Það er margt skrýtið í henni veröld. Í heimildarmynd Channel 4 á Englandi er skyggnst bak við tjöldin og kynntur til sögunnar ótrúlegur veruleiki karlmanna sem kjósa að klæðast algrímum úr latexi sem líkjast brúðuandlitum. Hvers vegna vill svartur ungur karlmaður ganga um göturnar eins og hvít barbídúkka? Hér er stutt stikla úr þessari heimildarmynd.

Emil Kraepelin (1856-1926) var þýskur geðlæknir sem stundum er kallaður „faðir nútíma geðsjúkdómagreininga“. Hann lagði mikið kapp á að stúdera geðsjúka og flokka geðsjúkdóma eftir einkennum. Áhrif Kraeplin á geðlækningar um og fyrir aldamótin 1900 voru gífurleg. Hann gaf út marga doðranta um niðurstöður sínar og birti þar m.a. ljósmyndir af dæmigerðum geðsjúklingum enda taldi hann að mætti talsvert styðjast við útlitið eitt og sér til að greina sjúklinginn rétt. Fleira mátti nota til sjúkdómsgreiningar að mati Kraepelin, svo sem handskrift og jafnvel hannyrðir sjúklinganna.

Í sumum rita sinna lýsir Kraepelin sárasóttargeðveiki, þ.e. geðveiki af völdum sýfilis (dementia paralytica), sem var skelfilegur ólæknandi sjúkdómur og helsta áhyggjuefni geðlækna fram yfir heimstyrjöldina síðari en þá kom pensillín á markað og sárasótt varð auðlæknanleg. Kraepelin segir:

Ég á smásafn af hannyrðum sýfilisgeðveikra kvenna. Þar eru léleg vinnubrögð áberandi, stórar lykkjur, meiriháttar villur og lykkjuföll. Samfara þessu kemur geðveikin fram í undarlegri lögun, sérstaklega sokkanna; einn sjúklingur prjónaði þrönga endatotu á stærð við fingur á ólögulegan sokkabolinn, annar prjónaði endalausan strokk, sá þriðji lokaði sokknum í báða enda.
(Emil Kraepelin. Psychiatrie: Ein Lehrbuch für Studirende und Aerzte, útg. 1899, hér þýtt eftir enskri útgáfu frá 1913.)

Sokkurinn sem var lokaður í báða enda

Líklega er það liðin tíð að geðlæknar greini sjúklinga eftir vinnubrögðum í hannyrðum.

Jakki Agnesar

Af öðru tagi er hinn frægi jakki Agnesar, sem varðveittur er á Prinzhorn safninu í Heidelberg, Þýskalandi. Jakkinn var ekki verkfæri til sjúkdómgreiningar heldur mögulega eina verkfærið sem sjúklingurinn hafði til að tjá sig.

Agnes Richter var þýsk saumakona sem var lögð inn á geðsjúkrahúsið Hubertusburg (ekki langt frá Leipzig) laust fyrir aldamótin 1900. Nær ekkert er vitað um ævi hennar og sjúkdóm en giskað hefur verið á að hún hafi þjáðst af geðklofa.

Þessi jakki var var hluti af einkennisklæðnaði sjúklinganna í Hubertusburg, úr grófgerðu gráleitu lérefti og stimplaður með þvottanúmeri/númeri sjúklingsins, 583. Meðan á sjúkrahúsdvöl Agnesar stóð saumaði hún jakkann sinn allan út. Aðallega eru útsaumuð orð og setningar en einnig teikningar.

Jakki Agnesar Richter

Erfitt eða ómögulegt er að lesa margt sem saumað er í jakkann. Sumstaðar eru ný og ný orð saumuð ofan í eldri orð, leturgerðin er illlæsileg og textinn sem tekist hefur að lesa úr er samhengislaus. Meðal þess sem lesið hefur verið úr eru orðin „ég“ og „minn“, sem eru margendurtekin; „börn“, „systir mín“, „bróðir frelsi? “, „hvítu sokkarnir mínir“, „sokkarnir mínir eru 11“, „Ég er í Hubertusburg / jarðhæð“, „kirsuber“, „engin kirsuber“ o.fl. Fyrir neðan „Ég er í Hubertusburg / jarðhæð“ er klausan „95 A. D. / A. I. B“ sem hefur verið túlkuð sem svo að Agnes hafi lokið við jakkann 1895. Innan á vinstri boðungi stendur „19. Juni 73 geb“ sem e.t.v. er þá fæðingardagur Agnesar. Víðar má lesa ártöl og eitthvað um fatnað (t.d. „jakkinn minn“) en margt er ólæsilegt og engan veginn hægt að vita í hvaða röð á að lesa textann, í hvaða átt á að lesa hann eða hvaða klausur, jafnvel einstök orð, heyra saman. Þvottanúmerið eða sjúklingsnúmerið 583 er saumað út um allt í jakkann.

Ermin á jakka Agnesar

Það gerir heldur ekki auðveldara fyrir að Agnes hefur sprett upp jakkanum og saumað hann saman upp á nýtt, t.d. þannig að önnur ermin er nú úthverf. Á ytra byrði er einungis útsaumur á ermunum en jakkinn er þakinn útsaumuðum orðum á röngunni. Sumir hafa túlkað þetta sem svo að Agnes hafi viljað hafa orðin næst sér. Kannski var hún að reyna að fullvissa sig stöðugt um að að hún væri „ég“ en ekki bara sjúklingur númer 583 á Hubertusburg-geðspítalanum?

Titilmynd og myndin af ermi á jakka Agnesar eru birtar með leyfi Liz Aldag, sem tók myndirnar. Þær birtust upphaflega á blogginu hennar, The Lulu Bird, í febrúar 2009.

Frekari upplýsingar um jakka Agnesar Richter má fá hér:

• Agnes Richter.  Sammlung Prinzhorn (textinn er á þýsku en hægt að stilla á enska útgáfu)
• Dagbókarfærslur eða listaverk? Menningarmiðlun ehf. (blogg Skúla Sæland).

