Kristjana Björg Sveinsdóttir skrifar

Ég vil búa í samfélagi þar sem fólk lætur sig annað fólk varða. Mannúð, mannréttindi og velferð eru stór orð en óumdeilanlega mikilvæg í þessu samhengi og lykillinn að alvöru framþróun í nútímaþjóðfélagi. Það er þungbær staðreynd að fjöldi fólks á Íslandi býr í dag við mjög lakar efnahagslegar aðstæður.

Hrunið sem enn hefur gríðarleg áhrif á almenning, bitnaði hvað verst á lág- og millitekjufólki og nú er mikill fjöldi fólks fastur í gildru húsnæðisleysis, fátæktrar og þarf jafnvel að þola matarskort. Sjálf þekki ég mörg dæmi um vel menntað, starfandi fjölskyldufólk af hinni svokölluðu „millistétt“ sem nær ekki endum saman og getur ekki veitt fjölskyldum sínum þak yfir höfuðið. Félagslegar afleiðingar svona ástands geta verið mjög neikvæðar í ýmsu tilliti og ætti að snerta okkur öll sem búum í þessu landi.

Eins og flestum er kunnugt er staða húsnæðismála í Reykjavík sérlega slæm, bæði hvað varðar kaup- og leiguverð sem er orðið himinhátt og ekki lengur fyrir meðaljóninn að ráða við, en einnig er skortur á húsnæði í borginni vandamál sem ekki sér fyrir endann á og þarf að leysa nú þegar.

Fátækt er ekki skömm fyrir þá sem búa við hana en hún er skömm fyrir þjóðfélagið sem á að tryggja öllum íbúum þess sömu grundvallarmannréttindi. Barn sem elst upp við fátækt á rétt á því að njóta sömu tækifæra til þroska, heilsu, almennrar velferðar og menntunar og barn sem býr við gott efnahagslegt öryggi.

Samkvæmt nýrri skýrslu Barnaheilla kemur fram að fátækt og ójöfnuður barna hafi aukist frá hruni og jafnframt að tekjur heimila, bæði hvað varðar laun og félagslegar bætur, séu helsti áhrifaþáttur barnafátæktar.

Samkvæmt skýrslunni eiga u.þ.b. 12.000 börn eða um 16% barna á landinu á hættu að búa við fátækt eða félagslega einangrun.

Þetta eru sláandi tölur og augljóslega mjög brýnt að sporna við þessari þróun. Öll börn eiga óháð fjölskylduaðstæðum rétt á því að fá jöfn tækifæri til þess að vaxa, dafna og þroskast. Ef við sem samfélag sjáum til þess að öll börn sitji við sama borð hvað mannréttindi varðar verður það meiri hvatning fyrir einstaklinginn til þess að nýta þau tækifæri sem lífið gefur honum. Að sama skapi verður samfélag okkar ríkara af mannauði sem mun koma til með að byggja upp landið.

Það er því miður e.t.v. óhjákvæmilegt og óumflýjanlegt að ójöfnuður sé til staðar, en við hljótum að geta gert betur en við gerum núna. Við getum kannski ekki séð til þess að öll börn geti notið merkjavörufatnaðar, nýjustu tækjanna eða allra þeirra nútímaþæginda sem ungmennin okkar gera kröfur til. En við gætum byrjað á markmiðum eins og t.d. að tryggja öllum börnum öruggt húsnæði, þátttöku í tómstundum og heita máltíð í skólunum.

Við verðum að taka höndum saman við að reisa aftur við þetta samfélag með því að setja málefnin í rétta forgangsröð og byrja á þörfum íbúanna í borginni. Mikið hefur verið rætt um ákveðnar byggingar t.d. flugvöllinn og sjúkrahús og að sjálfsögðu geta byggingar verið forgangsmálefni, sérstaklega þegar um er að ræða húsnæði fyrir fólk. Hins vegar þarf að þétta grunninn mun betur áður en við getum farið í frekari uppbyggingu.

Við þurfum þar að auki að móta framtíðarsýn fyrir alla sem búa í borginni, ekki bara fyrir suma. Með sameiginlegu átaki þurfum við að hlúa betur að íbúunum í borginni sem nú þurfa mest á því að halda. Þannig aukum við metnað hjá fólki til þess að standa sig bæði í lífi og starfi.

Með því að fjárfesta í mannauði munum við uppskera betra og heilsteyptara samfélag þar sem samstaða, sátt og reisn ríkir. Það þarf að lyfta grettistaki fyrir þær fjölskyldur sem þurfa aðstoð og það þarf að gerast núna. Stjórnmálaflokkurinn Dögun er tilbúinn til þess, viltu vera með?

Kristjana Björg Sveinsdóttir í 16 sæti á lista Dögunar til sveitastjórnarkosninga

Mér er farið að leiðast heimsósómarausið í unga fólkinu. Þessa dagana hamast netverjar við að deila myndum af hópum fólks sem er að skoða snjallsímana sína, ásamt harmkveinum um það hvað þetta sé nú allt hræðilegt; fólk er bara hætt að eiga samskipti, heimur versnandi fer og allt það. Þetta illa rímaða runkljóð eftir einhvern kornungan leiðindagauk sem heitir Gary Turk, lýsir andanum prýðilega.

Kommon krakkar! Haldið þið að mín kynslóð hafi spjallað huggulega við bláókunnugt fólk í strætó og eignast vini á biðstofu heilsugæslunnar eða að fólk af kynslóð ömmu minnar hafi ekki verið einmana? Haldið þið virkilega að í gamla daga hafi fólk alltaf verið að horfast í augu og tala saman? Njóta nátttúrunnar, gera eitthvað skapandi?

Neiónei börnin góð. Við héngum yfir sjónvarpinu á kvöldin og gamla fólkið óskapaðist yfir því að við værum ekki frekar að lesa heimsbókmenntir því þeir sem horfðu á sjónvarp urðu náttúrulega svo firrtir. Stundum vorum við einmana en samt góndum við frekar niður í gangstéttina en að tala við ókunnuga á meðan við biðum eftir strætó. Í nýjum skóla eða vinnustað þóttust þeir feimnu og ómannblendnu vera uppteknir við að lesa tilkynningar á korktöflum. Ég hefði selt sál mína fyrir i-phone fyrstu vikuna mína í Flensborgarskóla og ég var ekki einu sinni feimin. Sumir settust niður á kaffistofunni með bók  og könnuðu væntanlega félaga út undan sér. Ég prjónaði til að forðast samskipti þótt ég kynni eiginlega ekki að prjóna. Í dag hangir fólk á netinu, áður hékk það yfir engu. Börn voru meira úti jú, en bara af því að það var talið svo hollt fyrir börn að fá fjögur vindstig í andlitið og forheimskandi að lesa teiknimyndasögur.

