Á forsíðu Fréttablaðins í dag er mynd af starfsmanni Landspítalans. Hann er klæddur í hvítan slopp og hefur hlustunarpípu hangandi um hálsinn á sér. Blaðið hefur skýr skilaboð eftir manninum í hvíta sloppnum og setur þau í fyrirsögn:
„Maður á ekki alltaf að kalla eftir aðstoð.“
Inni í blaðinu er síðan skondið viðtal við manninn og þá kemur reyndar í ljós að erindi hans við lesendur virðist helst vera að kynna bók sem hann hefur skrifað í frístundum. Þá rifjast upp fyrir lesanda að maðurinn hefur verið að kynna bókina í fleiri miðlum að undanförnu.
Hvað yrði sagt ef hagorður lögregluþjónn tæki upp á því að kynna útgáfu ljóðabókar á svipaðan hátt? Mætti hann láta taka mynd af sér í lögreglubúningi og birta á forsíðu með ögrandi fyrirsögn:
„Maður á ekki alltaf að kalla eftir aðstoð.“
Nei. Það myndi ekki líðast. Ég held að fólk beri ennþá það mikla virðingu fyrir lögreglunni að því yrði mótmælt að embættisbúningur hennar yrði notaður á þann hátt.
Ef til vill er það hluti af ímyndarvanda heilbrigðisstéttanna sem birtist landsmönnum á forsíðu Fréttablaðsins í dag. Maður sem er titlaður læknir fær að birta mynd af sér í hvítum slopp á forsíðu með fyrirsögninni:
„Maður á ekki alltaf að kalla eftir aðstoð.“
Þetta hljómar svolítið eins og galgopaleg lausn á vandræðum spítalans, allt væri betra ef enginn leitaði á bráðadeildina, en við nánari athugun reynast orð mannsins í hvíta sloppnum vera hluti af auglýsingu fyrir nýútkomna fantasíubók.
Trúlega eru vandamálin á spítalanum miklu fleiri en okkur grunar.