Ekki nóg með að Bowie sé 67 ára í dag og því orðinn löglegur eldri borgari með frítt í strætó heldur er eitt ár uppá dag síðan hann kom á óvart og gaf út „The Next Day“ eftir langa þögn.
Hér eru nokkur atriði sem sem hafa byggt upp þessa mögnuðu goðsögn:

Major Tom
David Bowie varð ekki frægur á einni nóttu. Hann reyndi allskyns hluti til að ná augum fólks. En til allrar hamingju lenti Neil Armstrong á tunglinu 1969 og Bowie kynnti til leiks Major Tom á Space Oddity og þar með var fyrsti smellurinn kominn. Major Tom kom aftur til jarðar í Ashes to Ashes árið 1980 og náði 1. sætinu. Sennilega verður Major Tom minnst sem einum eftirminnilegastu persónum í poppsögunni.

Ziggy Stardust
Poppstjarna sem fer í karakter og þykist vera annar en hann er, er ekkert óvanalegt í dag en þegar Bowie varð Ziggy Stardust fyrir um 40 árum þótti það stór furðulegt. Sem geimvera frá Mars túraði hann um og náði athygli umheimsins. Það var svo í júlí 1973 sem Bowie tilkynnti á sviði í Hammersmith að þetta væri síðasta framkoma Ziggy og kom öllum á óvart, þar á meðal öðrum hljómsveitarmeðlimum.

Hreinskilni um kynhneigð sína
Það er erfitt að ímynda sér í dag en þegar Bowie tilkynnti að hann væri samkynhneigður í viðtali við Melody Maker árið 1972 þá var það eitt mesta sjokk poppsögunnar. Mjög sjaldgæft á þessum tíma að frægt fólk játaði samkynhneigð. En Bowie ruglaði fólk enn meira í ríminu þar sem hann átti konu. Kynhneigð Bowie hefur alltaf verið í umræðunni og hann hefur átt í ástarsamböndum við bæði kynin en er í dag giftur konu.

Óhræddur við að klæða sig í kjól
Bowie hefur aldrei verið hræddur við að klæða sig í kjól eða einhverja búninga. Hann birtist á umslagi The Man Who Sold The World í kjól og uppreimuðum stígvélum og sumir voru ekki alveg tilbúnir í þetta árið 1970.

Samstarf
Eitt það allra sniðugasta sem Bowie gerir og gerir einstaklega vel er að hann velur frábæra aðila til að vinna með. Hann hefur ótrúlegt nef fyrir að velja rétta fólkið til að vinna með. Samband hans og gítarleikarans Mick Ronson er töfrum líkast og einnig við píanóleikarann Mike Garson. Brian Eno, Lou Reed, Iggy Pop, Queen, Mick Jagger og Bing Crosby eru allt samstarfsaðilar og samvinna þeirra með Bowie allt fyrr löngu orðin klassík.

Afþakkaði boð drottningar um að vera aðlaður
Árið 2003 afþakkaði Bowie boð drottningarinnar í Bretlandi um að vera aðlaður. Hann segist aldrei muna taka við slíku og skilur ekki til hvers þetta er. Ekki má búast við að heyra af „Sir David Bowie“ á komandi árum.

Koma á óvart
Bowie aðdáendur gleyma ekki þessum degi fyrir ári síðan þegar Where Are We Now birtist á netinu og upp úr þurru og loksins nýtt efni frá Bowie. Mikið hafði verið talað um heilsu kappans og margir óttuðust að það kæmi ekki meira efni frá honum.

Það er hægt að treysta á það að David Bowie er alltaf frumlegur og alltaf skrefi á undan.

Leikarinn John Cusack hefur staðið í ströngu undanfarið eins og sjá má á Instagram-inu hans en þar gefur að líta ljósmyndir af verkum sem  hafa mörg hver verið að dúkka upp á veggjum og jafnvel húsgögnum í borginni Vancouver.

Cusack, sem kallar sig Cusack Shakur á Instagram og vísar þannig til rapparans sáluga Tupac Shakur, virðist vera undir sterkum áhrifum frá bandarískri poppmenningu. Á meðfylgjandi mynd dæmi má sjá þakkargjörðarhátíðina og Miley Cyrus koma fyrir á sama tíma og Cusack stælir frægt atriði úr kvikmyndinni Say Anything.

Þá er hann líka afar heillaður af hljómsveitinni Wu Tang Clan og er eitt verkið skopstæling á klassísku plötunni Enter the Wu Tang þar sem Cusack notast þess í stað við frasann „Enter the Cu-Sack“.

Það sem er þó einna undarlegast er verk sem hann gerði á bílskúrsshurð þar sem fyrrum barnastjarnan Maculay Culkin er í hlutverki frelsarans krossfestur, agndofa, með lófa á hvorri kinn eins og frægt var úr kvikmyndinni Home Alone.

Athugið samt að það hafa verið uppi getgátur um að þetta sé hugsanlega ekki Cusack sjálfur heldur yfirgripsmikið grín frá jafnvel nokkrum aðilum.

Kim Dotcom stundum kallaður Kimble er maðurinn á bak við vefinn Megaupload sem gerir fólki kleift að senda stórar skrár um alnetið. Hann situr nú í stofufangelsi en hann er fastur í einhverju umfangsmesta höfundaréttarmáli allra tíma. Blaðamenn Vice fréttaveitunnar heimsóttu Kim og gerðu um hann heimildarmynd í villu sinni en Kim hefur auðgast á ýmsu í gegnum tíðina og er umdeildur með endemum. Kim er af finnskum og þýskum uppruna en býr á Nýja-Sjálandi.

Á Kim að bera ábyrgð á því ef fólk er að senda skrár um Megauploads sem innihalda höfundaréttartryggt efni? Það er stóra spurningin.

Hér er heimildamyndin sem er stutt.

Hér hefur einhver hugvitsamur prentað íslenskt landslag á boli og selur á 55 dollara stykkið. Ísland er í tísku og ekki úr vegi að gera sér mat úr því. Við fundum þennan bol á þessari tískusíðu. Nú er um að gera að virkja hugmyndaflugið og búa sér til bisness fyrir sumarið en búist er við gríðarlegum fjölda ferðamanna til landsins árið 2014.

Leikkonan Keira Knightly tók þátt í vitundarvakningarátaki í Bretlandi 2009 fyrir Womans Aid. Hún leikur sjálfa sig í þessari mögnuðu stuttmynd. Í myndinni er sýnt gróft ofbeldi svo hún er kannski ekki fyrir viðkvæma. En umræðuefnið er alltaf í gildi.

Heimilisofbeldi á aldrei rétt á sér.

Eins og flestir vinir og ættingjar vita þá lést Palli, bróðir hennar Ólafar unnustu minnar, í flugslysinu á Akureyri mánudaginn 5. ágúst síðastliðinn.