Ég horfi á tölvuskjá meira og minna allan daginn. Það þýðir ekki að ég sé einmana, firrt eða að samskipti mín við aðra séu merkingarrýrari en fyrir daga netsins og reyndar á ég mun meiri samskipti en áður. Ég kynntist manninum mínum á netinu en þar sem við tilheyrum ólíkum menningarhópum hefðum við sennilega aldrei kynnst nema vegna þess að netið bauð upp á það. Við eigum fjölda vina og kunningja sem við höfum ákveðið að hitta  eftir áhugaverðar samræður á Fésinu. Því miður hefur það alltaf verið svo að einmanaleiki og leiði hrjáir nokkuð marga en í dag er netið þó allavega valkostur fyrir þá sem eru ekki í góðum félagstengslum í raunheimum.

Við erum ekki hætt að líta upp og horfa í kringum okkur. Við erum ekki hætt að stunda íþróttir, sækja skemmtistaði, taka þátt í grasrótarstarfi, afla okkur þekkingar, skoða náttúru og menningu, leggja stund á listsköpun og sinna börnunum okkar. Við erum ekki hætt að verða ástfangin og börn eru ekki hætt að klifra í trjám og fá mold undir neglur. Sennilega hefur mannkynið aldrei notið lífsins betur. Við erum ekki einu sinni hætt að hlusta á heimsósómakveðskap, í það minnsta hefur þetta úldna ljóð hans Gary Turk fengið meira en 37 milljónir flettinga, þrátt fyrir nokkuð útbreidda trú á dauða ljóðsins.

Svo hættið þessu gömlukallarausi  kæru krakkabörn. Tæknin er dásamleg  og fólk er bara ekkert firrtara eða meira einmana í dag en það hefur alltaf verið. Og ef þið trúið því ekki, prófið þá að kíkja á internetið. Þar er hægt að finna grilljón dæmi um það sem þetta ægilega firrta fólk, sem nennir ekki að tala við ykkur á meðan það bíður eftir strætó, gerir þegar það er búið að sækja sér innblástur á samfélagsmiðla og læka myndbönd sem vara fólk við firringunni á internetinu.

Það hefur víst ekki farið fram hjá neinum að Steingrímur J. Sigfússon sagði Vigdísi Hauksdóttur að þegja eftir framíköll hennar þegar hann flutti ræðu á Alþingi núna í vikunni. Hvort nokkur tók eftir einhverju öðru af því sem hann sagði í þessari klukkustundarlöngu ræðu skal ósagt látið.

Uppákomur á borð við þessa verða gárungum gjarnan að innblæstri og það leið ekki á löngu uns hljóðmix af tilmælum Steingríms og nokkrum gullkornum Vigdísar birtist á SoundCloud undir höfundanafninu GENIWAR. Höfundur notar einnig nafnið Gbit.

Frá unga aldri hefur draumaheimurinn heillað mig vegna myndanna sem þar birtast. Myndir sem líkjast oft málverkum frekar en raunveruleika og eru stundum líkt og ruglaðar túlkanir á því sem gerist í vöku. Listastefna surrealismans byggir á draumum og því ómeðvitaða. Þegar maður skoðar verk manna líkt og Dali og Magritte getur maður áttað sig betur á þeim tilfinningum sem liggja djúpt í okkar ómeðvitaða sjálfi og birtast í draumum okkar sem myndir. Þaðan sprettur líka hugmynd Svissneska sálgreininsins Carl Gustav Jung (1875-1961) um arkitýpuna (Animus) eða frummyndina sem Jung telur byggða á erfðum og því að í erfðabanka okkar séu sameiginleg mengi geymd frá frumbernsku sem birtast okkur í draumum.

Skuggaveran Animus er eins og Animan, „hin“ hliðin á sjálfinu, eiginleikarnir sem við ýtum frá okkur í vöku og viljum oft ekki meðtaka sem sjálfsagðan þátt tilverunnar. Ég sem karlmaður hef lært af reynslu að treysta „Animu“ minni (mínu kvenlega eðli) sem ég tel í raun vera það sem við köllum innsæi. Það má líka orða þetta svona; „Hlustaðu á hjarta þitt“, „láttu hjartað ráða“.

Þessi skuggavera konunnar sem birtist í draumum er samkvæmt Jung hinn karllægi þáttur sálarinnar og kemur hann fram í því gervi sem hentar aðstæðum hverju sinni. Það getur verið faðir, eiginmaður, bróðir eða fræg persóna sem Animus klæðist til að sýna lausn á því máli sem draumurinn fjallar um.

Arkitýpan „Animus“ er því í raun sannur draumaprins. Hann er þinn góði hirðir sem leggur sig fram um að gera veg þinn sem bestan í vökunni með vinnu sinni í draumum þínum handan við tjöld svefnsins.

Með því að gefa þessum þætti gaum og pæla ögn í tilgangi skuggaveru sjálfsins getur þú orðið um margt fróðari um þitt innra líf og þarfir en einnig aukið skilning þinn á sálarlífi þeirra manna sem á vegi þínum verða.

Í klippunni hér fyrir neðan er farið dýpra í kenningar Jung um skuggaveruna Animus.

Draumar lesenda

Lesandi góður, það er gaman að pæla í draumum og draumur þinn er þar engin undantekning. Að skoða táknin og sjá möguleikana sem í draumum felast getur veitt manni nýja sýn á eigið sjálf og hvernig maður viðri tilfinningar sínar sér og öðrum til hagsbóta. Hér er draumur frá lesanda Kvennablaðsins sem nefnir sig „Silvý“. Hann  fjallar um tilfinningar.

Draumur „Silvý“

Mig langar til að spyrja þig um draumbrot sem ég mundi í dag… þar sem ég var að ganga upp á fjall og sá Lóu hlaupa framhjá mér. Það var þannig að ég gekk ofan í fallega fjöru hér á landi. Ég var með manninum mínum. Allt í einu verður mér litið niður og sé að það er hreiður með litlum og loðnum ungum við fætur mér. Þeir voru þarna í eins konar sandhreiðri, og það var heill hellingur af þeim. Ég sá þá skyndilega og var næstum búin að stíga niður á þá, en rétt passaði mig. Þá sé ég að öll fjaran er full af hreiðrum með litlum og loðnum ungum. Mér fannst þetta sniðug hreiðurgerð, að grafa hreiður/holu ofan í fjörusandinn bara. Ungarnir voru í dökkbrúnum/gráum lit, ég man ekki sérstaklega hvaða fuglategund. Mér leið vel í draumnum.

