég líka hlut í Nínu minni. Ég var samt minnugur þess að afi minn eignaðist barn fimmtíu og þriggja ára.

Þegar fólk er saman, þá bankar tilgangur lífsins upp á og fólk fer að langa til að eignast barn saman. Hvort sem það svo lætur verða af því eða ekki. En við ákváðum sem sagt að láta verða af því að eignast barn.

Það er furðulegt að þegar maður er að ákveða þetta þá horfir maður bara á fallegu, björtu og léttu stundirnar við það að eiga börn. Þetta er eins og sjómaðurinn sem gleymir alltaf brælunum, annars væri hann löngu hættur öllum siglingum.

En þrátt fyrir veikindi, bleiustúss, andvökunætur og allt það sem fylgir því að eignast barn þá er þetta það besta sem að kom fyrir mig, það er algjörlega klárt. Það er svo gott og gaman að eignast barn á þessum aldri. Ekki gleyma því heldur að um leið eignaðist ég lítinn vin.

Oft hef ég velt hennar hlið fyrir mér. Er gott að eiga aldraðan föður? Ég sé fyrir mér fermingu. Pabbi Maríu kjagar inn í kirkjuna með staf rígfullorðinn og þreyttur. Á meðan skokka yngri menn þetta lífsglaðir og fullir af orku. Hvað þá þegar hún giftir sig, eignast börn, skírir þau og svo framvegis. Ég viðurkenni að ég hef svitnað pínu yfir þessu.    

Ég er sjómaður. Því fylgir að maður sér ekki fjölskylduna jafnvel mánuðum saman. Það getur verið erfitt. Ég hef verið hissa á því hvað María litla man vel eftir mér þegar ég kem heim af sjó. Ég velti því oft fyrir mér hvað hún hugsi um þennan sjó sem að pabbi hennar er alltaf að hverfa á. Einu sinni þegar ég var á leið á sjó þá segir María litla að hún ætlaði að koma með á sjó, bara taka sængina sína og mömmu með. Auðvitað eru þá allir sem eru í burtu á annað borð á sjó. Hún hefur haldið að amma og afi séu á sjó þegar þau eru í Færeyjum.

Hún hefur sagt við mömmu sína þegar þær eru að keyra heim eftir leikskóla að pabbi sé heima og þrætt ef mamma hennar segir nei, blessaður engillinn.

Börn sjómanna missa stundum af miklum samskiptum við feður sína. Það hefur samt lagast eftir að sjómenn fóru að fá meiri frí.

Fjölskyldan samankomin.

Talandi um leikskóla. Þegar barnið okkar byrjaði í leikskóla þá tók hún mikið þroskastökk. Leikskólinn er klárlega fyrsta skólastigið, á því er enginn vafi í mínum huga. Mig langar að taka fram að ég tel leikskólann Krók afburða vel rekinn skóla. Það geislar af starfsfólki og börnunum í skólanum.

Í foreldraviðtali var talað um það við okkur að María vildi helst til mikla þjónustu við að klæða sig í. Ég fór að hugsa þetta og man eftir nokkrum atvikum sem styðja þetta með þjónustuna. Til dæmis kallaði hún á mig úr hinum enda heimilisins. Ég var að gera annað en hún hafði mig til sín að lokum. Hún lá þá í rúminu og snuðið hennar lá í mesta lagi tuttugu sentímetra utan hennar seilingar. „Pabbi, réttu mér snudduna.“ Ég rétti henni snuðið og hélt áfram að bardúsa. Ég hugsaði ekki um þetta fyrr en á þessum fundi.

Núna sit ég hérna og hugsa um þessa tveggja og hálfs árs stelpu, þvílík guðsgjöf sem hún er. Skemmtilegustu stundirnar eru á morgnana. Það fyrsta sem hún kallar þegar hún vaknar er pabbi. Kannski vegna þess að hún veit að hann vaknar strax við fyrsta kall. Er kominn innan tveggja sekúnda, eins og stálfjöður inn í næsta herbergi.

Konunni minni leiðist ekki að liggja í rúminu fram eftir. Stundum hlustar konan á samningaviðræðurnar sem fara fram á milli okkar Maríu í eldhúsinu. Hún segir að María hafi mig í vasanum en mér finnst ég alveg vera með þetta.

María hringdi áköf í mig í fyrradag og sagði mér að ég væri maður og mamma væri kona. Aðspurð var hún ekki viss hvað afi og Ragna frænka væru. Það er alltaf gott að manni sé haldið upplýstum um stöðu mála.

Ef þú ert að nálgast fimmtugt og ert að spá í barneignir þá getur þetta oft verið erfitt. Þú ert ekkert að yngjast. Það er vond lykt af kúkableium. Það er gott að sofa á nóttunni. Þú skilar ekki barni eins og barnabarni.

Þú ert líka orðinn meira meðvitaður um lífið og finnur meira til með barninu. En á móti getur þú upplifað og tekið þátt í alls kyns ævintýrum sem minna þig  á barnið sem býr í þér. 

Ævintýri barnsins eru óteljandi, þau eru alltaf að uppgötva eitthvað nýtt. Það er svo gaman að fylgjast með þessum litlu krílum. María mín minnir mig á þann tíma þegar lítil spýta varð að hafskipi, nokkrir njólar urðu að frumskógi og maður skottaðist um algjörlega í núinu. Það er gott að muna þessa tíma.

María mín minnkar hættuna á því að maður verði pirrað gamalmenni sem þykist vita allt. Ég finn alveg fyrir þeirri hlið eftir því sem að árin líða. Ef manni gengur vel í lífinu, þá er manni hættara við að þykjast vita alla hluti. Ég þarf alveg að passa mig að vera réttum megin við strikið. Litli sólargeislinn minn hjálpar mér til við það.“