Það þarf ekki að taka það fram að það er ómetanlegt að hafa og vita af góðum ættingjum og vinum sem standa þétt við bakið á manni á svona stundum, sem eru einhverjar erfiðustu stundir lífsins og vil ég þakka þeim alveg sérstaklega vel fyrir.

Ég þarf samt sem áður nauðsynlega að koma skilaboðum til fólks og blaðamanna sem verða vitni að svona slysum og hugsanlega taka myndir eða myndbönd. Þegar ég fór inn á facebookið mitt sama dag og slysið varð sá ég strax á myndbandi eða myndböndum og myndum sem þar voru, að það hefði orðið flugslys á Akureyri og greinilega mjög alvarlegt. Eftir að ég sá þetta fór ég strax á fréttamiðlana og þar sá þar einnig myndir af slysinu. Ég persónulega kannaðist við eitthvað af þeim flugvélapörtum sem þar sáust, þó aðalega litasamsetningu vélarinnar og þá sérstaklega stél flugvélarinnar sem fórst.

Á þessum tímapunkti var unnusta mín að reyna að ná í bróður sinn í síma, síminn hringdi en var ekki svarað. Ég þorði ekki að segja að ég kannaðist við litasamsetningu vélarinnar og brotin úr vélinni. Ég vonaði að hann hefði ekki verið á vakt í sjúkrafluginu og að allir væru heilir sem í slysinu lentu. Móðir Ólafar náði sambandi við konu sonar síns og hún hafði ekki heyrt neitt, Palli var í sjúkraflugi. Það var eiginlega á þessum tímapunkti sem ég vissi innst inni að hann hafði verið í vélinni og ég óttaðist það versta en vonaði það besta. Þarna var ekki búið að hafa samband við konu Palla, systur hans, bræður móður eða aðra nákomna ættingja en það voru komnar myndir og myndbönd af slysinu inn á facebook og helstu fréttamiðla landsins. Þessir aðilar sem ég taldi upp eru öll á facebook eða hafa aðgang að facebook og hefðu líklega getað séð þetta þar eða á fréttamiðlunum. Ég tek það aftur fram að það var ekki búið að hafa samband við nánustu aðstandendur þeirra sem í slysinu voru.

Ég ætla ekki að fullyrða það hvar ég sá brotin úr vélinni sem ég kannaðist við en ég sá þau samt sem áður og þekkti flugvélarpartana sem á jörðinni voru. Annars er þessi mánudagur í nokkurs konar þoku.

Við förum strax af stað til Akureyrar og á leiðinni fáum við fregnir af því að það hafi komið á einhverjum fréttamiðli að þetta hafi verið sjúkraflugvél sem lenti í slysinu. Þá voru líkurnar á því að bróðir unnustu minnar hafi verið í vélinni mjög miklar og ég tek það aftur fram að það var ekki búið að hafa samband við nánustu ættingja þeirra sem í vélinni voru, við þurftum að leitast eftir því hvaða vél þetta var og hverjir voru í vélinni og hvort allir væru heilir.

Svo á miðri leið fáum við fréttir sem við trúðum ekki og trúum ekki ennþá og einfaldlega viljum ekki trúa.

Ef þú verður einhvern tímann vitni að slysi og hugsanlega tekur myndir eða myndbönd af því þá í guðs bænum ekki setja þær inn á samfélags miðla.

Ég er ekki að ásaka neinn og ég veit að sumt gerir fólk í fljótfærni og ákveðnu hugsunarleysi sem ég ætla ekki að skammast yfir, ég get sjálfur verið fljótfær og vitlaus eins og allir aðrir.

Hafðu það í huga að ef það verður slys og þú tekur myndir eða myndbönd af slysi þá eru ættingjar og vinir sem hugsanlega kannast við bíla, flugvélar, báta o.s.frv. eða eitthvað annað sem fyrir augu ber á myndum og myndböndum og hugsanlega gætir þú átt ættingja, vin, föður, móður,barn eða vini í því slysi.

Annað dæmi. Fyrir nokkru missti ég frænda minn og vin. Í litlu samfélagi eins og því sem ég bý í þekkja allir  alla. Á facebook sé ég ekkert nema krossa og ég var viss um það strax að ég þekkti einhvern sem var farinn. Ég vissi bara ekki þá að um nákominn frænda og vin væri að ræða. Ég fékk fréttir af því eftir að ég sá krossana á facebook.

Núna svo í byrjun árs 2014 byrjar svo upprifjun á þessu skelfilega flugslysi þar sem tveir menn létu lífið frá konum, börnum, fjölskyldu og vinum og annar slasaður á sál og líkama. Það byrjar með myndbirtingu af slysinu og svo kemur heilt myndskeið af slysinu. Ég get ekki með nokkru móti séð að það varði almannahagsmuni að sýna þetta myndskeið. Þeir sem hafa horft á þetta ættu að gera sér grein fyrir því að þeir hafi verið að horfa á slys þar sem tveir menn létu lífið og dóu frá fjölskyldum sínum. Þetta var ekki bíómynd.

Ég vill taka það skýrt fram að ég, líkt og svo margir aðrir  vill komast að því hvað gerðist í þessu hörmulega slysi.  Ég tel þó að til séu mun sérhæfari og fróðari menn en ég og sófasérfræðingarnir á kommentakerfunum, sem þurfa að sjá þetta myndskeið til þess að hægt sé að varpa ljósi á tildrög slyssins. Umræðan um að það þurfi að komast til botns í þessu máli, sem og öðrum málum, er þörf en ég sé ekki að það sé gott fyrir fólk, hvorki aðstandendur né aðra,að sjá svona myndbönd.

Svo sér maður myndbandinu deilt á facebook. Það eru næstum því allir fullorðnir á facebook, og börn líka.

Ég tek það skýrt fram að ég er ekki reiður þegar ég skrifa þetta en fólk þarf nauðsynlega að passa sig á því hvað það setur á facebook og aðra vefmiðla, hvort sem það eru myndir, myndbönd, krossar eða annað slíkt sem gefur til kynna að mannlegur harmleikur eins og slys eða fráfall einhvers hafi átt sér stað.

Ég krefst þess að siðanefnd blaðamannafélagsins taki myndbirtingar, myndbandabirtingar og umfjallanir um slys til athugunar, það er það sem varðar almannahagsmuni.