Ráðning

Soldið snúinn draumur þar sem hann fjallar öðrum þræði um þig og þitt sjálf (tilfinningar) og svo þinn hráa jarðbundna veruleika og hvernig þú munir höndla hann.
Litlu loðnu ungarnir hafa tvíþætta merkingu. Annars vegar eru þeir mynd af þínu sjálfi sem er hlýtt en ekki vel mótað, líkt og það tilheyri einni löngun í dag en sé komið á annan stað á morgun.
Hin myndin er af þér manneskjunni sem á tiltölulega auðvelt með að koma ár sinni vel fyrir borð og hagnast. Þá koma ungarnir aftur inn í myndina og segja að sú ráðvendni sé til lítils ef kjölfestan er létt og dreifist víða. Sem sagt, þá er hér spurning um mótun og byggingu sjálfsmyndar þinnar á báðum vígstöðvum.

Draumaráðningar

Ef þú vilt fá draum þinn ráðinn er þér frjálst að senda inn drauminn með fullu nafni, fæðingardegi og ári ásamt netfangi og dulnafni á: draumar@kvennabladid.is

Myndskreyting: Kristján Frímann Kristjánsson

Hafiði tekið eftir listafárinu sem nú geysar, æi þið vitið, listarnir með x mörgum leiðum til að komast að hinu og þessu og jaríjarí? Ekki? Ókei, þá er heldur betur kominn tími til.

Einhver hlýtur að búa til listana og fá greitt fyrir það.

Ég gæti til dæmis framleitt svona lista á på rullande band og þá væntanlega haft af því ógnarmiklar tekjur, vegna víðtækrar reynslu minnar á öllum sviðum.

Hér er einn í boði hússins:

10 leiðir til að horfast í augu við að hjónabandinu sé lokið. Tótallí, gjörsamlí og algjörlí.

1. Skilnaðarpappírarnir hafa legið tilbúnir til undirskriftar á eldhúsborðinu í nokkra mánuði, eftir að HANN laumaði þeim þangað án orða, sjálfur búinn að kvitta.

2. Þið sitjið yfir fréttum í stóra mjúka sófanum ykkar, hann Gsm-ar þér: „Ég næ í börnin á leikskólann, gemmér kaffi. Jón“.

3. Þið búið í stóru húsi, með nægu rými fyrir alla. Þegar þú reynir að nálgast hann og ræða málin þá rýkur hann í þvottahúsið og reynir að koma sér upp aðstöðu á bak við þvottakörfuna og þér finnst kannski ennþá að hann sé að gefa eitthvað í skyn?

4. Stundum dettur þér sú firra í hug að hann hafi meinað það sem hann sagði í hitteðfyrra: „Ég get ekki meir, ég vil skilnað, NÚNA! Þú alveg: Nehei, maður segir svo margt í reiði. Hann á eftir að jafna sig fljótlega!

5. Makinn neitar að sofa í sameiginlegu rúmi. Þú: Plís sofðu í rúminu þínu ástin en hann hangir enn á því eins og hundur á roði (eftir rifrildið í hitteðfyrra) að sofa áfram ofan á gömlu barnakommóðunni uppá háalofti.

6. Þú kemst að því í gegnum gamla vinkonu að hann er skráður einhleypur á Facebook. En hann blokkaði þig og alla þína fjölskyldu í fyrra.

7. Þú reynir að nálgast hann í þeirri trú að það megi lokka til samræðis. Makinn ælir og steypist allur út í skelfilegu ofnæmi. Þú trúir því enn að hann sé að reyna að vera skemmtilegur.

8. Þú ert enn að biðja hann um að koma til hjónabandsráðgjafa. Hann er enn að Gsm-a þér svar: Nei. Aldrei!

9. Þú stingur upp á leikhúsferð. Hann textar til baka: Já, ég í Þjóðleikhús, þú til Akureyrar/London/Parísar eða Rómar.

10. Þú berð upp við makann möguleika fjölgun á kærleiksheimilinu svona til að laga sambandið og daginn eftir fer hann og lætur slíta úr sér allt inn/ eða utanáliggjandi sem gerir getnað og allt hankípankí mögulegt, um alla framtíð.

Hei, ef þú hefur svarað EINNI spurningu játandi þá flyttu úr landi núna, leggðu þig inn á spítala, hlauptu, þú ert í akút lífshættu!

Ég held að ég sendi hjálparsveitina til að bjarga maka þínum, ég er svo aumingjagóð.

Ó, gleymdi því, þeir eru „on a mission from god, ég meina Kára“.

Ég tek við listapöntunum í síma: sóandsó.

Góða helgi rassgötin mín og ekki fara á djammið með Erli.

Stórhættulegur fýr.

Nú er timi sumarblómanna og úrvalið hefur aldrei verið meira. Það lífgar ótrúlega upp á garðinn þegar maður fyllir ker og beð af litríkum sumarblómum.

Stjúpurnar standa alltaf fyrir sínu og sumir velja sömu litina ár eftir ár. Aðrir eru sífellt að breyta til enda litaúrvalið mikið.

Það er mikilvægt að velja góðan stað fyrir sumarblómin sem þið ætlið að setja út meðan enn er hætta á næturfrosti.

En það er kominn miður maí, eigum við ekki að vona að hættan sé liðinn hjá Ef líkur eru á næturfrosti þá er gott að henda akrýldúk eða striga yfir blómin sem gróðursett eru í jörðu.

Blómin deyja samt ekki þótt það komi næturfrost, en blöðin verða bláleit og blómsturbrum gætu skaðast þannig að blómið blómstar ekki eins mikið.

Um helgina eru tilboð í blómaverslunum á sumarblómum og um að gera að nýta sér þau. Í Garðheimum eru tilboð á bakkaplöntum og hægt að gera góð kaup. Meðal blóma sem eru á tilboði eru stjúpur, daggarbrá, silfurkambur og skrautnál.

Nú stendur yfir sýning Bjarna Þórarinssonar,Þróunarvíðrófið,í Týsgallerí við Týsgötu 3, 101 Rvk.

Bjarna þarf vart að kynna en hann hefur verið starfandi listamaður frá því að hann útskrifaðist frá Nýlistadeild Myndlista og handíðaskóla Íslands árið 1977 og hefur verið virkur þátttakandi í myndlistarlífinu æ síðan.

