Fór í Borgarleikhúsið á Óskasteina. Og vá, hvað ég hef lengi hlakkað til! Þeir sem sáu Gullregn vita hvað ég meina. Óskasteinar er spunaverk unnið af Ragnari Bragasyni í samvinnu við leikarana. ,,Annar hluti af þríleik úr afkimum íslensks samfélags“ eins og fram kemur hjá leikstjóranum í leikskránni. ,,Með þessari aðferð fær leikarinn rými til þess að gera eitthvað sem skiptir máli“, bætir Ragnar við. Þessi aðferð gerir það að verkum að persónurnar sem mæta áhorfandanum á sviðinu eru djúpar og heilsteyptar, einlægar og ákafar. Það er ekkert feik í gangi, enginn upplestur. Og þetta virkar!
Mjög fljótlega eftir að verkið byrjar er áhorfandinn kominn á kaf inn í raunveruleika persónanna. Finnur til með þeim í hverju beini, verður spenntur að vita meira. Sagan, þó hún sé ekki djúp eða mikilfengleg, grípur mann með sér. Það er vegna þess hvað persónurnar eru sterkar. Sagan verður því aukaatriði þegar upp er staðið. Og kannski er það galli. En angraði mig ekki mikið. Ég varð hugfangin af þessum manneskjum sem stóðu þarna á sviðinu, hverri annarri ólíkari en samt svo líkar. Jú, einmitt allar manneskjur af holdi og blóði. Sviðið fylltist af fallegum mómentum, sannleika og sorg, einlægni og firringu. Sprengd voru nokkur samfélagskýli og það vel. Langaði nokkrum sinnum að standa upp og öskra ,,yes“. Og það er svo góð tilfinning. Takk.
Það er gott að hlæja og af nógu var að taka í Óskasteinum. Hláturinn var þó nær alltaf svona tregablandinn. Ragnari og leikurunum tókst svo innilega vel að fá áhorfandann til að hlæja að því sem er alls ekkert fyndið. Og þar liggur snilldin. Hlæja bara að þessu rugli sem lífið getur verið. Sorgin var hins vegar aldrei langt undan. Allir finna sína leið til þess að takast á við heiminn. Höndla lífið og gjafir þess, góðar sem slæmar, meðfæddar sem áunnar. Enginn gerir það á sama hátt. Og hver er það sem segir að ein leið sé betri en önnur? Enginn eða hvað? Dæmum ekki, dönsum frekar saman. Í takt við blóðið sem rennur í æðum okkar. Þangað fór ég í kvöld, með þessum óskasteinum sem dönsuðu tilfinninga húmorískan tregadans á sviðinu fyrir framan mig.
Ringulreið raunveruleikans skilaði sér klárlega í Óskasteinum, þetta uppþot sem verður þegar hlutirnir fara ekki eins og þeir áttu að fara og draumar hrynja. Leikararnir voru gríðarlega góðir í sínum hlutverkum. Persónurnar voru, hver á sinn hátt, fulltrúar mismunandi leiða í leiðakerfi lífsins sem áður var nefnt. Þó fékk áhorfandinn að vita mismikið um þá og líf þeirra, sem var leitt. Hefði gjarnan viljað vita meira, eins og um Trausta sem Þröstur Leó lék. En kannski var hann bara fæddur þessi hreinræktaði skíthæll sem birtist manni þarna, hafði enga afsökun eða orsök fyrir aumingjaskapnum. Margar senur voru glæsilega unnar en ég verð þó að nefna eina sérstaklega. Söngur hinnar brotnu, lokuðu, hörðu Rakelar sem Kristín Þóra lék snilldarlega, fékk tímann til að stöðvast. Hún galopnaði þessa meiddu sál lítillar stúlku sem lífið hefur svikið og tárin hreinlega spýttust á gleraugu undirritaðrar. Ég gæti alveg skrifað heila grein bara um aðdáun mína á leikurunum í þessu verki en læt þetta duga. Fólk verður bara að fara í leikhús og láta snerta sálina í sér!
Trega- hláturs blandinn-firringarsjónleikur í höndum velmótaðra persóna sem léku í höndum leikaranna: Þannig mundi ég lýsa þessari sýningu. Fyrst og fremst er hún ádeila á íslenskt samfélag sem neitar að horfast í augu við sjálft sig. Er enn fast í einhverju leikriti þar sem keisarinn er allsber en enginn vill segja það. Þar sem báturinn er löngu orðinn yfirfullur af kjaftæði en enginn ætlar í björgunarvestin því þetta reddast. Og hananú!
Takk fyrir baráttuandann og sannleikann, Ragnar og co. Ég sé ekkert eftir að hafa beðið svona spennt eftir Óskasteinum, fékk alveg þokkalega nóg til að tappa af þessari spennu í bili. Hlakka mikið til að sjá lokaleik þessa þríleiks. Rock on!