Virðingarfyllst

Jón Hrólfur Baldursson

Þessi grein birtist á www.siglo.is þann 8. janúar 2014

Þessar myndir sem teknar eru af www.akwardfamilyphotos.com sýna það svart á hvítu að stundum er best að vera ekki í föstu sambandi. Ástin getur verið svo sjúklega hjákátleg.

Ég vil deyja í fanginu á þér…núna!

Eyrun á þér gera mig sjúklega æstann.

Ó, hvað ég er ógeðslega hamingjusöm!

Látum bernskudraumana rætast!

Bændabrúnkan er alveg málið!

Ó, við erum svo fyndin!

Við skulum passa að eiga alltaf nóg í stöðumælinn ástin mín.

Hafmeyjuást

Skógarálfar geta líka elskað!

Við og náttúran!

Þann 19. janúar næstkomandi verður haldið fjáröflunarkvöld undir yfirskriftinni „Þúsund píku nótt“ í Los Angeles og hefur enginn annar en Josh Homme úr hljómsveitinni Queens Of The Stone Age boðað komu sína. Það eru samtökin “A is for“ sem standa fyrir kvöldinu en þau berjast fyrir rétti kvenna til fóstureyðinga og mun ágóði kvöldins renna til Fóstureyðingasjóðs Texas (Texas Abortion Fund).

Kynnar kvöldsins verða þær Retta (sem leikur í Parks and Recreation) og Laura Kightlinger og meðal þeirra sem koma fram auk Homme eru þau Sarah Silverman og Zach Galifianakis.

Hér má sjá Queens Of The Stone Age flytja lagið „I never came“ sem var á plötunni Lullabies To Paralyze frá árinu 2005.

Óskarsverðlaunaleikkonan Meryl Streep flutti langa ræðu til heiðurs Emmu Thompson vegna myndarinnar Mr. Banks á dögunum og notaði tækifærið til að láta Disney heyra það. Á milli þess sem hún mærði stallsystur sínu Emmu og kallaði hana dýrðling  gerði Meryl athugasemdir við Walt Disney og viðhorfi hans til kvenna sem og starfsmannastefnu fyrirtækisins.

Meryl vitnaði  í  samstarfsfélaga Walt Disney, Walter Kimball,  sem sagði að Disney hefði hvorki treyst köttum né konum. Ennfremur las hún úr bréfi til ungs kventeiknara sem hafði sótt um vinnu hjá fyrirtækinu og fengið svar á þessa leið:

„Konur koma ekki nálægt því að hanna og teikna fyrir bíómyndir okkar, það starf er alfarið í höndum ungra manna“

Sýnt þykir að Meryl Streep sem nýtur mikillar virðingar í kvikmyndaheiminum verði seint beðin um  að tala aftur í veislum á vegum Disney fyrirtækisins.

Hér eru ræður Meryl Streep og Emmu Thompson í heild sinni:

Meryl Streep [Wearing the baseball hat that was on the table, bearing the words “Prize Winner”]:

[To offstage] What? Oh. I’m not the prize winner. [Removes hat. Audience laughs] That’s so weird!

This is a very late night, and we have Spike Jonze, twice, coming out. So, I want to say to you, I have a short, sweet, kind of funny version of this tribute to Emma Thompson, and also the long, bitter, more truthful version. I would like a vote – and I’m serious. I’m happy to do the short one. I’d love to do the long one. [Audience roars.] If anybody wants to leave, go now! I guess that’s the long one. O.K.

Some of his associates reported that Walt Disney didn’t really like women. Ward Kimball, who was one of his chief animators, one of the original “Nine Old Men,” creator the Cheshire Cat, the Mad Hatter and Jiminy Cricket, said of Disney: ‘He didn’t trust women or cats.’ And there is a piece of received wisdom that says that the most creative people are often odd, or irritating, eccentric, damaged, difficult. That along with enormous creativity come certain deficits in humanity or decency. We are familiar with this trope in our business: Mozart, Van Gogh, Tarantino, Eminem.

Ezra Pound said, ‘I have not met anyone worth a damn who was not irascible.’ Well, I have: Emma Thompson. Not only is she not irascible, she’s practically a saint. There’s something so consoling about that old trope, but Emma makes you want to kill yourself, because she’s a beautiful artist, she’s a writer, she’s a thinker, she’s a living, acting conscience.

Emma considers, carefully, what the fuck she is putting into the culture. Emma thinks: Is this helpful? Not will it build my brand? Not will it give me billions? Not does this express me? Me! Me! My unique and fabulous self, into all eternity in every universe for all time? Will I get a sequel out of it, or a boat? Or, a perfume contract?

Ezra Pound said, ‘I’ve never met anyone worth a damn who was not irascible.’ Well, he would say that because he was supposedly a hideous anti-Semite. But, his poetry redeems his soul. Disney, who brought joy, arguably, to billions of people, was perhaps, or had some…racist proclivities. He formed and supported an anti-Semitic industry lobby. And he was certainly, on the evidence of his company’s policies, a gender bigot.

Here’s a letter from 1938 stating his company’s policy to a young woman named Mary Ford, of Arkansas, who had made application to Disney for the training program in cartooning. And I’m going to read it here in Emma’s tribute because I know it will tickle our honoree, because she’s also a rabid, man eating feminist, like I am.

Dear Miss Ford,

Your letter of recent date has been received in the inking and painting department for reply. Women do not do any of the creative work in connection with preparing the cartoons for the screen, as that task is performed entirely by young men. For this reason, girls are not considered for the training school. The only work open to women consists of tracing the characters on clear celluloid sheets with India ink, and then filling in the tracing on the reverse side with paint, according to the directions.

When I saw the film, I could just imagine Walt Disney’s chagrin at having to cultivate P.L. Travers’ favor for 20 years that it took to secure the rights to her work. It must have killed him to encounter, in a woman, an equally disdainful and superior creature, a person dismissive of his own, considerable gifts and prodigious output and imagination.

But when we sit in our relative positions of importance and mutual suspicion, and we pass judgment on each other’s work, we’re bound to make small mistakes and misconstrue each other’s motives. Which brings me to award season. Which is really ridiculous. We have made so many beautiful movies this year, and to single out one seems unfair. And yet it’s a great celebration, and I’m so proud to be here, in this group of artists.