Bjarni var einn af stofnendum Gallerís Suðurgötu 7 sem var mikilvæg miðstöð í þróun framlínumyndlistar á Íslandi og einn af stofnfélögum Nýlistasafnsins 1978.

Þróunarvíðrófið er kerfi sem Bjarni teiknar upp í formi vísirósa og verða fyrstu níu af tuttugu og fimm til sýnis í Týsgalleríi. Þær bera yfirskriftina: Afl, Andi, Eðli, Form, Gangur, Geð, Háttur og Hugur.

Sýningin stendur til 8. júní og er galleríið opið frá 13-17 miðvikudaga til sunnudags.

Enn og aftur taka fjölmiðlar að sér að auglýsa fésbókarsíðu lögreglunnar, sem samfélagsverkefni, algerlega gagnrýnislaust. Þeir eru svo sniðugir, þessir strákar. Af því tilefni ætla ég að birta gamlan pistil um umrædda síðu. Dagsetningarnar eru gamlar og fjöldi aðdáenda á þeim síðum sem nefndar eru hefur breyst síðan greinin var skrifuð  en efni og eðli síðunnar hefur ekki breytst og ekki örlar enn á neinni gagnrýni af hálfu fjölmiðla.

Er löggan undirmönnuð?

Löggan er með mann í fullu starfi við að hanga á Facebook. Í fullu starfi, auk þess sem 12 til viðbótar sinna síðunni í hjáverkum. Eruði ekki að djóka? Hvernig getur það verið fullt starf að uppfæra snjáldursíðu 3-5 sinnum á dag og svara 1-2 fyrirspurnum? Og hvernig getur stofnun sem segist vera undirmönnuð réttlætt slíka notkun á starfskrafti?

„Almannavarnir“ Facebook-löggunnar ná ekki til almennings

Allir geta skoðað logreglan.is, hringt í lögguna eða sent tölvupóst. Facebook síðan hvetur kannski til þess að almenningur hafi samband en hún breytir engu um aðgengi almennings að löggunni, sem hefur lengi verið mjög gott. Því síður gegnir síðan almannavarnahlutverki, því til þess að netnotandi sjái innlegg lögreglunnar án þess að bera sig sérstaklega eftir því þarf að uppfylla þrjú skilyrði.

Notandinn þarf að „læka“ síðuna.
Hann þarf að leyfa uppfærslur frá henni á fréttaveitunni.
Hann þarf að skoða fréttaveituna.

Titill Kastljóssfréttarinnar sem ég tengdi á hér að ofan, „37.000 góðvinir lögreglunnar“ er mjög villandi. Titillinn á að staðfesta gífurlegar vinsældir fb-síðunnar en 37.000 aðdáendur merkja bara alls ekki að 37.000 manns fylgist með því sem fer fram á síðunni. Jón Gnarr á 66.000 aðdáendur á fb og Hugleikur Dagsson 31.000. Dettur einhverjum í hug að allir sem læka síðu einu sinni fylgist almennilega með henni?

Ef fjöldi „læka“ segir eitthvað um aðsókn er eðlilegra að skoða hversu mörg læk innleggin fá. Flestar færslur löggunnar fá minna en 200 læk. Ef við skoðum til samanburðar vinsælar netsíður á borð við Baggalút, sjáum við að lækin þar hlaupa oftast á mörgum hundruðum, jafnvel þúsundum. Ef samræmi er milli læka og lesturs nær Baggalútur til miklu fleira fólks en lögreglan. Auk þess deilir fólk fréttatenglum á Facebook svo ef ætlunin er að koma skilaboðum til almennings eru fréttamiðlar miklu skilvikari leið en fb-síða lögreglunnar.

Að vísu fær löggan rosalega mörg læk þegar hún deilir Baggalútsfréttum

Hvaða almannavarnir er svo að finna á síðunni?

Ennþá hlægilegri verða hugmyndir um að Facebookhangs löggunnar sé hluti af almannavörnum þegar maður skoðar það sem fram fer á meintri almannavarnasíðu.

Lítum á upphaf umræðuþráða á venjulegum degi í lífi Facebooklöggunnar:

19. feb

Borgari lýsir ánægju sinni með að löggan rúnti um hverfið hans.
Löggan auglýsir eftir fólki til að vinna að „umferðarsáttmála“ sem á að stuðla að betri umferðarmenningu.
Borgari skorar á lögguna að taka “Harlem shake”.
Lögreglan óskar eftir vitnum að umferðarslysi.
Borgari spyr hversvegna hann megi ekki kasta af sér vatni á almannafæri líkt og hundarnir. Löggan ræðir muninn á manni og dýri og bendir borgararnum á að beina spurningunni til vísindavefjar Háskólans.
Borgari þakkar löggunni fyrir að vera sýnileg við umferðargötu nálægt barnaskóla.
Borgari spyr um margra ára gamalt sakamál sem komst í umræðuna aftur.
Borgari deilir tónlistarmyndbandi.

Þetta er ósköp dæmigerður dagur. Ég tók saman yfirlit yfir innlegg sem spanna 14 daga frá miðjum febrúar. Auðvitað þyrfti miklu lengri tíma til að fá áreiðanlegar niðurstöður um það hvernig þessi síða er notuð en tvær vikur gefa þó einhverja vísbendingu.

Lögreglan deilir einstaka glæpafrétt (sem fjölmiðlar birta hvort sem er) en megnið af færslum eru almennar ábendingar um að gæta að öryggi og sýna tillitssemi. Já og tónlistarmyndbönd og annað léttmeti frá almenningi. Í mars er hátt hlutfall ófærðarfrétta. Almannavarnatengt efni hverfur í kraðakið.

Er þá ekkert gagn að þessu fyrir almenning?

Facebooksíða löggunnar skiptir sennilega fáa máli nema persónulega vini lögreglumanna. Og þó; við sjáum spurningar frá notendum varðandi lög, reglur og verklag. Löggan getur ekki svarað öllum þessum spurningum en hefur staðið sig vel í því að benda fólki á hvert það eigi að snúa sér. Almenningi gætu þótt þessar spurningar áhugaverðar en gallinn er sá að það er mjög erfitt að leita að svörum á Facebook. Ef maður sér ekki þráðinn samdægurs eru allar líkur á að maður missi af honum. Það er mun gagnlegra fyrir almenning að spurningum sé svarað á þessum ágæta vef.