Nobody can swashbuckle a quit-witted riposte like Emma Thompson. She’s a writer, a real writer, and she has a relish for the well-chosen word. But some of the most sublime moments inSaving Mr. Banks are completely wordless. They live in the transitions where P.L. traverses from her public face to her private spaces. I’m talking about her relentlessness when she has her verbal dukes up, and then it moves to the relaxation of her brow when she retreats into the past. It’s her stillness, her attentiveness to her younger self; her perfect aliveness, her girlish alertness.

These are qualities that Emma has as a person. She has real access to her own tenderness, and it’s one of the most disarming things about her. She works like a stevedore, she drinks like a… a bloke. She’s smart and crack, and she can be withering in a smack down of wits, but she leads with her heart, and she knows nothing is more funny earnestness.

So now, an ode to Emma. Or, what Emma is owed.

We think the Brits are brittle

They think that we are mush

They are more sentimental, though we do tend to gush

Volcanoes of emotion, concealed beneath that lip

Where we are prone to guzzle, they tip the cup and sip

But when eruption rumbles from nowhere, near the brain, it’s seismic.

Granite crumbles

The heart more flows like rain

Like lava

All that feeling melts down

Like Oscar gold

And Emma leaves us reeling

A knockout, truth be told

Ladies and gentlemen, the entirely splendid Emma Thompson.

Emma Thompson:

Bloody hell, Meryl. What greater love hath no woman, really, that she should don a frock and heels for her friend, write a poem. My god, I’m nauseous with gratitude! It may, in fact, be guilt, because I know I did ask. I’m so sorry. Thank you so much.

It’s such a cold night, you know, it’s the only time I’ve been actively grateful for the menopause. There have been moments when I’ve been entirely comfortable. And then they pass.

My dears, what an extraordinary night. Oh yes, I was in a film, I forgot! I’m surrounded by all these amazing people. Oh, Ryan Coogler, I’ll pinch you if you still feel like you’re dreaming. I’ll take you aside and pinch you.

You mustn’t forget that us old people really love to be surrounded by the young. It’s so exciting. There you are, taking over. Hah hah – good luck!

Um, I’m sure I had something to say, but I’ve been rather scuppered by Miss Streep’s extraordinary gift to me. Normally on occasions like this I like to complain, loudly and at length, about the dearth of roles for women, but actually this year they seem to have behaved like buses in London, where you wait for hours for the right one, and then suddenly seventeen come along at once. And so it has been. You know, Meryl and Julia and Octavia and Lea and the Kates, both Blanchett and Winslet, it’s been an extraordinary year for women’s roles.

I can’t think what gave me the edge; it must have been the perm. Which was a great sacrifice; it meant no sex, of course, for months on end. And then only with animal noises accompanying it.

I’d like to thank Kelly Marcel for writing someone so relentlessly unpleasant. Actually, it was an artistic chance to let out my real and true inner self. It was such bliss torturing all those young men, and I include Hanks, obviously, in that category. He’s always looked like he needed a good smack.

And Alison Owen, who produced a film about a 60-year-old woman which wasn’t about her being a wife or a mother. When does that happen? Never. Extraordinary.

And, of course, John Lee Hancock, who corralled a group of actors who would literally sell their internal organs to get the laugh. We would do anything to get a laugh, and he managed to make us look quite poignant in the end, which was extraordinary, I thought.

The NBR, thank you so much. And thank you again, Meryl. That was an amazing experience. I’ve taken my heels off as a feminist statement really, because why do we wear them? They’re so painful. And pointless, really. You know, I really would like to urge everyone to stop it. Just stop it. Don’t wear them anymore. You just can’t walk in them, and I’m so comfortable now.

But much love to you all. Thank you so very much.

Molly Schuyler setti nýtt heimsmet í steikaráti á dögunum. Það er makalaust að sjá þessa smávöxnu konu graðka í sig fjallstórri steik á mettíma. Steikin er 72 únsur eða ríflega tvö kíló. Fyrra heimsmet samkvæmt Heimsmetabók Guinness átti herramaðurinn Peter Czerwinski en hann át steik af sömu stærð á 6 mínútum og 48 sekúndum.

Í byrjun nóvember fjölluðum við lítillega um listakonuna Kristínu Gunnlaugsdóttur og sýningu hennar í Listasafni Íslands. Þá umfjöllun má lesa hér.  Á dögunum sýndi RÚV heimildamynd um þessa merku listakonu og við hvetjum ykkur til að horfa á hana. Myndin er ákaflega skemmtileg og við skyggnumst inn í hugmynda-og aðferðafræði Kristínar og fáum meira að segja að fylgja henni til Ítalíu þar sem hún lærði íkonagerð undir handleiðslu nunna.

Íranska fréttaveitan (IRNA) birti nýlega myndir af hinum áttræða Amoo Hadji sem býr í þorpinu Dezhgah í Fars héraðinu í Íran.

Enginn veit hversvegna hann hefur ekki baðað sig svona lengi en hann nærist á dýrahræjum og heldur ástfóstri við pípuna sína sem hann reykir af mikilli áfergju og einungis fyllta taði.

Þegar honum er kalt reykir hann nokkrar sígarettur í einu til að halda á sér hita. Blessaður karlinn.

Amoo hefst við í steinbyggingu sem nágrannar hans byggðu fyrir hann en hvílir sig á daginn í holu í jörðinni sem helst líkist gröf. Hér í þessu myndbandi má sjá ljósmyndirnar sem birtar voru á íranska fréttavefnum en ljósmyndarinn er Mohammad Babaei.

Í fréttatilkynningu sem Bónus verslanir senda frá sér kemur fram að vöruverð á allt að 300 vöruflokkum mun verða lækkað í dag. Eru þetta vörur sem Bónus kaupir beint frá útlendum birgjum. Vörulækkunin nemur allt að 5% en að jafnaði á milli 2% og 3%. Þetta gerir Bónus í ljósi styrktrar stöðu krónunnar sem gerir þeim kleift að lækka vörurverð og skulum við vona að þessi staða krónunnar haldist okkur neytendum í hag.

Um fjölmörg vörumerki er að ræða en meðal þeirra vörumerkja sem lækka í verði eru  lífrænar vörur  Sollu (Himneskt) og því um að gera að birgja sig upp af lífrænum afurðum eins og kaldpressaðri ólífuolíu, repjuolíu, baunum, hnetum, pasta, hnetusmjöri og þurrkuðum ávöxtum.  Að gefnu tilefni skal það tekið fram að á vörum Himneskt, er upprunalands alltaf getið og skýrar innihaldslýsingar eru á umbúðum.

Einnig eru vörur Euroshopper lækkaðar en af þeim vörum er gott að eiga haframjöl, pasta, hrísgrjón, bökunarpappír svo eitthvað sé nefnt. Euroshopper er hollenskt merki sem framleiðir lágvöru (þurrvöru) með langan líftíma.

Semper, barnamaturinn er sænskur og fylgir ströngustu reglugerðum í Svíþjóð um matvælaframleiðslu. Semper vottar að allt kjöt sem notað er í barnamatinn þeirra er með upprunavottun í Svíþjóð. Barnamatur geymist ágætlega og því er gott að kaupa vel af honum um þessar mundir.  Semper býður líka upp á gluten-fríar vörur sem henta sumum börnum vel. Hér má finna bók á sænsku sem Semper gefur út á pdf formi um ýmislegt sem tengist barnavörum þeirra og matþroska lítilla barna. Það mætti alveg þýða þessa litlu handbók til upplýsinga fyrir neytendur. Þið sem þekkið til í Bónus hnippið kannski í þá.

Nicky salernisrúllur og eldhúsbréf eru á afslætti svo það er um að gera að nýta sér það. Önnur vörumerki sem einnig eru á afslætti eru vörurnar Blå Band, Pasta Zara og Santa Maria.

Góðar fréttir fyrir neytendur!

Kristín Lilja Ragnarsdóttir er ung kona sem lærði hátækniverkfræði við Háskólann í Reykjavík en stundar núna mastersnám í heilbrigðisverkfræði við „Delft University of Technology“ í Niðurlöndum. Kristín er á leiðinni í þriggja mánaða starfsnám til Zürich í Sviss þar sem hún vinnur að verkefni sem tengist hönnun á gervifótum. Hún var ein af þremur konum sem hlutu styrk til að fara í starfsnámið, margar sóttu um en hennar umsókn bar af. Kvennablaðið tók viðtal við þessa kjarnakonu en lesa má blogg Kristínar Lilju HÉR

Segðu okkur aðeins frá þér.

Ég er 27 ára Reykjavíkurmær, er í sambandi með Inga Hrafni Hilmarssyni, leikara og flugliða, og við búum saman í Zürich, Sviss. Ég er á seinna ári í mastersnámi við TU Delft. Upphaflega kláraði ég félagsfræðibraut við Kvennaskólann í Reykjavík og stefndi á nám í lögfræði, félagsfræði eða stjórnmálafræði. Þau plön breyttust eftir útskrift og ég ákvað að prófa rekstrarverkfræði við HR. Þar sem ég var ekki búin með nægilega margar einingar í stærðfræði og eðlisfræði til að komast inn fór heill vetur í að vinna þær upp í fjarnámi við Versló. Ég kláraði eina önn í rekstrarverkfræði haustið 2008 og ákvað í kjölfarið að skipta yfir í hátækniverkfræði, því ég var ekki alveg að finna mig í rekstrar- og viðskiptafögunum.

Hátækniverkfræði? Hljómar framandi, hvernig er hún?

Hátækniverkfræðin var virkilega skemmtileg en námið er blanda af véla- og rafmagnsverkfræði, eitthvað sem ég hafði ekki ímyndað mér að ég hefði gaman af.

Það kom mér t.d. mikið á óvart að ég skyldi hafa gaman að því að forrita iðntölvur og vélmenni og að mér þætti fög á borð við rafmagnsfræði, aflfræði og reglun áhugaverð.

Ég fór í skiptinám við KTH í Stokkhólmi, tók þátt í að þróa sjálfvirkan eftirlitsbíl fyrir álverið í Straumsvík og var í starfsnámi hjá Össuri eina önn. Ég fékk því mikið út úr náminu og það opnaði fyrir mér alveg nýjan heim af áhugamálum og starfsmöguleikum!

Núna ertu í framhaldsnámi, hvernig er það?

Ég er núna að læra heilbrigðisverkfræði (enska: Biomedical engineering) í TU Delft í Hollandi. Það er ýmsar sérhæfingar í boði þar sem sumir velja að búa til betri skurðtæki eða mælitæki fyrir skurðstofur. Aðrir sérhæfa sig í að bæta hluti sem eru græddir í líkamann, t.d. gera betri mjaðmaliði eða hnjáliði. Mín braut sérhæfir sig meðal annars í rannsóknum og hönnun á stoðtækjum og gerviútlimum. Einnig er mikil áhersla lögð á rannsóknir sem stuðla að betri endurhæfingu mænu- eða taugaskaddaðra og heilablóðfallssjúklinga.

Þetta er allt saman mjög spennandi og að mínu mati er heilbrigðisverkfræði hratt vaxandi grein innan verkfræðinnar. Mér finnst æðisleg tilhugsun að nýta verkfræðina til þess að bæta lífsgæði fólks.

Segðu okkur frá starfsnáminu.

Það er ætlast til að nemendur fari í þriggja mánaða starfsnám á öðru ári. Sumir komast að hjá fyrirtækjum á meðan aðrir vinna á rannsóknarstofum í öðrum háskólum eða á sjúkrahúsum. Ég sá auglýsingu frá svissnesku samtökunum NCCR- Robotics en þau eru eins konar regnhlífarsamtök fyrir þær svissnesku rannsóknarstofur sem vinna að hönnun róbóta sem bæta lífsgæði fólks á einhvern hátt. Samtökin auglýstu styrki fyrir þrjár konur í róbóta-tengdu mastersnámi, sem yrði notaður til að fjármagna þriggja mánaða starfsnám hjá einni af rannsóknarstofum samtakanna.

Mér fannst þetta hljóma eins og sniðið fyrir mig og í samstarfi við leiðbeinandann minn hafði ég samband við rannsóknarstofu við tækniháskólann ETH í Zürich. Ég komst að í verkefni sem vinnur að því að búa til nýja gerð af tölvustýrðum gervifæti. Í framhaldinu fór ég í gegnum umsóknarferlið vegna styrksins og var svo heppin að hljóta hann núna í október. Í desember var ég svo mætt til Zürich til að hefja starfsnámið.

Hvernig er lífið þarna?