Ímyndarsköpun löggunnar

Helst er að sjá sem megintilgangur síðunnar sé ímyndarsköpun. Löggan sem mætir okkur á Facebook er örugg og brosandi. Við fáum ekki myndir af hrottalegum handtökum, heimildalausum húsleitum eða frjálslegri notkun piparúða.  Okkur er gefin sú mynd að starf lögreglunnar felist aðallega í því stuðla að umferðaröryggi og njóta tónlistar og ljósmynda með almennum borgurum.

Þessi krúttlega mynd er meðal þeirra sem löggan hefur birt á fb. Löggan í heimsókn hjá Barnaspítala Hringsins. Mikið hlýtur Ísland að vera huggulegur Kardimommubær. En vitiði hvað, þetta er sama trix og mótorhjólaklíkur nota til að bæta ímynd sína. Nei ég er ekki að segja að löggan sé ótínt glæpagengi heldur að benda á að ímyndarsköpun segir ekkert um eðli stofnunarinnar.

Af Fésbókarsíðu lögreglunnar

 
Hér má sjá myndir frá góðgerðasamkomu þar sem jólasveinar á vélhjólum gegna stóru hlutverki. Meðal þátttakenda eru klúbbar á borð við Vítisengla.

Hver er hinn raunverulegi tilgangur?

Enginn sér lögguna á Facebook nema óska sérstaklega eftir því. Þeir sem taka þátt í umræðum virðast aðallega vera persónulegir vinir löggunnar. Svo hver er tilgangurinn? Ímyndarsköpun — augljóslega. Eitthvað meira?

Það skal enginn segja mér að stofnun sem grætur hástöfum yfir fjársvelti og manneklu, setji mann í fullt starf við að taka þátt í tónlistarupplifun kunningja sinna og minna einmitt það fólk sem mestan áhuga hefur á störfum lögreglunnar á að nota endurskinsmerki.

Og hvað er undirmönnuð lögregla að gera á Facebook allan daginn? Fylgjast með þessum 325.000 sem eru skráðir í gagnagrunninn? Varla eru þeir að spila candy crush í vinnutímanum en það er ekki fullt starf að uppfæra fb síðu nokkrum sinnum á dag og nei, þið skuluð ekki segja mér að löggan sé marga klukkutíma á dag að svara einkaskilaboðum.

Einhverjum tilgangi hlýtur þetta nethangs þeirra að þjóna. Hvernig væri að blaðamenn leituðu skýringa á því, í stað þess að gapa upp í forsvarsmenn lögreglunnar eins og ástfangnir unglingar og gleypa gagnrýnislaust við gaspri þeirra um að lögregla annarra ríkja taki þá til fyrirmyndar? Í alvöru talað, þetta er ekki boðlegur fréttaflutningur.

Það er ýmislegt sem hægt er að nota í stað hefbundinna blómapotta og kerja og um að gera að nýta það sem til er. Gamlir trékassar eru fyrirtaks blómahirslur og nú selja verslanir allskyns kassa og óvenjulegar hirslur sem auðvelt er að planta í.

Ekki er þessi samsetning síðri.

En það má líka nýta gömul krakkastígvél og gróðursetja í þau.

Gamlir strigaskór öðlast nýjan tilgang.

Það er um að gera að nota hugmyndaflugið þegar við gerum fallegt í garðinum okkar. Nú er tíminn og sumarblómin fáanleg í miklu úrvali!

-Blómlegt sumar!

Dögun í Reykjavík vill bæta aðbúnað barna, efla barnalýðræði, veita börnum tækifæri á að segja skoðun sína og hafa áhrif þannig á eigið umhverfi og líf. Dögun telur mikilvægt að efla lýðræðisvitund strax frá grunni. Að því tilefni vill Dögun í Reykjavík bjóða börnum að láta raddir sínar heyrast sunnudaginn 18 maí klukkan 14:00 að Grensásvegi 16 a. Þar verður börnum gert kleyft að koma skoðunum sínum á framfæri við frambjóðendur og taka svo þátt í leiki, sköpun og söng. Heitt verður á könnunni og veitingar í boði.

Hin nýstofnaða stúlknahljómsveitin Dream Wife gaf nýlega út myndband við lag sitt Chemistry. Meðlimir sveitarinnar eru bæði af íslenskum og breskum uppruna. Hljómsveitin var stofnuð fyrr á þessu ári og hefur nú komið fram víðs vegar á Englandi. Þær spila draumkennt, brimbrettapop með áhrifum frá „Grunge“ senu tíunda áratugarins. Tískan frá tíunda áratugnum einkennir útlit hljómsveitarinnar.

Myndband við lagið Chemistry.

Sveitin er leidd áfram af söngkonunni Rakel Mjöll. Hún stundar nám í sjónlistum við Listaháskólann í Brighton þar sem hún kynntist hinum meðlimum Dream Wife, hinum bresku Bellu og Alice. Einnig syngur hún í hljómsveitinni Halleluwah sem hún er í ásamt forsprakka Quarashi, Sölva Blöndal. Halleluwah varð til á síðasta sumri og í kjölfarið hefur Rakel Mjöll komið reglulega til Íslands í vetur til að semja og spila með þeirri sveit.

Brighton er þekkt fyrir að vera ein stærsta tónlistarborg Evrópu. Tónlistarlífið þar er iðandi og tónlistarmenn um allan heim flykkjast þangað til að taka þátt í því. Rakel Mjöll kynntist hinni bresku tónlistarsenu vel, forvitnin rak hana áfram og hún þráði að kynnast henni enn fremur. Hún byrjaði að spila með nokkrum félögum úr skólanum en það var ekki fyrr en tvær vinkonur úr skólanum komu í heimsókn, tóku upp hljóðfærin sín og byrjuðu spila, að allt small saman og tónlistin flæddi. Þá var ákveðið að stofna stúlknasveit.

Í tónlistarmyndbandinu kemur fram ofurfyrirsætan Kolfinna Kristófersdóttir sem hefur notið mikillar velgegni, þar á meðal prýtt forsíðu I-D tímaritsins, verið á síðum Vogue og gengið pallana hjá helstu tískurisum heims. Myndbandið er tekið upp í týpískri breskri ölstofu að nafni ‘Hand in Hand’ og um framleiðsluna sáu nemendur úr listaháskólanum.

Kolfinna

Brighton er einnig þekkt fyrir mikla drag og burlesque senu. Þekkt bresk dragdrottning að nafni Lydia L’Scabies leikur í myndbandinu á móti Kolfinnu.

Þrátt fyrir að sveitin hafi aðeins verið starfandi í stuttan tíma er margt um að vera. Næst á dagskrá hjá Dream Wife er að spila á tónlistarhátíðinni Dot to Dot í Bristol og síðan munu þær leggja af stað í tónleikaferðalag um Kanada í byrjun sumars. Þær munu einnig stoppa stutt við í Bandaríkjunum, þar á meðal í New York. Stefnt er á að spila í Reykjavík í lok sumars. Í síðasta mánuði gáfu þær út netútgáfu af smáskífu að nafni The Pom Pom EP en Þorbjörn Kolbrúnarson tónlistarmaður, sem hefur verið búsettur í London undanfarin ár, sá um hljóðvinnslu. Hægt er að nálgast hana á
www.dreamwife.co.uk og http://dreamwife.bandcamp.com

Margmenni safnaðist saman í Hafnarborg í Hafnarfirði sl. fimmtudagskvöld þegar Andrea Magnúsdóttir var með sína fyrstu tískusýningu. Ég var með smá fiðring í maganum fyrir hönd Andreu og var mætt frekar snemma en þá var þegar orðið troðið út að dyrum. Ólafur eiginmaður Andreu bauð gesti velkomna í dyrunum á meðan stjarna sýningunnar var baksvið að leggja lokahönd á undirbúning módela.

Andrea Magnúsdóttir útskrifaðist úr tveggja ára námi í fatahönnun frá Margarethe skólanum við Strikið í Kaupmannahöfn með hæstu einkunn árið 2009. Þá hafði hún unnið sem innkaupastjóri og hönnuður í nokkur ár en líf Andreu hefur alltaf verið nátengt tísku.
Áður en námi lauk hóf Andrea rekstur undir engin nafni í samvinnu við Óla manninn sinn. “Andrea.is fór í loftið í desember 2008 frá Kaupmannahöfn og þá vorum við tilbúin með fyrstu framleiðslu.
Við höfum unnið að þessu hlið við hlið frá upphafi. Ég geri fötin en Óli allt hitt. Hann sér um allan rekstur, ásamt því að hanna allt sem kemur að útliti merkisins, vörumerki, poka, sviðsmynd, innréttingar og öll print sem við búum til sjálf og notum í okkar fatnað en hann er grafískur hönnuður og arkitekt.”

Margir hafa velt fyrir sér af hverju Andrea velur að hafa verslun sína í Hafnarfirði og ég spyr hana út í það. “Lífið lokkar mann áfram og þegar að við fluttum heim þá var þetta húsnæði akkúrat að losna. Ég átti draum um að vinnan mín væri í Hafnarfirði svo að ég væri stutt frá heimili og börnum, síðan endaði ég á að búa í Garðabæ þannig að ég þarf ennþá að keyra í vinnuna hehe.
En upphaflega áttti Strandgatan aðallega að vera vinnustofa og svo ætluðum við að hafa netbúð en það þróaðist hratt á annan veg þar sem að stöðugur straumur viðskiptavina var þannig að við höfðum fljótlega opið alla daga og fórum með vinnustofuna annað og stækkuðum búðina.”

Tískusýningin var stórglæsileg og á samfélagsmiðlum logar allt í hamingjuóskum til þeirra hjóna enda vel til þess unnið. Sýningin var heilsteypt, skemmtileg og fatnaðurinn flottur. Sýningin bar yfirskrifina “I’m coming out” og var innblástur Andreu af diskólagi Díönu Ross. Þemað kom svo sannarlega til skila og þetta var ótrúlega skemmtileg sýning. Hvítt, svart og gyllt var alls ráðandi.

En af hverju skyldi Andrea hafa ákveðið að kíla á tískusýningu?
“Tískusýningin var núna af því að við vorum tilbúin núna og gátum gert þetta eins og okkur langaði Þetta var fyrsta tilraun af vonandi mörgum og okkur þótti þetta brjálæðislega gaman. Og okkur þótti vænt um að halda þetta í þessu virðulega fallega húsi í Hafnafirði, Hafnarborg.

En hvað er framundan hjá þessum hæfileikaríku og flottu hjónum?
“Við erum í stöðugri þróun og tökum hænuskref á hverjum degi í áttina að því sem við erum að fara. Við erum bara rétt að byrja. Núna erum að klára haustlínuna en hluti af henni er komin í framleiðslu og við farin að huga af jólakjólunum og næsta vori. Í þessum bransa er aldrei pása. Svo erum við líka að koma línunni sem við sýndum á sýningunni S14 í verslunina okkar. Eitthvað er nú þegar komið og annað væntanlegt á næstu vikum.”

Enn og aftur til hamingju með glæsilega sýningu og njótið myndanna sem Aldís ljósmyndari tók en hún sér um að mynda allt fyrir Andreu.

Kanínan Luna borðar í þessu myndbandi nokkur hindber og verður eldrauð um munninn svo það er engu líkara en að hún sé með rauðan varalit.  Myndband þetta hafa yfir 10 milljón manns horft á á undanförnum dögum en myndbandið var frumsýnt 9. maí. 2014.

Þetta er voða krúttlegt en í alvöru, hvað er málið?

Myndbandið er að finna á ótal vefsíðum með upphrópunum á borð við: „Athugið! krúttviðvörun“

Sveinbjörg Birna Sveinbjörnsdóttir, oddviti lista Framsóknar og flugvallarvina sagði í beinni útsendingu í Ríkisútvarpinu núna áðan að það hefði ekki verið stefna Framsóknarflokksins að koma í veg fyrir moskubyggingu í Reykjavík, heldur hefði hugmyndin komið upp eftir að borgarbúar hefðu lýst andstöðu sinni við moskuna.

Þetta samræmist ekki því sem Guðrún Bryndís Karlsdóttir sagði frá í grein sinni á Kvennablaðinu þann 28. síðastliðinn en þar greindi hún frá því að eftir að hún sjálf hefði tekið 2. sæti á framboðslista Framsóknar,  hefði henni verið tjáð að eitt af verkefnum þeirra sem kæmust í borgarstjórn væri að koma í veg fyrir að moska risi í Reykjavík.

Sveinbjörg Birna sagði einnig að málið snerist ekki um mosku heldur um það hvort borgin gæfi trúfélögum lóðir, hún vildi því setja lóðir til annarra trúfélaga en kirkna í atkvæðagreiðslu enda næði lagaákvæði um lóðaúthlutanir eingöngu til kirkna.