Lífið í Zürich hefur verið alveg æðislegt hingað til. Við erum enn þá að átta okkur á öllu en fyrstu kynni eru mjög góð. Það hefur verið frábært að kynnast rannsóknarstofunni og starfseminni þar. Hérna er allt mjög skipulagt, snyrtilegt og vinalegt. Svisslendingar eru nákvæmir og stundvísir og virðast afar fjarri “þetta-reddast” hugsunarhættinum sem einkennir Íslendinga. Það er líka brjálæðislega fallegt hérna. Fjallgarðar hvert sem litið er, falleg vötn og örstutt í flott skíðasvæði. Svo er hægt að ferðast um allt land (og til annarra landa) á auðveldan hátt. Það er samt virkilega dýrt hérna – þannig að styrkurinn kemur sér mjög vel.

Hver eru framtíðaráform þín?

Mig langar til að koma heim til Íslands eftir námið og reyna fyrir mér á vinnumarkaðinum. Ég geri mér samt grein fyrir að það er ekki beint slegist um heilbrigðisverkfræðinga hjá íslenskum verkfræðistofum en það má alltaf reyna. Ef það gengur hægt að fá vinnu gæti ég alveg hugsað mér að safna að mér góðum hópi fólks og stofna lítið fyrirtæki með starfsemi tengda heilbrigðisverkfræðinni. Ef allt bregst er ég samt með ýmislegt annað á markmiðalistanum sem ég gæti stefnt að í staðinn.

Ég á til dæmis enn eftir að taka gráðu í ítölsku, læra leiðsögumanninn, hanna mína eigin prjónauppskrift, stofna kaffihús og skrifa bók. Þetta á allt eftir að koma í ljós.

Segðu mér, þú ert ekki í „týpískri kvennagrein“ hver eru viðbrögð fólks við því?

Viðbrögð fólks eru almennt mjög góð og flestum finnst þetta bara flott. Ég held að fólk hafi mest verið hissa þegar ég var ekki lengur að læra félagsfræði og sögu heldur farin að pæla í endurhæfingarróbótum fyrir heilablóðfallssjúklinga. Og þrátt fyrir að stelpur séu í miklum minnihluta bæði í hátækniverkfræðinni og í skólanum mínum í Delft þá hef ég aldrei fundið neitt sérstaklega fyrir því. Strákarnir í náminu koma fram við okkur af mikilli virðingu og ég hef aldrei upplifað að ég eigi ekki “heima“ hérna. Þvert á móti! Held (og vona) að þetta sé merki um breytta tíma.

Getur þú gefið stúlkum á sömu leið góð ráð?

Það vantar alltaf fleiri stelpur í greinina! Verkfræðin er mjög fjölbreytt fag en í grunninn byggist námið á að þjálfa sig í rökhugsun og að leysa vandamál. Það ættu allir að geta sérhæft sig í því, óháð kyni. Nýverið var síðan stofnað skemmtifélag verkfræðikvenna, Stuðverk. Það fannst mér frábært framtak því það hópar saman verkfræðikonum úr ýmsum áttum og styrkir tengslanetið innan sviðsins. Ég hvet íslenskar verkfræðistelpur til að skrá sig í það!

Einhver orð í lokin til lesenda Kvennablaðsins?

Það er æðislegt að fá blað á borð við Kvennablaðið inn í flóruna. Mér finnst íslenskar konur alveg sérstaklega kraftmiklar, duglegar og útsjónarsamar. Þær konur sem eru í kringum mig eru að læra allt mögulegt, stofna fyrirtæki, ala upp börn, skrifa bækur, forrita og semja tónlist. Þær þræta um pólitík, ferðast út um allan heim og láta til sín taka á ýmsum sviðum. Ef ég skoða síðan þá íslensku vefmiðla sem eru í boði fyrir konur, þá finnst mér þeir almennt ekki endurspegla hugmyndir mínar um íslenskar konur.

Ég fæ ég það alltaf á tilfinninguna að það eina sem fari í gegnum hausinn á okkur sé hvernig við getum misst 10 kg sem allra fyrst eða hvaða hlutir séu ómissandi í snyrtibuddunni. Oft hef ég séð viðtöl við konur sem eru að gera ótrúlega spennandi hluti og það eina sem þær eru spurðar að er hvaða flík þær haldi mest upp á í fataskápnum.

Auðvitað er gaman að fylgjast með því líka, en slík umfjöllunin getur orðið frekar einhæf til lengdar. Þess vegna fannst mér mjög gaman að sjá hvernig Kvennablaðið nálgast þessa hluti og hlakka til að fylgjast með blaðinu vaxa og dafna.

Ef þú ert með góða viðskiptahugmynd er núna lag að senda inn umsóknir í Gulleggið 2014. Gulleggið er frábært tækifæri fyrir frumkvöðla til að koma hugmyndum sínum á framfæri og gera úr þeim raunverulegar og markvissar áætlanir sem miða að stofnun fyrirtækja. Samhliða keppninni er þátttakendum boðið upp á námskeið, ráðgjöf og aðstoð sérfræðinga. Frá mótun hugmyndar til áætlanagerðar og þjálfunar í samskiptum við fjárfesta.

Þátttaka í Gullegginu er skemmtileg og krefjandi áskorun sem nýtist þátttakendum til framtíðar. Sú reynsla og þekking sem þátttakendur öðlast nýtist vel þegar út í atvinnulífið er komið, hvort heldur sem er hjá nýstofnuðum sprotafyrirtækjum eða stærstu fyrirtækjum landsins.

Þetta myndband kynnir ykkur Gulleggið og umsóknir má senda inn fyrir 20. janúar á síðu Gulleggsins sem er í hlekk hér.

Zara Phillips  er barnabarn Elísabetar Englandsdrottningar og fyrsti meðlimur bresku konungsfjölskyldunnar sem kemur fram í tölvuleik. Tölvuleikurinn heitir “ Howrse“ og er leikur um hestamennsku. Leikinn spila nú þegar yfir 50 milljón manns og mun Zara birtast sem kennari í leiknum sem notendur geta leitað til með ráð er varða umhirðu hesta, þjálfun og mun Zara ennfremur að kenna þeim að bæta sig sem knapa.

Fram kemur í tilkynningu leikjaframleiðanda að rödd hennar muni ekki vera notuð heldur eingöngu myndir af henni og að ráð hennar muni birtast sem texti á skjánum. Fær Zara ríkulega þóknun fyrir þáttökuna.

Zara vann til  silfurverðlauna á  Ólympíuleikunum og er þekkt hesta-og sjónvarpskona í Bretlandi en hún starfaði áður við íþróttafréttir hjá BBC.  Segir Zara að það sé ánægjulegt að taka þátt í þessum leik sem geri fólki á öllum aldri, óháð efnahag, mögulegt að læra um ólíkar hliðar hestamennsku og dásamar þá kennslumöguleika sem felast í leikjum á alnetinu.