Nú hefur Sveinbjörg einnig látið hafa eftir sér að hún vilji láta kjósa um úthlutun til Rússnesku réttrúnaðarkirkjunnar. Þetta vekur eðlilega spurningu um það hvort oddvitinn skilgreini rússnesku réttrúnaðarkirkjuna sem eitthvað annað en kirkju eða hvort henni finnist í lagi að brjóta lög þegar Rússneska réttrúnaðarkirkjan eigi í hlut. Öllu sennilegri verður að teljast sú skýring að þetta sé aum tilraun til þess að hvítþvo sig af augljósum rasisma.

Þegar yngri sonurinn hóf háskólanám lýsti hann því blákalt yfir hann væri haldinn áunnum athyglisbresti. Ég efast um að til sé kóðanúmer fyrir þessa röskun í ICD-10 eða DSM 5 en drengurinn útskýrði röskunina á þá leið að hann væri orðinn svo háður því að brúka snjallsíma og fartölvur að hann gæti ekki lesið langa texta. Sem þarf þá maður stundar háskólanám. (Raunar kom mér á óvart að hann skyldi hafa sloppið gegnum framhaldsskóla án þess að lesa bók en það er annar handleggur – ég kenndi honum ekki sjálf.)

Mér hefur oft orðið hugsað til þessa krankleika síðan og verð æ vissari um að mjög margt ungt fólk sé haldið áunnum athyglisbresti, er raunar ekki frá því að sjálf hafi ég snert af kvillanum öðru hvoru og er þó öfugu megin við miðaldra.

Þegar fólk venur sig á að vera sífellt að tékka á Facebook, fylgjast með sleitulausu tísti á Twitter, hlusta á meðan á tónlist í sínum eyrnafíkjum, senda eina og eina mynd á Instagram, kíkja á fyndin myndbönd á YouTube, skanna fyrirsagnir með tröllaletri á helstu slúður-vefmiðlum til að missa nú ekki af neinu og vera í leiðinni að læra með hjálp Google og skima vefsíður í stað þess að lesa þær … tja slíkt ýtir ekki beinlínis undir hæfileikann til að sökkva sér ofan í eitthvert sæmilega bitastætt efni, jafnvel torskilinn texta eða torskilda stærðfræði.

Allir kennarar kannast við hve erfitt er að fá nemendur til að leggja frá sér ástkæru snjallsímana sína í kennslustundum: Það er eins og verið sé að slíta úr þeim hjartað að heimta að síminn sé settur ofan í tösku! Og þetta er svo sem skiljanlegt: Í heilli kennslustund gæti nemandinn misst af alls konar SMS-um, spennandi Fb. skilaboðum, ógeðslega fyndnum Snapchat myndum o.s.fr. Á meðan er kannski kennarinn með hundleiðinlega glærusýningu, kannski fimmta PowerPoint sjóið sem nemandi sér þann daginn, og glærusýningin verður hvort sem er sett inn á innrakerfið og kennarinn mun hvort sem leggja glósur úr öllu námsefninu inn á sama kerfi og þetta mun hvort sem duga til að hraðlæra nógu vel nóttina fyrir prófið til að ná því: Svo til hvers að lesa bókina? Og af hverju má maður ekki hafa símann sinn við höndina?

Lausn frelsaðra frumkvöðla í skólakerfinu nú til dags er að „koma til móts við nemendur nútímans‟, þ.e.a.s. útbúa kennsluefnið á YouTube, niðursjóða námsefnið í æ styttri glósur á tölvutæku formi eða hraðendursagnir á einhverju menningarlegu, s.s. leikritum Shakespeare eða Njálu, afhenda grunnskólakrökkum I-pad og hvetja til að leikskólabörn brúki þess háttar græju líka, þykir gott ef þau byrja tveggja ára eða yngri.

Flottar skýrslur um að þetta auki sjálfstæði í námi birtast; þegar frændur vorir Danir eru uggandi yfir hve I-pad tilraunakrakkarnir þeirra mælast með allt niðrum sig í Pisa benda Íslendingar kokhraustir á að Pisa-prófin mæli einfaldlega ekki réttu hlutina og halda ótrauðir áfram á sinni snjallbraut, með snjallsíma og snjalltölvur. Og því er flaggað að kennarar sem ætlast til að nemendur lesi eða reikni eða læri í kennslustundum séu gamaldags einstefnumiðlarar sem séu löngu dottnir úr móð án þess að fatta það sjálfir. Þeir kennarar sem ætlast til heimanáms eru nátttröll.

Árangurinn af öllu þessu snjalla og netvædda er að krakkar læra snifsi hér og snifsi þar en hafa engan grunn til að standa á, ekkert bitastætt til að tengja við, þekkingarmolarnir svífa í lausu lofti.

Og þegar þeir loksins komast ekki hjá því að lesa heila bók uppgötva þeir sér til skelfingar  að þeir eru komnir með áunninn athyglisbrest: Texti sem er lengri en ein skjáfylli verður þeim ofviða.

Ég veit ekkert hver hannaði þennan krumma http://bit.ly/T0jyFh

Lög um höfundarrétt eru úrelt. Þau eru ekki miðuð við nútímatækni og þau eru ekki miðuð við internetið. Netið gerir það reyndar að verkum að það er full þörf á því að samræma höfundarréttarlög um allan heim.

En lögin ættu ekki bara að þjóna þeim tilgangi að tryggja fólki rétt til heiðursins og tekna af eigin hugverkum, heldur ættu þau líka að vernda hinn almenna borgara gegn bulli á borð við það að handverkskennari sé að kenna börnum hönnunarþjófnað með því að láta þau styðjast við teikningar annarra.  Það er fráleit hugmynd að hönnuðurinn verði af tekjum þótt verk hans séu notuð í kennslu. Ég hef ekki tíma til að skrifa um þetta efni í dag svo þessi pistill sem ég birti 2011 verður að duga í bili.

Stal amma hönnun Baldrúnar og Rebekku eða stálu þær frá ömmu?

Þegar ég var lítil prjónaði amma Hulla æðislega barnavettlinga. Þeir voru með klukkuprjónssmokk sem náði nógu hátt upp á upphandlegginn til að koma í veg fyrir að úlnliðurinn væri óvarinn milli vettlings og úlpuermar og nógu víður til að hægt væri að nota hann utan yfir peysuermi. Hún seldi einhvern slatta af þessum vettlingum en engir aðrir krakkar sem ég þekkti áttu klukkuprjónsvettlinga nema þá að hafa fengið þá í gegnum mína fjölskyldu. Við systurnar prjónuðum síðar svona vettlinga á okkar börn og þegar strákarnir mínir voru litlir sá ég systkini sem þeir voru með á leikskóla með samskonar vettlinga. Ég hafði fram að því talið víst að amma Hulla hefði átt hugmyndina að þessum vettlingum en hún gaf sig aldrei út fyrir að vera hugmyndarík og ekkert útilokað að hún hafi séð svipaða vettlinga hjá einhverjum öðrum. Ég hugsaði ekki frekar út í þetta þá.