Á veturnar göngum við oft með trefla og klúta enda veitir víst ekki af í þessum kulda. Maður hendir treflinum um hálsinn og vefur honum þannig að kuldaboli nái ekki til manns. En sannast sagna er það sjaldnast útpælt hvernig treflinum er komið fyrir en á því eins og öðru er lausn í sjónmáli.

Wendy Nguyen er sálfræðingur frá Berkeley háskóla í Kalíforníu sem heldur úti heilmiklu bloggi sem nefnist „Wendy’s Lookbook.“ Wendy á fjölda aðdáenda um allan heim enda leggur hún mikið í framsetningu hlutanna og tekst vel upp.  Í þessu myndbandi kennir hún á örfáum mínútum hvernig hægt er að binda trefla og klúta á 25 mismunandi vegu. Þetta er frábært kennslumyndband.

Samkvæmt fréttum Bændablaðsins flutti Mjólkursamsalan inn tæplega átta tonn af osti árið 2009 og notaði til bræðsluostagerðar. Hvergi var neytendum greint frá þessu og má ætla að því hafi visvítandi verið haldið leyndu, enda gerum við ráð fyrir því að framleiðsluvörur Mjólkursamsölunnar séu íslenskar afurðir.

Nú er annað komið á daginn og hefur formaður Bændasamtakanna, Sindri Sigurgeirsson, sett fram þær óskir að upprunamerkingar séu gerðar að reglu hér á landi og er það vel.

Við neytendur eigum heimtingu á að vita hvað er í þeim vörum sem við neytum daglega og mál til komið að neytendur láti til sín taka. Neytendur geta nefnilega með sameiginlegu átaki haft áhrif á vöruframleiðslu og vöruverð og það er til mikills að vinna. Við eigum ekki að láta bjóða okkur að fyrirtæki komist upp með að auka framlegð sína á okkar kostnað.

Í fréttatilkynningu sem Mjólkursamsalan sendi frá sér, eftir að formaður Bændasamtakanna lýsti óskum sínum og áhyggjum í viðtali við Ríkisútvarpið, segir:

Mjólkursamsalan styður hugmyndir formanns Bændasamtakanna, sem fram komu í Ríkisútvarpinu í morgun, um að setja þurfi skýrar reglur um upprunamerkingar matvæla hér á landi. Slíkar reglur hafa ekki verið til. Mjólkursamsalan leggur áherslu á að vinna eingöngu úr innlendri mjólk. Hinsvegar þegar um er að ræða samsett matvæli eru notuð stoðefni, bragðefni og íblöndunarefni sem óhjákvæmilegt er að flytja inn til matvælavinnslu. Og nýjar reglur um uppruna þurfa að taka mið af slíkum aðstæðum.

Við spyrjum: hvaða stoðefni eru notuð, hvaða bragðefni, og hvað er í þessum íblöndunarefnum? Því verður MS að svara. Í fréttatilkynningu MS segir ennfremur:

Það er meginstefna Mjólkursamsölunnar að upplýsa neytendur um framleiðsluhætti og öll frávik. Á undanförnum fimm árum hefur Mjólkursamsalan í tvígang notað innflutt mjólkurhráefni. Annars vegar árið 2013 þegar félagið notaði um 80 tonn af erlendu smjöri sem hlutahráefni í nokkrar tegundir vinnsluvara. Það eru um 0,06% af heildarmjólkurhráefni þess árs og áður en það var flutt inn var gerð grein fyrir því í fréttum til hvaða vöruflokka hráefnið yrði nýtt í samræmi við stefnu félagsins um upplýsingar. Ástæða þessa innflutnings var fordæmalaus aukning í neyslu fituríkari matvæla og samdráttur í mjólkurframleiðslu í landinu.

Við gerum athugasemd við þetta orðaval, þ.e. orðið meginstefna. Á það ekki að vera skilyrðislaus krafa til fyrirtækja að þau upplýsi neytendur á gagnsæjan hátt? Væri ekki eðlilegra að MS gerði það að ófrávíkjanlegri reglu, en ekki bara „meginstefnu“, að upplýsa neytendur um framleiðsluhætti og öll frávik?

Mjólkursamsalan hefur lýst sig reiðubúna til samræðna og samstarfs um mótun skýrra og hagkvæmra reglna um upprunamerkingar og tekur undir hvatningu um að sú vinna hefjist sem fyrst. Er þetta fyrir tilstuðlan formanns Bændasamtakanna. Nú ríður á að að neytendur fylgist grannt með þessu máli og hafi vökult auga með starfsháttum Mjólkursamsölunnar.

Kvennablaðið bendir barnafólki, sem kaupir mikið af vörum frá Mjólkursamsölunni, á að kynna sér vel og vandlega merkingar á vörum eins og skyri og jógúrt. Teitur Atlason skoðaði þessar vörumerkingar ofan í kjölinn í pistli sínum hjá DV fyrir nokkru og þar kom ýmislegt í ljós sem þarfnast nánari skoðunnar.

Teitur athugaði sérstaklega aðferðir MS sem markaðssetur mikið af sínum vörum eins og um sælgæti sé að ræða. Hér er linkur á pistil hans, Tímasprengja í jógúrtdósinni?

Sykurmagnið í þeim mjólkurvörum, sem daglega eru á borðum langflestra barnafjölskyldna, tekur engu tali. Hvers vegna þarf þetta að vera svona? Getum við foreldrar ekki gert þá kröfu að eiga kost á mjólkurvörum sem innihalda minni sykur og sem eru ekki sættar með erfðabreyttri maissterkju eða öðrum sætuefnum?

Engar vísindalegar sannanir eru fyrir því að sykur hafi áhrif á geðslag barna, þótt margir foreldrar hafi reynslu af öðru, en sykur er fitandi og óþarfi að ala upp sætabrauðsdrengi og stúlkur að óþörfu þegar offita er vaxandi heilbrigðisvandamál, hér eins og annarsstaðar. Hvers vegna er svona erfitt að kaupa sykurlausar mjólkurvörur á Íslandi?

Hvers vegna eru þær vörur sem MS framleiðir, margar hverjar, jafn sætar og gosdrykkir og þar af leiðandi engu skárri kostur?