Fyrir tveimur árum sá ég svo mynd af klukkuprjónsvettlingunum hennar ömmu Hullu í prjónablaðinu Lopa, (blað nr 24) undir heitinu Bjalla. Þær upplýsingar fylgja uppskriftinni að þetta sé hönnun Rebekku og Baldrúnar. Nú veit ég ekki á hvaða aldri Rebekka og Baldrún eru, ef þær eru þá enn ofar moldu en þetta orð ‘hönnun’ vakti hjá mér spurningar. Þetta eru venjulegir belgvettlingar með einum þumli, prjónaðir á nákvæmlega sama hátt og vettlingar hafa verið prjónaðir alla tuttugustu öldina, og líklega mun fyrr. Fólst ‘hönnunin’ semsagt í því að bæta við þessum klukkuprjónssmokk? Eða var amma eða einhver önnur prjónakona búin að fá þessa hugmynd mörgum áratugum áður en Rebekka og Baldrún lærðu að prjóna og ef sú var raunin, fólst hönnunin þá í því að velja lillabláan lit og punta með rauðri rönd? Var ég þá ekki líka hönnuður, fyrst ég hafði prjónað peysur og kjóla án uppskriftar?

Sennilega hefði ég ekki hugsað svona mikið um þetta, bara gengið út frá því að amma hefði nýtt sér hönnun Rebekku og Baldrúnar, nema vegna þess að nokkrum vikum fyrr hafði ég átt skemmtilegt samtal við unga konu sem var að læra fatahönnun. Hún var dálítið ergileg yfir metnaðarleysi íslenskra hönnuða og sagði að það jafngilti ekki hönnun að skipta um kraga á blússu eða setja belti í öðrum lit á jakka. Það hljómaði skynsamlega þá en nú, þegar ég fletti prjónablöðum, sé ég þó ekki betur en að hönnun felist einmitt aðallega í smávægilegum breytingum.

Finnst ykkur þetta í lagi spyr Marta María og nefnir sem dæmi dásamlega fallegar peysur sem eru skráðar sem hönnun Bergþóru Guðnadóttur og framleiddar fyrir Farmers Market. Fjöldaframleiddar í Kína er mér sagt (endilega leiðréttið mig ef ég hef fengið rangar upplýsingar) þar sem enn þykir sjálfsagt að greiða handverkskonum háðungarlaun. Mynstrið er gamalt og margnotað með ýmsum tilbrigðum (sjá t.d. Ístex blað nr 12, uppskrift 4, mynd á bls 16) en sniðið á peysunni er kvenlegra en tíðkaðist 1980 og líklega er notaður plötulopi og einband í stað Álafosslopa. Í því felst nú allur frumleikinn.

The secret to creativity is knowing how to hide your sources.

Þessi vísdómsorð eru eignuð Albert Einstein. Það gæti þó allt eins verið að hann hafi heyrt þau annarsstaðar eða að þau séu ranglega eignuð honum en það er allt í lagi, það er ekki til neinn höfundarréttur á spakmælum. En já, sá sem fyrstur sagði þetta (nema margir hafi áttað sig á þessu samtímis) hafði rétt fyrir sér, nánast öll hönnun, nánast öll sköpun felst í einhverskonar stuldi. Í hvert sinn sem ég heyri nýtt lag, heyri ég annað lag á bak við það. Ef ég nefni það fara viðstaddir yfirleitt að telja. Það er víst einhver stærðfræðiformúla, einhver ákveðinn fjöldi hljóma sem sker úr um það hvort lag telst frumsamið eða stolið. Svona vísindi byggjast auðvitað bara á samkomulag manna en sannleikurinn er sá að sköpun er oftast bara það að taka eitthvað sem aðrir hafa gert og raða því saman á nýjan hátt. Það eru ekki endilega þeir frumlegustu sem slá í gegn, heldur þeir sem eru fliknastir í því að hagræða hefðinni þannig að nútímanum líki og FM peysunar eru dæmi um góðan árangur af einmitt þeim þankagangi.

Mér finnst eitthvað ægilega rangt við það að taka hugmyndir annarra lítt eða óbreyttar og nota þær til að raka inn peningum. Ég get samt ekki almennilega rökstutt þá skoðun. Það er sennilega bara tilfinning, byggð á viðteknum en umdeilanlegum hugmyndum um eignarrétt á hugverkum. Mér finnst hinsvegar ekki rangt að nýta hugmyndir annarra til einkabrúks, ekki frekar en mér finnst þjófnaður felast í því að syngja lög annarra eða baka fyrir heimili sitt pizzu með sama áleggi og þekktur pizzustaður býður upp á.

Að búa til nákvæma eftirlíkingu af flík, eigna sér heiðurinn af henni og græða peninga á því er eitt, að telja út mynstur og prjóna sér peysu eftir því, er svolítið annað. Ég legg til að áður en menn fara á límingunum af hneykslun á því að einhverjar konur hafi prjónað sér peysur sem líkjast FM peysunum, í stað þess að kaupa þær af fyrirtæki sem er hreint ekki hafið yfir gagnrýni, velti þeir fyrir sér hversu langt nákvæmlega réttur til hugverka eigi að ná. Er það þá ekki líka þjófnaður þegar trúbador flytur þekkt popplög? Eða þegar maður birtir brandara á facebook án þess að geta heimilda? Er ég að stela hönnun Rebekku og Baldrúnar með því að nota prjónauppskrift ömmu minnar? Eru í raun einhver skýr mörk á milli hönnunar og heimaföndurs?

Spáið í það, en hlustið fyrst á þennan stutta og skemmtilega fyrirlestur af vefnum TED.

Ljósmynd efst í pistli heitir Fashion show og er fengin hjá Flickr og er eftir Karen Corby

Það fór ekkert á milli mála þegar stúlkubarnið Ryland var aðeins þriggja ára að hún upplifði sig sem dreng og foreldrarnir leituðu til sérfræðinga til að fá aðstoð. Kynvitund barna er sögð mótast á aldrinum 3-5 ára og því var þeim ráðlagt að leyfa Ryland að fylgja eðli sínu til að tryggja hamingju og vellíðan barnsins.  Fjölskylda Ryland póstaði þessu myndbandi fyrir örfáum dögum til að hjálpa öðrum fjölskyldum sem eignast börn sem eru trans.